Ιεζεκιήλ ις:1-22
Τολμηρή η γλώσσα του προφήτη, στο σημερινό ανάγνωσμα. Ελεύθερος από κάθε σεμνότυφη συμβατικότητα, χρησιμοποιεί μια πολύ κοινή και πολύ ανθρώπινη ιστορία, για να περιγράφει κατά τρόπο πολύ ρεαλιστικό, τη συμπεριφορά του Ιουδαϊκού Έθνους.
Το παρομοιάζει μ’ ένα νεογέννητο έκθετο, που κανένας δεν το ’χει στην αγκαλιά του, καμιά φροντίδα δεν του προσφέρουν, ώσπου ο ίδιος ο Θεός σκύβει και το αγκαλιάζει. Τέτοιο δεν ήταν το ξεκίνημα του λαού του Θεού!..
Το έθνος τούτο, κυριολεκτικά- μεγάλωσε στα χέρια του Θεού. «Ηυξήνθης και εμεγαλύνθης και έφθασας εις το άκρον της ωραιότητος» (7). Και τότε!.. Ενώ το «έγινες εμού» (8), θα μπορούσε να ήταν ο τίτλος του υπόλοιπου βίου του, εκείνο - σαν τη γυναίκα που «θαρρεύει εις το κάλλος της» (15) - απίστησε κι απομακρύνθηκε από το Θεό. Έπαψε να είναι του αγαπημένου της. Έπαψε να Του ανήκει. Τις ευλογίες που Αυτός της χάριζε («το έλαιόν μου, το θυμίαμά μου, τον άρτον μου»), τα έθεσε «έμπροσθεν των εραστών της» (19). Ποια εκτροπή και ποια πνευματική αλλοτρίωση!..
Ο λαός του Θεού, μοίχευσε πνευματικά. Αναμίχθηκε και ισοπεδώθηκε με τα γύρω έθνη. Υιοθέτησε τα είδωλά τους. Τελικά, ξανάγινε «ασκέπαστη και κυλιόμεη εν τω αίματί της» (22). Έτσι, άλλη μια φορά η σχέση ενός έθνους με το Θεό, επενεργεί καθοριστικά σ’ όλο του το βίο. Νομοτέλεια τούτη πνευματική, που σημαδεύει καθοριστικά τη ζωή ατόμων και εθνών. Ας την προσέξουμε.
