Αναζητώντας την αλήθεια - 029

Α. Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ

Έξι μήνες μετά την αναγγελία της γέννησης του Ιωάννη του Βαπτιστή, η Μαριάμ πληροφορήθηκε από τον ίδιο άγγελο ότι θα συνελάμβανε και θα γεννούσε ένα γιο ο οποίος θα ήταν ο Μεσσίας που περίμεναν τόσο καιρό. Η Μαριάμ ήταν ευλογημένη ανάμεσα στις γυναίκες γιατί αυτή θα έφερνε στο φως τον καρπό της υπόσχεσης, το Σωτήρα του κόσμου. Μέσω θείας σύλληψης θα γεννούσε ένα γιο, τον οποίο θα ονόμαζε Ιησού που σημαίνει «ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Σωτήρας».

Πριν να συμβεί αυτό η Μαριάμ είχε αρραβωνιαστεί με έναν ευσεβή άνδρα, τον Ιωσήφ. Μαθαίνοντας ότι θα γεννούσε παιδί έφυγε αμέσως να επισκεφθεί την εξαδέλφη της, την Ελισάβετ που θα γινόταν η μητέρα του Ιωάννη του Βαπτιστή. Όταν η Ελισάβετ άκουσε τον χαιρετισμό της Μαριάμ, το μωρό σκίρτησε στην κοιλιά της και η Ελισάβετ πληρώθηκε με το Άγιο Πνεύμα. Η Μαριάμ μετά από τρεις μήνες περίπου επέστρεψε στο σπίτι της. Όταν ο Ιωσήφ έμαθε ότι ήταν έγκυος σκέφτηκε να την διώξει αλλά ένας άγγελος του παρουσιάστηκε και του είπε: «Μη φοβηθής να παραλάβης Μαριάμ τη γυναίκα σου, διότι το εν αυτή γεννηθέν είναι εκ Πνεύματος Αγίου». Ματθ. α:20.

Όταν πλησίαζε ο καιρός να γεννηθεί το παιδί, εκδόθηκε ένα διάταγμα από τους Ρωμαίους, το οποίο όριζε ότι κάθε Εβραίος έπρεπε να βρεθεί στην γενέτειρα του για να απογραφεί ώστε να γίνει δυνατό να καθοριστεί η φορολογία. Ο Ιωσήφ κι η Μαριάμ κατάγονταν από το γένος του Δαβίδ, γι’ αυτό πήγαν από τη Ναζαρέτ στη Βηθλεέμ να απογραφούν, για να πληρωθούν οι Γραφές. Δεν υπήρχε χώρος για το ζευγάρι στο πανδοχείο, επειδή πολλοί άνθρωποι είχαν συγκεντρωθεί στην πόλη και έτσι αναγκάστηκαν να βρουν καταφύγιο για τη νύχτα σ’ ένα στάβλο με ζώα. Εκεί η Μαριάμ γέννησε τον πρωτότοκο γιο της, τον δίπλωσε σε φασκιές και τον ξάπλωσε στο παχνί. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ωστόσο, ότι ο μελλοντικός «Βασιλιάς των Βασιλιάδων» και «Κύριος των Κυρίων» κοιμόταν σ’ ένα τέτοιο φτωχικό περιβάλλον στην πόλη του Δαβίδ. Αυτό ήταν το γεγονός για το οποίο μιλούσε όλη η Π. Διαθήκη, ο Νόμος και οι προφήτες. Το μεγαλύτερο γεγονός όλων των εποχών πέρασε απαρατήρητο από ολόκληρη την ανθρωπότητα εκτός από τους βοσκούς της Ιουδαίας που ήρθαν να Τον προσκυνήσουν.

Όταν ο Ιησούς έγινε 40 ημερών η Μαριάμ και ο Ιωσήφ τον έφεραν στο Ναό και πρόσφεραν τις θυσίες εξαγνισμού που απαιτούσε ο Νόμος. Εκεί, ο γέροντας Συμεών και η Άννα, η προφήτισσα Τον αναγνώρισαν σαν τον Σωτήρα του κόσμου. Κατόπιν επέστρεψαν στη Βηθλεέμ. Σοφοί άνθρωποι απ’ την Ανατολή, οδηγημένοι απ’ ένα άστρο ήρθαν και προσκύνησαν το παιδί και πρόσφεραν τα δώρα τους στο νεαρό βασιλιά, χρυσό, λιβάνι και σμύρνα. Όταν ο Ηρώδης έμαθε για τη γέννηση ενός βασιλιά, έκανε έρευνα να βρει το νήπιο με σκοπό να το σκοτώσει. Ο Ιωσήφ προειδοποιούμενος από ένα όνειρο απ’ το Θεό πήρε το μωρό και τη μητέρα του στην Αίγυπτο. Έμειναν εκεί περίπου ένα  ή δύο χρόνια, μέχρι το θάνατο του Ηρώδη και μετά επέστρεψαν στην πατρίδα τους, τη Ναζαρέτ.

Η μόνη πληροφορία που έχουμε για τη ζωή του Χριστού μέχρι την ηλικία των δώδεκα χρόνων είναι ότι “το δε παιδίον ηύξανε και ενδυναμούτο κατά το πνεύμα, πληρούμενον σοφίας, και χάρις Θεού ήτο επ’ αυτό.”  Όταν ο Ιησούς ήταν 12 χρόνων πήγε με τη Μαρία και τον Ιωσήφ στην Ιερουσαλήμ για τη γιορτή του Πάσχα. Μέσα στον κόσμο το παιδί χωρίστηκε απ’ τους γονείς του. Μετά από πολλή έρευνα τον βρήκαν στο Ναό να συζητάει και να θέτει ερωτήματα στους πολυμαθείς ραβίνους. Όλοι όσοι Τον άκουγαν έμεναν έκπληκτοι απ’ τη λογική και τις απαντήσεις Του.

Β. Η ΒΑΠΤΙΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Απ’ τη στιγμή που ο Ιησούς επισκέφτηκε την Ιερουσαλήμ στα δώδεκά του χρόνια μέχρι που έφυγε απ’ τη Ναζαρέτ για να βαπτιστεί απ’ τον Ιωάννη στον Ιορδάνη ποταμό στα τριάντα του χρόνια, η Βίβλος είναι σιωπηλή σχετικά με τη ζωή Του. Βέβαια, μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι η μητέρα του Τον δίδαξε να υπακούει τους νόμους του Θεού και πιθανότατα παρακολούθησε το σχολείο της συναγωγής όταν θα ήταν μικρό αγόρι, γιατί οι μετέπειτα αναφορές Του στις Γραφές της Π.Δ δείχνουν τη συνεχή ενασχόλησή Του με αυτές από μικρό παιδί.

Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής άρχισε να κηρύττει ένα μήνυμα μετάνοιας και βαπτίσματος 6 μήνες περίπου πριν ο Ιησούς αρχίσει τη διακονία Του. Μία μέρα καθώς ο Ιωάννης βάπτιζε στον Ιορδάνη, ανατολικά της Ιερουσαλήμ, ήρθε ο Ιησούς για να βαπτιστεί κι η εξήγηση που έδωσε ήταν “διότι ούτως είναι πρέπον εις ημάς να εκπληρώσωμεν πάσαν δικαιοσύνην”. Το Άγιο Πνεύμα ήρθε και κάθισε πάνω σ’ Αυτόν καθώς έβγαινε απ’ το νερό και ακούστηκε φωνή από τον ουρανό που είπε “Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην” (Λουκ. γ:21-22). Ο Ιησούς ήταν το τέλειο παράδειγμά μας κι έδειξε στους ανθρώπους την ανάγκη τους να βαπτιστούν, ενώ συγχρόνως εκπλήρωνε το σχέδιο του Θεού με το Νιπτήρα, στην αυλή της Σκηνής του Μαρτυρίου.

Γ.  Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Το βάπτισμα ήταν το πρώτο μέρος της προετοιμασίας του Ιησού για να αρχίσει τη διακονία Του. Ένα πράγμα έμενε πριν να αρχίσει κι αυτό ήταν η ώρα του πειρασμού Του. Πως θα χρησιμοποιούσε τη δύναμη που Του δόθηκε στο βάπτισμά Του; Η Βίβλος λέει ότι το Πνεύμα αμέσως Τον έφερε στην έρημο, και ήταν εκεί για 40 ημέρες νηστεύοντας και μένοντας στην προσευχή. Όταν τελείωσαν οι 40 ημέρες ήρθε ένας τριπλός πειρασμός ώστε να Τον δοκιμάσει για να δει αν θα μπορούσε να δεχτεί κάποιο σχέδιο - υποκατάστατο για να διαφύγει από το σχέδιο του σταυρού.

Ήξερε τι είδους Μεσσία περίμεναν όλοι οι Εβραίοι και ήξερε επίσης ότι θα τον απέρριπταν όταν δεν θα ανταποκρινόταν στις προσδοκίες τους. Ο δρόμος του Θεού ήταν πάντα ο δρόμος του σταυρού, ή του θανάτου του εαυτού, και ο άνθρωπος πάντα είχε υποκατάστατους τρόπους να αποβάλλει ή να προσπερνά τον τρόπο του Θεού.

Ο πρώτος πειρασμός ήταν να κάνει μερικές πέτρες ψωμί εάν ήταν ο Γιος του Θεού. Μπορούσε να έχει χρησιμοποιήσει τις υπερφυσικές δυνάμεις Του να ταΐσει τα πλήθη και όλοι θα είχαν γίνει οπαδοί Του και με αυτό και άλλα θαύματα που θα ικανοποιούσαν τις ανάγκες των Εβραίων, θα γίνονταν δικοί Του. Χωρίς αμφιβολία, αυτές οι σκέψεις θα είχαν περάσει από το μυαλό Του, όπως επίσης και η σκέψη να ικανοποιήσει την προσωπική Του πείνα μετά 40 ημερών νηστεία. Ο Ιησούς απάντησε στο Σατανά με το εδάφιο ότι ο άνθρωπος δεν θέλει ζήσει μόνο με άρτο αλλά με κάθε λόγο εξερχόμενο από το στόμα του Θεού.

Το δεύτερο μέρος του πειρασμού Του ήταν να ρίξει τον εαυτό Του κάτω από το Ναό αν ήταν ο Γιος του Θεού. Οι Εβραίοι έψαχναν για την κρυφή θαυματουργική πλευρά του Μεσσία, έτσι με αυτό τον τρόπο, θα κέρδιζε αμέσως την αποδοχή τους για τον αναμενόμενο Μεσσία που τόσο καιρό περίμεναν. Ο Ιησούς απάντησε πάλι με τον Λόγο του Θεού «Δεν θα πειράξω Κύριο τον Θεό μου».

Το τρίτο μέρος του πειρασμού ήταν ότι ο Σατανάς θα Του έδινε όλα τα βασίλεια του κόσμου και τη δόξα τους εάν έπεφτε και τον προσκυνούσε. Έτσι θα κέρδιζε τον κόσμο με έναν συμβιβασμό δια της βίας και, θα γινόταν βασιλιάς του και μετά θα μετέστρεφε τους οπαδούς Του στον Θεό.

Ο Ιησούς απάντησε αυτή τη φορά λέγοντας «Ύπαγε οπίσω μου, Σατανά, γιατί είναι γεγραμμένον, ότι Κύριον τον Θεό σου θέλεις μόνο λατρεύσει και Αυτόν μόνο θέλεις υπηρετήσει».

Και οι τρεις πειρασμοί νικήθηκαν από τον Ιησού και ξεπρόβαλλε από την έρημο με το σχέδιο για τη ζωή Του αποφασισμένο. Το σχέδιο Του ήταν να εγκαθιδρύσει τη βασιλεία του Θεού στις καρδιές των ανθρώπων, όχι εξαρτώμενος από, όπλα ή πολιτική ή υλική δύναμη, αλλά από την δύναμη της αλήθειας και της αγάπης.

Το σχέδιο το οποίο διάλεξε ν’ ακολουθήσει μπορεί να ήταν αργό σε παραγωγικά αποτελέσματα, αλλά ήταν το μόνο που θα μπορούσε να φέρει μόνιμους καρπούς.

Δ. ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ

             

Πριν να συζητήσουμε για τη διακονία του Ιησού ας σκεφτούμε την κατάσταση των Ιουδαίων εκείνη την εποχή έτσι ώστε να καταλάβουμε καλύτερα τα λόγια Του και τις ενέργειές Του. Όσον αφορά την πολιτική τους κατάσταση, η χώρα τους είναι τώρα κάτω από τον ολοκληρωτικό έλεγχο των Ρωμαίων αυτοκρατόρων.

Η χώρα έχει χωριστεί σε διάφορες επαρχίες με έναν βασιλιά ή κυβερνήτη κάθε μία. Η Ιουδαία είναι κατευθείαν κάτω απ’ την κυριαρχία ενός υπαξιωματικού ή αντιπροσώπου, που αυτή τη στιγμή είναι ο Πόντιος Πιλάτος. Οι Ρωμαίοι στρατιώτες παρελαύνουν στους δρόμους της Ιερουσαλήμ με τους Ρωμαίους φοροσυλλέκτες να κάθονται στις πύλες της κάθε πόλης. Αυτοί ήταν οι μισητοί τελώνες με τον εκβιασμό σαν νόμο της ζωής τους. Μόνο μια σκιά δύναμης έχει μείνει για τους Εβραίους στο Συνέδριο (δικαστήριο) που ο πρόεδρος του, ο Αρχιερέας, ανεβαίνει ή κατεβαίνει από την εξουσία ανάλογα με την απόφαση του Ρωμαίου κυβερνήτη. Καμία καταδίκη θανάτου δεν μπορούσε να επιβληθεί ή να εκτελεστεί από το Συνέδριο χωρίς την έγκριση του Ρωμαίου αντιπροσώπου. Οι Ρωμαϊκοί φόροι είναι υψηλοί, το ίδιο και η δυσαρέσκεια με την μνησικακία των Εβραίων. Ολόκληρη η χώρα είναι ένα τσουκάλι που βράζει έτοιμο να εκραγεί με την παραμικρή αφορμή.

Η θρησκευτική κατάσταση των Εβραίων έχει αλλάξει πολύ. Το έθνος είναι τώρα πιο Ορθόδοξο από κάθε άλλη φορά. Έχουν θεραπευτεί από την ειδωλολατρία και οι συναγωγές παρακολουθούνται πολύ από τους λαϊκούς. Οι ετήσιες γιορτές γίνονται με αυστηρή ακρίβεια και οι θεολογικές σχολές ανθούν, αλλά παρόλα αυτά, η θρησκεία έχει θλιβερά παραδρομήσει.

             

Οι παλιοί προφήτες σχεδόν θεοποιούνται αλλά  οι καινούργιοι καταδιώκονται και σκοτώνονται. Κάθε γράμμα των Γραφών υπολογιζόταν αλλά λίγη έμφαση δινόταν στο να πράττονται οι Γραφές.

            

 Η μέρα των Εβραίων ρυθμιζόταν από τις παραδόσεις των πρεσβυτέρων:  καθαρισμούς, προσευχές, νηστείες, εξαγνισμούς κ.τ.λ. Χρειαζόταν όλη η διάρκεια της ζωής του για έναν γραμματέα να μάθει τις παραδόσεις και τις ερμηνείες των παραδόσεων.

             

Υπήρχαν τρεις τάξεις ανθρώπων την εποχή του Ιησού:

·     Οι Σαδδουκαίοι, που ήταν η πλούσια τάξη. Διαμαρτύρονταν συνέχεια για τους κανονισμούς των Φαρισαίων γιατί επενέβαιναν στην ζωή τους, της ευκολίας και της ικανοποίησής τους. Δεν πίστευαν στην ανάσταση από τους νεκρούς και θεωρούσαν μόνο την πεντάτευχο σαν θεόπνευστη Γραφή. Πολιτικά ήταν σημαντικοί γιατί έλεγχαν το Συνέδριο.

·      Οι  Φαρισαίοι, ή το κόμμα των απλών ανθρώπων, ήταν οι κύριοι υποστηρικτές αυτής της υποκριτικής γενιάς. Η θρησκεία τους είχε να κάνει με το εξωτερικό του ανθρώπου και πολύ λίγο με την καρδιά του. Οι γραμματείς ήταν κυρίως Φαρισαίοι. Ποτέ δεν σκέφτηκε αυτή η αυτοδικαιούμενη ομάδα, ότι ήταν απαραίτητο να αλλάξουν προκειμένου να γίνουν δεκτοί στην βασιλεία του Χριστού. Υποστήριζαν την αυστηρή ερμηνεία του Μωσαϊκού νόμου.

·      Οι Λαϊκοί ή ο απλός λαός, εκπροσωπούσαν την πλειοψηφία των ανθρώπων που δεν ανήκαν σε καμία ομάδα, αλλά των οποίων οι απόψεις διαμορφώνονταν από τους Σαδδουκαίους και τους Φαρισαίους. Μέσα στα βάσανά τους και την φτώχεια τους, η καρδιά τους φλεγόταν από μια βαθιά αναμονή του Μεσσία, στον οποίο, είχαν διδαχτεί να πιστεύουν, ότι θα τους έφερνε χαρά  και ανακούφιση από την καταπίεση.

·     Οι Τελώνες και οι αμαρτωλοί ήταν οι απορημένοι από την κοινωνία την εποχή εκείνη. Αυτοί ήταν στο χαμηλότερο σημείο της κοινωνικής σκάλας : ήταν οι φοροσυλλέκτες και αυτοί που δεν ενδιαφέρονταν για τους τόσους περιορισμούς που επέβαλαν στους ανθρώπους οι Φαρισαίοι. Πολύ λίγη προσπάθεια γινόταν για να τους επαναφέρουν στον σωστό δρόμο.

Ο Ιησούς ήξερε ότι στην σύντομη διακονία του των τρεισήμισι χρόνων, έπρεπε να φέρει πολλές μεταβολές σ’ αυτή την αυτοδικαιούμενη και υποκριτική γενιά.

             

Πρώτα έπρεπε να χρησιμοποιήσει τρόπους για να κάνει όλο το έθνος να ακούσει το μήνυμα Του, αλλά για λίγο έπρεπε να κρύψει την αληθινή Του ταυτότητα, αλλιώς οι άνθρωποι θα τον έκαναν βασιλιά με την βία.

            

 Έπρεπε να προσέχει τα λόγια Του, έτσι ώστε να μην εμποδιστεί από τις Ρωμαϊκές αρχές να κηρύττει, ούτε να πει κάτι που να προκαλέσει μια εξέγερση των Εβραίων κατά των Ρωμαίων.

             

Έπρεπε να αλλάξει την αντίληψη για την βασιλεία Του στο νου του λαού, από φυσική βασιλεία σε πνευματική και να μετακινήσει παραδόσεις πάνω από 1000 χρόνια από τον νου αυτών που τον ακολουθούσαν.

             

Το επόμενο βήμα του ήταν να συγκεντρώσει γύρω του μια πιστή ομάδα μαθητών που θα ήταν ικανοί να συνεχίσουν το έργο Του μετά την σταύρωσή Του και να τους εμφυτεύσει αρχές ζωής βασισμένες στην αγάπη και όχι στην βία. Τώρα ήταν η ώρα για τον Ιησού να αρχίσει αυτό το μεγάλο έργο που είχε μπροστά Του