Αποκ.γ:10
«Επειδή εφύλαξας τον λόγον της υπομονής
μου, και εγώ θέλω σε φυλάξει εκ της ώρας του πειρασμού, ήτις μέλλει να έλθη επί
της οικουμένης όλης, διά να δοκιμάση τους κατοικούντας επί της γης».
Θέλεις να φυλαχτείς από την ώρα του πειρασμού;
Φύλαξε το λόγο του Θεού!
Είναι άραγε αυτή η υπόσχεση για όλη την
εκκλησία;
Η απάντηση είναι ΟΧΙ !!!
Αποκ.ιβ:1-5 μας δείχνει την εκκλησία
αυτές τις τελευταίες μέρες να είναι έγκυος σε οδύνες τοκετού.
Η εκκλησία σαν σύνολο, γεννά ένα άλλο
σύνολο μέσα από τα σπλάχνα της τον «άρρενα υιό». Θα γίνει ένας διαχωρισμός
μεταξύ της ορατής εκκλησίας και της αληθινής, πραγματικά πιστής εκκλησίας του Κυρίου,
που είναι η Νύμφη Του.
Η υπόσχεση αυτή δεν είναι για όλη την
εκκλησία, γιατί υπάρχουν εδάφια που μιλάνε για μεγάλη αποστασία, ότι η αγάπη
των πολλών θα ψυχραθεί κι ότι ο Σατανάς θα πλανήσει αν είναι δυνατόν και τους
εκλεκτούς. Δεν μπορεί κανείς να αποστατήσει αν πρώτα δεν έχει αληθινή αγάπη.
Δεν μπορεί λοιπόν ο Ιησούς να αναφέρεται σ’ όλη την εκκλησία, αλλά μόνο σ’
αυτούς που θα μείνουν μέχρι τέλους και θα κρατήσουν το λόγο της υπομονής Του.
Ακόμα, θα υπάρξει μια ψευδοεκκλησία που θα
δεχτεί στην αγκαλιά της όλους αυτούς που θ’ αποστατήσουν. Άρα λοιπόν, ο Ιησούς,
αυτή την υπόσχεση τη δίνει στην πραγματική και αφοσιωμένη Νύμφη Του, στον Υιό
τον Άρσενα ο οποίος θ’ αρπαχτεί στον ουρανό.
Ο προφήτης Ησαΐας μας δίνει περισσότερο φως
στο κεφ. ξς όπου βλέπουμε ότι η Σιών κοιλοπονεί και γεννά τα τέκνα της, κάτι
που βλέπουμε και στο Αποκ.ιβ. Το Ησ.ξς:5 είναι παράλληλο με το Αποκ.γ:9-10. Το
ότι Αυτός θα φανεί είς χαράν μας
είναι το ίδιο με το ότι θα μας τηρήσει εκ της ώρας του πειρασμού, τη μεγάλη
θλίψη.
Ο λόγος που οι αδελφοί μας μας μισούν και
μας αποβάλλουν είναι γιατί τηρούμε και θα τηρήσουμε το όνομά Του και το λόγο
Του.
Ιωάν.ις:21-22 Ακόμα μια παράλληλη γραφή που εκφράζει την ίδια
αλήθεια, ότι ο Ιησούς θα φανεί προς χαρά μας, και αναφέρεται στην ώρα της
Αρπαγής αυτό για το οποίο μιλά ο Ησαΐας και ο Ιησούς στην Αποκ.γ:9-10 &
ιβ:1-5.
Ο Ιησούς μας είπε: «Και όστις δεν λαμβάνει τον σταυρόν αυτού, και ακολουθεί οπίσω μου, δεν
είναι άξιος εμού» (Ματθ.ι:38) κι ακόμη ότι: «όστις απολέσει την ζωήν αυτού δι’ εμέ, θέλει ευρεί αυτήν» (εδ.39).
Αυτό σημαίνει τέλεια αφιέρωση και υπακοή στο λόγο του Θεού, που επιτυγχάνεται
από μια καρδιά αγάπης και αφοσίωσης στο πρόσωπο του Λυτρωτή μας.
Επιμένουμε πάντοτε στη διδασκαλία του λόγου
του Θεού γιατί είναι τόσο απαραίτητος για να μην κάνουμε συμβιβασμούς ή περνάνε
πράγματα απαρατήρητα.
Βλέπουμε πάλι τη λέξη «υπομονή» που
σημαίνει να μένεις κάτω από την πίεση κάποιου βάρους, διωγμού, θλίψης, μαρτυρίου,
για τον Κύριο και την αλήθεια Του. Ο λόγος του Θεού χρειάζεται υπομονή για να
αγιαστούμε γιατί ο διάβολος είναι πάντοτε εκεί όταν παίρνουμε αποφάσεις για τον
Κύριο προκειμένου να μας ρίξει, κι αν μπορούσε να μας σκοτώσει.
Χρειάζεται υπομονή γι’ αυτούς οι οποίοι δεν
δέχονται τις αλήθειες του λόγου. Χρειάζεται υπομονή καθώς οργώνεις ή σπέρνεις
για τον Κύριο, καθώς κάνεις το έργο του Θεού. Με την υπομονή θα κερδίσουμε τις
ψυχές μας.
Όταν μείνουμε πιστοί, ο Κύριος θα μας
φυλάξει. Αν όμως παρασυρόμαστε με κάθε άνεμο διδασκαλίας μια από δω και μια από
κει, δεν θα μπορέσουμε να απολαύσουμε την επαγγελία γιατί ο Θεός θέλει στύλους!
καγώ
σε τηρήσω εκ της ώρας του πειρασμού
Φαίνεται καθαρά στο Ησ.κς:16-20 όπου ο λαός
του Θεού με το στόμα του Ησαΐα λέει: «Συνελάβομεν
εκοιλοπονήσαμεν, πλήν ως να εγεννήσαμεν άνεμον» και απαντά ο Θεός: «οι νεκροί σου θέλουσι ζήσει μετά του νεκρού
σώματός μου θέλουσιν αναστηθεί». Το σώμα του Κυρίου θα ενωθεί και θα
σχηματίσει ένα στράτευμα ισχυρό, ένα έθνος λαμπρό όπως λέει ο Ιεζ.λζ και
Ησ.ξς:8. Αυτό το λαό της υπομονής ο Κύριος θα τον τηρήσει έξω από την ώρα του
πειρασμού, την ώρα της μεγάλης θλίψης.
Ζούμε στην καλύτερη εποχή που θα μπορούσε
να ζήσει άνθρωπος όσον αφορά τη γνώση, τα υλικά αγαθά, την ελευθερία. Αλλά και
όσο αφορά στα πράγματα του Θεού, είναι η εποχή της Αρπαγής! Αν η πρώτη εκκλησία
με τις στερήσεις και τις κακουχίες, χωρίς να έχουν μέσα στη διάθεσή τους, χωρίς
βιβλία, τάραξαν όλο τον κόσμο και μέσα σε λίγα χρόνια τόσοι άνθρωποι είχαν
δεχθεί τον Χριστό, τι πρέπει να κάνουμε εμείς σήμερα;
Η λέξη ΕΚ σημαίνει ΕΞΩ ΑΠΟ που σημαίνει ότι
ο Θεός θα μας τηρήσει έξω από την ώρα του πειρασμού, όχι ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ, αλλά ΕΞΩ
ΑΠΟ την ώρα του πειρασμού που θα έλθει σ’ όλη την οικουμένη, κι αυτό είναι
ευνόητο γιατί ο Θεός θα μας αρπάξει και θα μας πάρει κοντά Του εν ριπή
οφθαλμού.
Αποκ.β:2
«οίδα τα έργα σου και τον κόπον σου και
την υπομονή σου, και ότι ου δύνη βαστάσαι κακούς, και επείρασας τους λέγοντας
εαυτούς αποστόλους και ουκ εισίν, και εύρες αυτούς ψευδείς»
Το έργο του Θεού θέλει κόπο και υπομονή
πολύ. Ορισμένοι, πολλές φορές ανυπομονούν γιατί κάτι αργεί, ίσως γιατί δεν
έχουν καταλάβει ότι σ’ όλη μας τη ζωή θα εργαζόμαστε για τον Κύριο. Το έργο του
Θεού δεν είναι κάτι που τελειώνει σε 2, 3 μέρες και μετά ησυχάζεις. Δεν είμαστε
εμείς που θα τελειώσουμε, το δικό μας το μέρος είναι να μας βρει ο Κύριος όταν
έρθει εργαζόμενους!!
Ο Ιησούς συνεχίζει και αναφέρεται στην
κατάσταση της εκκλησίας που καθώς την μελετούμε, θα βρούμε πλήθος από θαυμάσιες
αρχές και αλήθειες που πρόκειται να μας στηρίξουν και να μας προφυλάξουν.
Πρώτα απ’ όλα δείχνει ότι ψευδαπόστολοι
προσπάθησαν ήδη απ’ την αρχή να εξαπατήσουν και να καταστρέψουν το θεμέλιο της
εκκλησίας, που ο ίδιος ο Ιησούς είχε θέσει. Βλέπουμε λοιπόν ειδωλολατρικές και
κοσμικές φιλοσοφίες από όλα τα έθνη και ιδιαίτερα Ελληνικές, που υπήρχαν
εκατοντάδες χρόνια πριν, να διαβρώνουν την εκκλησία και να αναμειγνύονται με
την αγνή διδασκαλία του Ιησού.
Η φιλοσοφία που άρχισε να εισέρχεται ήταν ο
ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟΣ. Ήταν Ελληνική φιλοσοφία μιας ανώτερης μορφής γνώσης που γέμιζε
τον άνθρωπο με εγωισμό και υπερηφάνεια. Δεν ήταν κάτι που ταπεινώνει, αλλά
αντίθετα μια θεωρία που ύψωνε το «εγώ» του ανθρώπου ενώ συγχρόνως τον άφηνε στη
μιζέρια της αμαρτίας και της διαφθοράς του.
Η ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ Μια άλλη θεωρία που
άρχισε στην Αλεξάνδρεια και είχε σκοπό τη διαστρέβλωση της διδασκαλίας της
φύσης του Θεού.
Οι ΙΟΥΔΑΙΖΟΝΤΕΣ ήταν άνθρωποι που
προσπαθούσαν να φέρουν τους Χριστιανούς πίσω και κάτω από το Νόμο του Μωυσή,
όπως στην Γαλατία, και να τους υποτάξουν σε ζυγό από τον οποίο ο Θεός τους είχε
ελευθερώσει. Αυτό ήταν μια απόπειρα καταστροφής της χάρης του Θεού προς τους
αγίους.
Επίσης υπήρχαν πολλοί εργάτες οι οποίοι
ήθελαν να είναι ΚΥΡΙΟΙ ΤΟΥ ΠΟΙΜΝΙΟΥ και να υψώσουν τους εαυτούς τους σαν
απόλυτους κυρίαρχους πάνω στην εκκλησία αντί να είναι οι υπηρέτες της.
Οι πληροφορίες που παίρνουμε από αυτό το
μήνυμα, προς τον άγγελο της εκκλησίας της Εφέσου, είναι σαφείς:
1. Δεν μπορούσε να ανεχθεί τους ΚΑΚΟΥΣ.
(Καταλαβαίνεις πως όποιος τους ανέχεται δεν
είναι αρεστός στον Κύριο; Δεν μπορείς στο βωμό της «αγάπης» και της «ενότητας»
να ξεπουλάς αιώνιες αλήθειες)
2. Αυτοί οι ΚΑΚΟΙ ήταν άνθρωποι που
ισχυρίζονταν για τον εαυτό τους ότι ήταν «απόστολοι».
(Πόσους τέτοιους ξέρεις/αντιλαμβάνεσαι να
κινούνται γύρω σου; Μήπως πρέπει να κοιτάζεις καλύτερα;)
3. Απέναντι σ' αυτό τον ισχυρισμό τους,
τους δοκίμασε.
(Εσύ ενδιαφέρεσαι να αφαιρέσεις το ένδυμα
προβάτου από τους λύκους που παρουσιάζονται ως πρόβατα;)
4. Η δοκιμή απέδειξε ότι δεν ήταν
αληθινοί «απόστολοι» αλλά ΨΕΥΔΕΙΣ.
(Έχεις κάνει το χρέος σου απέναντι σε
τέτοιους ζωντανούς κινδύνους στην εκκλησία σου;)
Πώς αντιμετώπισε αυτή τη διαδικασία ο
Κύριος; Μήπως μάλωσε τον δούλο Του γι' αυτό που έκανε; Όχι μόνο δεν τον μάλωσε,
αλλά αντίθετα τον επαίνεσε!
Και τον επαίνεσε για τους εξής δύο λόγους:
(α) Επειδή ακριβώς έκανε τον αναγκαίο
έλεγχο για να δοκιμάσει, δηλαδή να ελέγξει και να αποδείξει τη γνησιότητα ή μη,
όλων εκείνων που έλεγαν ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ, και
(β) Επειδή διερεύνησε, ανακάλυψε και
αποκάλυψε την πραγματικότητα, ότι δηλαδή δεν ήταν αληθινοί απόστολοι αλλά
ΨΕΥΔΕΙΣ.
Στη σημερινή εποχή όλοι εκείνοι που
ακολουθούν τα βήματα αυτού του δούλου του Θεού, δηλαδή ελέγχουν και διακρίνουν
τα λεγόμενα και τα έργα καθενός που στέκεται μέσα στην εκκλησία και λέει ότι
είναι "απόστολος" ή "χαρισματούχος" ή
"πνευματικός" (Α΄ Κορ.ιδ:29), συνήθως
κατηγορούνται και παραμερίζονται, επειδή τάχα δεν είναι διακριτικοί,
ευγενείς και καλόπιστοι αλλά μάλλον καχύποπτοι, σκληροί, απότομοι, θρασείς…
Όμως αυτοί δεν κάνουν άλλο παρά εκείνο που
πρόσταξε ο Παύλος στον Τίτο και όλους τους υπεύθυνους για την υγεία της
εκκλησίας, που είναι «έλεγχε αυτούς
αποτόμως, διά να υγιαίνωσιν εν τη πίστει» (Τίτ.α:13-14).
Πώς μπορεί όμως να είναι κάποιος ασφαλής
όταν χρειαστεί να «ελέγξει» άλλους, κατά πόσον είναι γνήσιοι υπηρέτες του
Χριστού; Δεν είναι επικίνδυνο να πέσει σε κατάκριση, σε αδικία, σε καταφρόνηση
του σώματος του Κυρίου;
Βεβαίως και υπάρχει τέτοιος κίνδυνος για
κάποιον νήπιο ή ακατάρτιστο πιστό, γι' αυτό και ο Ιάκωβος συνιστά «Μη γίνεσθε πολλοί διδάσκαλοι, αδελφοί μου,
εξεύροντες ότι μεγαλητέραν κατάκρισιν θέλομεν λάβει» (γ:1).
Αυτός ο λόγος όμως, δεν είναι ικανός να
ανατρέψει την πραγματικότητα ότι «αυτός
έδωκεν άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτας, άλλους δε ευαγγελιστάς,
άλλους δε ποιμένας και διδασκάλους» (Εφεσ.δ:11).
Θα έδινε ποτέ ο Θεός στην εκκλησία Του κάτι
που θα την έβλαπτε; Ασφαλώς όχι! Το πρόβλημα γεννιέται όταν ο καθένας από μόνος
του ανακηρύσσεται δάσκαλος ή απόστολος κ.λπ. Και είναι ακριβώς σ' αυτό που
αναφέρεται η επιστολή στον άγγελο της εκκλησίας της Εφέσου, που εξετάζουμε εδώ.
Και τι να πούμε για τις ατέλειωτες
διασπάσεις –ιδιαίτερα στο χώρο των Πεντηκοστιανών – όπου ο καθένας νομίζει πως
είναι χαρισματούχος και εντεταλμένος για “μεγαλόσχημες” αποστολές και
διακονίες;;;
Ας θυμηθούμε απλά εκείνο που ο Παύλος
επεσήμανε στον Τιμόθεο: «Την
παρακαταθήκην φύλαξον, αποστρεφόμενος τας βεβήλους ματαιολογίας και τας
αντιλογίας της ψευδωνύμου γνώσεως, την οποίαν τινές επαγγελλόμενοι επλανήθησαν
κατά την πίστιν» (Α΄ Τιμ.ς:20-21).
Εβρ.ε:11,12,13
Περί του οποίου πολλά έχομεν να είπωμεν
και δυσερμήνευτα, διότι εγείνετε νωθροί τας ακοάς. Επειδή ενώ ως προς τον
καιρόν έπρεπε να ήσθε διδάσκαλοι, πάλιν έχετε χρείαν του να σας διδάσκη τις τα
αρχικά στοιχεία των λόγων του Θεού, και κατηντήσατε να έχητε χρείαν γάλακτος
και ουχί στερεάς τροφής. Διότι πας ο μετέχων γάλακτος είναι άπειρος του λόγου
της δικαιοσύνης· επειδή είναι νήπιος· των τελείων όμως είναι η στερεά τροφή,
οίτινες διά την έξιν έχουσι τα αισθητήρια γεγυμνασμένα εις το να διακρίνωσι το
καλόν και το κακόν.
Ο Παύλος είχε να τους πει πολλά βαθειά
πράγματα και δυσερμήνευτα. Δεν είναι όλα εύκολα και απλά για να τα δεχτείς.
Είναι ένας συνδυασμός της αποκάλυψης του Πνεύματος του Θεού, της γνώσης του
λόγου του Θεού, και μιας καρδιάς ανοιχτής σ’ αυτά τα διανοήματα, για να
μπορέσεις να τα καταλάβεις. Γι’ αυτό ορισμένοι δεν μπορούν να καταλάβουν για
παράδειγμα, το θέμα της θεότητας.
Νωθρός= τεμπέλης, πλαδαρός. Δεν έχει «οξύ
ωτίο» για να ακούσει τα πράγματα του Θεού.
Αρχικά στοιχεία: Αγιασμός, υπακοή,
χάρη, αγάπη, κ. λ. π. Τα γράφει όλα αυτά ο απόστολος Παύλος σε Εβραίους, που
ήταν μεγαλωμένοι μέσα σε συναγωγές, μέσα στις τελετές του Ναού, ακούγοντας το
λόγο του Θεού από τους ραβίνους και στη συνέχεια από τους μαθητές, και τους επιπλήττει.
Δυστυχώς όταν σήμερα κοιτάξουμε την
εκκλησία παγκόσμια, βλέπουμε ότι έχει σκοτάδια. Ενώ ο λόγος του Θεού κηρύττεται
2000 χρόνια τώρα, ο κόσμος είναι ανίδεος. Αν σε δουν να διαβάζεις τη Γραφή, σε
λένε αιρετικό. Ο Σατανάς έχει ξεγελάσει τον κόσμο, και ξεγελάει και τους πιστούς.
Τους κάνει να αρκούνται σε λίγα πράγματα. Πρέπει να ζητάμε το βάθος του λόγου
του Θεού.
Αν για παράδειγμα δώσουμε σ’ ένα μικρό
παιδί ένα πιάτο χόρτα που είναι γεμάτα βιταμίνες, δεν θα το φάει. Αν του
δώσουμε όμως ένα παγωτό, θα το φάει, αν και μπορεί να του προξενήσει ζημιά.
Έτσι είναι και ο άπειρος άνθρωπος του Θεού.
Δεν θέλει να μπει σ’ αυτά που είναι χρήσιμα. Δεν κάνει τον κόπο. Γιατί
χρειάζεται προσευχή και καρτερία για να καταλάβουμε την ομορφιά του βάθους του
λόγου του Θεού.
Η επιστήμη λέει ότι ο εγκέφαλος είναι από
τα πιο τεμπέλικα όργανα του σώματος του ανθρώπου. Αν ξέρει ότι μπορεί ν’
αποφύγει μια δουλειά, θα την αποφύγει. Σ’ αυτό οφείλεται ότι ποτέ ένας ακροατής
δεν συλλαμβάνει το 100% ενός ομιλητή. Επειδή ο εγκέφαλος ενώ προσέχεις, κάνει
κενά, τεμπελιάζει.
Οι Ισραηλίτες που βγήκαν από την Αίγυπτο
ήταν νωθροί στην ακοή. Ο Θεός τους μίλησε, τους ξαναμίλησε, έκανε πράγματα,
ξαναέκανε, αλλά αυτοί ήταν «νωθροί τας
ακοάς» με αποτέλεσμα να παροργίσουν το Πνεύμα του Θεού. Αντίθετα ο Ιησούς
του Ναυή και ο Χάλεβ ήταν άνθρωποι με τα αισθητήρια γεγυμνασμένα διά την έξιν.
Ξέρανε τι θέλανε.
Συνήθως, αυτός που είναι νωθρός στην ακοή,
αυτά που λέει ο Θεός κάθεται και τα μεμψιμοιρεί και βρίσκει δικαιολογίες.
