Εφες.δ:3, 13
«Σπουδάζοντες να διατηρήτε την ενότητα του
Πνεύματος διά του συνδέσμου της ειρήνης. Εωσού καταντήσωμεν πάντες εις την
ενότητα της πίστεως....»
Το τέταρτο κεφάλαιο της προς Εφεσίους επιστολής πολλές φορές ονομάζεται
«το κεφάλαιο της μονότητας». Δεν μας διδάσκει μόνο να διατηρούμε την ενότητα
του Πνεύματος με το σύνδεσμο της ειρήνης, αλλά μας διδάσκει επίσης ότι υπάρχει ένα
σώμα, ένα Πνεύμα, μία ελπίδα της προσκλήσεώς μας, ένας
Κύριος, μία πίστη, ένα βάπτισμα, ένας Θεός και Πατέρας
όλων μας.
Φαίνεται ότι το Άγιο Πνεύμα οδήγησε τον απόστολο Παύλο να γράψει όλα
αυτά για μας που ζούμε στους έσχατους καιρούς, όπου μερικοί πιστεύουν ότι
υπάρχουν περισσότερα από ένα σώμα, περισσότερα από ένα Πνεύμα, περισσότερες από
μία πίστη, περισσότερα από ένα βάπτισμα, μέχρι το σημείο να υπάρχουν κάποιοι
που πιστεύουν ότι υπάρχουν περισσότεροι από ένας Κύριος, και περισσότεροι από
ένα Θεό. Χαιρόμαστε γι’ αυτή την τόσο καθαρή διακήρυξη ότι υπάρχει μόνο ένα
σώμα (η εκκλησία Κολ.α:24), και μία
μόνο πίστη γι’ αυτό το σώμα.
Η μία πίστη για την οποία μιλάει εδώ, δεν μπορεί να σημαίνει τίποτε άλλο
παρά αυτό το οποίο πρέπει να πιστεύουμε σαν την αλήθεια. Ο Παύλος μας λέει ότι
υπάρχει μόνο μία διδασκαλία, μόνο ένα δόγμα στο οποίο πρέπει να πιστεύουμε. Στο
φως της πραγματικότητας, ότι σήμερα υπάρχουν τόσες πολλές διαφορετικές
διδασκαλίες που γίνονται αποδεκτές, αυτό στέκεται σαν ένα αναντίρρητο γεγονός
ότι πρέπει να υπάρχουν τόσες πολλές
λάθος διδασκαλίες.
Ενώ είναι αδύνατον για ένα άνθρωπο του Θεού να πιστεύει ακριβώς όπως
όλοι οι άλλοι χριστιανοί, όμως μπορεί να έχει μια καρδιά γεμάτη αγάπη για το
λαό του Θεού. Μπορεί να διατηρεί την ενότητα του Πνεύματος δια του συνδέσμου
της ειρήνης, περιμένοντας το Θεό να μας φέρει όλους στην ενότητα της πίστης.
Μπορούμε να φανερώνουμε ένα σωστό πνεύμα και μια καλή συμπεριφορά προς όλους
τους χριστιανούς αδελφούς που ζουν μια καθαρή ζωή, αν και δεν είναι σοφό να
κρύβουμε το φως και τον τρόπο λατρείας
μας κάτω απ’ την ίδια στέγη μ’ αυτούς.
Η αποκατάσταση της πίστης «ήτις
άπαξ παρεδόθη εις τους αγίους» είναι μια αργή αλλά βαθμιαία αυξάνουσα
διαδικασία. Κάθε φορά που μια ακτίνα φωτός αποκαλύπτεται και κάποιοι τη
δέχονται, υπάρχουν αυτοί οι παλιοί που θα την σπρώξουν προκειμένου να την
παραμερίσουν. Και κάθε φορά, αυτοί που την αποδέχονται, θα πρέπει να βγουν έξω
από τα κοινώς παραδεκτά, αν θέλουν να σταθούν σ’ αυτή την αποκάλυψη. Αυτός που
διεκδικεί την αλήθεια πρέπει να είναι αυτός που θα φανερώσει την περισσότερη
μακροθυμία, ιδιαίτερα προς αυτούς που θεωρεί ότι χρειάζονται την αλήθεια που
αυτός έχει. Είναι πολύ πιο πειστικό να δείξουμε ότι ανήκουμε στο Θεό με τον
καρπό του Πνεύματος, παρά με τα επιχειρήματα που μπορούμε να φέρουμε για ν’
αποδείξουμε τη δογματική μας θέση.
Στις μέρες που ζούμε υπάρχει σίγουρα ανάγκη από μέρους μας να
προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε την ενότητα του Πνεύματος δια του συνδέσμου της
ειρήνης μέχρι να έρθουμε στην ενότητα της πίστης. Αυτό που πρέπει να
καταλάβουμε είναι ότι υπάρχει μόνο μία πίστη που αναγνωρίζεται απ’ το Λόγο του
Θεού κι ότι πρέπει να κρατήσουμε μια σωστή στάση και διαγωγή στη ζωή μας, ενώ
περιμένουμε και τους άλλους να έρθουν στην ενότητα της πίστης, με άλλα λόγια
μέχρις ότου όλοι οι χριστιανοί ν’ αποδεχτούν αυτή τη μία πίστη.
Στην πρώτη εκκλησία, όταν όλοι είχαν την ίδια πίστη που τους είχε
αποκαλυφθεί, ήταν όλοι μιας καρδιάς και μιας ψυχής (Πραξ.δ:32). Είχαν ενότητα πίστης όπως είχαν ενότητα του Πνεύματος.
Αυτό έγινε στην Ιερουσαλήμ και θα μπορούσαμε να το λέγαμε «χριστιανισμό της Ιερουσαλήμ».
Όπου επικρατούσε αυτή η ενότητα, υπήρχε μεγάλη δύναμη ομολογίας του Ιησού καθώς
και θαυμάσια αποτελέσματα. Όμως μέσα στη Γραφή βρίσκουμε κι ένα «Κορινθιακό
χριστιανισμό», όπου οι πιστοί ήταν χωρισμένοι. Όταν δύο ομάδες έχουν την ίδια
πίστη και παρ’ όλα αυτά παραμένουν χωριστά, αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν
σαρκικότητες που τους κρατάνε σ’ αυτή την κατάσταση (Α’ Κορ.γ:4).
Δεν είναι απαραίτητο οι πιστοί να βλέπουν τα πάντα ακριβώς με τον ίδιο
τρόπο για να μπορέσουν να έχουν κοινωνία στο Πνεύμα όταν διάφορες περιστάσεις
τους φέρουν μαζί. Έχει αποδειχτεί για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, ότι
αδελφοί από διαφορετικές εκκλησίες μπορούν να έχουν όμορφη και σταθερή
κοινωνία, έστω κι αν διαφέρουν πολύ σε ό,τι πιστεύουν. Το μυστικό γι’ αυτό
είναι να περπατάνε όλοι κατά το Πνεύμα. Το Πνεύμα του Θεού φέρνει ενότητα. Μια
τραχιά, πικρόχολη συμπεριφορά προς κάποιο μέλος μιας άλλης εκκλησίας, είναι
σαρκική και δεν βοηθά να το κερδίσεις στην αλήθεια. Ένα τέτοιο πνεύμα
φανερώνεται συχνά απ’ αυτούς που δεν έχουν μάθει να περπατάνε κατά το Πνεύμα,
αλλά κατά τη σάρκα. Όταν κάποιος αδελφός από μια άλλη εκκλησία επισκεφτεί τη
δική μας συνάθροιση, ας θυμόμαστε ότι δεν είχαμε πάντοτε αυτή την θαυμαστή
αλήθεια που σήμερα έχουμε. Κάποιος έπρεπε να μας αγαπήσει παρά τη δική μας
έλλειψη γνώσης και να εκδηλώσει ένα ενωτικό πνεύμα με πολύ υπομονή, για να
μπορέσουμε να πάρουμε το φως που σήμερα απολαμβάνουμε. Πολλοί εργάτες από άλλα
δόγματα έχουν κερδηθεί στη γνήσια διδασκαλία των αποστόλων, αλλά αυτό δεν έγινε
έτσι τυχαία. Έγινε κρατώντας αυτές τις αρχές που προσπαθούμε να καταλάβουμε
εδώ.
Στην πραγματικότητα, αυτό που χρειάζεται για να έρθει ενότητα άσχετα με
τον χρόνο και τον τόπο, είναι αυτοί που θέλουν να ζήσουν έτσι, να ζήσουν
σύμφωνα με τον «χρυσό κανόνα» όπως περιγράφεται στο Ματθ.ζ:12. Πώς θα ήθελες να σου φερθεί ο αδελφός σου αν ήσουν στη
θέση του; Λοιπόν, πήγαινε ενέργησε ακριβώς έτσι όπως θα ήθελες να σου φερθούν.
Το ξέρω ότι δεν μπορείς να πιέσεις τον άλλο να βαδίσει σύμφωνα μ’ αυτόν τον
κανόνα επειδή εσύ βλέπεις ότι θα έπρεπε να το κάνει, αλλά μπορείς να βαδίσεις
εσύ κατ’ αυτό τον τρόπο. Μπορεί να φαίνεται μερικές φορές ότι έτσι θα φτάσεις
στο χειρότερο αποτέλεσμα, αλλά αυτός που περπατά σύμφωνα με το θέλημα του Θεού
είναι ο νικητής σε κάθε περίπτωση, άσχετα αν τα φυσικά μάτια δεν μπορούν να το
δουν. Φαινόταν ότι τελικά είχε νικήσει ο όχλος, όταν κατέβασαν τον Χριστό νεκρό
απ’ το σταυρό, αλλά ο Ψαλμ.β:1-6 μας
λέει πως αν κι οι ειδωλολάτρες «εφρύαξαν»
κατά του Χριστού, όμως Αυτός θα βασιλέψει σαν Βασιλιάς στο όρος Σιών. Φάνηκε
ότι οι Ιουδαίοι είχαν νικήσει όταν ο Στέφανος έπεσε νεκρός απ’ τις πέτρες κι οι
μαθητές τον πήραν για να τον θάψουν. Μπορεί να σταμάτησαν μια φωνή που τους
έλεγε την αλήθεια σχετικά με το Ναό τους, αλλ’ αυτό δεν έσωσε το Ναό. Η φωνή
του μπορεί να σίγησε, αλλά η αλήθεια που κήρυξε προχώρησε. Ο Στέφανος νίκησε! Η
δόξα ανήκει στο Θεό.
Αδελφέ, μπορεί να φαίνεται ότι είσαι ο χαμένος όταν παίρνοντας του Θεού
το δρόμο κάποιοι σε «καβαλικεύουν». Όμως πάρε θάρρος, έχε έλεος και συμπόνια,
να θυμάσαι ότι ο Ιησούς κι ο Στέφανος θα είναι στο θρόνο του Θεού όταν οι
εχθροί τους θα πέφτουν ξεφωνίζοντας μέσα στη λίμνη του πυρός. Ο Θεός καλεί ένα
λαό που θα μπορέσει να κρατήσει ταπεινή στάση, άσχετα με το τί κάνουν οι άλλοι
«αδελφοί».
Ωστόσο, υπάρχει μια τάξη ανθρώπων με την οποία ο Κύριος απαγορεύει να
κάνουμε παρέα κι αυτή είναι που αποτελείται απ’ αυτούς που «ποιούν τας διχοστασίας». Αυτή την τάξη δεν πρέπει να τη
συναναστρεφόμαστε, ακόμα κι αν βλέπει σαν εμάς τις διδασκαλίες.
«Σας
παρακαλώ δε, αδελφοί, να προσέχητε τους ποιούντας τας διχοστασίας και τα
σκάνδαλα εναντίον της διδαχής την οποίαν σεις εμάθετε, και απομακρύνεσθε απ’
αυτών. Διότι οι τοιούτοι δεν δουλεύουσι τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν,
αλλά την εαυτών κοιλία, και δια λόγων καλών και κολακευτικών εξαπατώσι τας
καρδίας των ακάκων»
(Ρωμ.ις:17,18).
Αν θέλουμε να υπακούσουμε τέλεια το λόγο του Θεού, θα πρέπει να τους
σημειώνουμε και να μην έχουμε κοινωνία μαζί τους. Ο λόγος του Θεού μας λέει να
απομακρυνόμαστε απ’ αυτούς, άσχετα αν φαίνεται ότι πάνε καλά ή όχι. Πρέπει να
θυμόμαστε ότι το τέλος δεν έχει έρθει ακόμα. Ο Ασάφ μπερδεύτηκε πάρα πολύ με
την ευημερία των κακών, «εωσού εισελθών
εις το αγιαστήριον του Θεού, ενόησε τα τέλη αυτών» (Ψαλμ.ογ:17). Είναι σκληρό να καταλάβεις, πώς κάποιοι που συνεχώς υποσκάπτουν
και υπονομεύουν χρησιμοποιώντας δόλο, φαίνεται να «πηγαίνουν καλά», αλλά ας απομακρυνθούμε απ’ αυτούς όπως μας
λέει ο Κύριος και κάποια μέρα θα δούμε τα τέλη τους.
