Λουκ.η:45-46
Ποιος με άγγιξε.
Μπορεί σε κάποιους να φάνηκε αστείο αυτό που είπε ο Κύριος – λόγω
της κοσμοσυρροής – αλλά ο Ιησούς απάντησε στον Πέτρο και τους υπόλοιπους ότι
κάποιος Τον άγγιξε, επειδή αισθάνθηκε να βγαίνει δύναμη από μέσα Του. Αυτή η
επαφή δεν έχει να κάνει με τη φυσική έννοια, είναι επαφή πίστης.
Όπως η Μάρθα, σε αντίθεση με την αδελφή της τη Μαρία, ασχολιόταν
με πολλά πράγματα, έτσι κι εμείς απασχολούμαστε με διάφορα πράγματα στις μέρες
μας, ακόμα και με το έργο του Θεού, την εκκλησία, με φυσικό τρόπο. Όμως, αυτό
που έχουμε ανάγκη είναι η πνευματική επαφή με τον Κύριο, επαφή πίστης.
Χρειάζεται ισορροπία, να μη χάσουμε το ένα κερδίζοντας το άλλο.
Ένας υπολογιστής μπορεί να έχει τρομακτικές δυνατότητες, τεράστια
μνήμη, αλλά δεν μπορεί να αισθανθεί αγάπη, δεν έχει φίλους, δεν ικανοποιείται
με την παρέα του χρήστη του. Δεν έχει αυτή την επαφή για την οποία μιλάμε, γι’
αυτό πρέπει να προσέξουμε, να μη γίνουμε σαν Computers!
Μπορεί να περνάμε χίλιες δυο καταστάσεις, αλλά στην πορεία της
ζωής μας πρέπει να ξαναβρούμε τη θερμή επαφή με τον Ιησού. Μπορεί να έχω
αποστηθίσει πολλά εδάφια, μπορεί να ξέρω να χειρίζομαι καταστάσεις (πολιτική),
μπορεί να έχω την άνεση να φιλοσοφώ, αλλά να μην έχω την πνευματική επαφή που
χρειάζομαι σαν Χριστιανός.
Υπάρχει ανάγκη να πάμε πιο πέρα από το βωμό, το θυσιαστήριο, στα
Άγια των Αγίων, στο θρόνο της χάρης (Εβρ.δ:14-16).
Η Γραφή λέει ότι αυτή η γυναίκα δαπάνησε όλη την περιουσία της
στους γιατρούς, αλλά δεν έγινε τίποτα. Είναι λοιπόν φτωχή, έχει πρόβλημα
υγείας, αλλά έχει αγωνιστικό πνεύμα, προσπαθεί, δεν αφήνει τη ζωή να της φύγει
εύκολα. Πρέπει να υπάρχει κάποιος που αν τον βρω, θα με θεραπεύσει, θα
σκεφτόταν. Μ’ αυτή την πίστη και την επιμονή, βρήκε Αυτόν που έψαχνε. Άκουσε
για τον Ιησού, και πίστεψε ότι Αυτός μπορεί.
Αν έχεις μια ανάγκη, άφησε τη σκέψη της πίστης να σε οδηγήσει ώστε
να πιάσεις την άκρη του ιματίου Του.
Είναι καλό ν’ ακούμε ωραία πράγματα, αλλά δεν αρκεί να είναι
ωραία, πρέπει να είναι και αληθινά. Ερχόμαστε στην εκκλησία για να ακούσουμε το
λόγο του Θεού που είναι η αλήθεια, να πιστέψουμε και να πάρουμε αυτό που
ελπίζουμε (Εβρ.ια:1).
Αυτή η γυναίκα δεν άφησε τα πλήθη να την εμποδίσουν. Ήταν πεπεισμένη
ότι αν αγγίξει την άκρη του ιματίου Του θα θεραπευτεί.
Αν αισθανόμαστε κρύο, αν βλέπουμε ότι έχουμε χάσει την πρώτη αγάπη,
ότι δεν υπάρχει η φωτιά του Πνεύματος μέσα μας, καλό είναι να θελήσουμε να την
ξαναβρούμε. Μπορεί να βρεθεί.
Διατηρώντας την
πρώτη αγάπη.
Η πρώτη αγάπη έχει να κάνει με την απόλυτη παράδοση. Αυτός που
αγαπάει έτσι, δεν έχει μεγαλύτερη χαρά από το να βρίσκεται κοντά σ’ αυτόν που
αγαπάει. Κι όταν βρίσκεται μακριά, η σκέψη του είναι πάντα εκεί. Με ιδιαίτερη
προσοχή σχεδιάζει συνεχώς τρόπους με τους οποίους θα ευχαριστήσει αυτόν που
αγαπά.
Καθώς όμως αυτή η πρώτη αγάπη αρχίζει να μειώνεται, τότε οι σκέψεις
αντικαθιστούνται από άλλα πράγματα. Μπορεί ν’ αρχίσει να βαριέται τη συντροφιά
αυτού του προσώπου. Αρχίζει να ξεχνά να κάνει μικρά πράγματα που φανερώνουν
έγνοια και φροντίδα.
Προκειμένου να έχουμε κοινωνία με το Χριστό, είναι αναγκαίο να διατηρήσουμε
την εμπειρία της «πρώτης αγάπης». Η σχέση μας μαζί Του πρέπει πάντα να
φρεσκάρεται, να είναι συναρπαστική, νέα και πλήρης. Αν αυτό αρχίσει να σβήνει, θα έχει σαν
επακόλουθο πνευματική ζημιά.
Η γυναίκα αυτή έκανε την πίστη της πράξη. Δεν έμεινε στις σκέψεις
ή στα λόγια της. Πρέπει να πάμε πέρα από την καθημερινότητα για ν’ αγγίξουμε
τον Κύριο.
Υπάρχουν λόγια που αδυνατίζουν και πληγώνουν, όπως υπάρχουν λόγια
που θεραπεύουν και δυναμώνουν. Ποια λόγια θέλουμε ν’ ακούμε;
Ο πλούσιος της παραβολής, όταν τα χωράφια του έβγαλαν πολύ καρπό,
αναρωτήθηκε τι μπορούσε να κάνει. Βέβαια, θα μπορούσε να δώσει στους φτωχούς,
θα μπορούσε ν’ αυξήσει το μισθό των εργατών του, αλλά δεν το έκανε. Έριξε τις
παλιές αποθήκες, έχτισε πιο μεγάλες και τα κράτησε όλα για τον εαυτό του.
Αντίθετα, ο άσωτος γιος που κατασπατάλησε την περιουσία του στον
κόσμο, όταν κατάλαβε τι συνέβαινε, αποφάσισε να γυρίσει στο σπίτι του πατέρα του,
έστω και σαν απλός εργάτης. Αυτή η σκέψη τον έβγαλε από τη λάσπη των χοίρων και
τον πήγε στο σπίτι του πατέρα, στη θέση που είχε πριν. Οι σκέψεις μας έχουν
δύναμη, όπως αυτής της γυναίκας. Πρέπει να προσέχουμε τι σκεφτόμαστε.
Οι περιστάσεις δεν έχουν αλλάξει από τότε. Σήμερα έχουμε τις ίδιες
ανάγκες, αλλά έχουμε τη δύναμη του Ιησού και τη χρειαζόμαστε. Υπάρχουν και
σήμερα άνθρωποι που η ζωή τους είναι άδεια, έχουν φόβους για το μέλλον,
αισθάνονται μόνοι. Ο Ιησούς είναι εδώ και είναι ο ίδιος. Μπορούμε να Τον
αγγίξουμε με προσευχή, με υπακοή και με την αφιέρωση της ζωής μας. Ας Τον
αγγίξουμε. Ας μην αφήσουμε τη μέριμνα, την καθημερινότητα να μας καταβάλει.
Όταν μαζευόμαστε, να μην είναι κάτι τυπικό, ένας ύμνος, λίγο
κήρυγμα και να φύγουμε. Ας μαζευόμαστε με πίστη ότι θα Τον αγγίξουμε. Στην
εκκλησία, στο σπίτι. Όταν προσευχόμαστε, τα λόγια να μην πέφτουν στο ένα μέτρο
στο πάτωμα, αλλά να ανεβαίνουν στο θρόνο του Θεού. Να προσευχόμαστε με πίστη
ότι θα Τον αγγίξουμε. Και τότε, θα φτάσουμε πιο κοντά Του, εκεί μπορούμε να
αισθανθούμε την αγάπη Του, η αγιότητά Του θα μας αποκαλυφθεί και η ψυχή μας θα
γίνει συμμέτοχη.
«διά να μη υπερισχύση καθ'
ημών ο Σατανάς διότι δεν αγνοούμεν τα διανοήματα αυτού» (Β΄Κορ.β:11).
Ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους στη ζωή του Χριστιανού, είναι
να σκληρύνει η καρδιά του όσο περνάει ο καιρός, όσο γίνεται πιο «παλιός»!
Έχει δει πολλά, έχει ακούσει πολλά, και όλα αυτά τον έχουν κάνει
να χάσει τη φλόγα της πίστης, τη δροσιά του Πνεύματος και την πρώτη αγάπη.
Πρέπει να μάθουμε να υπερνικούμε και να μην αφήνουμε τέτοια πράγματα
να μας αγγίζουν.
Η σκληροκαρδία έχει σαν αποτέλεσμα την απιστία και την απομάκρυνση
από το Θεό,.
Εβρ.γ:12-14 Παρ.κη:14 Μάρκ.ις:14
Ης.ξγ:17
Το φάρμακο για όλα
αυτά:
Ξεκινάμε με το αξίωμα ότι ο λόγος του Θεού δεν αναφέρει τίποτα τυχαία
ή χωρίς συγκεκριμένη σημασία. Όλα όσα περιέχει ο άγιος λόγος του Θεού είναι για
το καλό μας και το συμφέρον μας. Είναι για να τα ζήσουμε, να τα περπατήσουμε,
να γίνουν δικά μας, καθημερινή πράξη στη ζωή μας.
Το Άγιο Πνεύμα σε πολλές περιπτώσεις μας διδάσκει πώς να ζήσουμε
και τι να ζήσουμε στην καινούρια εν Χριστώ ζωή μας. Ανάμεσα σ’ αυτές τις
περιπτώσεις, αναφέρεται και στο θέμα της σκέψης. Τη σκέψη μας την χάρισε ο
Κύριος σαν λειτουργία του εσωτερικού μας ανθρώπου. Όπως φαίνεται όμως, παίζει
σπουδαίο ρόλο και στην καινούρια αναγεννημένη ζωή μας.
Το τι αισθανόμαστε και κατ’ επέκταση το πώς αντιδρούμε, φαίνεται
πως επηρεάζεται άμεσα από τη σκέψη μας. Έτσι τα έχει θεσμοθετήσει ο ίδιος ο
Κύριος. Πρώτα σκεφτόμαστε, δουλεύουμε και επεξεργαζόμαστε στη σκέψη μας κάποιες
πληροφορίες και μετά στέλνουμε τα ανάλογα μηνύματα - ερεθίσματα. Τότε
ανεβαίνουν μέσα μας αισθήματα χαράς ή λύπης, φόβοι, ανησυχίες, αγωνίες, κακία,
εκδικητικότητα.
Αγριεύουμε, στεναχωριόμαστε ή λυπούμαστε, ανεχόμαστε, θέλουμε να
συγχωρέσουμε ή να υπηρετήσουμε.
Τα συναισθήματά μας, πάντοτε ακολουθούν τις σκέψεις μας. Είναι δηλαδή
οι απαντήσεις στα ερεθίσματα που στέλνουν οι σκέψεις μας.
Κάνουμε διάφορους
συλλογισμούς, επεξεργαζόμαστε διάφορα γεγονότα ή ερεθίσματα και στέλνουμε όλο
αυτό το υλικό στον εγκέφαλό μας, που απαντάει με μια πολύ μεγάλη ποικιλία
συναισθημάτων. Τα συναισθήματά μας δεν μπορούν να διακρίνουν ανάμεσα στο
πραγματικό και το φανταστικό. Οτιδήποτε φτάνει στο νου του ανθρώπου και το επεξεργάζεται
με τη σκέψη του, καταλήγει στο ανάλογο συναίσθημα.
Σκέφτομαι για τη δουλειά μου και γεμίζω με φόβους για την πιθανότητα
να μείνω άνεργος. Βλέπω κάτι στο σώμα μου, συλλογίζομαι όσα ξέρω για τον
καρκίνο και αμέσως γεμίζω πανικό με το ενδεχόμενο αυτό. Όταν βλέπω την πρόοδο
των παιδιών μου στο σχολείο πλημμυρίζω χαρά, όταν σκέφτομαι ότι θα τα σπουδάσω
και θα καταξιωθώ κι εγώ μαζί τους στην κοινωνία. Γιατί όμως τα λέμε όλα αυτά;
Τι σημαίνουν όλα αυτά στην πράξη για το πιστό παιδί του Θεού;
Ο λόγος του Θεού μιλάει ειδικά για το νου μας, τις σκέψεις μας,
τους συλλογισμούς μας. Το κάνει αυτό ο Κύριος γιατί γνωρίζει ότι είναι μια
δύναμη που επηρεάζει τη ζωή μας, τη μαρτυρία μας, τη σχέση μας με το Θεό και
τους ανθρώπους. Πρώτο απ’ όλα είναι το θέμα του ελέγχου. Τα συναισθήματά μας
δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε, τις σκέψεις μας όμως μπορούμε.
Όλοι το ξέρουμε
ότι όταν οι συλλογισμοί μας είναι σε λάθος κατεύθυνση, εντελώς λάθος είναι και
τα συναισθήματά που μας κυριεύουν καθώς και οι επόμενες αντιδράσεις και
εκδηλώσεις μας. Όταν με τη σκέψη μας χαρακτηρίσουμε κάποιον σαν εχθρό, τον
αντιμετωπίζουμε με φόβο, με επιφύλαξη και παγωμένα. Αντίθετα, όταν μετά από μια
σειρά επεξεργασίας και συλλογισμών ησυχάσουμε για κάποιο πρόσωπο, ότι είναι
δηλαδή φίλος μας, ανοίγουμε την καρδιά μας με χαρά, χωρίς επιφύλαξη.
Για τους λόγους αυτούς, το Άγιο Πνεύμα μιλάει για τη λειτουργία
της σκέψης μας και όχι για τα συναισθήματά μας. Είναι αποκαλυπτικό το εδάφιο
Φιλιπ.δ:8 πάνω σ’ αυτό το θέμα: «Το λοιπόν αδελφοί, όσα είναι αληθή, όσα σεμνά,
όσα δίκαια, όσα καθαρά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, αν υπάρχη τις αρετή, και εάν
τις έπαινος, ταύτα συλλογίζεσθε».
Όταν η καρδιά χάσει τη δροσιά που αντλεί από τη σχέση της με το
Θεό, όταν ο ουρανός αρχίσει να χάνει τη γεύση του, όταν η πρώτη αγάπη εξασθενεί,
όταν ο Χριστός παύει να είναι για την ψυχή ικανοποιητική και πολύτιμη μερίδα,
όταν ο λόγος του Θεού και η προσευχή χάνουν τη γοητεία τους και γίνονται ανιαρό
και μηχανικό βάρος, τότε το βλέμμα επιστρέφει στον κόσμο, έπειτα η καρδιά
ακολουθεί το βλέμμα και τέλος τα πόδια ακολουθούν την καρδιά.
