Ιωάν.ε:7
Καθόταν στην κολυμπήθρα όσο κοντύτερα γινόταν, έχοντας κολλημένα τα μάτια του στη μικρή λιμνούλα μπροστά του. Συνεχώς τεντωμένος από την ένταση της προσοχής και προσπαθώντας να αυξήσει τις τελευταίες σταγόνες αισιοδοξίας που του είχαν απομείνει είναι έτοιμος για μία ακόμα προσπάθεια.
Τριάντα οκτώ χρόνια δεμένος και καταβλημένος από τη σοβαρή ασθένεια δεν είναι καθόλου, μα καθόλου λίγος καιρός. Στριμωγμένος από τόσους ανήσυχους αρρώστους στο χείλος της μικρής πισίνας βρισκόταν εκείνος, ένας μοναχικός άνθρωπος, εγκαταλειμμένος από συγγενείς και φίλους, ανήμπορος να βαδίσει αρκετά γρήγορα και συνεχώς με απορία στα μάτια σκεφτόταν, αν υπήρχε καθόλου ελπίδα για εκείνον. Καταδικασμένος να ακολουθεί το δύσκολο δρόμο της ζωής του, χτυπιόταν από την οδύνη και τη θλίψη.
Η περίπτωσή του είναι τόσο κραυγαλέα, που είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι υπήρχε κάποιος περισσότερο απελπισμένος ή κάποιος περισσότερο χρόνο εκεί. Κάθε φορά που ο άγγελος του Θεού ταρακουνούσε το νερό, το γεγονός τελείωνε με απογοήτευση, αφού πάντα κάποιος πιο γρήγορος και δυνατός, κάποιος υποβοηθούμενος ή ακόμα και ολοκληρωτικά μεταφερόμενος κατάφερνε να μπει πρώτος στην κολυμπήθρα.
Οι σωματικά δυνατότεροι και εκείνοι που διέθεταν ένα δικό τους άνθρωπο για να τους βοηθήσει στη συγκεκριμένη στιγμή, θεραπευόταν, αφήνοντας πίσω και κλείνοντας ακόμα περισσότερο στον εαυτό του τον επί τριάντα οκτώ χρόνια ασθενή.
Προσπαθεί να βρει κάποιον να τον βοηθήσει την επόμενη φορά, αλλά δεν έχει χρήματα. Ακόμα χειρότερα, δεν υπάρχει ούτε συγγενής ή φίλος να τον στηρίξει και να του ανυψώσει έστω το ηθικό. Αν μπορούσαμε να τον κοιτάξουμε στα μάτια θα νιώθαμε το βάρος και τη μιζέρια μιας ανέλπιδης κατάστασης.
Ή μήπως υπάρχει ελπίδα...;
Κάποιος πλησιάζει το μεγάλο εκείνο δωμάτιο της θλίψης και της ασθένειας...
Και δεν περνά τυχαία από εκεί.
Είναι ο Ιησούς! Πάντα συγκινείται από τους φτωχούς, αδύνατους και απελπισμένους, οι οποίοι ορίζουν τα βήματα του Κυρίου από πολύ μακριά. Κάτι υπήρχε στην καρδιά της χήρας της Ναίν, το οποίο προσκαλούσε την παρουσία του Κυρίου. Κάτι υπήρχε στο σπίτι του Λαζάρου, που απελευθέρωσε χάρη και ζωή από τον ουρανό, ενώ βασίλευε η απιστία σε όλους πριν να γίνει το θαύμα της ανάστασης.
«Θέλεις να γείνης υγιής;»
«Κύριε, άνθρωπον δεν έχω...»
Εκεί που όλα τελειώνουν, αρχίζει ο Κύριος.
Είναι ο Θεός των αδυνάτων και της παρηγοριάς. Η δόξα Του χωράει μόνο σε τελείως άδεια αγγεία. Μια ζωή γονατισμένη και συντριμμένη, είναι η καλύτερη πρόσκληση για τον 'Αγιο των αγίων.
Ο Ιησούς μπήκε στον χώρο αυτό γνωρίζοντας ποιον θα βρει.
Ο πιο αδύνατος και πονεμένος εκεί μέσα ήταν ο στόχος Του!
Στέκεσαι στον δρόμο του Κυρίου αν είσαι άδειος από εγωισμούς και δεν στηρίζεσαι σε ανθρώπινα μέσα.
Από τότε που ήμασταν μικροί, μας δίνουν αντικείμενα. Μαθαίνουμε να μας αρέσουν τα αντικείμενα. Όσο μεγαλώνουμε, θέλουμε ακόμη περισσότερα αντικείμενα. Μεγαλώνοντας σε μια κοινωνία αφθονίας, έχουμε μάθει να λατρεύουμε το να αποκτάμε. Εύκολα ή δύσκολα ακολουθάμε τελικά το γενικό κοσμικό ρεύμα, συσσωρεύοντας σε όλη την διάρκεια της ζωής μας πλούτη και αγαθά, δίχως τα οποία νιώθουμε ευάλωτοι και ανασφαλείς. Σε στιγμές δοκιμασίας αναπαυόμαστε και κολλάμε πάνω σ' αυτά που κατέχουμε, αντλούμε ελπίδα από έναν τραπεζικό λογαριασμό και αισιοδοξούμε πάνω στις διάφορες υποσχέσεις συγγενών, φίλων ή άλλων ανθρώπων.
Θεολογικά ξέρουμε ότι 'πάσα δόσις αγαθή, και παν δώρημα τέλειον, είναι άνωθεν...' (Ιάκ.α:17) εξαιτίας όμως της διεστραμμένης δυτικής νοοτροπίας του πλούτου και των εξαρτήσεων που αυτή συνοδεύει, γίνεται βασανιστικά δύσκολο να αγγίξουμε μέσα σε όλα αυτά, το μέτρο της πίστης που απελευθερώνει την ποθητή χάρη από τον ουρανό.
Τείνουμε να επιδεικνύουμε την πνευματικότητά μας και να αναγνωρίζουμε την παρουσία του Θεού στην ζωή μας από το πόσο μεγάλη είναι η περιουσία μας και δεν βλέπουμε ότι το Πνεύμα χρησιμοποιούσε πάντα ανθρώπους που δεν είχαν δηλητηριαστεί από τα νέα είδωλα και την θρησκεία του κέρδους. Ανθρώπους των οποίων τα δοχεία ήταν κενά και η μόνη πραγματική τους βοήθεια ήταν ο Κύριος. Δεν είχαν από που να πιαστούν και ήταν ακριβώς εκεί που το χέρι του Θεού τους τοποθετούσε σε μια θαυμαστή διακονία...
«Θέλεις να γείνης υγιής;»
«Κύριε, άνθρωπον δεν έχω...»
«Εγέρθητι...» !
Όταν αφήσουμε αυτά, που ασυνείδητα τόσο δυνατά σφίγγουμε και τολμήσουμε να αντικρίσουμε τους μάταιους ναούς που ορατά ή αόρατα οικοδομούμε προς δόξα του Μαμωνά, τότε είμαστε έτοιμοι για μια θεία συνάντηση. Ενώ τρέχουμε καθημερινά να (παρα)γεμίσουμε τα στομάχια μας, αντίθετα ο Κύριος τρέφεται με άδειες καρδίες και με συντριμμένο πνεύμα ('Α Βασ.ιζ: 9-12). Η προσευχή της 'απελπισίας' έχει την μοναδική δύναμη να προσελκύει δυναμικά και καταλυτικά τον Κύριο της Σωτηρίας. Οι οφθαλμοί Του περιτρέχουν τη γη μέχρι να συναντήσουν αυτό που τόσο έχει ανάγκη: Θυσία!
Και τότε θα έρθει!
Ο Δαυίδ γνώριζε πολύ καλά το μυστικό της παρουσίας Του:
«Θυσιαί του Θεού είναι πνεύμα συντετριμμένον, καρδιά συντετριμμένην και τεταπεινωμένην, Θεέ, δεν θέλεις καταφρονήσει.» Ψαλμ.ν:17.
Μπορούμε να κατέβουμε από τις λεωφόρους των εφησυχασμών στην ανθρώπινη ασφάλεια και της θεολογίας του κέρδους;
Μπορούμε να μπούμε στην ροή του Πνεύματος;
Στέκεσαι στο δρόμο του Κυρίου αν είσαι άδειος από γήινες λύσεις και γεμάτος από ουράνια απελπισία..
