Οι υποστηρικτές της προσκύνησης των εικόνων αναφέρουν τον όρο «η της εικόνος τιμή επί το πρωτότυπον διαβαίνει» προσπαθώντας έτσι να διαχωρίσουν τους εαυτούς τους από τους αρχαίους ειδωλολάτρες.
Θέλουμε να ρωτήσουμε, λοιπόν, πιστεύει κανείς αληθινά ότι οι αρχαίοι μας πρόγονοι, όταν προσκυνούσαν το άγαλμα της Αθηνάς στον Παρθενώνα ή του Δία στην Ολυμπία, λάτρευαν το μάρμαρο και όχι το «πρωτότυπον»;
Παναγία, Χαμουντεσβάρι, Ίσις, Αθηνά
Τα σύμβολα και τα ονόματα μπορεί να διαφέρουν, όμως ο τρόπος λατρείας ή τιμητικής προσκύνησης παραμένει ο ίδιος.
Ομολογούμε πως δεν έχουμε ακούσει πιο ανόητο επιχείρημα, όποιος και αν ήταν ο πρώτος που το εισηγήθηκε. Καθένας αρχαίος και σύγχρονος ειδωλολάτρης θα υπέγραφε την παραπάνω δήλωση και κανένας, -εκτός ίσως από ορισμένους πρωτόγονους θρησκευτικούς τύπους λατρείας- δεν θα υποστήριζε ότι γι' αυτόν «θεός» είναι το Χ ή Ψ άγαλμα ή εικόνισμα.
Όλοι σε κάποιο πρόσωπο αναφέρονταν ή και αναφέρονται, και προς αυτό αναπέμπουν την τιμή/λατρεία τους. Αν λοιπόν δεν είναι ειδωλολατρία η σημερινή προσκύνηση των εικόνων, τότε δεν θα πρέπει να λέμε ειδωλολάτρες ούτε τους αρχαίους. Επειδή όμως σωστά τους λέμε ειδωλολάτρες, ας προσέξουμε να μη μιμούμαστε την πρακτική τους.
Ο απόστολος Παύλος ορθά έγραψε: «Το είδωλον είναι τι; ή ότι το ειδωλόθυτον είναι τι; ουχί· αλλ ότι εκείνα τα οποία θυσιάζουσι τα έθνη, εις τα δαιμόνια θυσιάζουσι, και ουχί εις τον Θεόν» (Α΄ Κορ. 10/ι/19-20).
(απο το χριστιανικό περιοδικό ΤΥΧΙΚΟΣ)
