Η ιστορία του Άβελ και του Κάιν μας διδάσκει το δρόμο που ένας αμαρτωλός μπορεί να πλησιάσει το Θεό, να σταθεί μπροστά Του και να έχει κοινωνία μαζί Του.
Ο Κάιν πρόσφερε τον καρπό μιας καταραμένης γης, χωρίς να χύσει αίμα.
«Και σχεδόν με αίμα καθαρίζονται πάντα κατά τον νόμον, και χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις» (Εβρ.θ:22).
Βέβαια, η ανθρώπινη λογική θα πει: αυτά είχε, αυτά έδωσε. Ο Θεός όμως σκέφτεται διαφορετικά. Είναι απαραίτητο να χυθεί αίμα – στο αίμα είναι η ζωή – για να μπορέσει ο αμαρτωλός να πλησιάσει το Θεό.
Η διακονία του Ιησού δεν θα μπορούσε ποτέ να μας σώσει, αν δεν πέθαινε! Ο θάνατός Του έσκισε το καταπέτασμα.
Η προσφορά του Κάιν ήταν αναμφίβολα το προϊόν του μόχθου του, όμως ήταν ο μόχθος ενός αμαρτωλού!
Δεν μπορεί να σηκώσει την κατάρα της αμαρτίας.
Δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις του Άγιου Θεού.
Δεν μπορεί να αφαιρέσει το κεντρί του θανάτου.
Πράξ.ιζ:24-25 «Ο Θεός, όστις έκαμε τον κόσμον και πάντα τα εν αυτώ, ούτος Κύριος ων του ουρανού και της γης, δεν κατοικεί εν χειροποιήτοις ναοίς, ουδέ λατρεύεται υπό χειρών ανθρώπων ως έχων χρείαν τινός, επειδή αυτός δίδει εις πάντας ζωήν και πνοήν και τα πάντα».
Έξοδ.ιβ:1-2 «Και είπε Κύριος προς τον Μωϋσήν και προς τον Ααρών εν τη γη της Αιγύπτου, λέγων, Ο μην ούτος θέλει είσθαι εις εσάς αρχή μηνών θέλει είσθαι εις εσάς πρώτος των μηνών του ενιαυτού».
Το πολιτικό ημερολόγιο ακολουθούσε τη συνηθισμένη πορεία του στη ζωή των Εβραίων, μέχρι τη στιγμή που ο Θεός το διέκοψε για χάρη του λαού Του.
Τους έδειξε ότι πρέπει ν’ αρχίσει μια καινούρια χρονολόγηση μαζί Του. Η προηγούμενη ιστορία τους δεν έπρεπε να λογαριάζεται.
Η απολύτρωση θα ήταν το πρώτο βήμα στην πραγματική ζωή.
Πριν ήταν νεκροί: Εφες.β:1 «Και εσάς όντας νεκρούς διά τας παραβάσεις και τας αμαρτίας εζωοποίησεν…» δ:18 «εσκοτισμένοι την διάνοιαν, απηλλοτριωμένοι όντες από της ζωής του Θεού διά την άγνοιαν την ούσαν εν αυτοίς, διά την πώρωσιν της καρδίας αυτών…».
Οι άνθρωποι έχουν μια γνώμη για τη ζωή, αλλά για το Θεό η ζωή είναι άμεσα συνδεδεμένη με τον Υιό:
Ιωάν.γ:36 «Όστις πιστεύει εις τον Υιόν έχει ζωήν αιώνιον όστις όμως απειθεί εις τον Υιόν δεν θέλει ιδεί ζωήν, αλλ' η οργή του Θεού μένει επάνω αυτού».
Α΄Ιωάν.ε:12 «Όστις έχει τον Υιόν έχει την ζωήν όστις δεν έχει τον Υιόν του Θεού, την ζωήν δεν έχει».
Το αίμα στο ανώφλι των Εβραϊκών σπιτιών, εξασφάλιζε την ειρήνη μέσα στο σπίτι.
Έξοδ.ιβ:13 «Και το αίμα θέλει είσθαι εις εσάς διά σημείον επί των οικιών, εις τας οποίας κατοικείτε και όταν ίδω το αίμα, θέλω σας παρατρέξει, και η πληγή δεν θέλει είσθαι εις εσάς διά να σας εξολοθρεύση, όταν πατάξω την γην της Αιγύπτου».
Εβρ.θ:27 «Και καθώς είναι αποφασισμένον εις τους ανθρώπους άπαξ να αποθάνωσι, μετά δε τούτο είναι κρίσις».
Όμως, το έλος του Θεού, βρήκε ένα άμωμο αντικαταστάτη πάνω στον οποίο εφαρμόστηκε η απόφαση του θανάτου.
Το αίμα έξω από το σπίτι έλεγε ότι ΟΛΑ είναι τακτοποιημένα μέσα στο σπίτι, εφόσον ο ίδιος ο Θεός είχε επέμβει. Αυτό το γεγονός, έπρεπε να το πιστέψουν από το στόμα ενός ανθρώπου – του Μωυσή.
Βέβαια, ο καθένας μέσα στο σπίτι έπρεπε να αισθάνεται ότι η ρομφαία θα τον χτυπούσε αν έπρεπε να κριθεί για τη δικαιοσύνη του.
Δεν ήταν η αξία του καθένα. Το ΕΓΩ αποκλειόταν τελείως. Μόνο όσοι κατέφευγαν στο αίμα ήταν ασφαλείς.
Δεν ήταν μερικά σωσμένοι και μερικά εκτεθειμένοι, ήταν ΤΕΛΕΙΩΣ ασφαλείς. Εβρ.ζ:25 «όθεν δύναται και να σώζη εντελώς τους προσερχομένους εις τον Θεόν δι' αυτού, ζων πάντοτε διά να μεσιτεύση υπέρ αυτών».
Το αίμα του Αρνίου και ο λόγος του Θεού αποτελούσαν το θεμέλιο της ειρήνης του Ισραήλ εκείνη την τρομερή νύχτα. Δεν στηριζόταν στις σκέψεις τους, δεν στηριζόταν στα συναισθήματά τους, ούτε στην πείρα τους σχετικά με το αίμα.
Τα μάτια του Θεού αναπαυόταν στο αίμα.
Δεν αρκούσε όμως να σφάξουν το αρνί και να βάψουν με το αίμα τους παραστάτες, έπρεπε να φάνε το αρνί.
