Εβρι:6,7 εν τω τόμω στο κείμενο λέει: εν κεφαλίδι βιβλίου, δηλαδή η επικεφαλίδα. Και αν προσπαθήσουμε να βάλουμε μια επικεφαλίδα στο βιβλίο αυτό από τη Γένεση μέχρι και την Αποκάλυψη, θα ήταν «Ιησούς Χριστός ο Μεσσίας, ο Σωτήρας».
Διαβάζοντας το Γέν.α:3 βλέπουμε ότι την πρώτη μέρα ο Θεός έκανε το φως. Όμως σ’ εμάς σήμερα δίνει φυσικό φώς ο ήλιος. Τότε τι φώς ήταν αυτό που έκανε ο Θεός την πρώτη μέρα;
Πριν πει οτιδήποτε άλλο ο Θεός, είπε γεννηθήτω φώς, και αυτό ήταν μέρος της δημιουργίας του Θεού.
Απ’ ότι ξέρουμε σήμερα από την αστρονομία, δεν υπάρχει άλλη πηγή φωτός, εκτός από τον ήλιο.
Αυτό το φώς λοιπόν που βλέπουμε στην Γέν.α:3 είναι Αυτός που είπε: Εγώ είμαι το φώς του κόσμου. Και αναφέρεται αυτό το «γεννηθήτω φώς» σ’ αυτό που έγινε μέσα στην καρδιά του Θεού πριν γίνει οτιδήποτε άλλο.
Ο Ιωάννης αρχίζει το Ευαγγέλιό του με το «Εν αρχή ήν ο λόγος...». Στις Παρ.η:22 προσωποποιεί τη σοφία στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού και λέει: ...με είχεν. Στα Εβραϊκά το ρήμα που χρησιμοποιείται εδώ είναι το ΚΑΝΑ και έχει την έννοια του δημιουργώ, κτίζω.
Στο εδ.23 λέει: με έχρισεν. Εδώ πάλι το Εβραϊκό ρήμα είναι ΝΑΣΑΧ που σημαίνει: χύνω μέταλλο σε καλούπι, καλουπώνω.
Εδώ μιλάει για τον Ιησού Χριστό σαν το εξιλαστήριο μέσο, σαν τον λόγο σαν το στοιχείο που έπρεπε να υπάρχει πρώτο στο σχέδιο του Θεού, για να μπορέσει να υπάρξει όλη η άλλη δημιουργία και η εκκλησία.
Στην Αποκ.γ:14 λέει για το Χριστό ότι είναι η αρχή της κτίσης του Θεού. Αυτό μπορεί να σημαίνει δύο πράγματα:
α) το πρώτο κτίσμα
β) η αρχή δια της οποίας ο Θεός έκανε ότι έκανε, και αυτό είναι το σωστό. Ο Θεός καλούπωσε μια αρχή, ένα πρότυπο, τον Ιησού Χριστό.
Εβρ.ι:9 Ο Χριστός έρχεται για να κάνει το θέλημα του Θεού, που σημαίνει ότι μέχρι τότε δεν γινόταν.
β) η αρχή δια της οποίας ο Θεός έκανε ότι έκανε, και αυτό είναι το σωστό. Ο Θεός καλούπωσε μια αρχή, ένα πρότυπο, τον Ιησού Χριστό.
Εβρ.ι:9 Ο Χριστός έρχεται για να κάνει το θέλημα του Θεού, που σημαίνει ότι μέχρι τότε δεν γινόταν.
Το «πρώτον» είναι οι θυσίες της Π.Δ. και το «δεύτερον» η μία θυσία.
Εβρ.ι:10 Εμάς παρόλο που έχουμε αμαρτία, αλλά βαδίζουμε προς τον αγιασμό, ο Θεός μας βλέπει σαν αγιασμένους γιατί δεν βλέπει εμάς, αλλά την εκούσια προσφορά του σώματος του Χριστού, βλέπει την έκχυση του αίματος Του, και αυτό είναι που ικανοποιεί πλήρως την κρίση και τη δικαιοσύνη του Θεού. Αυτό βέβαια δεν δίνει κανένα δικαίωμα για αμαρτία, αλλά έχει να κάνει με το: Α’ Ιωάν.β:1 Αυτός είναι το σκέπασμά μας, και Αυτόν βλέπει ο Θεός στο πρόσωπο μας.
Εβρ.ι:10 Εμάς παρόλο που έχουμε αμαρτία, αλλά βαδίζουμε προς τον αγιασμό, ο Θεός μας βλέπει σαν αγιασμένους γιατί δεν βλέπει εμάς, αλλά την εκούσια προσφορά του σώματος του Χριστού, βλέπει την έκχυση του αίματος Του, και αυτό είναι που ικανοποιεί πλήρως την κρίση και τη δικαιοσύνη του Θεού. Αυτό βέβαια δεν δίνει κανένα δικαίωμα για αμαρτία, αλλά έχει να κάνει με το: Α’ Ιωάν.β:1 Αυτός είναι το σκέπασμά μας, και Αυτόν βλέπει ο Θεός στο πρόσωπο μας.
απαξ γενομένης: κάθε φορά που ο παπάς ετοιμάζει την κοινωνία, θυσιάζει τον Ιησού Χριστό για να συγχωρήσει τις αμαρτίες τους, όμως εδώ λέει ότι αυτή η προσφορά του σώματος του Χριστού έγινε μία φορά.
Εβρ.ι:11,12 εν δεξιά του Θεού είναι αυτό που είπε ο Χριστός: «εις εμέ εδόθει πάσα η εξουσία».
Εβρ.ι:11,12 εν δεξιά του Θεού είναι αυτό που είπε ο Χριστός: «εις εμέ εδόθει πάσα η εξουσία».
Ο Θεός έδωσε όλη την εξουσία και την ενέργεια της παρουσίας Του, το όνομά Του, τη δόξα και το μεγαλείο Του στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Και γι’ αυτό τώρα εμείς λατρεύουμε τον Πατέρα στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Α’ Ιωάν.ε:20 Α’ Ιωάν.β:22,23
Σ’ αυτά τα εδάφια ο απόστολος Παύλος δίνει έμφαση στην πληρότητα και την επάρκεια της θυσίας του Χριστού. Προσέξτε την έμφαση στις τρεις εκφράσεις: Μία θυσία (εδ.12), μία προσφορά (εδ.14), διαπαντός (εδ.12,14). Αφού πρόσφερε αυτή τη μοναδική θυσία περί αμαρτίας, μετά κάθισε στη θέση της δόξας και της δύναμης. Η έκφραση «εκάθισε» δηλώνει ότι το έργο της απολύτρωσης τελείωσε για όλη την αιωνιότητα.
Οι θυσίες της Παλιάς Διαθήκης δεν μπορούσαν να συγχωρέσουν αμαρτίες παρά μόνο όταν ο πιστός δια πίστεως έβλεπε ότι η θυσία αυτή δεν ήταν τίποτα άλλο από μία απεικόνιση ενός θανάτου και ότι το αθώο αυτό ζώο έπαιρνε την αμαρτία του, σαν τύπος της μεγαλύτερης θυσίας.
Όταν η θυσία δεν είναι ενωμένη με το κύριο στοιχείο που ο Θεός θέλει να δημιουργηθεί μέσα στον άνθρωπο - την πίστη - ο Θεός βδελύττεται αυτές τις θυσίες.
Εφόσον τώρα ο Χριστός κάθισε δια παντός στα δεξιά του Θεού, για να μεσιτεύει, δεν υπάρχει ανάγκη να υπάρχει ένας άλλος ιερέας εδώ στη Γή για να προσφέρει τέτοιες θυσίες.
Θέλει όμως πνευματικούς ιερείς ο Θεός που θα μεσιτεύσουν στους συνανθρώπους τους για να τους φέρουν στο Χριστό Α’ Πέτρ.β:9.
Εβρ.ι:13 Θα τεθούν υποπόδιον του Ιησού, όχι του Πατέρα γιατί ήδη τους έχει. Όλοι αναγνωρίζουν το Θεό. Ακόμη και τα δαιμόνια και φρίττουν. Όμως ο Θεός θέλει να αναγνωρίσουν ότι φανερώνεται και ότι έδωσε όλη την εξουσία Του, τη δόξα και το μεγαλείο Του στον Ιησού Χριστό, και ότι Αυτόν πρέπει πλέον να λατρεύουμε, σ’ Αυτόν να γονατίζουμε, Αυτόν να υπηρετούμε. Βέβαια αυτό θα απαιτήσει χρόνο, όμως θα γίνει και θα γίνουν οι εχθροί Του υποπόδιο των ποδών Του.
Εβρ.ι:13 Θα τεθούν υποπόδιον του Ιησού, όχι του Πατέρα γιατί ήδη τους έχει. Όλοι αναγνωρίζουν το Θεό. Ακόμη και τα δαιμόνια και φρίττουν. Όμως ο Θεός θέλει να αναγνωρίσουν ότι φανερώνεται και ότι έδωσε όλη την εξουσία Του, τη δόξα και το μεγαλείο Του στον Ιησού Χριστό, και ότι Αυτόν πρέπει πλέον να λατρεύουμε, σ’ Αυτόν να γονατίζουμε, Αυτόν να υπηρετούμε. Βέβαια αυτό θα απαιτήσει χρόνο, όμως θα γίνει και θα γίνουν οι εχθροί Του υποπόδιο των ποδών Του.
Φιλιπ.β:9 Ο Ιησούς είναι Κύριος εις δόξαν Θεού Πατρός. Δεν λατρεύουμε τον Ιησού Χριστό σαν ένα δεύτερο Κύριο, αλλά σαν τον ΕΝΑ Κύριο, τον Πατέρα.
Αυτό πρέπει να καταλάβουν, και σ’ αυτό να υποταχθούν όλοι. Αν μεταφερθούμε λίγο στο μέλλον, όταν τελειώσει και η χιλιετής βασιλεία, γίνει η κρίση του Λευκού Θρόνου, αυτοί που δεν ταιριάζουν με την παρουσία του Θεού φεύγουν, και μένουν μόνο τα παιδιά του Θεού που σημαίνει ότι τα πάντα έχουν αναγνωρίσει την Κυριότητα του Ιησού Χριστού, έχουν αναγνωρίσει τον Πατέρα Θεό στο πρόσωπο του ανθρώπου Ιησού Χριστού, τότε θα δούμε ποια είναι η καρδιά του Χριστού.
Α’ Κορ.ιε:27 ο όρος Υιός αναφέρεται στην ανθρώπινη φύση του Χριστού, γιατί ο Θεός δεν μπορεί να είναι υιός, γιατί τότε κάποιος Τον γέννησε, όμως ο Θεός είναι άναρχος. Ο Θεός είναι ο γεννήτωρ.
Όταν τώρα ο Θεός είναι τα πάντα εν πάσι, δεν σημαίνει ότι θα παραμερίσει τον Υιό, αλλά πάλι θα βασιλεύει δι’ Αυτού (Αποκ.δ:9).
Οι 24 πρεσβύτεροι ξέρουν ότι την δόξα και την τιμή που έχουν δεν την πήραν από μόνοι τους αλλά ότι τους την έδωσε ο Θεός, και γι’ αυτό την δίνουν στον Κύριο, ο Οποίος την επιστρέφει πάλι σ’ αυτούς.
Αυτό πρέπει να κάνουμε κι εμείς για να μην πέσουμε εκεί που έπεσε ο Σατανάς, όταν προσπάθησε να χρησιμοποιήσει για τον εαυτό του τη δόξα που του έδωσε ο Θεός.
Το ίδιο θέλει να κάνει και σ’ εμάς. Όταν ο Θεός μας δίνει δόξα, χαρίσματα και μεγαλεία, τότε είναι πολύ εύκολο για τον άνθρωπο του Θεού να πέσει.
Γι’ αυτό λέει ο Παύλος στον Τιμόθεο να μην βιάζεται να επιθέτει χείρας και να χρίει πρεσβυτέρους. Όχι να μην το κάνει, αλλά να μην βιάζεται, να περιμένει να δει τι θα κάνει ο Θεός, γιατί αν κάποιος νεοκατήχητος μπει σε κάποιο αξίωμα, ο Σατανάς του βάζει σκέψεις παγίδες που πέφτοντας, πολλές φορές ναυαγεί. Πρέπει να προσέχουμε και να δίνουμε πάντα τη δόξα στον Ιησού μας.
Το πνευματικό σπίτι μας που είναι η εκκλησία, ο Θεός θέλει να το στολίσει με κάθε χρυσό, αργυρό και πολύτιμο σκεύος. Θέλει να βάλει τα πιο ακριβά και πολύτιμα πράγματα μέσα στην εκκλησία Του. Μπορεί κανείς να καυχηθεί ότι κάτι είναι ΔΙΚΟ ΤΟΥ; Αφού ο Κύριος τα έδωσε και είναι χαρίσματά Του. Ο Παύλος, λέει ότι είναι χρεώστης. Κι εμείς ότι κάνουμε για τον Κύριο, έχουμε χρέος να το κάνουμε, πράγμα που δεν δίνει δικαίωμα για υπερηφάνειες για κάτι που κάναμε.
