Ψαλ.κβ:1 «Εις τον πρώτον μουσικόν, επί Αγέλεθ Σάχαρ.
Ψαλμός του Δαβίδ.» Θεέ μου, Θεέ μου, διά τι με εγκατέλιπες; διά τι ίστασαι
μακράν από της σωτηρίας μου και από των λόγων των στεναγμών μου;
Ψαλ.κβ:2 Θεέ μου, κράζω την ημέραν, και δεν
αποκρίνεσαι· και την νύκτα, και δεν σιωπώ.
Ψαλ.κβ:3 Συ δε ο Άγιος κατοικείς μεταξύ των επαίνων
του Ισραήλ.
Ψαλ.κβ:23 Οι φοβούμενοι τον Κύριον, αινείτε αυτόν·
άπαν το σπέρμα Ιακώβ, δοξάσατε αυτόν· και φοβήθητε αυτόν, άπαν το σπέρμα Ισραήλ.
Αυτό είναι το μυστικό της νίκης, που άλλαξε τη ζωή του
Δαβίδ.
Ο Θεός αρέσκεται στη δοξολογία των παιδιών Του.
Όταν ο Ιησούς έμπαινε στην Ιερουσαλήμ, ο λαός άρχισε να
αλαλάζει και να αποδίδει δόξα σ’ Αυτόν.
Όταν κάποιοι δυσαρεστήθηκαν:
Λουκ.ιθ:40 Και αποκριθείς είπε προς αυτούς· Σας λέγω
ότι εάν ούτοι σιωπήσωσιν, οι λίθοι θέλουσι φωνάξει.
Εβρ.ιγ:15 Δι' αυτού λοιπόν ας αναφέρωμεν πάντοτε εις
τον Θεόν θυσίαν αινέσεως, τουτέστι καρπόν χειλέων ομολογούντων το όνομα αυτού.
Ψαλ.ρν:1-6 Αινείτε τον Κύριον. Αινείτε τον Θεόν εν τω
αγιαστηρίω αυτού· αινείτε αυτόν εν τω στερεώματι της δυνάμεως αυτού. Αινείτε
αυτόν διά τα μεγαλεία αυτού· αινείτε αυτόν κατά το πλήθος της μεγαλωσύνης
αυτού. Αινείτε αυτόν εν ήχω σάλπιγγος· αινείτε αυτόν εν ψαλτηρίω και κιθάρα. Αινείτε
αυτόν εν τυμπάνω και χοροστασία· αινείτε αυτόν εν χορδαίς και οργάνω. Αινείτε
αυτόν εν κυμβάλοις ευήχοις· αινείτε αυτόν εν κυμβάλοις αλαλαγμού. Πάσα πνοή ας
αινή τον Κύριον. Αλληλούϊα.
Το πνεύμα της δοξολογίας ανοίγει τους ουρανούς και οι
ευλογίες του Θεού πέφτουν σαν βροχή πάνω σε άτομα και ομάδες.
Όταν ο πιστός δοξάζει το Θεό, παραχωρεί τον εαυτό του σ’
Αυτόν (Α’ Τιμ.β:8 Θέλω λοιπόν να προσεύχωνται οι άνδρες εν
παντί τόπω, υψόνοντες καθαράς χείρας χωρίς οργής και δισταγμού) κι
έτσι ο Θεός μπορεί να τον ευλογήσει.
Ο λόγος του Θεού μιλάει για «θυσίαν αινέσεως» (Εβρ.ιγ:15). Είναι η ώρα που πεθαίνει το «εγώ», η
προσωπική γνώμη, η ατομική κριτική, η εκτίμηση τι είναι σωστό και τι λάθος.
Με τη δοξολογία το κέντρο μεταφέρεται από τον εαυτό μας, στο
Θεό.
Κανείς δεν μπορεί να δοξάσει το Θεό αν δεν ελευθερωθεί από
τον εαυτό του.
Οι προσωπικές ιδιοτροπίες, η αυτοάμυνα, το συναίσθημα
απομόνωσης ή κατωτερότητας, εξαφανίζονται με τη δοξολογία.
Όταν πνέει ο άνεμος της δοξολογίας, ο Σατανάς δεν μπορεί να
εργαστεί, γιατί εκεί είναι ο Θεός.
Οι γογγυσμοί και τα παράπονα δίνουν τόπο μόνο στο διάβολο.
Όταν οι Ισραηλίτες παραπονέθηκαν ενάντια στο Θεό και το
Μωυσή, βγήκαν οι φλογεροί όφεις κι άρχισαν να τους δαγκάνουν (Αριθ.κα:6).
Ο πνευματικός θάνατος προέρχεται από τη μεμψιμοιρία, τους
γογγυσμούς και την αγνωμοσύνη.
Η πνευματική ζωή είναι αποτέλεσμα της δοξολογίας, δηλαδή της
έκφρασης της ευγνωμοσύνης μας.
Η δοξολογία φέρνει ελευθερία.
Να θυμηθούμε τον Παύλο και τον Σίλα στους Φιλίππους. Ο Θεός
τους επισκέφθηκε, ελευθερώθηκαν και ο δεσμοφύλακας κατάλαβε την ανάγκη του.
Αν είσαι κάτω από βάρος, άρχισε να δοξάζεις το Θεό και θα σε
ελευθερώσει!
Οι συνθήκες που βρισκόταν ο Παύλος και ο Σίλας, κάθε άλλο
από ευχάριστες ήταν.
Αν άφηναν την καρδιά τους να τους υπαγορέψει τι να κάνουν,
σίγουρα δεν θα άνοιγαν το στόμα τους, ούτε θα έλεγαν κάτι ευχάριστο.
Ψαλ.ε:11 Ας ευφραίνωνται δε πάντες οι ελπίζοντες επί
σέ· ας χαίρωσι διαπαντός, διότι συ περισκεπάζεις αυτούς· ας καυχώνται ομοίως
επί σε οι αγαπώντες το όνομά σου.
Β’ Χρον.κ:1-29
Για το φυσικό άνθρωπο, μια τέτοια επιχείρηση άμυνας φαίνεται
παράλογη και επιπόλαια.
Όμως, η δοξολογία αυτή την κρίσιμη στιγμή, ήταν απόδειξη
εμπιστοσύνης στα λόγια του Θεού.
Ο Αβακούμ βρέθηκε κάποτε σε δύσκολη θέση. Οι Χαλδαίοι είχαν
καταπατήσει τη χώρα του.
Άρχισε να προσεύχεται: Αββ.α:2
Έως πότε, Κύριε, θέλω κράζει, και δεν
θέλεις εισακούει; θέλω βοά προς σε, Αδικία· και δεν θέλεις σώζει; Τίποτα!
Όταν όμως άρχισε να δοξάζει, (κεφ.γ), κατέληξε στο σωστό
συμπέρασμα και την ευρυχωρία, παίρνοντας τη νίκη, (εδ.17-19).
Ο Δαβίδ είχε εκτιμήσει σωστά την αξία της δοξολογίας: Α’
Χρον.κγ:1-5, 30!
Πράξ.ιε:16 Μετά ταύτα θέλω επιστρέψει και θέλω
ανοικοδομήσει την σκηνήν του Δαβίδ την πεπτωκυίαν, και τα κατηδαφισμένα αυτής
θέλω ανοικοδομήσει και θέλω ανορθώσει αυτήν,
Α’ Χρ.ιε:1 Και ο Δαβίδ έκαμεν εις εαυτόν οικίας εν τη
πόλει Δαβίδ, και ητοίμασε τόπον διά την κιβωτόν του Θεού και έστησε σκηνήν δι'
αυτήν.
Α’ Χρ.ιε:16 Και είπεν ο Δαβίδ προς τους αρχηγούς των
Λευϊτών να στήσωσι τους αδελφούς αυτών τους ψαλτωδούς με όργανα μουσικά, ψαλτήρια
και κιθάρας και κύμβαλα, διά να ηχώσιν υψόνοντες φωνήν εν ευφροσύνη.
Η δοξολογία για να είναι αποτελεσματική πρέπει:
- Να γίνεται από κοινού
- Να είναι συνεχής
- Καθιερωμένη συνήθεια
- Καθημερινή προσωπική ενασχόληση, τρόπος ζωής (Ψαλμ.νζ:7).
Όταν ο Δαβίδ έγραψε αυτό τον Ψαλμό, έτρεχε να κρυφτεί από
την οργή του Σαούλ.
Η δοξολογία δεν στηρίζεται στα συναισθήματα, αλλά στις
βαθιές αρχές που έχει κάποιος στη σχέση του με το Θεό.
Αυτό που εμπνέει τη συνεχή δοξολογία είναι η φύση και η
προσωπικότητα του Θεού.
Περισσότερες από 500 εδάφια μιλάνε για μουσική, ύμνου,
όργανα.
Οι Λευίτες ήταν αρμόδιοι να εκπαιδεύουν μουσικούς (Α’
Χρον.ιε:16-22, θ:33).
Χορωδίες με όργανα: Α’ Χρον.κε:6,7 Β’ Χρον.ε:12
Β’ Χρον.ε:11-14 Οι μουσικοί ήταν καθιερωμένοι και
αγιασμένοι!
