Η σύνοδος της Χαλκηδόνας που θεωρείται Δ΄ οικουμενική από τις καθεστωτικές εκκλησίες προσπάθησε να λύσει την διαμάχη ανάμεσα στις δύο συνιστώσες των καθολικών της εποχής. Στην σύνοδο προήδρευε (ως συνήθως) ο αυτοκράτορας νέας Ρώμης Μαρκιανός.
Η μία μερίδα που κατευθύνονταν από την σχολή της Αλεξάνδρειας υποστήριζε ότι η θεία φύση του Χριστού ήταν κυρίαρχη επί της ανθρώπινης ή ότι η ανθρώπινη είχε απορροφηθεί από την θεία. (Μονοφυσιτισμός).
Η δεύτερη (που υποστηρίζονταν από την σχολή της Αντιόχειας) διέκρινε τις δυο φύσεις του Ιησού.
Στην σύνοδο επικράτησε η δεύτερη. Οστόσο τον μονοφυσιτισμό (ή τον μονοθελητισμό) κρατούν ορισμένες καθολικές εκκλησίες μέχρι σήμερα: η αρμενική, η κοπτική, η αβυσσυνιακή, και μέχρι πρότινος η μαρωνιτική.
Η μία μερίδα που κατευθύνονταν από την σχολή της Αλεξάνδρειας υποστήριζε ότι η θεία φύση του Χριστού ήταν κυρίαρχη επί της ανθρώπινης ή ότι η ανθρώπινη είχε απορροφηθεί από την θεία. (Μονοφυσιτισμός).
Η δεύτερη (που υποστηρίζονταν από την σχολή της Αντιόχειας) διέκρινε τις δυο φύσεις του Ιησού.
Στην σύνοδο επικράτησε η δεύτερη. Οστόσο τον μονοφυσιτισμό (ή τον μονοθελητισμό) κρατούν ορισμένες καθολικές εκκλησίες μέχρι σήμερα: η αρμενική, η κοπτική, η αβυσσυνιακή, και μέχρι πρότινος η μαρωνιτική.
