Ιεζεκ.ε:1-17
Η Ιερουσαλήμ και πιο συγκεκριμένα ο λαός του Θεού, αμάρτησαν και απομακρύνθηκαν από το Θεό. Αυτό ήταν βέβαια, ολέθριο. Υπάρχει όμως και ένα ακόμη σκαλοπάτι, πιο κάτω κι από τη λάσπη του πυθμένα. Κάτι, που λες - «μα, γιατί;». Κάτι, που προκαλεί την πλήρη αποδοκιμασία του Θεού. Τονίζεται στο εδ.7. Ας το προσέξουμε.
Πρόκειται, όπως αναφέραμε σε προηγούμενο ανάγνωσμα, για αμαρτία παράβασης και παράλειψης. Ντουέτο, δράματος. Στις παραβάσεις σας, «υπερέβητε τα έθνη τα πέριξ υμών». Στις παραλείψεις σας, δεν δείξατε ούτε τη στοιχειώδη συγκράτηση «κατά τας κρίσεις των εθνών των πέριξ υμών». Ποιο κατάντημα, αλήθεια. Να βρίσκεσαι μέσα σε ένα περιβάλλον, στο οποίο ο Θεός σε έβαλε για να επηρεάσεις πνευματικά, και συ - να γίνεσαι προκλητικός αρχηγός στην αποστασία και ντροπιασμένος ουραγός στο συγκρατημό.
Έπειτα από όλα τούτα, τι μένει; Η κρίση. Κρίση μεγάλη και τελεσίδικη. Κρίση από έναν Άγιο Θεό, που δεν μπορείς ατιμωρητί να προκαλείς.
Αυτή την καθολική και οριστική απόρριψη, φαίνεται να συμβολίζει το «κοφτερό μαχαίρι» που ξυρίζει σύρριζα, μαλλιά και γένια. Πάλι δε εδώ, ο προφήτης γίνεται με το παρουσιαστικό του, ένα εποπτικό μάθημα σε όλους. Και ενώ βέβαια η τυπική αντιγραφή κάτι τέτοιου, δεν θα άρμοζε τόσο πολύ στην εποχή μας, εντούτοις ούτε η άψυχη μετάδοση του «σώθητε από της γενεάς ταύτης της σκολιάς», είναι η ενδεικνυόμενη.
