Με απασχολεί σοβαρά και καθημερινά αυτό, που πιστεύω
απασχολεί και εσάς. Ψάχνω να βρω την αιτία της ανεπάρκειάς μας. Ψάχνω να βρω
γιατί γίναμε μικροί και ασήμαντοι. Γιατί δεν παράγουμε, δεν αναπτυσσόμαστε,
γιατί λιγοστεύουμε, γιατί υποκύπτουμε, γιατί πεθαίνουμε, γιατί είμαστε πιο
συχνά νικημένοι παρά νικητές, γιατί θαυμάζουμε, αλλά δε μας θαυμάζουν όπως
γινόταν παλιά…, γιατί ο κατάλογος των απολεσθέντων ή εξαφανισμένων μακραίνει,
ενώ ο κατάλογος των νέων έχει μείνει σχεδόν χωρίς ονόματα. Τι φταίει και δεν μας
ευλογεί ο Θεός; Τι φταίει και οι ευλογίες Του περνούν πάνω από τα κεφάλια μας
σαν κατάφορτα σύννεφα, που θα μπορούσαν να γεμίσουν τον τόπο με ευλογημένη,
καρποφόρα βροχή και φεύγουν μακριά από εμάς και ποτίζουν άλλους κήπους, άλλα
μποστάνια, που όντως είναι γεμάτα καρπό και ευλογία Θεού;
Τα συστήματα των ανθρώπων
Ακούγοντας πρόσφατα στο ραδιόφωνο για τα διάφορα, που
διαδραματίζονται γύρω μας καθημερινά σχετικά με τα οικονομικά, την πολιτική, τα
σκάνδαλα, τις εμπλοκές, τους εμπλεκόμενους, τις ομάδες, τις τάσεις, τις
πλειοψηφίες, τις μειοψηφίες, τις προβλέψεις, τις πιέσεις… συνειδητοποίησα κάτι,
που με φώτισε πραγματικά και με βοήθησε να εξηγήσω πολλά από αυτά που
συμβαίνουν ανάμεσά μας.
Στη λειτουργία της εκκλησίας, στις συναντήσεις μας,
στις συνεδριάσεις μας, στις δραστηριότητές μας έχουμε υιοθετήσει τρόπους και
πρακτικές λειτουργίας πέρα για πέρα κοσμικές. Το σκεπτικό μας είναι κοσμικό, ο
τρόπος που αντιδρούμε και ενεργούμε, ο τρόπος που σχεδιάζουμε, που εκτιμούμε,
που αξιολογούμε πρόσωπα και καταστάσεις, είναι κοσμικός.
Αντιγράφουμε πρακτικές και συστήματα από τον άθεο
κόσμο της αμαρτίας γύρω μας και, όπως είναι φυσικό, υποφέρουμε από τις ίδιες
παθογένειες και θερίζουμε ανάλογους καρπούς. Λειτουργούμε, για παράδειγμα, με
καταστατικά, που έχουν άρθρα που τα ψηφίζουμε ή τα καταψηφίζουμε, άρθρα που
επιδέχονται ερμηνείες, τροποποιήσεις, που έχουν παράθυρα…, με ψηφοφορίες
φανερές και μυστικές, με πλειοψηφίες ή μειοψηφίες, με ισχνές πλειοψηφίες, με
συμπολίτευση και αντιπολίτευση, με δικούς μας και με απέναντι, με ισορροπίες
κλπ.
Όλα αυτά τα βρήκαμε έτοιμα στον κόσμο και, επειδή
νιώσαμε ότι αυτά είναι που χρειαζόμαστε, απλώσαμε το χέρι και τα φέραμε μέσα
στον άγιο τόπο του Κυρίου, χωρίς ιδιαίτερο προβληματισμό και σκέψη, χωρίς να
ρωτήσουμε το Θεό τον Κύριό μας, και αυτό είναι το σοβαρότερο.
Εκείνο όμως, που δεν μπορέσαμε να αντιληφθούμε, είναι
ότι σε τέτοια περιβάλλοντα, που λειτουργούν με τέτοιες πρακτικές και μεθόδους, ευδοκιμούν
οι συμμαχίες, οι ομάδες, οι αντίπαλοι και οι αντιπαλότητες, οι επιρροές, οι
«δικοί μας και οι άλλοι», η προώθηση και η εξυπηρέτηση συγκεκριμένων προσώπων ή
σχεδίων, οι σκοπιμότητες, η μεροληπτική μεταχείριση ή διαχείριση καταστάσεων,
τα «δύο μέτρα και τα δύο σταθμά», η εφαρμογή αρχών και αποφάσεων επιλεκτικά και
«κατά το δοκούν», με γνώμονα το συμφέρον και την εξυπηρέτηση… Όλα αυτά τα
βδελυρά, δηλαδή, που τα συναντάμε στον κόσμο της αμαρτίας και γυρίζουμε το
κεφάλι μας με αποστροφή και αγανάκτηση από την άλλη. Αυτά είναι τα συστήματα
του κόσμου, έτσι λειτουργούν, με τις γνωστές προεκτάσεις και συνέπειες.
Όπου υπάρχουν τέτοια συστήματα, ευνοείται η ανάπτυξη
συμπαθειών και αντιπαθειών, η ύπαρξη ισχυρών και ασθενέστερων, ευνοούμενων και ενοχλητικών,
δυνατών και ανίσχυρων, συμμαχιών και αντιπάλων, ατόμων που περιβάλλονται με
ασυλία, ονομάτων με «ξεχωριστή βαρύτητα», που τους συγχωρούνται πολλά ή
όλα, επώνυμων και άσημων. Αναπτύσσεται πολιτική ή πολιτικές «δεξιόστροφες ή
αριστερόστροφες»… Γενικότερα ευνοείται η προσωπολατρία και η σκοπιμότητα. Όλα
αυτά συμβαίνουν γιατί το κύριο, το δομικό συστατικό σε τέτοια περιβάλλοντα
είναι η σάρκα, ο άνθρωπος, η λογική, το συναίσθημα, η αλαζονεία. Και βέβαια ο
διάβολος διατηρεί στενούς δεσμούς μαζί τους. Υποβάλλει, επιβάλλει, επηρεάζει,
αλλά ο ίδιος μένει καλά κρυμμένος και δεν έχει λόγους να φανερωθεί περισσότερο,
αφού τα σχέδιά του και οι επιδιώξεις του εξυπηρετούνται θαυμάσια. Έτσι άλλωστε
δουλεύει πάντα.
Τα επόμενα βήματα είναι γνωστά και από την καθημερινή
ζωή μας. Σε τέτοιες συνθήκες είναι που βλέπουμε να αναπτύσσεται η «αρχηγολατρία»,
να γίνονται αγώνες δρόμου επικράτησης, με συμμαχίες και αντιπάλους. Φυσικό
επακόλουθο είναι να αναπτύσσονται πικρίες, έχθρες, μίση, αντιθέσεις,
ανταγωνισμοί, αντιπαλότητες, ακολουθεί η ψυχρότητα, οι υψηλοί τόνοι, η ένταση,
οι υποψίες ή καχυποψίες, οι συχνές αντεγκλήσεις, οι μάχες, οι συμμαχίες, οι
διαιρέσεις, οι χωρισμοί, οι ομάδες, η δημιουργία μετώπων. Πρακτικά όλος ο
κατάλογος με τα έργα της σάρκας, (Γαλ.ε:19-21).
Οι πληγές εύκολα ανοίγουν και πολύ δύσκολα και αργά
επουλώνονται. Οι πικρίες ξεπερνιούνται δύσκολα και σπάνια γίνεται αποκατάσταση.
Με αυτές τις αρχές λειτουργεί ο κόσμος μας καθημερινά, έτσι λειτουργούμε και
εμείς, οι πιστοί του Κυρίου. Επόμενο είναι να υπάρχουν συσσωρευμένα τα
αδιέξοδα, τα σκάνδαλα και η στειρότητα.
Τα συστήματα του Θεού
Το τρομακτικότερο είναι ότι την ίδια ώρα, που υπάρχουν
και λειτουργούν όλα αυτά, μένει ελάχιστος χώρος εκδήλωσης, ενέργειας και ζωντανής
παρουσίας τού Αγίου Πνεύματος. Ούτε ο καρπός τού Αγίου Πνεύματος μπορεί να
εκφραστεί ανάμεσα στους ανθρώπους. Αυτός είναι και ο λόγος, που, όταν ζυγώσει
κανείς περισσότερο, αντιλαμβάνεται εύκολα ότι δεν υπάρχει αγάπη, ειρηνοποιό
πνεύμα, διάθεση σύγκλισης, ταπείνωση, ενωτικό πνεύμα, σύμπλευση, με
αποτελέσματα και με ευλογία Θεού. Αυτός είναι και ο λόγος, που οι πνευματικές
σκέψεις, οι πνευματικές προτάσεις ή εισηγήσεις πολύ δύσκολα διεισδύουν ανάμεσα
στα σκεπτικά και ακόμα πιο δύσκολα γίνονται αποδεκτές από το σύνολο και σπάνια
ακολουθούνται. Η έννοια του αδελφού στην πίστη του Ιησού Χριστού υποχωρεί με
τάσεις εξαφάνισης και στη θέση της αναπτύσσονται άλλες σχέσεις, του τύπου «οι
δικοί μας και οι αντίπαλοι, οι συμπολιτευόμενοι και η αντιπολίτευση».
Γενικά μπορεί να πει κανείς ότι στην οργάνωση, στη
δομή και λειτουργία υπερτερεί το σαρκικό πνεύμα και ο ανθρώπινος τρόπος και
συρρικνώνεται το άγιο και το πνευματικό.
Τα συστήματα του Κυρίου είναι τελείως διαφορετικά από
τα ανθρώπινα. Άλλος κόσμος. Η δύναμη της νηστείας και της προσευχής, τα δάκρυα
της ταπείνωσης, η ευλογία της εξομολόγησης, η γνήσια επανόρθωση, η καινούργια
προσπάθεια στηριγμένη στο «επί τω λόγω Σου», (Λουκ.ε:5), η δέηση
των δικαίων «ενθέρμως γινομένη» (Ιακ.ε:16), η καθαρή καρδιά, η άγια ζωή,
που χαίρεται να την ευλογεί ο Κύριος, η δύναμη της πίστης που «μετακινεί
βουνά», η πίστη στον Κύριο των κυμάτων, του «σιώπα, ησύχασον», η
πίστη του «πρόσταξέ με να έλθω», (Ματθ.ιδ:28).
Αυτά τα στοιχεία, που κάνουν θαύματα κυριολεκτικά,
έχουν ατροφήσει, συρρικνώνονται στις μέρες μας και τη θέση τους πρόθυμα και
αβασάνιστα καταλαμβάνει ο ανθρώπινος τρόπος, η σάρκα, η λογική. Οι καρδιές των
ανθρώπων είναι γεμάτες και μπλοκαρισμένες με τα ανθρώπινα συστήματα, που
φαίνονται πιο ελκυστικά, πιο βολικά, αφού χρειάζεται λιγότερη ή καθόλου πίστη
για να λειτουργήσουν.
Σκέφτομαι να ξυπνούσαμε κάποιο πρωί, να «ερχόμαστε
στον εαυτό μας», να βλέπαμε σε τι λάθος δρόμο βρισκόμαστε και να παγώναμε
όλα τα συστήματα του κόσμου ανάμεσά μας. Τις πλειοψηφίες, τις ψηφοφορίες, τις
πολιτικές, τα καταστατικά, τις ιεραρχίες, τις μεθοδεύσεις, τα παράθυρα. Να
επιστρέφαμε στα συστήματα του Θεού της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Στη
νηστεία, στην προσευχή, στον καθαρισμό, στην ταπείνωση, στο πνεύμα τού «θεωρούντες
αλλήλους υπερέχοντες εαυτών» (Φιλιπ.β:3),
του «προλαμβάνοντες να τιμάτε αλλήλους» (Ρωμ.ιβ:10), στη
συγχωρητικότητα, στην υποχωρητικότητα, στη μακροθυμία, στη δύναμη της πίστης,
στον αλαλαγμό της μάχης και της νίκης του Κυρίου, στην ευχαριστία, στην
εξομολόγηση, στο «αμαρτήσαμε, ανομήσαμε». Ίσως κάποιοι
πιστεύουν ότι, αν γινόταν κάτι τέτοιο, θα χανόμαστε, θα πήγαιναν όλα τα θέματά
μας πίσω, δεν θα λυνόταν τίποτα.
Σεβόμαστε την άποψή τους, αλλά δεν την συμμεριζόμαστε
καθόλου. Ο Κύριος τιμά την πίστη, την ένθερμη προσευχή, την «μετά πίστεως
ευχή», τη «δέηση του δικαίου ενθέρμως γενομένη», τη διάθεση
καθαρισμού, αγιασμού, την ειλικρίνεια, την ταπείνωση που «προπορεύεται της δόξης»(Παρ.ιε:33).
Ο «Κύριος των θαυμάτων» ευλογεί με θαύματα!
Στην περίπτωσή μας όμως ο Κύριος δεν ευλογεί. Δεν ευοδώνει αυτά που Του
προσφέρουμε και που κάνουμε για τη δόξα Του. Έχει αμαρτία η ζωή μας, έχει
κοσμικό πνεύμα, κοσμικό φρόνημα, κοσμική νοοτροπία. Όλα αυτά εμποδίζουν,
αναστέλλουν την ευλογία Του να φτάσει στη ζωή μας. Γι’ αυτό οι μέρες μας είναι
μέρες αποδοκιμασίας τού Κυρίου και απουσίας Του από τη ζωή μας, από τις μάχες
του λαού Του. Ο Κύριος μας παραγγέλνει να καθαριστούμε για να επιστρέψουν οι
ευλογίες Του στη ζωή μας, στην κοινότητά μας. Δεν συμβιβάζεται ο Κύριος με τη
συμβιβασμένη μας νοοτροπία.
Έχει εκλείψει το υπερφυσικό από τις συνάξεις μας, τις
συναντήσεις μας, τα σκεπτικά μας, τις δραστηριότητές μας. Πρώτα το διαγράψαμε
από την πίστη μας και από την καρδιά μας. Γι’ αυτό και ο Κύριος το έχει αποσύρει.
Γι’ αυτό δίνουμε τόσο μεγάλη σημασία στο να πείσουμε, να συμφωνήσουμε, να
δημιουργήσουμε μέτωπα, ομάδες, συνασπισμούς, συμμαχίες.
Τα επόμενα βήματα
Όπως είναι φυσικό, για να ευδοκιμήσει ο ανθρώπινος
τρόπος λειτουργίας χρειάζεται και ένα αποκοιμισμένο ακροατήριο-αποδέκτης του συστήματος,
χρειάζεται ακόμα ένας αριθμός «λιβανιστών και υμνητών». Χρειάζεται να
κλείσουν οι ενοχλητικές φωνές διαμαρτυρίας, που καλούν τον κόσμο να ξυπνήσει
και να κάνει κάτι. Οι φωνές των ανεπιθύμητων, που μπορεί να ακυρώσουν σχέδια
και να ξεσκεπάσουν σκοπιμότητες και επιδιώξεις απομονώνονται και
υποβαθμίζονται, μέχρι να σβήσουν.
Όλα αυτά δεν τα ανακαλύψαμε εμείς πρώτοι, ούτε τα
εφαρμόζουμε πρώτοι. Τα έχουν σε καθημερινή χρήση οι άνθρωποι της αμαρτίας γύρω
μας. Αυτά είναι, για τα οποία διαμαρτύρεται ο κόσμος, για αυτά βγαίνουν στους
δρόμους ή σπάνε τις βιτρίνες οι αγανακτισμένοι. Εμείς απλώς τους ανοίξαμε την
πόρτα, τα καλοδεχτήκαμε, τα φέραμε στη ζωή της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού, τα
χρησιμοποιούμε και περιμένουμε από αυτά λύσεις, απαντήσεις, εκβάσεις.
Το σατανικό σε όλη αυτή την υπόθεση είναι ότι με την
πρώτη ματιά όλα φαίνονται ότι λειτουργούν σύννομα και πνευματικά ανάμεσά μας.
Πρέπει να ζήσεις από μέσα και από κοντά, για να καταλάβεις τι ακριβώς
συμβαίνει.
Όταν σου τα φανερώσει ο Κύριος με φως και αλήθεια δική
Του - εάν φυσικά το θέλεις και Του το ζητήσεις - φεύγεις μακριά τρέχοντας, για
δύο λόγους. Πρώτον γιατί δεν μπορείς να κάνεις, παρά ελάχιστα έως τίποτα, άρα
χάνεις τον λιγοστό και πολύτιμο χρόνο σου, και δεύτερον για να μη γίνεις «κοινωνός
αλλοτρίων αμαρτημάτων»,(Α΄Τιμ. ε:22), κάτι που είναι πολύ πιθανό, εάν
επιμείνεις.
Όμως δεν πρέπει να μείνεις απαθής και αδιάφορος. «Κάμπτεις
τα γόνατά σου προς τον Θεό και Πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού»(Εφες.γ:14)
και προσεύχεσαι ένθερμα γι’ αυτά που είδες και ξέρεις τώρα πια. Προσεύχεσαι ο
Κύριος να σταματήσει αυτή την ασυγκράτητη εισβολή κοσμικού φρονήματος και
κοσμικής νοοτροπίας στα άγια του Κυρίου, που εκτοπίζουν το Πνεύμα Του και
περιορίζουν την άγια παρουσία Του. Προσεύχεσαι όμως και για την ψυχή τους, για
την αιώνια κατάληξή τους, που δεν μπορεί να είναι ευλογημένη και δοξασμένη.
Πρόκριναν τόσο εύκολα και επιπόλαια τα συστήματα του κόσμου της αμαρτίας και
έδειξαν απιστία στις ασύλληπτες δυνάμεις του Ουρανού, που είχαν στη διάθεσή
τους, αλλά που δεν πίστεψαν και δεν χρησιμοποίησαν ποτέ.
Όσο για την αντίδραση του Κυρίου, είναι αυτή που
βλέπουμε και ζούμε καθημερινά. Εφόσον έχουμε κάνει τις επιλογές μας και
προκρίνουμε τα συστήματα και τη νοοτροπία του κόσμου, ο Κύριος διακριτικά, όπως
πάντα, πισωπατάει και αποσύρεται. Κάπου αλλού θα βρει να εμπιστευθεί τις
ευλογίες Του και τα πολύτιμά Του. Εμείς θα μείνουμε χωρίς τις ευλογίες
Του, χωρίς τα δώρα Του, χωρίς καρπό των κόπων μας, χωρίς ανάπτυξη, ακριβώς
δηλαδή εκεί που είμαστε σήμερα.
