Ιστορικές αναφορές στην γλωσσολαλιά

Η γλωσσολαλία είναι ένα υπερφυσικό φαινόμενο, όπου ο άνθρω­πος του Θεού μπορεί να προσεύχεται σε άγνωστες γλώσσες (όχι σε γνωστή του γλώσσα) σημείον οτι έχει βαπτιστεί με το 'Αγιο Πνεύμα.

Σχετικό είναι και το φαινόμενο της ψαλμωδίας "εν πνεύματι", ό­που ο άνθρωπος μπορεί να ψάλλει σε άγνωστες γλώσσες, ή και σε άγνωστές του μελωδίες, που δίνει το 'Αγιο Πνεύμα. Η γλωσσολαλιά αναφέρεται και σαν χάρισμα μέσα στην εκκλησία (στην σύναξη των πιστών), όπου ενεργείται μαζί με την ερμηνεία γλωσσών (Α' Κορ.14). «Βάπτι­σμα εν Πνεύματι Αγίω», υπόσχεση που δόθηκε αρχικά από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή και μετά από τον ίδιο τον Κύριο Ιησού Χριστό (Ματθαίος 3:11, Μάρκος 1:8). Η πρώτη αναφορά σε νέες γλώσσες, που θα μιλήσουν αυτοί που θα πίστευαν στον Ιησού Χριστό, γίνεται απ' τον ίδιο τον Ιησού (Μαρκ.16:15-18), σαν ένα απ' τα κυριότερα σημεία της πίστης τους σ' Αυτόν.

Στην Πεντηκοστή οι μαθητές έλαβαν την εκπλήρωση της επαγγελίας (Πράξεις 1:4-5) της Βάπτισης εν Πνεύματι Αγίω, και καθώς διαβάζουμε στις Πράξεις 2:1-4, οι 120 μαθητές «πληρώθηκαν όλοι από 'Αγιο Πνεύμα και άρχισαν να μιλούν ξένες γλώσσες, όπως το Πνεύμα έδινε σ' αυτούς να μιλούν».

Στη συνέχεια, στις Πράξεις των Αποστόλων συναντάμε ενδεικτικά περιστατικά, όπως στο κήρυγμα του Πέτρου στον Κορνήλιο (Πράξεις 10:44-48) και του Παύλου στην Έφεσο (Πράξεις 19:1-6), όπου περιγράφε­ται προσευχή σε άγνωστες γλώσσες των ανθρώπων που πίστεψαν και βαπτίστηκαν στο νερό.

Στην Α' Επιστολή προς Κορινθίους (κεφάλαια 12-14), αναφέρονται τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος μέσα στην εκκλησία και μέσα στην προσωπική ζωή του πιστού. Εκεί υπάρχουν εκτενείς αναφορές στην προσευχή σε άγνωστες γλώσσες. Όπως φαίνεται και από το χωρίο 14:26, η γλωσσολαλιά και η ερμηνεία γλωσσών, μαζί και με τα άλλα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, έπρεπε να αποτελούν αναπό­σπαστο τμήμα κάθε σύναξης των πιστών, και όχι μόνο στην εκκλη­σία της Κορίνθου, αλλά και σε κάθε εκκλησία

Σε κείμενο του Ειρηναίου, επίσκοπου εκκλησίας της Λυών (130-202μ.χ.),αναφέρεται: «Πολλών ακούομεν αδελφών εν τη εκκλησία προφητικά χαρίσματα εχόντων και παντόπαις (παντός είδους) λαλούντων δια του Πνεύματος γλώσσαις».

Ο Τερτυλλιανός(160-220μ.χ.),που πίστευε οτι η γλωσσολαλία ήταν επιβράβευση, κατα την διάρκεια της διαμάχης των μοντανιστών με τους μαρκιωνίτες ζήτησε απο τον Μαρκίωνα, να αποδείξει, ότι και στην δική του ομάδα υπήρχαν προφητείες, οράσεις, γλώσσες, και ερμηνείες γλωσσών.Οι Μοντανιστές ,(Τερτυλλιανός-Μοντανός-Ιππόλυτος) ανάμεσα σε άλλες κακοδοξίες παρουσιάζονταν σαν "χαρισματικότεροι" της ίδιας της εκκλησίας.

Σε κείμενο του Νοβατιανού,(3ος αιώνας),αναφέρεται: «Ο Κύριος είναι Αυτός που θέτει προφήτες στην εκκλησία, οδηγεί τους διδασκάλους, κατευθύνει τις γλώσσες».

Σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες , ο Ιλαρίων, επίσκοπος Πουατιέ και ο Αμβρόσιος επίσκοπος Μιλάνου μίλησαν σε άγνωστες γλώσσες.

Τον 4ο αιώνα ο Παχώμιος, ιδρυτής  κοινοβίου στην Αίγυπτο, κήρυττε σε ώρα ανάγκης στα Ελληνικά και Λατινι­κά, χωρίς να τα έχει ποτέ διδαχθεί.

Ο Αυγουστίνος παραδεχόταν: «Αναμένεται οι πιστοί να μιλούν με νέες γλώσσες».

Ο Ιωάννης (ο ονομαζόμενος Χρυσόστομος), επίσης παραδέχθηκε τον 5ο αιώνα: «Οποιοσδήποτε βαπτιζόταν στις Αποστολικές ημέρες, μιλούσε αμέσως σε γλώσσες».

Στο Μεσαίωνα, στους Καθολικούς ήταν γνωστό το φαινόμενο του «Ιωβηλαίου», το ακατανόητο τραγούδι της χαράς, που δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια μορφή ύμνου και προσευχής σε άγνωστη γλώσσα. Ο Τζακοπόνε ντα Τόντι στο ποίημά του «Ιωβηλαίο της καρδιάς» αναφέρει χαρακτηριστικά : «Το Ιωβηλαίο σαν φωτιά ξυπνάει και αμέσως πρέπει κάποιος να ψάλλει και να προσευχηθεί / η γλώσσα του με παιδιάστικο τρόπο τρεμουλιάζει, ούτε που ξέρει τα χείλη του τι λένε / δεν μπορεί να σβήσει ούτε καν να κρύψει αυτήν την αγνή και άπειρη γλυκύτητα. / Το Ιωβηλαίο σαν φλόγα ανάβει και αμέσως ο άνθρωπος πρέπει να φωνάξει και να τραγουδήσει, / τόσο κοντά στην αγάπη έρχεται η καρδιά του...»

Ο Δομήνικος (1170-1221) μίλησε Γερμανικά (που ποτέ δεν είχε μάθει) για να δώσει μαρτυρία σε κάποιους Γερμανούς ταξιδιώ­τες που συνάντησε και με τους οποίους δεν μπορούσε να συζητήσει.

Οι Βαλδέσιοι (12ος και 13ος αιώνας), προσεύχονταν σε γλώσσες και είχαν την εμπειρία της θαυματουργικής θεραπείας.

Οι Μενδικανοί (μοναχοί 13ος αιώνας) αναφέρεται ότι μιλούσαν σε άλλες γλώσσες.

Ο Ισπανός καθολικός , Βικέντιος Φερρέρ (1350-1419), είχε το χάρισμα των γλωσσών, και αναθέρμανε την κατανόηση της γλωσσολαλιάς σαν χάρισμα που δόθηκε από τον Θεό, γιατί στο Μεσαίωνα επικρατούσε η άποψη ότι ήταν ένα φαινόμενο δαιμονικό.Η διακονία του Τζων Γουέλς (1570) και άλλων Σκωτσέζων μεταρ­ρυθμιστών, ακολουθούνταν από προφητείες, θεραπείες, διακρίσεις πνευμάτων και γλώσσες.

Ο Λούθηρος, σχολιάζοντας το Μάρκος 16:17-18, είπε: «Αυτά τα σημεία (συμπεριλαμβανομένων και των γλωσσών) θα πρέπει να θεωρεί­ται πως εφαρμόζονται στη ζωή κάθε Χριστιανού..».

Ο διάσημος Φραγκίσκος Ξαβιέ (1506-1552), ιησουίτης ιεραπόστολος στους Ινδούς και Κινέζους, κήρυξε στα Ινδικά και Κινέζικα σε ορισμένες περιπτώσεις, χωρίς να γνωρίζει καθόλου αυτές τις γλώσ­σες.

Ο Λουί Μπερτράντ (1526-1581), ιεραπόστολος στους Ινδιάνους του Δυτικού ημισφαίριου, μιλούσε τη γλώσσα τους, με τη δύναμη του Πνεύματος. 

Οι Κουάκεροι (ή Κοινωνία των Φίλων), υπό την ηγεσία του Τζωρτζ Φοξ (1624-1691), εκδήλωναν τα χαρίσματα του Πνεύματος. Ένας από τους πρώτους Κουάκερους, ο Γουίλιαμ Μπέρεϊ, έγραψε: «Λάβαμε με­τά από την έκχυση του Πνεύματος σε μας και τα στόματά μας ανοίχ­θηκαν και μιλήσαμε με νέες γλώσσες, καθώς ο Κύριος μας έδιδε».

Οι Γιανσενιστές, ένα αναζωπυρωτικό κίνημα του 18ου αιώνα μέσα στην Καθολική Εκκλησία της Γαλλίας, προσεύχονταν σε γλώσσες, προφήτευαν, διέκριναν τα πνεύματα και προσεύχον­ταν για θεραπεία ασθενών.

Οι Ουγενότοι (στην Γαλλία) και ιδιαίτερα οι Προφήτες της Σεβέν, που διώκονταν από τον Λουδοβίκο ΙΔ' (1685), προσεύχονταν σε γλώσσες, προφήτευαν και ασκούσαν πολλά χαρίσματα του Πνεύματος επί δύο αιώνες. Χαρακτηριστικό είναι ένα περιστατικό στις αρχές του 18ου αιώνα, όπου περισσότερα από 300 παιδιά απ' τη Σεβέν, ηλικίας 3-10 χρονών, προφήτευαν και μιλούσαν σε γλώσσες, με εκ­πληκτική δύναμη και ακρίβεια. Αυτή η Κίνηση του Πνεύματος του Θεού συνεχίστηκε για περισσότερα από 10 χρόνια, αλλά καταπιέστη­κε βίαια από τον Γαλλικό στρατό το 1771, που δολοφόνησε πολλά από αυτά τα παιδιά.

Οι Μοραβιανοί αδελφοί, το 1727, έλαβαν την εμπειρία της Πεντηκοστής στο Χέρνχουτ της Γερμανίας.

Οι Σέικερς, ένα αναζωπυρωτικό κίνημα στην Αγγλία και Β. Αμερική, μιλούσαν σε γλώσσες. Το 1774, μια ηγετική φυσιογνωμία τους, η Ανν Λη, κατηγορήθηκε από τον κλήρο της Αγγλικανικής Εκκλησίας για βλασφημία, επειδή ισχυριζόταν ότι γλωσσολαλούσε. Όταν την έφεραν μπροστά σε μια επιτροπή γλωσσομαθών δασκάλων, την βρήκαν ανίκανη για γραφή ή ανάγνωση της Αγγλικής. Τότε ήλθε επάνω της το 'Αγιο Πνεύμα και έδωσε ομολογία πίστεως σε 72 γλώσσες, μπροστά σ' αυτούς τους ειδικούς, μιλώντας αυτές τις γλώσσες καλύτερα από αυτούς. Έτσι γλύτωσε την πυρά.

Ο Τζωρτζ Γουάϊτφιλντ, ο διάσημος ευαγγελιστής στην Αγγλία και Β. Αμερική τον 18ο αιώνα, μιλούσε σε γλώσσες καθώς και πολλοί που είχαν ευαγγελιστεί απ' αυτόν.

Ο Τζων Γουέσλεϊ (1703-1791), στα κείμενα του βεβαιώνει ότι η γλωσσολαλιά μαζί με τα άλλα χαρίσματα του Πνεύματος ήταν και για την εποχή του. Έλεγε ότι, ο μόνος λόγος που σπανίζουν είναι, ότι οι Χριστιανοί έχουν ξαναγίνει ειδωλολάτρες, κρατώντας μόνο έναν νεκρό τύπο. Οι συνεχιστές του έργου του Γουέσλεϊ, οι Μεθοδιστές, εκδήλωναν το χάρισμα των γλωσσών. Ο Τόμας Γουόλς, ένας απ' τους σημαντικότερους Μεθοδιστές κήρυκες, γράφει στο ημερολόγιο του στις 8 Μαρτίου του 1750: «Σήμερα το πρωί ο Κύριος μου έδωσε μια γλώσσα που δεν γνωρίζω και η φωνή μου υψώθηκε σ' Αυτόν μ' ένα θαυμαστό τρόπο».

Ο Έντουαρντ Ίρβινγκ, Πρεσβυτεριανός κήρυκας του Λονδίνου, ενώ κήρυττε με μεγάλη θέρμη το Ευαγγέλιο, το 1830, μια πιστή γυναίκα από το ακροατήριο μίλησε σε άγνωστες γλώσ­σες. Αργότερα ο Ίρβινγκ, μαζί με άλλους που ενδιαφέρονταν για τα Πνευματικά χαρίσματα και για την λειτουργική οργάνωση της εκ­κλησίας, ίδρυσαν την Καθολική Αποστολική Εκκλησία. Η εκκλησία αυτή, που είχε πολλά λειτουργικά και αγιαστικά στοιχεία του Καθολικισμού, θεωρείται η πρώτη χαρισματική εκκλησία, μετά τους Αποστολικούς χρόνους, γιατί οι προφητείες, οράσεις, διακρί­σεις, γλώσσες και ερμηνείες γλωσσών, αποτέλεσαν όχι μόνον πρακτική της, αλλά και σημαντική διδασκαλία της.

Στη μεγάλη πνευματική αναζωπύρωση της Ιρλανδίας το 1859, πολλοί λάτρευαν τον Θεό σε άγνωστες γλώσσες.

Στην αναζωπύρωση στη Μ. Βρετανία το 1876, που έγινε μέσω του διάσημου ιεροκήρυκα Μούντυ, έχουμε την εξής αναφορά απ' τον Σάνκι: «Βρή­κα τη συνάθροιση να έχει πάρει φωτιά. Οι νέοι μίλαγαν σε γλώσ­σες και προφήτευαν».

Σ' ένα από τα τελευταία του κηρύγματα ο Μούντυ είπε: «Νομίζω πως η Εκκλησία έχει κάνει αυτό το θλιβερό λάθος, δηλ. να νομίζει πως η Πεντηκοστή ήταν ένα θαύμα που δεν επρόκειτο να επαναληφθεί ξανά».

Ανάμεσα στους Μορμόνους είχαν παρατηρηθεί γλωσσολαλιές και ερ­μηνείες γλωσσών, και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος αποτελούν μέρος του Συμβόλου Πίστης της Εκκλησίας των Μορμόνων.

Η γλωσσολαλιά, καθώς και τα άλλα χαρίσματα του Αγίου Πνεύμα­τος, ήταν γνωστά σε αναζωπυρώσεις στη Ρωσία και σε Πρεσβυτερια­νούς στην Αρμενία, προς τα τέλη του 19ου αιώνα. Ο Δρ. Φ.Μ. Μέγιερ μιλούσε για Βαπτιστικές Εκκλησίες στην Εσθονία, όπου συχνά κατά την διάρκεια της επίσκεψης του εκεί, άκουγε προσευχές σε γλώσσες και ερμηνεία γλωσσών.

Σε πολλές αναζωπυρώσεις στην Ελβετία και τη Νορβηγία, πριν το 1900, πολλοί είχαν πληρωθεί με 'Αγιο Πνεύμα και o Γερμανός Λουθηρανός ποιμένας Μπλούμχαρντ, διάσημος τον 19ο αιώνα για το χάρισμα θεραπείας που είχε, προσευχόταν και διακονούσε σε γλώσσες.

Από το 1870 και μετά, η γλωσσολαλιά ήταν χαρακτηριστική στις αναζωπυρώσεις των Εκκλησιών Αγιότητας στην Αμερική απ' όπου και προήλθαν οι πρώτες Πεντηκοστιανές εκκλησίες.Η αναζωπύρωση στην Ουαλία μέσω του ευαγγελιστή Ρόμπερτ Έβανς, στις αρχές του αιώνα μας, και στην Ινδία την ίδια εποχή, είχαν το φαινόμενο της γλωσσολαλιάς.

Η αναζωπύρωση της Αζούζα, στο Λος 'Αντζελες, είχε σαν χαρακτηριστικό της σημείο την πλήρωση με 'Αγιο Πνεύμα και την ομιλία σε άλλες γλώσσες. Αυτή ήταν και η διδασκαλία της κίνησης της «Αποστολικής Πίστης» των αρχών του αιώνα. Η Αποστο­λική Πίστη, που άρχισε από τον κήρυκα αγιασμού Τσαρλς Φ. Πάρχαμ το 1901, και συνεχίστηκε στην Αζούζα, ήταν η πρώτη κίνηση που δίδασκε πως το «βάπτισμα εν Πνεύματι», έχει ως εξωτερική ένδειξη τη γλωσσολαλιά. Στην αναζωπύρωση αυτή, βαπτίστηκαν «εν Πνεύματι» πολλοί από τις Εκκλησίες Αγιότητας, Μεθοδιστές, Βαπτιστές, Πρεσβυτεριανοί κ.ά. Για την εμπειρία τους αυτή διώχθηκαν απ' τις εκκλησίες τους και απ' το κοινωνικό τους περιβάλλον, και σχημάτισαν τις πρώτες Εκκλησίες της Πεντηκοστής, που ονομάστηκαν έτσι, επειδή πίστευαν στην εμ­πειρία της Πεντηκοστής. Oι Εκκλησίες της Πεντηκοστής αναπτύχθη­καν γρήγορα, αλλά ήταν ξεχωρισμένες από τις υπόλοιπες Διαμαρτυρόμενες εκκλησίες, οι οποίες δεν δέχονταν το βάπτισμα «εν Πνεύματι» με την γλωσσολαλιά καθώς και τα άλλα χαρίσματα.

Από το 1960 άρχισε η λεγόμενη «Χαρισματική Κίνηση» μέσα στις Διαμαρτυρόμενες εκκλησίες, πρώτα απ' την Επισκοπική Εκκλησία και μετά συνεχίστηκε στη Λουθηρανική, Βαπτιστική, Πρεσβυτεριανή κ.α. εκκλησίες. Οι πιστοί που βαπτίζονταν με 'Αγιο Πνεύμα, δεν διώχνονταν πια απ' τις εκκλησίες, αλλά σχημάτιζαν ομάδες λατρείας και προσευχής στο εσωτερικό τους.

Το 1966 άρχισαν να βαπτίζονται «εν Πνεύματι» και Καθολικοί πι­στοί (στο Πανεπιστήμιο του Ντουσκέν) και έτσι άρχισε η χαρισματική κίνηση στην Καθολική Εκκλη­σία, γνωστή ως «Χαρισματική Ανανέωση». Έτσι, Καθολικοί ιερείς, Καρδινάλιοι και μοναχοί, Αγγλικανοί ιερείς και επίσκοποι, Λουθηρανοί ιερείς, και Πρεσβυτεριανοί ποιμένες, Βαπτιστές και Ευαγγε­λικοί κήρυκες και θεολόγοι έχουν λάβει την εμπειρία της Πεντηκοστής.

Το 1973 άρχισε η χαρισματική κίνηση στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Β. Αμερικής, που επεκτάθηκε σε ορθοδόξους και άλλων χωρών, αν και με βραδύ ρυθμό και πολύ αντίδραση από μέρους της επίσημης Ορθόδοξης εκκλησίας.

Σήμερα, η γλωσσολαλιά και τα άλλα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος είναι όχι μόνον ανεκτά, αλλά και διδάσκονται στις περισσότερες εκκλησίες, ακόμα και στις πιο παραδοσιακές ή στις πιο ορθολογιστικές.

 

Αλλωστε οπως είδαμε πιο πάνω η βάπτιση στο Πνεύμα το Αγιο δεν αποτελεί δογματική επιβράβευση.