Είναι Βιβλικά σωστό, γυναίκες να κηρύττουν ή να διδάσκουν στην εκκλησία του Ιησού Χριστού;

Ας ξεκινήσουμε με μερικές βασικές αρχές. Κάθε πιστός στο σώμα του Χριστού έχει να παίξει ένα σημαντικό ρόλο, είτε άντρας είτε γυναίκα. Κάθε ένας από εμάς είναι ένα «μέλος του σώματος», και το σώμα χρειάζεται όλα τα μέλη του. Δεν υπάρχει κανείς που έχει δεχτεί τον Ιησού και ο οποίος ακολουθεί πιστά Αυτόν, για τον οποίο ο Θεός δεν έχει ετοιμάσει καλά έργα για να περπατήσει σ’ αυτά, μέσα στην Εκκλησία του Ιησού.

Τα χαρίσματα που έχουν δοθεί από το Πνεύμα για να εκπληρωθούν οι διάφορες διακονίες που έχει σχεδιάσει ο Θεός είναι πολλά. Οι σειρές στο αμπέλι είναι πολλές, και τα αποτελέσματα που έχουν αποφασιστεί από το Θεό είναι επίσης διαφόρων ειδών (Α’ Κορ.ιβ:4-6).

Θα ανταμειφτούμε αιώνια, ανάλογα με το πόσο καλά εκτελούμε τις πραγματικές διακονίες που μας αναθέτει ο Θεός (και όχι ανάλογα με το ρόλο που μπορεί εμείς να θέλουμε να παίξουμε).

Ως εκ τούτου, από την αρχή, θα πρέπει να προσεγγίσουμε αυτό το θέμα σαν θέλημα Θεού και όχι δικό μας. Κάθε πιστός πρέπει να ανταποκριθεί στο θέλημα του Θεού, με την καθοδήγηση του Πνεύματος, να πάρει το σταυρό του και να ακολουθήσει το Χριστό. Ο Θεός θα καταστήσει σαφές στον καθένα από εμάς τι είναι αυτό που θέλει να κάνουμε.

A’ Τιμ.β:11-15 Η γυνή ας μανθάνη εν ησυχία μετά πάσης υποταγής· εις γυναίκα όμως δεν συγχωρώ να διδάσκη, μηδέ να αυθεντεύη επί του ανδρός, αλλά να ησυχάζη. Διότι ο Αδάμ πρώτος επλάσθη, έπειτα η Εύα· και ο Αδάμ δεν ηπατήθη, αλλ' η γυνή απατηθείσα έγεινε παραβάτις· θέλει όμως σωθή διά της τεκνογονίας, εάν μείνωσιν εις την πίστιν και αγάπην και αγιασμόν μετά σωφροσύνης.

Σ’ αυτά τα εδάφια, είναι αρκετά δύσκολο να ισχυριστούμε ότι τα λόγια του Παύλου, έχουν να κάνουν μόνο με την κουλτούρα της εποχής του. Πρεσβύτεροι / επίσκοποι, οι ηγέτες των τοπικών εκκλησιών, πρέπει να είναι άντρες, και τέτοιοι ήταν κατά κύριο λόγο,  αυτοί που δίδαξαν μέσα στις πρώτες εκκλησίες.

Α’ Τιμ.γ:1-7 Πιστός ο λόγος· Εάν τις ορέγηται επισκοπήν, καλόν έργον επιθυμεί. Πρέπει λοιπόν ο επίσκοπος να ήναι άμεμπτος, μιας γυναικός ανήρ, άγρυπνος, σώφρων, κόσμιος, φιλόξενος, διδακτικός, ουχί μέθυσος, ουχί πλήκτης, ουχί αισχροκερδής, αλλ' επιεικής, άμαχος, αφιλάργυρος, κυβερνών καλώς τον εαυτού οίκον, έχων τα τέκνα αυτού εις υποταγήν μετά πάσης σεμνότητος· διότι εάν τις δεν εξεύρη να κυβερνά τον εαυτού οίκον, πως θέλει επιμεληθή την εκκλησίαν του Θεού; να μη ήναι νεοκατήχητος, διά να μη υπερηφανευθή και πέση εις την καταδίκην του διαβόλου. Πρέπει δε αυτός να έχη και παρά των έξωθεν μαρτυρίαν καλήν, διά να μη πέση εις ονειδισμόν και παγίδα του διαβόλου.

Τίτ.α:6-9 όστις είναι ανέγκλητος, μιας γυναικός ανήρ, έχων τέκνα πιστά, μη κατηγορούμενα ως άσωτα ή ανυπότακτα. Διότι πρέπει ο επίσκοπος να ήναι ανέγκλητος, ως οικονόμος Θεού, μη αυθάδης, μη οργίλος, μη μέθυσος, μη πλήκτης, μη αισχροκερδής, αλλά φιλόξενος, φιλάγαθος, σώφρων, δίκαιος, όσιος, εγκρατής, προσκεκολλημένος εις τον πιστόν λόγον της διδασκαλίας, διά να ήναι δυνατός και να προτρέπη διά της υγιαινούσης διδασκαλίας και να εξελέγχη τους αντιλέγοντας.

Η λογική εξήγηση του Παύλου που δίνεται με σαφήνεια στα εδάφια A’ Τιμ.β:11-15, είναι θέμα εξουσίας: ακριβώς όπως ο άντρας πρέπει να είναι η εξουσία σε ένα γάμο (όπως στην περίπτωση του Αδάμ και της Εύας), έτσι και σε μια τοπική εκκλησία, οι άντρες πρέπει να είναι στην εξουσία.

Αλλά αυτή η σύγκριση έχει κι άλλες προεκτάσεις, καθώς είναι σαφές από πολλά εδάφια σχετικά με το γάμο, στην Καινή Διαθήκη, ότι οι άντρες έχουν μεγαλύτερη ευθύνη στο γάμο (Εφεσ.ε:22-33,  Κολ.γ:18-δ:1, Α’ Πέτρ.γ:7), και ότι οι γυναίκες δεν είναι χωρίς δικαιώματα – Στη Γαλάτ.γ:28 αναφέρει ότι στο Χριστό «δεν είναι άρσεν και θήλυ», και ο Πέτρος τονίζει το γεγονός ότι οι γυναίκες είναι «συγκληρονόμοι της χάριτος της ζωής» (Α’ Πέτρ.γ:7).

Θα το πω κάπως έτσι: κανένας δεν θα πρέπει να διδάσκει ενήλικες Χριστιανούς σχετικά με τη Γραφή, εκτός εάν:

1) του έχει δοθεί από το Άγιο Πνεύμα το χάρισμα της διδασκαλίας (Α’ Κορ.ιβ:11) 

2) έχει προετοιμαστεί αρκετό καιρό με επιμελή μελέτη για να το κάνει (Β’ Τιμ.β:15)

3) έχει οδηγηθεί στη συγκεκριμένη διακονία από το Θεό (Α’ Κορ.ιβ:4-6 ).

Ως εκ τούτου, εάν κάποιος αποφασίσει να διδάξει το λόγο του Θεού χωρίς να έχει το χάρισμα (δοσμένο από το Άγιο Πνεύμα), να είναι σωστά προετοιμασμένος, και να έχει κληθεί από το Θεό να το κάνει, μια τέτοια διακονία είναι σαφές ότι δεν είναι από το Θεό.

Διαβάζοντας αυτά τα εδάφια, φαίνεται καθαρά ότι οι γυναίκες δεν πρέπει να αναλαμβάνουν τη θέση του δασκάλου ή του ποιμένα στην τοπική εκκλησία. Αλλά επιτρέψτε μου να προσθέσω γρήγορα, ότι αυτό που αντιλαμβανόμαστε σαν «εκκλησία» σήμερα, μοιάζει μόνο λίγο με τις τοπικές κοινότητες των ημερών του Παύλου, και αυτή η διαφορά μεταξύ του «τότε και τώρα» είναι ακόμη πιο έντονη όταν βλέπουμε τον τρόπο λειτουργίας  διαφόρων οργανισμών.

Ο Παύλος δεν λέει τίποτα για σεμινάρια, τίποτα για οργανωμένες φιλανθρωπικές οργανώσεις, τίποτα για ομάδες διανομής Αγίας Γραφής, για αλυσίδες προσευχής, για συναθροίσεις εκβολής δαιμονίων, για Κυριακό σχολείο, για συνέδρια νέων, για βραδιές γυναικών, για μέρες εθνικοτήτων, αφού το σώμα του Χριστού είναι ένα και για τους νέους και για τους ηλικιωμένους, για τους άντρες και για τις γυναίκες, για μαύρους και άσπρους, για Έλληνες και Βούλγαρους….

Δεν λέει τίποτα για μια ολόκληρη σειρά από εκκλησιαστικούς και παραεκκλησιαστικούς οργανισμούς όπου η ομιλία και η «διδασκαλία» αποτελούν αναπόσπαστο μέρος και πακέτο της διαχείρισης τέτοιων οργανώσεων. Ακόμη και μέσα στην «τοπική εκκλησία», υπάρχουν συχνά (ειδικά σε μεγαλύτερες εκκλησίες) μια ποικιλία χώρων, διακονιών, υποομάδων, κλπ.

Είναι ξεκάθαρο ότι ο Παύλος εδώ, λέει ακριβώς αυτό που λέει, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο, και θα ήταν μεγάλο λάθος, να προσθέσουμε ή να αφαιρέσουμε κάτι σ’ αυτά τα λόγια: «διδάσκειν δὲ γυναικὶ οὐκ ἐπιτρέπω οὐδὲ αὐθεντεῖν ἀνδρός».

Στις εκκλησίες των ημερών του Παύλου, οι πρεσβύτεροι είχαν την εξουσία, τόσο στη διδασκαλία όσο και σε θέματα πειθαρχίας. Τώρα, δεδομένου ότι η Αγία Γραφή δεν μας δίνει καμία εθιμοτυπική μορφή διοίκησης της τοπικής εκκλησία πέρα από τους πολύ γενικούς κανόνες που συζητάμε εδώ, πραγματικά δεν μπορεί κανείς να πει ότι οι διάφορες ετερόκλητες «διακονίες» που έχουν εφευρεθεί από τον καιρό της πρώτης εκκλησίας δεν πρέπει να δοθούν σε μια γυναίκα - εκτός από αυτούς που διδάσκουν επίσημα την Αγία Γραφή στο εκκλησίασμα για αρκετές ώρες την εβδομάδα και είναι υπεύθυνοι για τη διατήρηση της πειθαρχίας στο πλαίσιο της τοπικής εκκλησίας.

Δυστυχώς, υπάρχουν πολύ λίγες εκκλησίες όπου η Βίβλος διδάσκεται άδολα, ανόθευτα, ή που διατηρούν οποιαδήποτε μορφή αληθινής εκκλησιαστικής πειθαρχίας. Αυτό το γεγονός δικαιολογημένα κάνει κάποιον να αναρωτηθεί: αν η «εκκλησία» δεν πληροί τις προϋποθέσεις για να είναι εκκλησία στα μάτια του Θεού, τι σημασία έχει το φύλο του προσώπου που οδηγεί αυτή την ομάδα προς τη λάθος κατεύθυνση;

Ζούμε σε μια εποχή, που η υγιής και ουσιαστική διδασκαλία του λόγου του Θεού είναι ένα σπάνιο αγαθό (μια τάση που τείνει να ενταθεί πολύ γρήγορα καθώς πλησιάζουμε στη μέρα της Αρπαγής).

Προσωπικά δεν ανησυχώ για το θέμα αν οι γυναίκες μπορούν να ποιμάνουν ή να διδάξουν την εκκλησία του Ιησού Χριστού, επειδή είμαι πεπεισμένος ότι, όπου οι Χριστιανοί ακολουθούν αληθινά τον Ιησού, σπάνια θα προκύψουν τέτοια θέματα.

Ανησυχώ μάλλον για την αυξανόμενη έλλειψη ανθρώπων που είναι διατεθειμένοι να "Βόσκουν τα αρνία Του», όπως ο Ιησούς διέταξε τους αποστόλους Του και τους πνευματικούς απογόνους τους να κάνουν (Ιωάν.κα:15-18 ).

Προσωπική μου άποψη λοιπόν είναι ότι κάθε γυναίκα που θέλει να υπηρετήσει πραγματικά το Θεό της θα οδηγηθεί (όπως ακριβώς οδηγούνται όλοι οι πιστοί) στην τέλεια διακονία γι’ αυτήν, όποια κι αν είναι.

Από μια γενικότερη σκοπιά, είναι αλήθεια ότι οι γυναίκες ποιμένες, δάσκαλοι, κήρυκες, είναι άλλο ένα σημάδι των καιρών. Να το πει κανείς αποποίηση ευθυνών από τους άνδρες; Ή μήπως είναι άλλη μια προσπάθεια να ταιριάξουμε με τα κοσμικά πρότυπα για να μη θεωρηθούμε οπισθοδρομικοί, μη εκτιμώντας τις αιώνιες αλήθειες του λόγου του Θεού;

Δείτε κι εδώ: http://epistoligr.blogspot.gr/2012/11/blog-post_7.html