Έχουμε ήδη
εξετάσει την πίστη, σαν τη θετική ανταπόκριση του ανθρώπου προς το Θεό και σαν
το μέσο με το οποίο ο άνθρωπος δέχεται τη σώζουσα χάρη του Θεού.
Είδαμε ότι
είναι το μέσο δια του οποίου υποτασσόμαστε στο Θεό, υπακούμε στο λόγο Του, και
Του επιτρέπουμε να εφαρμόσει το έργο της σωτηρίας στη ζωή μας. Αυτό ακριβώς
είναι η λειτουργία της πίστης, αλλά τώρα θα προσπαθήσουμε να ορίσουμε ακριβώς
τι είναι πίστη.
Πίστη λοιπόν είναι μια κατάσταση ή συνήθεια του μυαλού με την
οποία εμπιστευόμαστε ένα πρόσωπο ή ένα πράγμα. Είναι η υποταγή σε κάποιο καθήκον
ή πρόσωπο και ειδικά όταν αναφέρεται στο Θεό, αυτό είναι πολύ δυνατό. Στην
καθημερινή του χρήση, το ρήμα πιστεύω
ίσως να μην έχει τόση δύναμη.
Για παράδειγμα, οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι ο Χριστός είναι ζωντανός,
ότι με κάποια έννοια είναι ο Γιος του Θεού κι ότι πέθανε πάνω στο σταυρό για
τις αμαρτίες του κόσμου. Αν όμως ανοίξουμε το λεξικό (Ι. Σταματάκου), θα δούμε
ότι η λέξη εμπεριέχει την έννοια της εμπιστοσύνης και της πεποίθησης εις τι.
Έτσι, πιστεύω στον Ιησού Χριστό, σημαίνει ότι προσωπικά βασίζομαι και
εμπιστεύομαι απόλυτα τον Ιησού σαν Σωτήρα. Ακόμα εμπεριέχει την ολοκληρωτική
αναγνώριση της αποκάλυψης του Θεού και την προσωπική υποταγή σ’ αυτήν που
φανερώνεται με ανάλογο τρόπο ζωής.
Η αίρεση της
«φτηνής χάρης» έκανε τη σωτηρία ένα διαβατήριο για τον ουρανό το οποίο
εξασφαλίζεται απλά με το βάπτισμα, με μια δημόσια επιβεβαίωση πίστης, ή επειδή
ανήκεις στη συγκεκριμένη συνάθροιση (!). Όμως, το δώρο της σωτηρίας, δε απαιτεί
μόνο κάποια εξωτερικά γνωρίσματα μιας διανοητικής συγκατάθεσης ή μιας εκούσιας
υποταγής στο Ευαγγέλιο, αλλά την απόλυτη παράδοση και τη συνεχή μαθητεία κάτω
από το σταυρό.
