Ιωάν.ις:17-24
Σε μια αγχώδη και επεισοδιακή ζωή σαν τη δική μας, το δράμα δεν είναι αν εσύ μέσα σου τα καταφέρεις να ισορροπήσεις και να ηρεμήσεις, μα αν οι άλλοι σε αφήσουν να το κάμεις. Ή μήπως, πρόσωπα και πράγματα απέξω, έλθουν ν’ ανατρέψουν ό,τι εσύ πάσκισες κι έφτιαξες μέσα σου.
Ας πάρουμε λ.χ. τα πρόσωπα. Είναι τόσα πολλά! Ο δημόσιος υπάλληλος, που μπορεί να σου φερθεί αφόρητα απότομα. Η πελάτισσά σου, που βγήκε το πρωί από το σπίτι όχι για ψώνια, αλλά για να «ξεσκάσει» τυραννώντας υπαλλήλους και καταστηματάρχες. Το παιδί σου, με την πεισμονή ανεμελιά στις σπουδές του.
Θα μπορούσαμε να εξαντλήσουμε τη σελίδα μας με τον κατάλογο. Όμως, όχι. Να πούμε μόνο τούτο. Ότι όλοι τούτοι, τρομεροί αφαιρετέοι γίνονται της χαράς μας, που κάνουν τον δύστυχο τον αφαιρέτη μας να μειώνεται, να μικραίνει, συχνά δε και να μηδενοποιείται.
Το φάρμακο είναι ο Χριστός. Αυτός δίνει «τη χαρά, που ουδείς αφαιρεί» (22). Σ’ εκείνους που ολόψυχα Τον εμπιστεύονται και «διδάσκονται από την πραότητα και ταπείνωσή Του» (Ματθ.ια:29). Σ’ όσους γεύτηκαν και γεύονται κοντά του, το «μη ταράττηται η καρδία σας» (Ιωάν.ιδ:1).
Είναι ο Χριστός ο μεγάλος προσθετέος που κανένας αφαιρετέος δεν μπορεί να μειώσει ή να μηδενίσει. «Η χαρά μας εν αυτώ, είναι πλήρης» (ιε:11).
Προσευχή: Κύριε, γίνε ο μεγάλος προσθετέος στην πνευματική μου ζωή. Γέμιζέ την με την παρουσία Σου και με τον άγιο λόγο σου, κάθε μέρα.
