Κάθε χριστιανός πρέπει να γνωρίζει τη φύση του Θεού που λατρεύει.
Ιωάν.δ:23 «Πλην έρχεται ώρα, και ήδη είναι, ότε οι αληθινοί προσκυνηταί θέλουσι προσκυνήσει τον Πατέρα εν πνεύματι και αληθεία· διότι ο Πατήρ τοιούτους ζητεί τους προσκυνούντας αυτόν»
Ο Θεός λοιπόν είναι Πνεύμα και το πνεύμα δεν έχει σάρκα και οστά, δεν έχει κάποιο σχήμα (Λουκ.κδ:39) Δεν είναι κάτι το υλικό που μπορεί κανείς να το πιάσει, να το δει, να το ελέγξει, γιατί δεν ανήκει στον υλικό κόσμο, αλλά στον κόσμο των πνευμάτων. Σ’ αυτό τον κόσμο ο Θεός θέλει να βάλει κι εμάς για να μπορέσουμε να γνωρίσουμε τα υπό του Θεού χαρισθέντα δια του πνεύματος.
Γι’ αυτό ο Θεός χωρίζει τον άνθρωπο σε χοϊκό και πνευματικό, και πρέπει να γίνουμε πνευματικοί, για να μπορέσουμε να έρθουμε σε επαφή με το Θεό γιατί Αυτός είναι Πνεύμα. Σαν Πνεύμα που είναι ο Θεός, είναι η αιτία πάντων, δημιούργησε τα πάντα.
Εβρ.β:11 «Επειδή και ο αγιάζων και οι αγιαζόμενοι εξ ενός είναι πάντες· δι' ην αιτίαν δεν επαισχύνεται να ονομάζη αυτούς αδελφούς»
Όλοι έχουμε εξέλθει από το Θεό, κι αυτή η δημιουργία που μας περιβάλει έγινε δια του λόγου του Θεού. Ο Θεός είπε και έγινε, προσέταξε και εστερεώθει(Ψαλμ.λγ:6-9)
Στις Πράξ.ιζ:24 ο απόστολος Παύλος λέει στους Αθηναίους: «Ο Θεός, όστις έκαμε τον κόσμον και πάντα τα εν αυτώ, ούτος Κύριος ων του ουρανού και της γης, δεν κατοικεί εν χειροποιήτοις ναοίς»
Δεν κατοικεί σε χειροποίητους ναούς γιατί είναι Πνεύμα και το πνεύμα δεν κατοικεί μέσα σε τσιμεντένια κατασκευάσματα, αλλά μέσα στο σώμα του ανθρώπου. Ακόμα, ο τρόπος που οι άνθρωποι λατρεύουν σήμερα το Θεό δεν έχει να κάνει τίποτα με τη φύση του Θεού, αλλά έχει να κάνει με ειδωλολατρίες. Ο Θεός σαν Πνεύμα είναι πανταχού παρών, συντηρεί τα πάντα και δίνει ζωή στα πάντα. Γι’ αυτό και ο πιστός με τέλεια εμπιστοσύνη αφήνεται στα χέρια του Θεού γιατί γνωρίζει ότι κάθε πνοή είναι δοσμένη από το Θεό.
Συνεχίζοντας ο απόστολος Παύλος το κήρυγμα του στον Άρειο πάγο λέει στους Αθηναίους εδ.28 «Διότι εν αυτώ ζώμεν και κινούμεθα και υπάρχομεν, καθώς και τινές των ποιητών σας είπον· Διότι και γένος είμεθα τούτου....».
Αν πούμε ότι το οξυγόνο είναι απαραίτητο για να ζήσουμε και αν δεν υπάρχει οξυγόνο κάπου θα πεθάνουμε, έτσι συμβαίνει και με το Θεό. Όπως το οξυγόνο είναι παντού (αν και δεν το βλέπουμε) έτσι και ο Θεός σαν Πνεύμα είναι παντού και συντηρεί τα πάντα με την παρουσία Του.
Δεν είναι εύκολο ο νους του ανθρώπου να συλλάβει αυτό που είναι ο Θεός. Ο νους του ανθρώπου έχει μια ορισμένη ικανότητα και όταν κάτι περάσει αυτή την ικανότητα ο νους μας επειδή είναι πεπερασμένος κλείνει.
Δεν μπορούμε να συλλάβουμε την παντοδυναμία του Θεού, την παντογνωσία Του, το άπειρο Του, είναι πολλά πράγματα που ο Θεός δεν μας τα έχει αποκαλύψει, και δεν τα ξέρουμε. Γιατί; Ο Χριστός είπε: «Εάν τα επίγεια σας είπον και δεν πιστεύητε, πως, εάν σας είπω τα επουράνια, θέλετε πιστεύσει;» (Ιωάν.γ:12).
Ο Ιησούς ήρθε και μίλησε στον κόσμο απλά για τη σωτηρία. Είπε ότι εφ' όσον ο άνθρωπος αμάρτησε μπροστά στο Θεό πρέπει να πεθάνει. Όμως αντί να πεθάνει ο άνθρωπος, ο Χριστός λέει: Πήρα εγώ τη θέση σου πάνω στο σταυρό, τώρα λοιπόν δέξου αυτή τη θυσία για να σωθείς.
Κι όμως αυτό το απλό πράγμα ο άνθρωπος δεν θέλει να το καταλάβει, να το πιστέψει. Μας είπε ο Χριστός κι άλλα πράγματα για τον ουρανό, για την ουράνια πόλη που πάλι δεν τα καταλαβαίνουμε, πώς να μας πει ο Θεός για τον εαυτό Του; Όμως, όταν έρθει να μας παραλάβει, τότε λέει θα είμαστε όμοιοι με Αυτόν και τότε ο Θεός θα μας δώσει πολλά πράγματα, και θα εξακολουθούμε να γνωρίζουμε Αυτόν.
Κολ.α:17 «και αυτός είναι προ πάντων, και τα πάντα συντηρούνται δι' αυτού»
Α΄Βασ.η:27 «Αλλά θέλει αληθώς κατοικήσει Θεός επί της γης; ιδού, ο ουρανός και ο ουρανός των ουρανών δεν είναι ικανοί να σε χωρέσωσι· πόσον ολιγώτερον ο οίκος ούτος, τον οποίον ωκοδόμησα».
Ο Σολομώντας, μιλά έτσι στο Θεό, αφού τελείωσε το ναό που ήταν πραγματικά ένα εξαίσιο δημιούργημα, ντυμένος με χρυσάφι, ασήμι και πολύτιμους λίθους. Και κατάλαβε ο Σολομώντας ότι αφού ο ουρανός δεν χωράει το Θεό, πόσο μάλλον αυτό το κουτάκι που αυτός έφτιαξε.
Ο Θεός θέλησε να φτιάξουν αυτό το ναό, για να μπορεί να φανερώνεται εκεί για τους ανθρώπους. Διαφορετικά, πώς μπορεί να χωρέσει ο άπειρος μέσα σε ένα κουτί; Έτσι και το άπειρο θα έχανε την έννοιά του.
Όταν ο Θεός λέει ότι εμείς είμαστε κατοικητήριο Του, το λέει με την έννοια ότι ο Θεός δέχεται να κατοικήσει μέσα μας όχι σαν ποσότητα γιατί ο Θεός δεν είναι ποσότητα, είναι άπειρος, αλλά σαν ποιότητα. Το ποιόν του Θεού είναι μέσα μας στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.(Β' Κορ.ς:16, Α' Κορ.γ:16, ς:19, Εφεσ.β:21-22, Εβρ.γ:16, Α' Πέτρ.β:5-10)
Ιερεμ.κγ:23,24 «Θεός εγγύθεν είμαι εγώ, λέγει Κύριος, και ουχί Θεός μακρόθεν; Δύναταί τις να κρυφθή εν κρυφίοις τόποις και εγώ να μη ίδω αυτόν; λέγει Κύριος. Δεν πληρώ εγώ τον ουρανόν και την γην; λέγει Κύριος».
Αυτό το Θεό λατρεύουμε και όχι κάποιον άλλον ελαττωμένο.
Ο Θεός γεμίζει και ελέγχει με το Πνεύμα Του τα πάντα, το μόνο πράγμα που ο Θεός δεν μπορεί να γεμίσει είναι η καρδιά του αμαρτωλού που μένει αμετανόητος, επειδή τον έχει κερδίσει ο Σατανάς.
Ψαλμ.ρλθ:7-12 «Που να υπάγω από του πνεύματός σου; και από του προσώπου σου που να φύγω; Εάν αναβώ εις τον ουρανόν, είσαι εκεί· εάν πλαγιάσω εις τον άδην, ιδού, συ. Εάν λάβω τας πτέρυγας της αυγής και κατοικήσω εις τα έσχατα της θαλάσσης, και εκεί θέλει με οδηγήσει η χειρ σου και η δεξιά σου θέλει με κρατεί. Εάν είπω, Αλλά το σκότος θέλει με σκεπάσει, και η νυξ θέλει είσθαι φως περί εμέ· και αυτό το σκότος δεν σκεπάζει ουδέν από σού· και η νυξ λάμπει ως η ημέρα· εις σε το σκότος είναι ως το φως».
Ο Θεός, μας λέει, ο Δαβίδ, είναι, πανταχού παρών. Στην Παλαιά Διαθήκη, ένα από τα ονόματα του Θεού είναι Γιάχουε Σχάμα που σημαίνει, ο Γιάχουε εκεί. Αυτό το όνομα ανταποκρίθηκε πλήρως στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού γιατί Αυτός είπε: «όπου είναι δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το όνομά μου, εκεί είμαι εγώ εν τω μέσω αυτών» (Ματθ.ιη:20) που σημαίνει ότι τώρα ο Θεός είναι πανταχού παρών στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Ακόμη Ματθ.κη:20
Γέν.α:1 Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γήν
Ξεκινάει λόγος του Θεού, με δεδομένο το γεγονός ότι ο Θεός υπάρχει. Και αυτός ο Θεός που υπάρχει, είναι που ποίησε τον ουρανό, τη γη και όλο το σύμπαν. Αυτός είναι ο πλάστης μας και ο δημιουργός μας. Αυτός ο άπειρος Θεός,, ο γεμάτος μεγαλείο και δόξα «ο ζωοποιών τα πάντα» όπως λέει ο απόστολος Παύλος
Α’ Τιμ.ς: 13-16 «Σε παραγγέλλω ενώπιον του Θεού του ζωοποιούντος τα πάντα και του Ιησού Χριστού του μαρτυρήσαντος ενώπιον του Ποντίου Πιλάτου την καλήν ομολογίαν, να φυλάξης την εντολήν αμόλυντον, άμεμπτον, μέχρι της επιφανείας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, την οποίαν εν τοις ωρισμένοις καιροίς θέλει δείξει ο μακάριος και μόνος Δεσπότης, ο Βασιλεύς των βασιλευόντων, και Κύριος των κυριευόντων, όστις μόνος έχει την αθανασίαν, κατοικών φως απρόσιτον, τον οποίον ουδείς των ανθρώπων είδεν ουδέ δύναται να ίδη· εις τον οποίον έστω τιμή και κράτος αιώνιον· αμήν».
Να φυλάξεις την εντολή, το λόγο του Θεού αμόλυντο, μέχρι να έρθει ο άνθρωπος Χριστός Ιησούς ντυμένος τη δόξα του Πατέρα για να κρίνει τον κόσμο. Ο Θεός είναι αθάνατος, ο Χριστός σαν άνθρωπος πέθανε, αλλά τώρα είναι αθάνατος γιατί ο Θεός του έδωσε την αθανασία που κι εμείς θα πάρουμε κι αυτή είναι η αιώνια ζωή. Είναι ακόμη ο Θεός φως απλησίαστο που ο άνθρωπος εξ αιτίας της φύσης του, που είναι αμαρτωλή, δεν μπορεί να δει το Θεό. Αν ο Θεός έρθει κοντά στον άνθρωπο με όλη του τη δόξα, ο άνθρωπος θα πεθάνει γιατί δεν μπορεί ν’ αντέξει τη δόξα του Θεού. Ο Θεός είναι πύρ καταναλίσκον.
Ο Θεός ότι έπλασε, το έπλασε με κάποιο σκοπό. Ακόμα ότι έκανε το έκανε από αγάπη γιατί είδε πρώτα το Χριστό και μετά την εκκλησία.
Ο Θεός θέλησε να έχει συμμέτοχους, μια προέκταση θα μπορούσαμε να πούμε του Εαυτού Του, μια νύμφη μέσα στην οποία θα μπορούσε να βλέπει τη φύση Του, την αγάπη Του, και να έχει ανταπόκριση απ' αυτήν.
Το γέννημα αυτό της αγάπης του Θεού είναι ο άνθρωπος, και όλη η υπόλοιπη δημιουργία.
Επειδή όμως ο Θεός γνώριζε ότι ο άνθρωπος θα αμάρτανε, σχεδίασε τον τρόπο που θα μπορούσε, αφού είναι γεμάτος δόξα και μεγαλείο, αλλά και «πύρ καταναλίσκον», να έρθει σε επαφή με τον άνθρωπο, ώστε να μπορέσει να Τον δεχτεί, να κατοικήσει μέσα μας, να μπορεί να μας μιλά, να μας διδάσκει να μας προτρέπει, να μας παρηγορεί, μ' ένα λόγο να μας τελειοποιήσει. Και το έκανε αυτό, με το να γεννήσει ο Θεός τον Ιησού Χριστό. Αυτόν προείδε και τον ονόμασε λόγο Του.
Το σκοπό που είχε ο Θεός πριν ακόμη δημιουργήσει οτιδήποτε, αυτό που είχε ανάγκη και γι’ αυτό δημιούργησε τα πάντα, αυτό που ήθελε να πάρει μέσα από τη δημιουργία, την καλή Του αυτή διάθεση που ήταν ο λόγος Του, την πήρε ο Θεός και την έκανε σάρκα, τη γέννησε. Της έδωσε υπόσταση και πρόσωπο και την έκανε άνθρωπο με σάρκα, ψυχή και πνεύμα, και αυτός είναι ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός.
Η αρχή του Χριστού είναι μέσα στο Θεό. «Εν αρχή ήν ο λόγος» δεν εννοεί την αρχή του λόγου του Θεού γιατί δεν έχει αρχή επειδή ο Θεός δεν έχει αρχή.
Ιωάν.α:1 «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ λόγος, καὶ ὁ λόγος ἦν πρὸς τὸν θεόν, καὶ θεὸς ἦν ὁ λόγος».
Ο λόγος, η καλή αυτή διάθεση του Θεού, ο σκοπός του Θεού για τον άνθρωπο, η καρδιά του Θεού σχετικά με τη δημιουργία ήταν προς το Θεό, για το Θεό, απ’ Αυτόν και γι’ Αυτόν. Αυτό που είχε να κάνει ο λόγος του Θεού ήταν να επιστρέφει πάλι σ’ Αυτόν.
Ο λόγος του Θεού λοιπόν έχει μια κατεύθυνση, μια κίνηση προς τα κάπου. Δεν είναι απλά δημιουργική ενέργεια, η ένα ρήμα, η ένα σχέδιο που σχεδιάστηκε για να γίνει απλά και τίποτε άλλο, αλλά όλα αυτά έχουν μια κατεύθυνση, κινούνται προς ένα σημείο. Αυτό το σημείο είναι πάλι ο Θεός Πατέρας.
Αυτού είναι ο λόγος, Αυτού είναι το ρήμα της δημιουργίας, είναι ο δικός Του νους και η δική Του θεία ενέργεια και θέλημα που εκφράζει ο λόγος Του και σ’ Αυτόν πάλι επιστρέφει.
Ο Θεός εκφράστηκε με το λόγο Του, και αυτή η έκφραση εξωτερικεύθηκε για να ικανοποιήσει πάλι τον Πατέρα Θεό.
Iωάν.α:2 οὗτος ἦν ἐν ἀρχῇ πρὸς τὸν θεόν..
Ο λόγος λοιπόν ήταν ΠΡΟΣ το Θεό. Όλο το σχέδιο του Θεού, άρχισε και τέλειωσε πρώτα μέσα στο νου, το λόγο του Πατέρα και είχε πάντοτε στόχο τον Ίδιο. Ότι ο Θεός έκτισε και έκανε, τα έκανε για το δικό Του το θέλημα (Αποκ.δ:11).
Βλέπουμε το Πνεύμα του Θεού να χρησιμοποιεί την πρόθεση ΠΡΟΣ. Η γραμματική μας λέει ότι η πρόθεση «προς» όταν συντάσσεται με αιτιατική «δηλοί κίνησιν πρός τι μέρος η διεύθυνσιν πρός κάπου». Όταν έχει την έννοια «πρός τινα» σημαίνει «εν σχέσει πρός τινα, εις απάντηση πρός τινα» (Βλ.Λεξικό της αρχαίας ελληνικής γλώσσης του Ι.Σταματάκου σελ.84Ο)
Την πρόθεση «προς» ορισμένοι την μεταφράζουν «παρά» τελείως αυθαίρετα, και λανθασμένα βέβαια, γιατί άλλο είναι το «προς» και άλλο το «παρά». Ο Ιωάννης αναφέρει πάλι αυτή τη φράση γιατί θέλει να τονίσει κάτι. Θέλει να μας δείξει τη σχέση που είχε ο λόγος του Θεού «εν αρχή» και τη σχέση που έχει τώρα, αφού έγινε σάρκα. Αυτός ο λόγος, εν αρχή, γνωρίζουμε ότι ήταν ενδιάθετος μέσα στον Πατέρα, ήταν το θέλημα του Πατέρα για ό,τι αφορά τη δημιουργία, του οποίου προσωποποίηση και υπόσταση είναι ο Χριστός.
Αυτός ο λόγος, βλέπουμε ότι στην αρχή της υλικής δημιουργίας , όταν ο Θεός θέλησε να υλοποιήσει το θέλημά Του, να δημιουργήσει το Χριστό και την εκκλησία αρχίζοντας από την δημιουργία του φωτός, του στερεώματος κτλ, εκφράστηκε, εξωτερικεύθηκε από τον Πατέρα σαν θείο Ρήμα (Εβρ.ια:3).
Είπε και έγινε, ελάλησε και στερεώθηκε, ήταν ο λόγος του στόματος του Θεού. Βέβαια αυτό είναι ανθρωπομορφισμός, όμως δείχνει την αλήθεια σχετικά με το θείο Ρήμα. Ο λόγος του Θεού πριν γίνει σάρκα, ήταν μέσα στον Πατέρα σαν θείο Ρήμα. Γι’ αυτό ο Χριστός είπέ: «…ἐγὼ παρὰ τοῦ πατρὸς ἐξῆλθον. ἐξῆλθον ἐκ τοῦ πατρὸς καὶ ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον» (Ιωάν.ις:27,28).
Αυτό εδραιώνεται τέλεια από τον Ησαΐα νε:11: «ούτω θέλει είσθαι ο λόγος μου ο εξερχόμενος εκ του στόματός μου· δεν θέλει επιστρέψει εις εμέ κενός, αλλά θέλει εκτελέσει το θέλημά μου και θέλει ευοδωθή εις ό,τι αυτόν αποστέλλω».
Αυτός ο λόγος που δημιούργησε τα πάντα και που εξήλθε από το στόμα του Πατέρα, είναι το θείο Ρήμα του Θεού, γιατί μ’ αυτό το Ρήμα, με το λόγο του Πατέρα μας λέει ο Πέτρος ότι έγιναν οι ουρανοί. Αυτός ο λόγος ο «εν αρχή» είχε ένα σκοπό και μια κατεύθυνση, που ήταν να εκτελέσει το θέλημα του Πατέρα.
Ιωάν.α:3 Πάντα δι' αυτού έγειναν, και χωρίς αυτού δεν έγεινεν ουδέ εν, το οποίον έγεινεν.
Η φράση αυτή αναφέρεται στο λόγο πριν γίνει σάρκα, πριν πάρει ανθρώπινη προσωπικότητα και υπόσταση στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Αυτό λέει ο Ησαΐας (νε:11), αυτό λέει και στη Β' Πέτρ.β:5-7, το ίδιο και ο Παύλος στην Εβρ.α:2 και ια:3. Στην προς Εβραίους επιστολή βλέπουμε ότι στο πρώτο κεφάλαιο μας λέει ότι οι αιώνες έγιναν δια του Υιού, και στο ενδέκατο ότι έγιναν με το Ρήμα. Να λοιπόν ή καθαρή ομολογία των Γραφών. Ο Υιός ταυτίζεται με το Ρήμα του Θεού. Είναι το Ρήμα αυτό της δημιουργίας, της υλικής αλλά και της πνευματικής, δια του οποίου έγιναν τα πάντα τα ορατά και τα αόρατα.
Το Ρήμα αυτό όμως δεν είναι αόριστο και ασύνδετο, αλλά ανήκει σ’ ένα πρόσωπο, σε μια οντότητα που είναι του Πατέρα και έχει σαν στόχο τη δημιουργία της εκκλησίας. Όταν λέει «Πάντα δι' αυτού έγειναν» εννοεί δια του λόγου του Πατέρα, που στην προκειμένη περίπτωση είναι το Ρήμα του Πατέρα.
Αυτός ο λόγος του στόματος του Θεού προσωποποιημένος, είναι ο Υιός Του. Πριν τη γέννησή Του, ήταν ενδιάθετος, μέσα στον Πατέρα από τον Οποίο εξήλθε και ήλθε στον κόσμο.
Αυτό ακριβώς μας λέει ο Ιωάννης παρακάτω: (α:14) «Και ο λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσε εν ημίν».
Αυτό σημαίνει ότι ο λόγος του Θεού κατοίκησε μέσα μας και όχι ανάμεσά μας. Ο λόγος δεν έγινε σάρκα για να κατοικήσει μόνο ανάμεσά μας, αλλά για να κατοικήσει μέσα μας και αυτή την κατοίκηση θέλει να δείξει εδώ το Πνεύμα του Θεού.
Μόνο όταν ο Θεός κατοικεί μέσα μας μπορεί να έχει επαφή μαζί μας να μας μιλάει και να μας οδηγεί. Γι’ αυτό ο Θεός έκανε το λόγο Του σάρκα (και ο λόγος σαρξ εγένετο: αυτό σημαίνει ότι κάποιος τον έκανε σάρκα, και αυτός που τον έκανε ήταν ο Πατέρας που τον γέννησε) και αυτό ο Χριστός το διακήρυξε καθαρά όταν είπε: «εγὼ γὰρ ἐκ τοῦ θεοῦ ἐξῆλθον καὶ ἥκω» (Ιωάν.η:42).
Εδώ ο Χριστός μας ξεκαθαρίζει κάτι που αφορά την προΰπαρξη Του σε σχέση με τον Πατέρα. Δεν μας λέει ότι ήρθε μόνος Του δίπλα απ’ τον Πατέρα η κοντά από τον Πατέρα, αλλά ότι εκ του πατρός εξήλθον. Εξέρχομαι σημαίνει ότι βγαίνω έξω από κάπου που ήμουν μέσα. Αυτό σημαίνει ότι ήταν μέσα στον Πατέρα πριν έλθει στη γη, σαν στοιχείο του ίδιου του Πατέρα που σημαίνει ότι δεν υπήρχε σαν ξεχωριστή προσωπικότητα έξω από τον Πατέρα. Μόνο όταν γεννήθηκε ο Χριστός εξήλθε από τον Πατέρα και όχι πριν.
Ο Θεός λοιπόν σαρκώθηκε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού και ήλθε σ’ εμάς για να μας δείξει περισσότερα πράγματα από τον Εαυτό Του. Να μας δείξει την καρδιά Του, τη δόξα Του (Ιωάν.α:14).
Το Θεό κανείς δεν μπορεί να Τον δει γιατί είναι αόρατος επειδή είναι Πνεύμα. Ακόμη είναι «πύρ καταναλίσκον» που αν έρθει κοντά μας, εξ αιτίας της αμαρτωλής φύσης μας, δεν θ’ αντέξουμε και θα πεθάνουμε. Έτσι, ο Θεός ευδόκησε, αφού δεν μπορούμε να δούμε τον Ίδιο, να δούμε το αντίτυπο Του, την εικόνα Του, το αχνάρι Του, την εικόνα του αόρατου Θεού που είναι ο Ιησούς Χριστός.
Αυτή τη φανέρωση ο άνθρωπος μπορεί να την αντέξει γιατί ο Θεός την έντυσε με σάρκα, έκανε τον Ιησού όμοιο μ’ εμάς (Κολ.α:15, Εβρ.α:3).
Σαν άνθρωπος ο Χριστός πέρασε από τις ίδιες θλίψεις, κακουχίες και δοκιμασίες (Εβρ.δ:15, ε:7-9) μ’ εμάς, κι έτσι τώρα μπορούμε να δούμε πώς ο Θεός περπάτησε ανάμεσά μας στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, σαν άνθρωπος.
Ο Θεός εκφράστηκε σε χρόνο, περπάτησε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, και Τον είδαμε, Τον γευθήκαμε και Τον ψηλαφήσαμε (Α’ Ιωάν.α:1) και Αυτός είναι ο λόγος της ζωής.
Α΄Πέτρ.ε:10-11 «Ο δε Θεός πάσης χάριτος, όστις εκάλεσεν ημάς εις την αιώνιον αυτού δόξαν διά του Χριστού Ιησού, αφού πάθητε ολίγον, αυτός να σας τελειοποιήση, στηρίξη, ενισχύση, θεμελιώση. Εις αυτόν είη η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων· αμήν».
Ο Θεός μας κάλεσε στην αιώνια δόξα Του, δια Ιησού Χριστού. Πρώτα ο Χριστός και μετά όλη η εκκλησία.
Είναι πάρα πολύ ζωτικό για κάθε πιστό να γευθεί τη δόξα του Θεού για να μπορέσει να ωριμάσει μπροστά στο Θεό κι έτσι να απολαύσει τη δόξα και το μεγαλείο του Θεού που υπηρετεί.
Ο Θεός θέλει η καρδιά του πιστού να είναι αγκιστρωμένη κατευθείαν μέσα στα Άγια των Αγίων (Εβρ.ς:18-20) έτσι ώστε να μπορεί να γεύεται τη δόξα του Θεού, να είναι κατευθείαν ενωμένος με τον ουρανό και να μην στηρίζεται ο ένας πάνω στον άλλο (Ιερ.ιζ:5,7)
Είναι αναγκαίο για να ωριμάσουμε, να έχουμε ο καθένας τις εμπειρίες του με τον Κύριο. Ο Θεός θέλει να μας δώσει εμπειρίες της παρουσίας Του για να μας δέσει με το πρόσωπο Του, με την αλήθεια Του, με το λόγο Του, και να ξέρουμε ότι όλα αυτά δεν είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα η επινοήσεις αλλά είναι η αλήθεια του Θεού. Αυτό δεν μπορεί κανείς άλλος να το διαβεβαιώσει μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, παρά μόνο ο Κύριος στον καθένα προσωπικά. Γι’ αυτό ήταν ανάγκη ο Θεός να γίνει προσωπικός Θεός, και έγινε στο πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Α΄Ιωάν.δ:7,8 «Αγαπητοί, ας αγαπώμεν αλλήλους, διότι η αγάπη είναι εκ του Θεού, και πας όστις αγαπά εκ του Θεού εγεννήθη και γνωρίζει τον Θεόν. Όστις δεν αγαπά δεν εγνώρισε τον Θεόν, διότι ο Θεός είναι αγάπη».
Αυτό είναι, το ΕΙΝΑΙ του Θεού. Ο Θεός στην φύση Του, είναι όλος αγάπη. Και πρέπει να αισθανόμαστε ασφάλεια στην αγάπη του Θεού, και να μην αφήνουμε το διάβολο να διασαλεύει αυτή την ασφάλεια που πρέπει να νοιώθουμε κοντά στο Θεό. Κάτι που πρέπει πάντοτε να θυμόμαστε είναι ότι ο Θεός αγαπάει όλους τους αμαρτωλούς άσχετα αν δεν έχουν γνωρίσει ακόμα το Χριστό (Ιωάν.γ:16) με αγάπη αιώνια. Πόσο μάλλον εμάς που έχουμε γνωρίσει τον Κύριο, έχουμε δεχτεί τη θυσία, έχουμε ανοίξει την καρδιά μας και αγωνιζόμαστε να πάμε κοντά στον Θεό!!!
Έχουμε μια απατηλή καρδιά έχουμε ένα εχθρό, έχουμε τον κόσμο, όμως παρόλα αυτά αγωνιζόμαστε και θα αγωνιζόμαστε μέχρι τέλους και ο Θεός θα μας αγιάσει. Μας έχει ήδη αγιάσει δια του αίματος του αρνίου, και θα μας αγιάσει και εμπειρικά. Άρα, ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΜΗ ΜΑΣ ΑΓΑΠΑ Ο ΘΕΟΣ; ΑΔΥΝΑΤΟΝ! ! !
Ο Θεός μας αγαπά, ακόμα κι όταν μας παιδεύει. Η αγάπη δεν αντίκειται στην τιμωρία. Οι γονείς από αγάπη και προστασία δέρνουν τα παιδιά τους. Αν αγαπάς, θα κάνεις δικαιοσύνη.
Ρωμ.η:29 «διότι όσους προεγνώρισε, τούτους και προώρισε συμμόρφους της εικόνος του Υιού αυτού, διά να ήναι αυτός πρωτότοκος μεταξύ πολλών αδελφών».
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
