ΔΕΚΑΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Εβρ.ι:1 ο Νόμος ήταν
η σκιά των μελλόντων. Όταν δηλαδή ένας Εβραίος έπαιρνε ένα αρνί για να το
θυσιάσει, δεν ήταν αυτό καθαυτό που ήθελε ο Θεός.
Δεν συγχωρούσε αμαρτία το αίμα του αρνιού, αλλά ήταν ένας
τύπος που μπορούσε να τον δει η καρδιά με πίστη και να πιστέψει στο μεγαλύτερο
που επρόκειτο να έρθει. Ήταν σκιές όλα αυτά των μελλόντων αγαθών.
Όλοι οι άνθρωποι της Π.Δ. πάλευαν με τις σκιές, αλλά αφού
υπάρχει σκιά, πρέπει να υπάρχει και το πραγματικό. Όμως δεν μπορούσαν οι σκιές
να τελειοποιήσουν, χρειαζόταν η ουσία.
Το γεγονός ότι οι θυσίες της Παλαιάς Διαθήκης
επαναλαμβανόταν ξανά και ξανά, αποδεικνύει ότι δεν εκπλήρωναν το σκοπό της
θυσίας, ν’ απομακρύνουν την αμαρτία.
Γι’ αυτό ερχόταν 2 ή 3 φορές το χρόνο στο Ναό για να
θυσιάσουν θυσία ειρηνική, προσφορά περί αμαρτίας, περί ανομίας, προσφορά εξ αλφίτων,
και ολοκαυτώματα.
Εβρι:2 Αν αυτές
οι θυσίες τους τελειοποιούσαν, θα σταματούσαν κάποια στιγμή να προσφέρουν,
γιατί κάποτε θα γινόταν τέλειοι και δεν θα χρειαζόταν να πάνε τον άλλο χρόνο να
θυσιάσουν ξανά. Βέβαια και στην Π.Δ. όταν ένας άνθρωπος αφιερωνόταν στο Θεό,
γινόταν ένας αγιασμός μέσα του. Όχι όμως με την ομορφιά και την τελειότητα που
γίνεται στην Κ.Δ.
Η καρδιά του ανθρώπου μπορεί να ήταν θεοσεβής αλλά δεν τον
ελευθέρωνε από τη δύναμη της αμαρτίας όπως απελευθερώνει εμάς σήμερα ο Κύριος.
Αν εκείνοι στην Π.Δ. με τις σκιές και τους τύπους έμειναν
άγιοι και καθαροί και ευαρέστησαν το Θεό, εμείς για τους οποίους χύθηκε το αίμα
του Ιησού Χριστού, έχουμε το Πνεύμα το Άγιο, το λόγο του Θεού, όλα τα
παραδείγματα από την Π.Δ. θα είμαστε αναπολόγητοι μπροστά στο Θεό αν δεν κάνουμε
το θέλημα Του όπως Εκείνος θέλει.
διότι οι λατρευταί
αν καθαριστείς μια για πάντα και η συνείδησή σου είναι ελεύθερη, μετά δεν έχεις
ανάγκη από καμία θυσία.
Εβρ.ι:3
πηγαίνοντας κάθε φορά για θυσία, ομολογούσες ότι είσαι αμαρτωλός.
Εβρ.ι:5-7 το
εδάφιο αυτό είναι εναντίον των Εβραίων που και σήμερα μένουν μακριά απ’ το
Χριστό γιατί όταν φτιάξουν πάλι το Ναό, θα βάλουν το Λευιτικό και Ααρωνικό
ιερατείο όμως εδώ έχομε μια προφητεία του Δαυίδ που αναφέρεται στο Χριστό Ψαλμ.μ:6
διοίνηξας εν εμοί ώτα
αυτό δεν εννοεί ότι του άνοιξε το αυτί για να ακούει, αλλά μια πράξη που
γινόταν τότε: Όταν σε ένα δούλο άρεσε να μείνει κάτω από τον αφέντη του για πάντα,
τότε ο αφέντης δημοσίως τρυπούσε μ’ ένα τρυπητήρι το λοβό του αυτιού του
δούλου. Και αυτός του οποίου το αυτί ήταν ανοιγμένο ήταν δούλος για όλη του τη
ζωή και ονομαζόταν δούλος αγάπης.
Έρχεται τώρα το Πνεύμα του Θεού εδώ να μας μιλήσει για τη
ζωή του Χριστού. Αυτά τα λόγια είναι προφητικά για τον Ιησού Χριστό αλλά ο
Ιησούς ποτέ δεν τα είπε. Τα έδειξε όμως με την ζωή του.
Ο Παύλος λέει: Παύλος
απόστολος, δούλος Ιησού Χριστού.... και βέβαια δεν ήταν δούλος με το ζόρι
αλλά δούλος αγάπης. Αυτή είναι η καλύτερη θυσία για το Θεό. Γι αυτό λέει: «θυσίαν και προσφοράν δεν ηθέλησας».
Πρέπει ο Θεός να έχει διανοίξει το πνευματικό μας ωτίο, έτσι
ώστε να ανήκουμε σ’ Αυτόν δια παντός.
Στο βάπτισμα, δίνουμε όρκο στο Θεό, αφού βαπτιζόμαστε στο
θάνατο του Ιησού Χριστού και αυτός ο θάνατος περιέχει το αίμα του Χριστού.
Παλιά όταν ορκιζόταν, έκοβαν τις φλέβες τους για να τρέξει αίμα,
κι αυτός ήταν όρκος αίματος.
Ο Θεός ορκίστηκε σ’ εμάς ότι μέσω του Ιησού Χριστού
εξασφαλίζει τη λύτρωσή μας (ς:14) και την πνευματική μας υγεία.
Όταν λοιπόν μπαίνεις στο νερό για να βαπτιστείς, λες: Θεέ
μου, Εσύ τηρείς τον όρκο Σου, το μέρος της διαθήκης Σου, ότι θα κρατήσεις την ψυχή
μου ακέραιη μέχρι τέλους και θα μου δώσεις αιώνια ζωή δια Ιησού Χριστού.
Και λες μετά από το δικό σου μέρος: Κύριε, ο δικός μου
όρκος, το μέρος μου είναι να πράξω το θέλημα Σου, το λόγο Σου, να ζήσω όπως
θέλεις Εσύ. Αυτό είναι το διάνοιγμα του ωτίου.
στο κείμενο λέει: «σώμα
καταρτήσωμι». «καταρτίζω» σημαίνει προσαρμόζω.
εισερχόμενος εις
τον κόσμον λέγει ο Χριστός μπήκε στον κόσμο με τη γέννηση Του, αλλά
τότε ήταν βρέφος. Το «λέγει» λοιπόν
είναι προφητικό. Αυτά τα λόγια δεν τα είπε ο Χριστός, είναι όμως λόγια που
δείχνουν προφητικά τη θέση και τη στάση του Χριστού.
σώμα καταρτήσωμι μου προσάρμοσες ένα σώμα, για να μπω μέσα (β:16).
Ο Χριστός δεν ήρθε από τους εθνικούς αλλά από τους πατέρες. Πήρε ένα σώμα όπως
το δικό μας, με τα ίδια στοιχεία ώστε με αυτό το σώμα να νικήσει το σκοτάδι και
να σταθεί νικητής για μας μπροστά στο Θεό. Το σώμα του Χριστού ήταν σαν το δικό
μας, ήταν δηλαδή τέλειος άνθρωπος.
Εξαιτίας του Αδάμ και της πτώσης του, εμείς κληρονομήσαμε
μια αμαρτωλή φύση.
Ο Θεός έδωσε την ευκαιρία στον Αδάμ να ζήσει τέλειος ενώπιον
Του μέσα στον παράδεισο. Ο Αδάμ, και στο πρόσωπο του όλο το ανθρώπινο γένος
μέχρι Χριστού, έχασε αυτή την ευκαιρία.
Ο Θεός για να λυτρώσει το ανθρώπινο γένος, γεννά τον Ιησού
Χριστό. Ενώ οι απόγονοι του Αδάμ ήταν όλοι με αμαρτωλή φύση, ο Θεός θέλει να
δώσει τώρα μια καινούρια ευκαιρία στο ανθρώπινο γένος, στο πρόσωπο του Χριστού.
Για να δώσει όμως την ίδια ευκαιρία που έδωσε στον Αδάμ, δεν
πρέπει να έχει μέσα του την ατέλεια που κληρονομήσαμε από τον Αδάμ και την Εύα.
Γι’ αυτό διαλέγει τη Μαριάμ από το γένος του Δαυίδ, το γένος του Αβραάμ που
ήταν το σπέρμα της πίστης, το καλύτερο που μπορούσε να προσφέρει η Γή τον καιρό
που ο Θεός ήθελε να κάνει αυτή την πράξη, και από τον Εαυτό Του γεννά το
σπέρμα, το τοποθετεί στη μήτρα της Μαρίας και γεννιέται ο άνθρωπος Ιησούς
Χριστός, καθαρός, τέλειος, χωρίς την αμαρτωλή φύση. Συνεπώς το Πνεύμα του Θεού
φρόντισε το σώμα του Χριστού να είναι προσαρμοσμένο έτσι ώστε να κάνει αυτό που
δεν μπόρεσε ο Αδάμ. Έπρεπε να υπάρχει το σώμα. Αυτό που ο Σατανάς τόσο πολύ
μάχεται με τους Μ.Τ.Ι. γιατί λένε ότι ο Χριστός ήρθε σαν άγγελος (Εβρ.β:16).
Το Πνεύμα του Θεού μιλώντας εδώ προφητικά, λέει ότι: μου
προσάρμοσες ένα σώμα ώστε με αυτό το σώμα, μέσα στο όποιο εγώ θα κατοικώ σαν
άνθρωπος Χριστός Ιησούς, να έρθει η σωτηρία στον κόσμο.
Η θεωρία της Τριάδας χρησιμοποιεί το εδ.5 και λένε ότι, ο
Υιός λέει αυτά τα λόγια στον Πατέρα. Θα κάνουμε μια υπόθεση.
Ας πούμε ότι: Θ.Υ - Θ.Π - Θ.Π.Α είναι τρεις προαιώνιοι, προϋπάρχοντες συνάναρχοι
κ.λ.π. Λέει ο λόγος του Θεού στο Ματθ.α:18, ότι η Μαριάμ ευρέθη εν γαστρί έχουσα εκ Πνεύματος Αγίου, δηλ. ήταν έγκυος ΕΚ
Πνεύματος Αγίου. Δεν λέει ότι ήταν έγκυος ΕΚ του Πατρός, που σημαίνει ότι ο γεννήτορας
είναι το Πνεύμα το Άγιο, ο πατέρας του Χριστού είναι το Πνεύμα το Άγιο. Όμως, ο
λόγος του Θεού μας λέει ότι Αυτός είναι ο μονογενής Υιός του Πατρός! Ποιός από
τους δύο είναι ο πατέρας;
Απαντούν ότι: Όπως ο κτηνίατρος παίρνει σπέρμα από το βόδι
και γονιμοποιεί την αγελάδα, έτσι και το Πνεύμα έκανε την γονιμοποίηση. Απλά
πήρε το σπέρμα και έγινε το μέσο διά του οποίου έγινε η γονιμοποίηση. Δεν λέει
όμως ότι ευρέθη έχουσα ΔΙΑ Πνεύματος Αγίου, αλλά ΕΚ.
ΕΚ σημαίνει έξω από. Δηλαδή κάτι βγήκε ΜΕΣΑ ΑΠΟ, έγινε ΕΞΩ
ΑΠΟ και μπήκε ΜΕΣΑ ΕΙΣ. Ο λόγος του Θεού μας λέει «ο δε Κύριος είναι το Πνεύμα», ο Θεός είναι το Πνεύμα.
Λένε ότι ο Υιός είναι συνάναρχος, παντοδύναμος, και
παντοκράτωρ όπως ο Πατέρας και το Άγιο Πνεύμα.
Ο λόγος του Θεού λέει ότι ο Θεός είναι αναλλοίωτος, πώς
λοιπόν το ένα πρόσωπο της τριάδας ξαφνικά γίνεται άνθρωπος; Εμείς δεν λέμε ότι
ο Θεός έγινε άνθρωπος, αλλά ότι κατοίκησε πλήρως μέσα στον άνθρωπο. Ο θεός Υιός,
το 1/3 της τριάδας, όταν κατέβηκε στη γη, ο Θεός από τριάδα πρέπει να έμεινε
δυάδα. Όμως ο Θεός δεν αλλοιώνεται.
Η θεωρία της τριάδας αντιπαραθέτει ότι ο θεός Υιός κατέβηκε
στη γη και έγινε άνθρωπος, αλλά ήταν και θεός Υιός.
Όμως, όταν ο Χριστός αναστήθηκε και αναλήφθηκε το σώμα τι
έγινε; Η θεωρία της τριάδας λέει ότι όταν αναλήφθηκε έγινε πάλι θεός υιός. Όμως
ο λόγος του Θεού λέει ότι: «εν αυτώ
κατοικεί πάν το πλήρωμα της θεότητος ΣΩΜΑΤΙΚΩΣ». Όμως δεν μπορεί να υπάρχει
μία "τριάδα" που μόνο το 1/3 της να έχει σώμα!
Στον ουρανό δεν είναι Θ.Π. - Θ.Υ. - Θ.Π.Α. και το σώμα του
Θ.Υ γιατί έτσι έχομε 4 πρόσωπα και όχι 3. Μα τότε τι γίνεται με το σώμα του
Χριστού; Που είναι;
Φιλιπ.β:5 εν μορφή
Θεού: εικόνα του Θεού, η δόξα του Θεού, η φανέρωση του Θεού στη Γή σαν
άνθρωπος.
γενόμενος όμοιος με
τους ανθρώπους Η θεωρία της τριάδας λέει εδώ ότι ο Χριστός άφησε την δόξα
του και κατέβηκε στη Γή.
Όμως η δόξα του Θεού είναι το να είναι παντοδύναμος,
παντοκράτωρ, πανάγαθος, πολυέλεος, πολυεύσπλαχνος, αγαθός, ελεήμων, οικτίρμων… Όλα
αυτά και άπειρα άλλα πράγματα είναι η δόξα του Θεού. Αν πει κανείς ότι "τα
άφησε" αυτά στον ουρανό, δηλαδή που τα άφησε; Όλα αυτά δεν είναι μετέωρα
πράγματα, αλλά ανήκουν σ’ ένα πρόσωπο, σε μια οντότητα που λέγεται Θεός.
Όταν κάποιος λέει ότι έχει καλοσύνη μέσα του, δεν είναι
δυνατόν να πάει κάπου και να μην πάρει και την καλοσύνη του μαζί. Δεν μπορεί να
την αφήσει κάπου. Το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να την αποβάλει, να μην
έχει δηλαδή πλέον καλοσύνη.
Αν όμως ο Χριστός απέβαλε όλες του τις ιδιότητες, τότε
χαλάει η ισότητα των προσώπων της τριάδας για όσο καιρό ο Χριστός ήταν στη Γή.
Αν δεν τις απέβαλε αλλά ήρθε εδώ στην Γή σαν Θ.Υ. τότε ο
Σατανάς ποιόν πήγε να πειράξει, τον Θ.Υ;
Όταν λοιπόν λένε ότι ο Χριστός ήρθε σαν Θ.Υ. κάτω στη Γή και
αναφέρονται στο Εβρ.ι:5 που λέει: «σώμα
καταρτήσας μοι» και λένε ότι ο Χριστός σαν Θ.Υ. μπήκε μέσα σ’ ένα σώμα,
βλέπουμε πόσες αντιξοότητες παρουσιάζονται.
Αλλά πάνω απ’ όλα, το «λέγει»
είναι προφητικό όπως στο Εβρ.α:6 Αν εδώ αυτός που μιλάει είναι ο Θεός, τότε
έπρεπε να λέει: "ας προσκυνήσωσι εις αυτόν πάντες οι άγγελοι ΜΟΥ". Το
«λέγει» λοιπόν αναφέρεται στην
προφητεία, στο Πνεύμα του Θεού.
Είναι ο τρόπος με τον οποίο ο λόγος του θεού αναφέρεται σε
κάτι που το Πνεύμα του Θεού έχει πει προφητικά για κάποιον ή για κάτι.
Το εδάφιο (ι:5) έχει και μια άλλη μεγαλύτερη έννοια και χρησιμοποιεί
ακριβώς την ίδια λέξη «καταρτίζω», για το σώμα της εκκλησίας. Ο Χριστός
κατοίκησε στο ανθρώπινο σώμα Του 33 1/2 χρόνια. Τα υπόλοιπα χρόνια ο Χριστός
κατοικεί μέσα στον κάθε αναγεννημένο πιστό.
Ιωάν.ιζ:22 Εφεσ.δ:12 (κείμενο: πρός τον καταρτισμόν των αγίων) εδώ το
σώμα του Χριστού είναι οι άγιοι. Βλέπουμε εδώ τη διπλή έννοια της προφητείας
στο ι:5. Τώρα, το σώμα του Χριστού το καταρτίζουν οι απόστολοι, οι
Ευαγγελιστές, οι Προφήτες....
