Ποιος κάνει κουμάντο στο χωράφι;

Η ιστορία του άσωτου γιου έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές για βιβλικό κήρυγμα. Απ’ ότι ξέρουμε υπάρχουν δύο αιτήματα σ’ αυτή την ιστορία. Στην αρχή είπε: «Δός μοι…» (Λουκ.ιε:12). Όταν επέστρεψε στο σπίτι ενδεής και συντριμμένος, το «Δος μοι» άλλαξε σε «κάμε με…».

Μια πολύ ακριβοπληρωμένη εμπειρία είχε συμβεί ανάμεσα στο αλαζονικό «Δός μοι…» και στο ταπεινό «κάμε με…».

Κάθε γενιά είχε και έχει γιους (και θυγατέρες) που κουράζονται να δουλεύουν στο χωράφι του Πατέρα και αρχίζουν να εκλιπαρούν για μια αλλαγή που θα αποδείξει στο Θεό ότι ο δρόμος που διαλέγουν είναι πολύ ανώτερο απ’ το δικό Του! Η προσευχή τους είναι: «Πάτερ, δός μοι τό ανήκον μέρος τής περιουσίας….».

Δυστυχώς, αυτό το είδος προσευχής έχει γίνει πολύ δημοφιλές. Κάτω από το πρόσχημα της «πίστης» ή της «θετικής ομολογίας», πιστοί διδάσκονται να απαιτούν από το Θεό να τους δώσει ό,τι θέλουν όποτε αυτοί το θέλουν. Αντί να παίρνουν εντολές από το Θεό, στην πραγματικότητα είναι αυτοί που διατάζουν το Θεό. Αντί να εργάζονται στο χωράφι Του, εργάζονται το ρόλο του Πατέρα. Είναι όμως καιρός ν’ αποφασίσουμε ποιος κάνει κουμάντο στο χωράφι!

Κάποιοι ακραίοι κήρυκες της «θετικής ομολογίας» ζητάνε σήμερα αποδείξεις που θεμελιώνουν τη πίστη. Στάση που τη χαρακτηρίζει η αναίδεια και η θρασύτητα. Παρακινούν τους ανθρώπους να απαιτούν από το Θεό να κάνει συγκεκριμένα πράγματα. Είναι η νοοτροπία του «Δός μοι…» του άσωτου γιου.

«Πάτερ, δός μοι», επικίνδυνη προσευχή όποτε κι αν γίνεται, αλλά γίνεται ολέθρια όταν παίρνει τη μορφή διαταγής. Ποιοι νομίζουμε ότι είμαστε όταν δίνουμε εντολές στο Θεό; Ποιος είναι ο Πατέρας; Τίνος είναι τελικά το χωράφι;

Βέβαια, υπάρχει πάντα ο γραφικά σωστός τρόπος να ζητήσει κανείς από τον Πατέρα πράγματα που μας έχει υποσχεθεί. Αλλά ακόμη και τότε, μπορεί να καθυστερήσει την απάντηση αν βλέπει ότι δεν είμαστε αρκετά ώριμοι να την κρατήσουμε.

Είναι κάτι που ταιριάζει απόλυτα με το πώς μεγαλώνουμε τα παιδιά μας: Όταν το τριών χρονών παιδάκι μας ζητήσει να έχει ένα σουγιαδάκι, όπως βλέπει εμάς να έχουμε, του λέμε ότι θα του δώσουμε όταν μεγαλώσει τόσο ώστε να μπορεί να το χρησιμοποιεί με ασφάλεια.

Παρόλα αυτά, μερικές φορές αρνούμαστε στο Θεό το προνόμιο να μας απαντήσει μ’ ένα «αργότερα». Θέλουμε αυτό που θέλουμε τη στιγμή που εμείς το θέλουμε. Επιμένουμε ότι ξέρουμε καλύτερα από το Θεό κι ότι είμαστε αρκετά ώριμοι να το χειριστούμε με σοφία.

Ο Ιησούς, όταν είπε εκείνη την ιστορία με το δικαστή που κάμφθηκε από τις επανειλημμένες απαιτήσεις της χήρας, ίσως να υπαινισσόταν ότι αν συνεχίσουμε να απαιτούμε με το δικό μας τρόπο, ο Θεός μπορεί απλά να ενδώσει και να μας δώσει αυτό που ζητάμε όπως το ζητάμε. Ξέρει ότι δεν θα είναι για το καλό μας, αλλά αν δεν μπορούμε να μάθουμε με λόγια πρέπει να μάθουμε με πράξεις. Όταν δεν Τον εμπιστευόμαστε να μας δώσει αυτό που είναι καλύτερο για μας, θα το μάθουμε μέσα από λάθη και δοκιμασίες. Όποτε τοποθετούμε τις επιθυμίες μας πάνω απ’ αυτό που ο Θεός θέλει για μας, πρέπει να είμαστε έτοιμοι ν’ απολαύσουμε κατώτερα αποτελέσματα. Ωστόσο, το «ουχί τό θέλημά μου, αλλά τό σόν άς γείνη» (Λουκ.κβ:42), είναι ακόμα ο καλύτερος δρόμος.

Αυτό που πολλές φορές οι νέοι ξεχνάνε, είναι ότι ο χαρακτήρας του Πνεύματος πρέπει να συναυξάνει με τα χαρίσματα του Πνεύματος, διαφορετικά μπορεί να τα βλάψει. Δεν είναι ασυνήθιστο φαινόμενο, να βλέπεις ένα Χριστιανό που πρόσφατα βαπτίστηκε με το Άγιο Πνεύμα, να πέφτει σε πνευματική υπερηφάνεια με τον τρόπο που το χάρισμα της ερμηνείας γλωσσών ή της προφητείας ενεργείται μέσα απ’ αυτόν. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι το ίδιο δεν μπορεί να συμβεί σε ένα πιο παλιό Χριστιανό. Έχουμε παραδείγματα ανθρώπων που θα περίμενε κανείς ωριμότητα, να βαδίζουν με μοναδική επιδίωξη την ικανοποίηση του εγώ τους.

Σε κάθε περίπτωση, είναι επικίνδυνο να ξεκινήσει κανείς να χρησιμοποιεί τα χαρίσματα του Πνεύματος πριν ωριμάσει αρκετά στη χάρη και τη φύση του Θεού ώστε να μπορέσει να τα κρατήσει.

Αυτό είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο στην ομάδα των χαρισμάτων δύναμης (θεραπεία, πίστη, θαύματα – Α’ Κορ.ιβ:9,10). Επειδή αυτά τα χαρίσματα σε γενικές γραμμές τραβάνε το φως της δημοσιότητας στα συνέδρια ή σε ανάλογες συγκεντρώσεις, οι νεώτεροι συνήθως έλκονται απ’ αυτά. Με επιθυμία μεγάλη, νηστείες και προσευχές, ικετεύουν μπροστά στον Πατέρα για «τό ανήκον μέρος τής περιουσίας», ξέροντας πολύ λίγα πράγματα για το χριστιανικό χαρακτήρα που χρειάζεται για να «μπεις σ’ αυτά τα κανάλια», χωρίς να καταστραφείς.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’50, ξεκίνησε η εμφάνιση των λεγόμενων «θεραπευτών». Στάδια γέμιζαν από θεατές. Πελώριες τέντες, όπως τα τσίρκο,  στηνόταν σε διάφορα μέρη του κόσμου, για να «κηρυχτεί το ευαγγέλιο». Προκειμένου να διαφημίσουν τη διακονία τους, δημοσίευαν το πρόγραμμα των εμφανίσεών τους σε διάφορα περιοδικά.

Σήμερα βέβαια έχουν λιγοστέψει κατά πολύ, αλλά δεν έχουν σταματήσει να υπάρχουν κάποιοι. Οι άνθρωποι αυτοί «σπρώχνουν» στη διακονία χαρίσματα που είναι υψηλότερα από τη θέση που οι ίδιοι έχουν μέσα στη χάρη του Θεού. Ο χαρακτήρας τους δεν συμβαδίζει με το χάρισμα του Αγίου Πνεύματος. Αυτό που μπορούν να κάνουν υπερβαίνει αυτό που είναι, με αποτέλεσμα κάθε είδους υπερβολή: υπερηφάνεια για τις επιτυχίες τους, απόρριψη άλλων αδελφών, υπεροψία, προσβολή της προσωπικότητας ανθρώπων με την πίεση που ασκούν επάνω τους. Η υπερεκτίμηση της αξίας τους προκάλεσε θύματα. Κάποιοι θέσπισαν δικούς τους νόμους και κώδικες συμπεριφοράς προκειμένου να υποστηρίξουν τα αναθεωρημένα πρότυπα που εισήγαγαν μέσα από τη λειτουργία των χαρισμάτων τους.  

Όταν κάποιες φορές τους ζητείτε λόγος για την ηθική και οικονομική συμπεριφορά τους, συνήθως απαντούν: «Αν είμαι λάθος, γιατί κάνω υπερφυσικά πράγματα που εσύ δεν μπορείς να κάνεις;». Αρνούνται να δεχτούν ότι η θεία δύναμη ποτέ δεν μπορεί να υποκαταστήσει τον άγιο χαρακτήρα.

Η επίμονη προσευχή του «Δός μοι…» μπορεί να απαντηθεί καταφατικά, αλλά το χάρισμα μπορεί να γίνει η καταστροφή της ζωής μας. Ιδιαίτερα τα χαρίσματα δύναμης είναι μεθυστικό κρασί, επειδή επισύρουν τη δημόσια επιδοκιμασία που δύσκολα μπορεί κανείς να χειραγωγήσει.

Μελέτησε όλα αυτά και μετά ευχαρίστησε Αυτόν που κάνει κουμάντο στο χωράφι. Αν θέλει να σε ευλογήσει με κάποια πνευματικά χαρίσματα, ευχαρίστησέ Τον. Αν δεν θέλει, μη μιμείσαι, μην προσποιείσαι και μη παραπλανάς με απώτερο σκοπό το χειροκρότημα.