Μετά το θαύμα του χορτασμού των 5 χιλιάδων
ανδρών, ο όχλος κυριευμένος από ένα έντονο παραλήρημα μεσσιανικού ενθουσιασμού
επιχείρησε να ανακηρύξει τον Ιησού βασιλιά, Ιωαν.ς:15. Οι μαθητές σίγουρα θα
είχαν παρασυρθεί από το ενθουσιώδες πλήθος, γι’ αυτό και ο Ιησούς τους ανάγκασε
να μπουν στο πλοίο για να περάσουν στην αντίπερα όχθη. Επειδή τα κίνητρα του
όχλου δεν είχαν καμία πνευματική βάση και η ενέργεια τους δεν αντιπροσώπευε το
θέλημα του Πατέρα, γι’ αυτό και ο Ιησούς ταχύτατα απομακρύνει τους φιλόδοξους
και επιρρεπείς μαθητές από ανάμεσα τους και ο ίδιος, αφού διαλύει το μπερδεμένο
πλήθος, ανεβαίνει στο βουνό για προσευχή.
Τι έγινε στη συνέχεια; "Το δε πλοίον ήτο ήδη εν τω μέσω της θαλάσσης, βασανιζόμενον υπό των κυμάτων· διότι ήτο εναντίος ο άνεμος" εδ. 24.
Θέμα μας λοιπόν οι καταιγίδες, οι θύελλες, οι
επικίνδυνες τρικυμίες, τα καυτά καμίνια της ζωής. Θέμα μας το σκάφος της
εκκλησίας αλλά και το δικό μας ατομικό και οικογενειακό σκάφος που αλύπητα
χτυπιέται από κάθε λογής επικίνδυνα κύματα και ανέμους πολλών μποφόρ.
Μια ερώτηση που αμέσως γεννιέται στη σκέψη μας,
με την πρώτη ανάγνωση του κειμένου, είναι η εξής: Ήταν ανάγκη ο Χριστός να
υποχρεώσει τους μαθητές του να μπουν στο πλοίο και να ξεκινήσουν το επικίνδυνο
ταξίδι, αφού σίγουρα γνώριζε ότι θα συναντούσαν αυτή τη σφοδρή θαλασσοταραχή;
Είναι ανάγκη να γευόμαστε τόσο πόνο, τέτοιες σκληρές δοκιμασίες τη στιγμή μάλιστα
που ο ουράνιος Πατέρας, ο καλός Θεός, ξέρει την κάθε λεπτομέρεια της ζωής
μας και γνωρίζει το τέλος από την αρχή;
Δε θα μπορούσε ο αρχηγός και τελειωτής της πίστης
μας, ο Ιησούς Χριστός, να προλάβει τους φοβερούς κλυδωνισμούς της ζωής μας,
τους υφάλους και σκοπέλους; Τα λιμεναρχεία απαγορεύουν τον απόπλου των πλοίων,
όταν τα μποφόρ είναι πολλά. Γιατί όχι και ο Κύριος; Κι αν γνωρίζει το τέλος από
την αρχή και μπορεί να επέμβει στη ζωή μας και να αποτρέψει τα πάντα, τότε
γιατί τα επιτρέπει ή ακόμα και διατάζει γεγονότα δυσάρεστα να πραγματοποιηθούν
στη ζωή μας;
Αν αυτές οι ερωτήσεις σε απασχολούν και σε
προβληματίζουν, θα ήθελα απλώς να σε διαβεβαιώσω πως ο πόνος είναι το πιο
επώδυνο αλλά και το πιο αποτελεσματικό εργαλείο στα χέρια του Καλλιτέχνη , το
εντονότερο μολύβι για να ζωγραφίσει ο ουράνιος Πατέρας μέσα στο εσώτατο είναι
μας, την καταπληκτική μορφή του Ιησού Χριστού, τη μορφή του μοναδικού μας
πνευματικού πρότυπου.
Κι αν ακόμα αναρωτιέσαι και προβληματισμένος
ρωτάς: ‘‘καλά όλα αυτά, αλλά γιατί τόσος πόνος; Ο τρυφερός και γεμάτος
ευσπλαχνία Κύριος δεν έχει άλλες πιο ανώδυνες μεθόδους;’’ τότε μάλλον και εσύ,
όπως όλοι εμείς οι υπόλοιποι, δεν έχεις καταλάβει πόσο σοβαρά σε αγαπάει ο
Κύριος και πόσο αποφασισμένος είναι να σου δώσει το καλύτερο, έστω κι αν αυτό
σημαίνει θλίψη και πόνο. Ο ουράνιος Πατέρας δε θα σταματήσει σε τίποτα και με
τίποτα αρκεί βαθιά, ουσιαστικά και μόνιμα να σε ευλογήσει.
Θέλει οπωσδήποτε να περάσεις από το δικό Του φροντιστήριο,
το αποτελεσματικότερο απ΄ όλα τα φροντιστήρια, για να μην παραμείνεις στο
νηπιαγωγείο της πίστης. Η ανάγκη να θλιβείς, να συσπειρωθείς, όπως το ελατήριο,
για να εξακοντισθείς στο άπειρο της θείας αγάπης, είναι κάτι παραπάνω από επιτακτική.
Είναι η πεποίθηση μου πως ο Θεός μερικές φορές
ηρεμεί τις θύελλες και άλλες φορές τις αφήνει να λυσσομανούν, αλλά ηρεμεί και
γαληνεύει τις καρδιές μας.
Η προσευχή μας, όταν συναντούμε τέτοιες σφοδρές
καταιγίδες στη ζωή, πρέπει να είναι: ‘‘Κύριε ή πάρε το πρόβλημα μου ή δώσε μου
χάρη να υπομένω’’, ώστε είτε με τον σκόλοπα είτε χωρίς αυτόν, ποτέ να μην
πικραθούμε και ποτέ να μη σταματήσουμε την πορεία μας στο δρόμο του Θεού.
Για να δούμε όμως από κοντά πολύ πρακτικές και
ωφέλιμες αρχές που συναντάμε στο Ματθ.ιδ: 22-34.
Παρουσία προβλημάτων δε σημαίνει απουσία Θεού
Το γεγονός, ότι οι μαθητές βρέθηκαν στη μέση της
λίμνης και το καΐκι τους κινδύνευε από στιγμή σε στιγμή να βυθιστεί αυτό δε
σημαίνει ότι ο Θεός απουσίαζε από τη ζωή τους ούτε ότι τους είχε ξεχάσει ή
βρίσκονταν σε δυσμένεια. Η ανατολή του ήλιου βρήκε τον Ιώβ ως τον πλουσιότερο
άνθρωπο της γης και η δύση τον άφησε ως τον φτωχότερο και πιο δυστυχισμένο.
Ήταν όμως απών ο Θεός από την ταραγμένη και πολύπαθη ζωή του ή η προσοχή όλου
του ουρανού ήταν στραμμένη πάνω στο δούλο του Κυρίου;
Ας απαλλαγούμε από την αντιβιβλική σκέψη που
υποστηρίζει πως το παιδί του Θεού ποτέ δεν πεινάει, ποτέ δεν αρρωσταίνει
και ποτέ δε συναντάει οικονομικές κρίσεις, παρά μόνο όταν ζει σε αμαρτία,
και συνεπώς έχει πέσει στη δυσμένεια του ουράνιου Πατέρα.
Παρουσία προβλημάτων δε σημαίνει ότι ζεις έξω από
το θέλημα του Θεού
Όπως το εδ.22 μας πληροφορεί, οι μαθητές απλώς
έκαναν αυτό ακριβώς που ο Ιησούς τους ζήτησε. Όμως, είμαστε απόλυτα ασφαλείς
μέσα στην τρικυμία, αν αυτό είναι το θέλημα του Θεού, παρά στο στερεό έδαφος,
αλλά μακριά και έξω από αυτό.
Ενώ εσύ δοκιμάζεσαι ο Ιησούς προσεύχεται για σένα
Όταν ο Ιησούς διέλυσε τα πλήθη ανέβηκε στο βουνό
για να προσευχηθεί. Σίγουρα το πρώτο Του μέλημα ήταν οι μαθητές Του οι οποίοι
βασανίζονταν την ώρα εκείνη μέσα στην άγρια τρικυμία. Ο Ιησούς, όπως μας
πληροφορεί ο Μάρκος στο ς: 48, είδε τους μαθητές Του. Είδε τον κίνδυνο, τα
κύματα που τους παίδευαν, και τους ταλαιπωρούσαν. Είδε τον αντίθετο άνεμο.
Ο Κύριος βλέπει τον πόνο και τα βάσανά σου.
Καταγράφει στο βιβλίο Του τους θρήνους σου και συλλέγει στη φιάλη Του τα δάκρυα
σου, "Συ αριθμείς τας αποπλανήσεις μου· θες τα δάκρυά μου εις την φιάλην σου· δεν είναι ταύτα εν τω βιβλίω σου;" Ψαλμ.νς: 8.
Πέρα όμως από αυτό, Ο Ιησούς Χριστός όπως ακριβώς
προσευχήθηκε για τους μαθητές Του, έτσι προσεύχεται ακατάπαυστα και για εμάς, "όθεν δύναται και να σώζη εντελώς τους προσερχομένους εις τον Θεόν δι' αυτού, ζων πάντοτε διά να μεσιτεύση υπέρ αυτών" Εβρ.ζ: 25.
Ο Ιησούς Χριστός θα έρθει να σε συναντήσει
Πόσο γλυκό είναι και πόσο μας συγκινεί το "υπήγε προς αυτούς ο Ιησούς", εδ.25.
Συχνά νιώθουμε ότι ο Κύριος μας έχει ξεχάσει, μας έχει εγκαταλείψει και ότι
είμαστε απελπιστικά μόνοι. Όπως και ο ψαλμωδός σε πολλά ψαλμικά εδάφια, δεν
μπορούμε να καταλάβουμε ότι ο Θεός είναι πάντοτε μαζί μας, απλώς οι δύσκολες
περιστάσεις δεν μας επιτρέπουν να Τον δούμε καθαρά και να απολαύσουμε την
εγγύτητά Του. "Θεός εγγύθεν είμαι εγώ", βροντοφωνάζει ο προφήτης Ιερεμίας στο
κγ:23 διαλύοντας κάθε ίχνος αμφιβολίας.
Ο Ιησούς περίμενε το πλοίο να απομακρυνθεί από τη
στεριά, ώστε να μην υπάρχει ελπίδα βοήθειας από πουθενά. Ήρθε στο τέλος της
νύχτας, κάνε λοιπόν υπομονή, γιατί το ρολόι του Θεού είναι διαφορετικό από το
δικό μας, περπατώντας πάνω στα κύματα, για να Τον δουν, να Τον εμπιστευθούν και
να Τον καλέσουν, ώστε να τους αποδείξει ότι αυτό που φοβούνταν δεν ήταν τίποτα
άλλο παρά ένα ακόμα σκαλί για να τους πλησιάσει και να τους διακονήσει. Αυτό το
καλό κάνουν οι αντίξοες συνθήκες και οι σκληρές δοκιμασίες.
Γιατί δεν Τον αναγνώρισαν, όπως το εδάφιο 26
διευκρινίζει; Γιατί απλώς δεν Τον περίμεναν. Ο φόβος και η πίστη δεν είναι
φίλοι. Είναι άσπονδοι εχθροί. Όσο λιγότερο συνειδητοποιεί κανείς την παρουσία
του Θεού δίπλα Του και αμφιβάλλει για τη δύναμή Του, τόσο περισσότερο είναι
εκτεθειμένος στο φόβο και στον κίνδυνο.
Θα σε καθησυχάσει με το λόγο Του
‘‘Αμέσως ο Ιησούς τους μίλησε και τους είπε:
Έχετε θάρρος, εγώ είμαι, μη φοβάστε’’, εδ. 27. Προηγούνται οι καρδιές και μετά
ακολουθούν οι περιστάσεις. Αυτές πρέπει πρώτα να γαληνέψουν. Πόσο σημαντικό
είναι, ιδιαίτερα σε περιόδους σκληρών δοκιμασιών, να εγκύπτουμε στο λόγο του
Θεού και να ζητούμε την παρηγοριά και την ενθάρρυνση των Ιερών γραμμάτων.
Αυτό που είπε ο Χριστός θα γίνει τελικά στη ζωή σου
Διασχίσανε μαζί τη λίμνη και τελικά έφτασαν στον
προορισμό τους, εδ.34, όπως και εσύ, με τη Χάρη του Θεού, θα διασχίσεις την
ταραγμένη λίμνη της ζωής, για να φθάσεις στον αιώνιο προορισμό σου, αφού πρώτα
έχεις μεγαλώσει πνευματικά και δοξάσει το Θεό με τη ζωή σου.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, αλλά δίπλα μου ο Θεός
