Κάθε πρωί, σκυφτή και μ’ ένα κατσαρόλι στο
χέρι, η κυρά Ευγενία, περνούσε απ’ το δρόμο μας πηγαίνοντας σε κάποιο μακρινό
σπίτι, που είχαν αγελάδα, για να πάρει το γάλα της οικογένειας. Τα μαλλιά της
ήταν άσπρα και στο στόμα της δεν είχε απομείνει ούτε ένα δόντι, όμως η γλώσσα
της δούλευε πάρα πολύ καλά, μάλιστα τώρα που δεν υπήρχαν κάγκελα να την περιορίζουν.
Δίπλα στο σπίτι μας έμενε η θεία Κατίνα,
μια πιστή γυναίκα που, καθώς οι ανάγκες της αγροτικής οικογένειας το
απαιτούσαν, συχνά συνέβαινε να βρίσκεται στην αυλή την ώρα που περνούσε η κυρά
Ευγενία για τη συνηθισμένη της διαδρομή.
Η καλημέρα - απαραίτητη στους απλούς
εκείνους ανθρώπους - δεν έφτανε στην κυρά Ευγενία. Αμέσως άρχιζε να μιλάει
ασταμάτητα για τον ένα ή τον άλλο γείτονα και για κάθε κοπέλα ή γυναίκα, πολλά
και διάφορα.
Όπως ήταν επόμενο, αυτό καθόλου δεν άρεσε
στη θεία Κατίνα. Σαν Χριστιανή διόλου δεν ήθελε ν’ ακούει όλα αυτά τα
κουτσομπολιά! Όμως πως έπρεπε να αντιδράσει; Μπορεί να μην είχε διαβάσει
τρόπους συμπεριφοράς αλλά στη χριστιανική της συνείδηση δεν πήγαινε να
προσβάλλει την ηλικιωμένη γυναίκα. Της μίλησε με τρόπο, πως δεν είναι σωστό να
ασχολούμαστε με τους ξένους, προσπάθησε να της δώσει να καταλάβει ότι όλα αυτά
δεν την ενδιέφεραν, μα η κυρά Ευγενία το βιολί της. Καθημερινή νέα έκδοση με
όλα τα νέα του χωριού!..
Η λύση, ωστόσο, δεν άργησε να παρουσιαστεί.
Θα λέγαμε ήρθε από μόνη της. Πρόσεξε, λοιπόν, η θεία μας, πως κάθε φορά που
προσπαθούσε να μιλήσει στην κυρά Ευγενία για την αγάπη του Θεού και το έργο του
Χριστού, εκείνη γρήγορα κινούσε να συνεχίζει το δρόμο της. Έτσι, κάθε φορά που
η κυρά Ευγενία άρχιζε να απαγγέλλει το ποίημα της με τα κουτσομπολιά, η θεία
Κατίνα άρχιζε να της μιλάει για τον Χριστό:
- Όλοι μας ήμαστε αμαρτωλοί και πρέπει να
μετανοήσουμε. Ο Χριστός πέθανε για τις αμαρτίες μας!
- Εγώ να πηγαίνω τώρα! έλεγε η γριούλα και
γρήγορα απομακρύνονταν.
Ορισμένα πράγματα από το λόγο του Θεού, δεν
τα έχουμε καταλάβει, αδελφές μου, ή δεν τους δώσαμε όση προσοχή θα έπρεπε. Πολύ
επιπόλαια στήνουμε αυτί και ακούμε ευχάριστα τα λόγια που βγαίνουν από κάθε στόμα
για τον γείτονα ή το γνωστό αλλά και για τον πνευματικό αδελφό ή την αδελφή
μας. Ίσως ένα μέρος από αυτά να είναι αληθινό αλλά δεν πρέπει να λησμονούμε πως
σ’ αυτά τα πράγματα υπεισέρχεται και το προσωπικό υποκειμενικό στοιχείο.
Επιπλέον, κατά τη μεταφορά, τα γεγονότα
αλλάζουν και είναι πολύ αμφίβολο αν όσα φτάνουν σ’ εμάς αποδίδουν ακριβώς την
πραγματικότητα. Αλλά και στο δικό μας το μυαλό εκτελούνται διεργασίες που, όχι
σπάνια, οδηγούν σε λανθασμένα συμπεράσματα, μια λειτουργία που μπορεί να
συμβαίνει κάθε φορά που η είδηση μεταδίδεται από στόμα σε αυτί - χωρίς να
λάβουμε υπόψη μας και το οπωσδήποτε αντιχριστιανικό φαινόμενο όπου η αλλοίωση
αυτή συμβαίνει ενσυνείδητα.
Τι έχει να πει ο λόγος του Θεού σχετικά; «Όπου δεν είναι ψιθυριστής, η έρις ησυχάζει».
(Παρ.κς:20) Είναι δυνατό, λοιπόν, να προκύψει έριδα, καυγάς, αλλά σε τελευταία
ανάλυση ο ρόλος του ψιθυριστή είναι ο πιο απεχθείς.
Ο απόστολος Ιάκωβος, αφιερώνει στην
επιστολή του πολλά εδάφια για το πρόβλημα της γλώσσας. «Ιδού ολίγον πυρ πόσον μεγάλην ύλην ανάπτει, και η γλώσσα πυρ είναι».
(Ιακ.γ:5,6)
Ιδιαίτερα εμείς οι γυναίκες έχουμε βγάλει
όνομα στο θέμα του κουτσομπολιού και μάλλον θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι, αν
και υπάρχουν αρκετοί άνδρες που διαπρέπουν σ’ αυτό το σπορ, το φύλο μας κατέχει
τα πρωτεία. Ακούμε μια παρατήρηση από κάποιον και χωρίς να διερωτηθούμε με ποιο
σκεπτικό ή ελατήριο μας το είπε, απερίσκεπτα - μερικές φορές νομίζοντας ότι
κάνουμε και «έργο θεάρεστο - σπεύδουμε να το μεταφέρουμε σε άλλους. Μα έτσι η
φωτιά που κάποιος άναψε, απλώνεται σε άτομα, οικογένειες και ευρύτερους
κοινωνικούς κύκλους.
Ο σοφός Παροιμιαστής αναφέρεται στον
«ψιθυριστή» και είναι αλήθεια ότι αυτές οι συζητήσεις λέγονται κυρίως
ψιθυριστά. Να ένα κριτήριο με το οποίο μπορούμε να ελέγχουμε τα λόγια και τα
ελατήριά μας. Όταν μας έρχεται η επιθυμία να πούμε κάτι ψιθυριστά, καλύτερα να
μην το πούμε. Ίσως κάποτε, που ο Κύριος θα φέρει στο φως όλα τα κρυφά, αυτή η
πράξη μας γίνει αιτία να αισχυνθούμε.
Αλλά και όταν κάποιος έρχεται να μας πει
κάτι με την παράκληση «Να μην το πούμε πουθενά» πάλι καλύτερα θα είναι να μη
δεχτούμε να τον ακούσουμε. Βέβαια, όπως εξηγεί και πάλι ο Παροιμιαστής, «Οι
λόγοι του ψιθυριστού καταπίνονται ηδέως (γλυκά), και καταβαίνουσιν εις τα
ενδόμυχα της κοιλίας» (Παρ.κς:22) γι’ αυτό χρειάζεται κάποια προσπάθεια ώστε να
μπορέσουμε να υπερνικήσουμε την περιέργεια που θα γεννηθεί μέσα μας, όμως
σίγουρα θα αμειφθούμε γι’ αυτή μας τη στάση, καθώς θα γλυτώσουμε από τόσες και
τόσες έριδες με όλα τα δυσάρεστα συνεπακόλουθά τους.
«Νους ορά και νους ακούει» έλεγαν οι
αρχαίοι. Είναι πράγματι αληθινό, ότι πολλές φορές βλέπουμε εκείνο που θέλουμε
να δούμε και ακούμε όχι αυτό που μας λένε αλλά ό,τι εμείς θέλουμε ν’ ακούσουμε.
Να λοιπόν που και ο κοινός νους αποδίδει την ευθύνη όχι μόνο σ’ εκείνον/νη που
μεταδίδει τα κουτσομπολιά αλλά και σε εκείνον/νη που τα ακούει.
Κάποιες συνήθειες που υπήρχαν στη ζωή μας
πριν γνωρίσουμε τον Χριστό, δυστυχώς τις έχουμε κρατήσει και στην καινούργια
μας ζωή. Το Πνεύμα του Θεού εργάζεται μέσα μας, μέσω των Αγίων Γραφών και του
παραδείγματος των πνευματικών αδελφών μας, για να μας βοηθήσει ώστε ν’
απαλλαγούμε από τέτοια κοσμικά στοιχεία που καθόλου δε βοηθούν στην πνευματική
μας πρόοδο. Ασφαλώς και οι συνάνθρωποί μας, και οι πνευματικοί αδελφοί μας, όπως
κι εμείς οι ίδιες, έχουμε αδυναμίες και λάθη και περιοχές της ζωής μας που
πρέπει να βελτιωθούν. Όμως το κουτσομπολιό, είτε ενεργητικό - όπως της κυρίας
Ευγενίας - είτε παθητικό - που ευτυχώς δεν το είχε η θεία Κατίνα - σε τίποτε δε
βοηθά να καλυτερεύσει η κατάσταση. Μακάρι εμείς να μην κάνουμε τα πράγματα
χειρότερα με την επιπολαιότητά μας...
