Από τα προβλήματα στο θρίαμβο

Ιακώβου α:1-4

H διαφορά ανάμεσα σ’ αυτόν που είναι γνήσιος χριστιανός και σ’ αυτόν που απλά λέει ότι είναι χριστιανός, φαίνεται από το πώς αντιδρούν μέσα σε δύσκολες καταστάσεις.

Βλέπετε, πολλοί άνθρωποι έχουν εμπιστοσύνη στην πίστη τους, πιστεύουν ότι είναι σταθεροί. Όμως αυτή η πίστη πρέπει να ελεγχθεί στις δυσκολίες, τις απογοητεύσεις. Το πώς ένας άνθρωπος χειρίζεται  τα προβλήματά του, θα αποκαλύψει αν η πίστη του είναι ζωντανή ή νεκρή, γνήσια ή ψεύτικη.

Αυτή είναι μια αλήθεια που τη βρίσκουμε μπροστά μας συχνά. Στην παραβολή του σπορέα ο Χριστός εξήγησε πως «Οι δε επί της πέτρας είναι εκείνοι οίτινες, όταν ακούσωσι, μετά χαράς δέχονται τον λόγον, και ούτοι ρίζαν δεν έχουσιν, οίτινες προς καιρόν πιστεύουσι και εν καιρώ πειρασμού αποστατούσι» (Λουκ.η:13).

Αντίθετα υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που είναι σαν το σπόρο που έπεσε σε καλή γη. Τι λέει γι’ αυτούς; «Το δε εις την καλήν γην, ούτοι είναι εκείνοι, οίτινες ακούσαντες τον λόγον, κρατούσιν εν καρδία καλή και αγαθή και καρποφορούσιν εν υπομονή» (Λουκ.η:15). Η καρποφορία που αποδεικνύει τη γνησιότητα, έρχεται με την υπομονή. Που σημαίνει πως έρχεται στις δύσκολες μέρες, όταν χρειάζεται υπομονή.

Κάθε άνθρωπος που περνάει από αυτό τον κόσμο υπομένει το δικό του μέτρο προβλημάτων. Σίγουρα είναι συνέπεια της πνευματικής πτώσης του ανθρώπου, καθώς ζούμε τώρα σε ένα κόσμο μακριά από το Θεό, διεφθαρμένο. Ο φυσικός άνθρωπος φθείρεται, αλλά και η ψυχή μας, το πνευματικό μέρος της ύπαρξής μας. Υπάρχει κακία, υπάρχει αδικία, εκμετάλλευση. Όλα αυτά είναι αποτελέσματα της πτώσης του ανθρώπου. Εξαιτίας αυτού η ζωή μας είναι γεμάτη πιο πολύ από λύπες και όχι από χαρές.

 

Ένας από τους φίλους του Ιώβ αποτύπωσε αυτή την πραγματικότητα με τα εξής λόγια: Αλλ' ο άνθρωπος γεννιέται για τη λύπη, καθώς τα νεογέννητα των αετών, για να πετούν ψηλά (Ιώβ ε:7). Ο ίδιος ο Ιώβ απαντώντας σε έναν άλλο από τους φίλους του είπε, Άνθρωπος γεννημένος από γυναίκα είναι ολιγόβιος, και γεμάτος ταραχή (Ιώβ ιδ:1).

Τι να πρωτοσκεφτεί κανένας; Τις φυσικές καταστροφές; Τα προβλήματα που δημιουργούνται εξαιτίας της ανθρώπινης ολιγωρίας, ή της αδιαφορίας; Πας σε ένα νοσοκομείο και βλέπεις τον πόνο, την απελπισία. Πας σε ένα δικαστήριο και ακούς ιστορίες τρέλας από την κακία των ανθρώπων, ακόμη και μέσα στην ίδια οικογένεια. 

Από αυτά τα προβλήματα, δεν ξεφεύγει το παιδί του Θεού. Ακριβώς τα ίδια περνάμε κι εμείς.

•     Ο Δαβίδ είπε στο Θεό, Μη απομακρυνθής απ' εμού· διότι η θλίψις είναι πλησίον· διότι ουδείς ο βοηθών  (Ψαλμός κβ:11).
•           Ο προφήτης Ησαΐας διακήρυξε, Έπειτα θέλουσιν εμβλέψει εις την γην και ιδού, ταραχή και σκότος, θάμβωμα αγωνίας (Ησαΐας η:22^α).
•    Ο Σολομώντας με απόγνωση έγραψε, Διά τούτο εμίσησα την ζωήν, διότι μοχθηρά εφάνησαν εις εμέ τα έργα τα γενόμενα υπό τον ήλιον· επειδή τα πάντα ματαιότης και θλίψις πνεύματος….. Επειδή πάσαι αι ημέραι αυτού είναι πόνος, και οι μόχθοι αυτού λύπη· και την νύκτα έτι η καρδία αυτού δεν κοιμάται· είναι και τούτο ματαιότης (Εκκλ.β:17, 23).

Και τα παιδιά του Θεού κουράζονται και ταλαιπωρούνται. Και τα παιδιά του Θεού απογοητεύονται, αρρωσταίνουν, πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης, αδικίας, από τα πιο απλά πράγματα, μέχρι τα πιο πολύπλοκα. Γίνεται ένα μπλακ-άουτ και όλοι δεν έχουμε φως ή θέρμανση. Γίνεται μια γενική απεργία και μαζί με όλους και τα παιδιά του Θεού δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν. Δε μας δίνει ο Θεός άσυλο από τα κοινά προβλήματα που αντιμετωπίζει όλος ο κόσμος. Η οικονομική κρίση, αγγίζει όλους μας.

Τα προβλήματα είναι αναπόφευκτα. Ο Κύριός μας, το είπε, Μέσα στον κόσμο θα έχετε θλίψη (Ιωάν.ις:33). Ακόμη και αν είμαστε δίκαιοι άνθρωποι, ο πόνος θα χτυπήσει την πόρτα μας. Ο Χριστός έκλαψε όταν πέθανε ο φίλος του ο Λάζαρος. Πληγώθηκε όταν ο Ιούδας τον πρόδωσε. Στους μαθητές του είπε, η ψυχή μου είναι λυπημένη μέχρι θανάτου.

 

Μερικές φορές βέβαια, για μας, που λέμε ότι είμαστε του Χριστού, έρχονται προβλήματα που τα προκαλεί η δική μας απιστία, η δική μας προσωπική συνειδητή ανυπακοή σε αυτό που ξέρουμε πως θέλει ο Θεός. Τέτοιου είδους προβλήματα που προκύπτουν από τις συνέπειες των αμαρτωλών επιλογών μας ή της παιδείας του Θεού στη ζωή μας, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν.

Είναι επίσης, αναμενόμενο να περιμένουμε επιπλέον προβλήματα εξαιτίας της πίστης μας. Αν ακολουθώ το Χριστό, τότε είναι σίγουρο πως θα βρεθώ σε μπελάδες, επειδή θα θέλω να κάνω αυτό που ο Χριστός θέλει, και με μαθηματική ακρίβεια, αργά ή γρήγορα, θα έρθω σε σύγκρουση με τους ανθρώπους γύρω μου. «Ενθυμείσθε τον λόγον, τον οποίον εγώ είπον προς εσάς· Δεν είναι δούλος μεγαλήτερος του κυρίου αυτού. Εάν εμέ εδίωξαν, και σας θέλουσι διώξει· εάν τον λόγον μου εφύλαξαν, και τον υμέτερον θέλουσι φυλάξει» (Ιωάν.ιε:20). Την ίδια αλήθεια διαβάζουμε και στη Β΄ Τιμ.γ:12 «Και πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού θέλουσι διωχθή»

Τι λέει ο λόγος του Θεού στα εδάφια που μελετάμε; Λέει κάτι που είναι απίθανο να το σκεφτεί το ανθρώπινο μυαλό, παράδοξο για κάποιους άλλους, ανόητο ή αφελές για κάποιους τρίτους. «Πάσαν χαράν νομίσατε, αδελφοί μου, όταν περιπέσητε εις διαφόρους πειρασμούς, γνωρίζοντες ότι η δοκιμασία της πίστεώς σας εργάζεται υπομονήν. Η δε υπομονή ας έχη έργον τέλειον, διά να ήσθε τέλειοι και ολόκληροι, μη όντες εις μηδέν ελλιπείς» (Ιάκ.α:2-4).

Στο φυσικό άνθρωπο, στον άνθρωπο που δεν βλέπει τη ζωή με τα μάτια της πίστης, αυτή η δήλωση είναι παράλογη. Δεν είναι λογικό να χαίρεσαι όταν έχεις πειρασμούς. Αυτό δεν μπορεί να είναι πρόξενος χαράς. Κι όμως για το χριστιανό είναι. Και δεν το λέει μόνο εδώ.

Ρωμ.ε:2-5 «Δικαιωθέντες λοιπόν εκ πίστεως, έχομεν ειρήνην προς τον Θεόν διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, διά του οποίου ελάβομεν και την είσοδον διά της πίστεως εις την χάριν ταύτην, εις την οποίαν ιστάμεθα και καυχώμεθα εις την ελπίδα της δόξης του Θεού. Και ουχί μόνον τούτο, αλλά και καυχώμεθα εις τας θλίψεις, γινώσκοντες ότι θλίψις εργάζεται υπομονήν, η δε υπομονή δοκιμήν, η δε δοκιμή ελπίδα, η δε ελπίς δεν καταισχύνει, διότι αγάπη του Θεού είναι εκκεχυμένη εν ταις καρδίαις ημών διά Πνεύματος Αγίου του δοθέντος εις ημάς» Εδώ είναι ακόμη πιο έντονη η έκφραση. Δεν υπάρχει απλά η χαρά, αλλά η καύχηση μέσα στις θλίψεις. 

Α΄ Πέτρ.α:5-7 γράφει το εξής: «οίτινες με την δύναμιν του Θεού φυλαττόμεθα διά της πίστεως, εις σωτηρίαν ετοίμην να αποκαλυφθή εν τω εσχάτω καιρώ·διά το οποίον αγαλλιάσθε, αν και τώρα ολίγον, εάν χρειασθή, λυπηθήτε εν διαφόροις πειρασμοίς, ίνα η δοκιμή της πίστεώς σας, πολύ τιμιωτέρα ούσα παρά το χρυσίον το φθειρόμενον διά πυρός δε δοκιμαζόμενον, ευρεθή εις έπαινον και τιμήν και δόξαν όταν φανερωθή ο Ιησούς Χριστός».

Γιατί όμως; Το ανθρώπινο μυαλό δεν έχει λογική, ποια όμως, είναι η πνευματική λογική που υπάρχει πίσω από αυτό;

Προσέξτε πρώτο, πως δίνει εντολή να έχουμε χαρά όταν πέφτουμε σε πειρασμούς. Παρενθετικά εδώ να ξεκαθαρίσουμε πως: Πειρασμός είναι κάθε δοκιμασία πίστης, καθετί (ευχάριστο ή δυσάρεστο) που έρχεται και αμφισβητεί την αγαθότητα, την αγάπη, τη σοφία, ή τη δύναμη του Θεού.

Τον πειρασμό συνήθως τον ταυτίζουμε με κάτι στο οποίο προσπαθείς να αντισταθείς, επειδή ξέρεις ότι δεν το θέλει ο Θεός κι ας είναι ευχάριστο. Έχει να κάνει με τη σάρκα, με τα μάτια, με το σεξ, την υπερηφάνεια, και ένα σωρό άλλα. Η αλήθεια, όμως, είναι πολύ πλατύτερη.

Ένας θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου είναι πειρασμός. Αμφισβητεί την αγάπη του Θεού: Αν ο Θεός με αγαπάει γιατί μου τον πήρε; Πειρασμός μπορεί να είναι μια αρρώστια. Και έρχεται η σκέψη που αμφισβητεί την αγαθότητα του Θεού ίσως. Αν ο Θεός είναι καλός, γιατί να αρρωστήσω; Ή γιατί να αρρωστήσει το παιδί μου;

Μας λέει λοιπόν, ο λόγος του Θεού στην προστακτική: να το θεωρείτε χαρά όταν βρεθείτε μέσα σε δοκιμασίες. Πᾶσαν χαρὰν ἡγήσασθε, ἀδελφοί μου, ὅταν πειρασμοῖς περιπέσητε ποικίλοις, Γιατί το ζητάει αυτό; Επειδή πολύ απλά δεν είναι αυτή η φυσιολογική μας αντίδραση. Όταν το παιδί του Θεού βρίσκει τον εαυτό του σε δυσκολίες, πρέπει αυτό να το θεωρεί μεγάλη χαρά. Μας ανατρέπει καθετί που θεωρούμε φυσιολογικό.

Δεν μπορεί ο άνθρωπος από μόνος τους μέσα στο πρόβλημά του, να ψάξει να βρει λόγους χαράς. Ο άνθρωπος όμως, που έχει βάλει το Θεό στο παζλ της ζωής του, μπορεί. Και μπορεί να χαίρεται, όχι απρόθυμα, αλλά γνήσια. Όχι επειδή τα πράγματα πάνε καλά, αλλά παρά το γεγονός ότι είναι άσχημα.

Ο άνθρωπος που έχει δώσει την καρδιά του στο Χριστό, μπορεί να το κάνει, γιατί μέσα Του κατοικεί το Άγιο Πνεύμα και αυτό σημαίνει πως έχει δύναμη. Έχει δύναμη υπερφυσική να ζήσει αυτό που ο φυσικός άνθρωπος δεν μπορεί με καμία κυβέρνηση να επιτύχει. Δεν είναι θέμα συναισθημάτων, αλλά πίστης.

Ο χριστιανός δεν είναι μαζοχιστής. Αλλά επειδή υπάρχει κάτι άλλο, μεγαλύτερο. Πως οι δοκιμασίες δεν έρχονται χωρίς οφέλη. Η δοκιμασία της πίστης με βοηθάει να αποκτώ υπομονή. Και όταν αποκτώ υπομονή, λέει ο λόγος του Θεού, τότε είμαι άνθρωπος ολοκληρωμένος, τέλειος, δηλαδή, τότε δε μου λείπει τίποτα (Ιάκ.α:3-4).

Μπορώ να το θεωρώ χαρά όταν δοκιμάζεται η πίστη μου, γιατί γνωρίζω κάτι. Τι είναι αυτό το κάτι; Πως αυτό που περνάω δεν είναι τυχαίο. Δεν έγινε κατά λάθος. Η λέξη γνωρίζω, «γινώσκω» σημαίνει «κατανοώ πλήρως». Δηλαδή, κατανοώ πέρα από τα γεγονότα, πέρα από αυτά που γίνονται και βλέπονται.

Όταν λοιπόν, είμαι στο νοσοκομείο, όταν βρίσκομαι σε οικονομική στενότητα, όταν στη δουλειά δεν πάνε τα πράγματα καλά, μπορώ να το θεωρώ χαρά γιατί καταλαβαίνω πως εδώ υπάρχει κάτι μεγαλύτερο από πίσω.

Και αυτό όμως, χρειάζεται ξεκαθάρισμα. Τι είναι η υπομονή; Και τι σημαίνει πως όταν έχω υπομονή θα είμαι τέλειος και δε θα έχω ελλείψεις; Σύμφωνα με το κείμενο, αυτή η τελειότητα που υπάρχει όταν έχω την υπομονή, υποτίθεται πως είναι κάτι που το θέλω, που το θεωρώ σημαντικό, ώστε να δω κάθε δοκιμασία σαν ευκαιρία για να την αποκτήσω. Πρέπει να είναι ξεκάθαρο στο μυαλό μας αν όντως θέλουμε στη ζωή μας, αυτό το δώρο του Θεού, την υπομονή και την τελειότητα που τη συνοδεύει.

Πολύ συχνά ακούς ανθρώπους να λένε:

Βρε αδελφέ δεν θέλω να κάνω πια υπομονή. Βαρέθηκα. Δεν είναι η λύση η υπομονή. Δεν θα κάνω εγώ συνεχώς υπομονή και οι άλλοι θα με εκμεταλλεύονται.

Με την υπομονή, θα σου πει άλλος, δεν αλλάζουν τα πράγματα. Πρέπει να γίνουν «ρήξεις» για να συνεχιστεί η πρόοδος. Η υπομονή είναι για να παρηγοριούνται αυτοί που δεν μπορούν ή δε θέλουν να κάνουν κάτι.

Η υπομονή και η τελειότητα που θέλει ο Θεός να αποκτήσω μέσα στις δοκιμασίες, είναι κάτι που το θέλω; Αν είναι καλό να το έχω, τότε να αρχίσω να προσπαθώ να βλέπω τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες με αυτή την οπτική γωνία, δηλαδή σαν ακόμη μια ευκαιρία να φτάσω πιο κοντά.

Η υπομονή είναι κάτι πολύ περισσότερο από την παθητική αποδοχή μιας κατάστασής. Συνήθως έτσι το έχουμε στο μυαλό μας. Υπομονετικός είναι αυτός που υπομένει δυσκολίες, αυτός που ανέχεται παθητικά πράγματα και καταστάσεις. Δεν είναι μόνο αυτό. Υπομονή σημαίνει ενεργητική αντοχή, διάρκεια, συνέπεια, χαρακτήρας, σε δύσκολες καταστάσεις, ώστε να πράξω αυτό που πρέπει να γίνει. 

Ο άνθρωπος που κάνει υπομονή, φέρεται με τον τρόπο που επιλέγει γιατί έχει ένα μεγαλύτερο σκοπό, ένα απώτερο στόχο, ακόμη και στις περιπτώσεις που πρέπει με καρτερία να περιμένει.

Εβρ.ιβ:1-2 «Λοιπόν και ημείς, περικυκλωμένοι όντες υπό τοσούτου νέφους μαρτύρων, ας απορρίψωμεν παν βάρος και την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, και ας τρέχωμεν μεθ' υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα, αποβλέποντες εις τον Ιησούν, τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως, όστις υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν υπέφερε (αρχ. κείμενο: υπέμεινε) σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην, και εκάθησεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού».

Ο Χριστός σαφώς και υπέμεινε με την έννοια της αποδοχής και της καρτερίας όσα συνέβαιναν. Αυτό όμως δεν ήταν μίζερο. Ήταν υπομονή από επιλογή. Ήταν ενεργητική υπακοή γιατί το πάθος του είχε ένα σκοπό: να μας σώσει, να υπακούσει το θέλημα του Πατέρα, να ολοκληρώσει το έργο Του.

Δεν ήταν έρμαιο των ανθρώπων. Ήταν στην εξουσία Του αυτό που έκανε. Είχε πει ο Χριστός, Γι' αυτό ο Πατέρας με αγαπάει, επειδή εγώ βάζω την ψυχή μου, για να την πάρω ξανά. Κανένας δεν την αφαιρεί από μένα, αλλά εγώ τη βάζω από μόνος μου· εξουσία έχω να τη βάλω, και εξουσία έχω να την πάρω ξανά. Αυτή την εντολή πήρα από τον Πατέρα μου (Ιωάν.ι:17-18). Η υπομονή του Χριστού δεν ήταν πράξη αδυναμίας, αλλά επιλογή πραγματικής δύναμης. Έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει.

• Κάνω υπομονή μέσα στην αρρώστια μου, σημαίνει δε χάνω την πίστη μου.
• Κάνω υπομονή με κάποιο δύσκολο άνθρωπο σημαίνει πως διαλέγω να του δείξω την αγάπη και το έλεος του Χριστού παρόλο που μπορώ να τον έχω στη γωνία.
• Κάνω υπομονή σημαίνει πως συνειδητά εμπιστεύομαι τη σοφία και τον τρόπο του Θεού για να χειριστώ τα προβλήματά μου.

Ο υπομονετικός δεν είναι ο αφελής. Δεν είναι ο μίζερος. Δεν είναι ο αδύνατος. Είναι αυτός που διαλέγει να περιμένει το χρόνο του Θεού, τον τρόπο του Θεού γιατί σκοπό έχει να Τον ευαρεστήσει. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Ο Χριστός στο σταυρό ούτε αφελής ήταν, ούτε μίζερος, ούτε αδύνατος. Ήταν ελεύθερος από τους ανθρώπους και τη γνώμη τους, ήταν ελεύθερος από τις εισηγήσεις του σατανά. Επειδή είχε σκοπό να πράξει το θέλημα του Πατέρα Του. Να πράξει αυτό για το οποίο ήρθε και έζησε.  

Διαβάζουμε πάλι για το Χριστό πως παρόλο που ήταν Υιός, έμαθε την υπακοή από όσα έπαθε (Εβρ.ε:8). Το ίδιο μονοπάτι θα ακολουθήσουμε και εμείς.

«διότι όσους προεγνώρισε, τούτους και προώρισε συμμόρφους της εικόνος του Υιού αυτού» (Ρωμ.η:29^α).

«Τεκνία μου, διά τους οποίους πάλιν είμαι εις ωδίνας, εωσού μορφωθή ο Χριστός εν υμίν» (Γαλ.δ:19).

Ο σκοπός του Θεού δεν είναι να περνάμε καλά, έτσι απλά. Είναι να γινόμαστε σαν το Χριστό. Αυτό σημαίνει τελειότητα, «εωσού καταντήσωμεν πάντες εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφες.δ:13). 

Ξαναγυρνάμε στην αρχή. Το θέλεις αυτό; Είναι αρκετά σημαντικό για σένα, ώστε στην επόμενη δοκιμασία να πεις, Κύριε, δεν είναι ευχάριστο, ούτε εύκολο, αλλά χαίρομαι γιατί μέσα από αυτό θα αποκτήσω υπομονή και θα γίνω τέλειος, θα γίνω πιο πολύ σαν το Χριστό. Θέλεις να γίνεις σαν το Χριστό; Σου φτάνει ο Χριστός;

Αν ναι, τότε έχεις καλούς λόγους να βλέπεις αλλιώς όλα όσα σου συμβαίνουν. Κάθε δοκιμασία τότε έχει σκοπό. Έχει άγιο σκοπό. Με βοηθάει να γίνω σαν τον Κύριό μου.

Οι σκέψεις σας δεν είναι σαν τις δικές μου σκέψεις… και τα έργα σας δεν είναι όπως τα δικά μου έργα (Ης.νε:8-13). Είναι νομίζω πασιφανές τόσο από τη μελέτη του λόγου του Θεού όσο κι  από την καθημερινή μας εμπειρία με το Χριστό, ότι πολλές φορές, ίσως τις περισσότερες, αυτό που γενικότερα θεωρείται καλό ή κακό για τη ζωή μας, δεν είναι και κατά τη Βίβλο καλό ή κακό. Αυτό που για μας ή για τον έξω κόσμο θεωρείται επιτυχία ή αποτυχία, δεν είναι κατ’ ανάγκη και για τα μέτρα του Θεού επιτυχία ή αποτυχία. Στη βασιλεία του Θεού, τα πράγματα αντιστρέφονται.

Για παράδειγμα διαβάζουμε:

«Όταν φαίνεται πως έχω χάσει κάθε δύναμη, τότε είμαι πραγματικά δυνατός» (Β΄ Κορ. ιβ:10).

«Όποιος βρει τη ζωή του θα τη χάσει, κι όποιος χάσει τη ζωή του για μένα, θα τη βρει» (Ματθ.ι:39).

«είναι μακάριο να δίνει κάποιος μάλλον, παρά να παίρνει» (Πράξ.κ:35).

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με τις δοκιμασίες και τις θλίψεις.

Αν, όμως, κάποιος από σας είναι ελλιπής σε σοφία, ας ζητάει από τον Θεό, που δίνει σε όλους πλούσια, και χωρίς να ονειδίζει· και θα του δοθεί (Ιάκ.α:5).

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως όταν βρίσκομαι μέσα σε κάποια δοκιμασία, είναι πολύ πιθανό - και ανθρώπινο - να τα έχω χαμένα. Το μυαλό μας έχει περιορισμούς. Δεν ελέγχουμε πολλά πράγματα. Δεν τα ξέρουμε όλα. Δεν ξέρουμε το τέλος των πραγμάτων. Όταν λοιπόν βρίσκομαι μέσα στο νοσοκομείο, με το παιδί μου να μπαίνει στο χειρουργείο, όταν την οικογένειά μου έχουν χτυπήσει προβλήματα, όταν είμαι μόνος, νοιώθω το έδαφος να κουνιέται κάτω από τα πόδια μου. Τα συναισθήματά μου παίρνουν μπρος και γίνονται έντονα και μέσα στη σύγχυσή μου δεν ξέρω πώς να φερθώ, τα χάνω. Όλοι μας το περνάμε αυτό. Και αν κάποιος είναι και αγχώδης, τότε ακόμη χειρότερα…

Δεν είναι εύκολο, στην αρχή τουλάχιστον να σκεφτούμε πως μέσα από αυτό θα αποκτήσουμε υπομονή, και έτσι γίνομαι σαν το Χριστό. Καθώς περνάω βέβαια από προβλήματα, ο χαρακτήρας πλάθεται και σιγά-σιγά μαθαίνω να τα αντιμετωπίζω. Είναι όμως εξίσου πιθανό να μην ξέρω πώς να φερθώ. Να βρίσκομαι σε αδιέξοδα. Μπορεί να καταλαβαίνω, έστω στη θεωρία πως αυτό το πρόβλημα μπορεί να είναι ευλογία του Θεού στη ζωή μου, και ο Θεός να το στέλνει για να με μάθει κάτι, πάλι όμως, να μην ξέρω τι να κάνω.

Σ’ αυτό ακριβώς έρχεται ο λόγος του Θεού και λέει, Αν, όμως, κάποιος από σας είναι ελλιπής σε σοφία, ας ζητάει από τον Θεό, που δίνει σε όλους πλούσια, και χωρίς να ονειδίζει· και θα του δοθεί (Ιάκ.α:5). Ο Θεός θα επιτρέψει τις δοκιμασίες για να αποκτήσουμε υπομονή, ώστε να μην είμαστε ελλιπείς σε τίποτα. Όμως, αυτό είναι διαδικασία. Κανείς δε γεννιέται τέλειος, ούτε ώριμος. Γινόμαστε. Καθώς λοιπόν γινόμαστε σαν το Χριστό, είναι λογικό να είμαστε ελλιπείς σε σοφία. Και αυτή η έλλειψη να γίνεται τόσο φανερή όταν έρχονται οι δοκιμασίες.

 

Όταν λοιπόν είμαστε σε προβλήματα και δεν έχουμε σοφία, είναι απλό λέει ο λόγος του Θεού, «ζήτα τη». Ζήτησε από το Θεό σοφία!

Τι είναι αυτή η σοφία για την οποία μιλάει; Συχνά την συγχέουμε με την εξυπνάδα. Η σοφία σύμφωνα με την Αγία Γραφή είναι δώρο Θεού. Είναι μια αρετή που ο Θεός τη δίνει. 

Σοφός είναι αυτός που μπορεί να δει τη ζωή και την πορεία της από τη μεριά του Θεού, με πνευματικά μάτια.

Ο Κύριός μας υποσχέθηκε πως όταν μας δικάσουν εξαιτίας Του, εγώ θα σας δώσω στόμα και σοφία, στην οποία δεν θα μπορέσουν να αντιλογήσουν ούτε να αντισταθούν όλοι οι εναντίοι σας (Λουκ.κα:15).

Σοφία λοιπόν είναι να μιλήσω σωστά σε μια περίσταση. Ο πρωτομάρτυρας Στέφανος ήταν προικισμένος με σοφία για να μπορεί να μιλήσει σωστά. Μόνο που το «σωστό» στη δική του περίπτωση δεν ήταν να τον βγάλει από τη δύσκολη θέση, αλλά να πει, αυτά που έπρεπε να πει.

Και όσο τους μιλούσε ο Στέφανος, τόσο περισσότερο αυτοί θύμωναν και τέλος τον λιθοβόλησαν. Ήταν σοφός; Η Γραφή λέει πως ήταν. Διαβάζουμε πως οι αντίπαλοί του, δεν μπορούσαν να αντισταθούν στη σοφία και στο πνεύμα με το οποίο μιλούσε (Πράξ.ς:10).

Η σοφία για την οποία πιστεύω πως μιλάει ο λόγος του Θεού δεν είναι η ανθρώπινη διπλωματία, είναι η ικανότητα να μπορώ να δω μια κατάσταση, να την εκτιμήσω, και να ξέρω πώς να εφαρμόσω σε αυτή την περίσταση αυτό που λέει ο λόγος του Θεού. Η επιτομή της σοφίας, μην ξεχνάμε είναι ο Χριστός!

Ο Χριστός έγινε σε μας σοφία από τον Θεό, και δικαιοσύνη και αγιασμός και απολύτρωση (Α΄ Κορ.α:30).

…είναι κρυμμένοι όλοι οι θησαυροί τής σοφίας και της γνώσης (Κολ.β:3).

Η σοφία για την οποία μιλάμε είναι το να δει κάποιος μια δυσκολία και να ξέρει ποιο είναι το θέλημα του Θεού γι’ αυτό το πρόβλημα. Ποια η λύση που τιμάει το Θεό. Είναι σημαντικό να το ξεκαθαρίσουμε αυτό στο νου μας γιατί η σοφία του Θεού και η σοφία του κόσμου πολύ συχνά συγκρούονται. Στον κόσμο θεωρείται σοφό να κάνεις και κάποιο συμβιβασμό για να επιβιώσεις, για το χριστιανό όμως αυτό δεν είναι σωστό. Μάλιστα διαβάζουμε πως …Το «μωρό» τού Θεού είναι σοφότερο από τους ανθρώπους (Α΄Κορ.α:25). Στη βασιλεία του Θεού σοφός είναι αυτός που συγχωρεί τους εχθρούς Του, αυτός που δίνει. Η χριστιανική σοφία ανατρέπει πολύ συχνά την ανθρώπινη σοφία. Σοφός είναι αυτός που δε θέλει να κλέψει, όχι αυτός που ψάχνει να βρει τρόπους να κλέβει χωρίς να τον πιάνουν.  Ο Χριστός, αυτός είναι Θεού δύναμη και Θεού σοφία (Α’ Κορ.α:24).

Όταν είμαι σε δίλημμα, σε απόγνωση, όταν έχω πρόβλημα και δεν ξέρω τι είναι αυτό που θέλει ο Θεός να κάνω, δεν κατανοώ τη φύση της δυσκολίας μου, τότε ο Θεός λέει, Εάν δε τις από σας ήναι ελλιπής σοφίας, ας ζητή παρά του Θεού (Ιάκ.α:5^α). Προσευχήσου. Μίλησε με το Θεό. Διάβασε το λόγο Του. Συμβουλέψου άλλους ανθρώπους που τους θεωρείς πνευματικούς. Ξόδεψε χρόνο με το Θεό ζητώντας.

Γιατί; Διαβάζουμε, ας ζητή παρά του Θεού του δίδοντος εις πάντας πλουσίως και μη ονειδίζοντος, και θέλει δοθή εις αυτόν  (Ιάκ.α:5β).

Ζήτησε από το Θεό για τους εξής λόγους: Πρώτο, ο Θεός δίνει!

Έχει υποσχεθεί πως όταν ζητάμε κατά το θέλημά Του, αυτός μας ακούει. Και αν ξέρουμε ότι μας ακούει, ξέρουμε πως έχουμε αυτά που ζητήσαμε.

Α΄ Ιωάν.ε:14-15, Και αύτη είναι η παρρησία, την οποίαν έχομεν προς αυτόν, ότι εάν ζητώμέν τι κατά το θέλημα αυτού, ακούει ημάς. Και εάν εξεύρωμεν ότι ακούει ημάς ό,τι αν ζητήσωμεν, εξεύρομεν ότι λαμβάνομεν τα ζητήματα, τα οποία εζητήσαμεν παρ' αυτού.

Όχι «ίσως» πάρω. Το εδάφιο στον Ιάκωβο είναι ξεκάθαρο, «θα του δοθεί». Ο Θεός μας είναι ο Θεός που δίνει σοφία. Το πρόβλημά είναι πως δεν ζητάμε. Ο Κύριός μας επίσης υποσχέθηκε: Αιτείτε, και θέλει σας δοθή· ζητείτε, και θέλετε ευρεί, κρούετε, και θέλει σας ανοιχθή. Διότι πας ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και εις τον κρούοντα θέλει ανοιχθή (Ματθ.ζ:7-8).

Δεν έχετε επειδή δεν ζητάτε (Ιάκ.δ:2). Και γι’ αυτό χρειάζεται να μετανοήσουμε. Γιατί όμως, δεν ζητάμε; Πολύ συχνά δεν ζητάμε, επειδή δεν πιστεύουμε πως δεν έχουμε σοφία. Δεν νομίζουμε πως έχουμε έλλειψη. Βαθειά μέσα μας είμαστε σίγουροι πως τα καταφέρνουμε, και τα ξέρουμε όλα. Για αυτό χρειάζεται να ταπεινωθούμε. Να παραδεχτούμε πως δεν τα ξέρουμε όλα, ούτε και ξέρουμε πώς να φερθούμε πάντα όπως ο Θεός θέλει. Απόδειξη; Οι μπελάδες στους οποίους μπαίνουμε εξαιτίας της δικής μας υποτιθέμενης σοφίας.

Δεν είναι τυχαίο που λέει στις Παροιμίες: Άπεχε από τη σοφία σου (κγ:4), Μη φαντάζεσαι τον εαυτό σου σοφό (γ:7), Μη επιστηρίζεσαι στη σύνεσή σου (γ:6). Και στην Καινή Διαθήκη, Μη φαντάζεστε τους εαυτούς σας φρόνιμους (Ρωμ.ιβ:16). Γιατί τόσες προειδοποιήσεις; Επειδή έχουμε αυτή την τάση. Επαναπαυόμαστε στην πείρα της ζωής. Και εκεί μέσα χωρίς να το καταλάβουμε, δεν ζητάμε το Θεό. Και ο Θεός λέει μην το κάνεις αυτό. Ο Χριστός είπε, «χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα».

Κανένας δε ζημιώθηκε ποτέ με το να είναι ταπεινός στο Θεό μπροστά. Με το να προσευχηθεί σε κάθε δυσκολία και να πει, «Πατέρα, οδήγησέ με Σύ. Δεν ξέρω τι να κάνω. Έχω κάποιες σκέψεις, αλλά καθάρισε Εσύ το μυαλό μου, καθάρισε Εσύ την καρδιά μου. Θέλω να είμαι σοφός στα δικά Σου μάτια». Ο Θεός υψώνει, μόνο τους ταπεινούς. Και μόνο όσοι είναι πραγματικά ταπεινοί ζητάνε βοήθεια και σοφία από το Θεό.

Βρίσκεσαι σε πρόβλημα; Μη διστάσεις να ζητήσεις σοφία από το Θεό. Ο Θεός δίνει σοφία. Είναι θέλημά Του να έχεις. Πρέπει όμως να το ζητήσεις, γιατί μόνο έτσι παραδέχεσαι πως Τον έχεις ανάγκη.

Δεύτερο, ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης. Δίνει σε όλους! Δεν έχει κάποιους που τους αγαπάει περισσότερο από κάποιους άλλους και σε εκείνους να δίνει, ενώ σε άλλους όχι (Ρωμ.β:11). Τρεις φορές στην Καινή Διαθήκη, αναφέρεται αυτή η λέξη, εδώ στη Ρωμαίους, στην Εφεσίους και στην Κολοσσαείς. Και τις τρεις φορές για να πει πως ο Θεός δεν αδικεί. Είναι το ίδιο προς όλους.

Τρίτο, ο Θεός δίνει σε όλους πλούσια. Δεν είναι τσιγκούνης. Το κάνει γιατί θέλει το καλύτερο για μας. Δε θέλει να μας παιδεύει. Δεν έχει ανάγκη να αποδείξει σε κανέναν τίποτα. Δεν υπάρχουν όροι. Μάλλον υπάρχει ένας, «να ζητήσεις».

Η τις άνθρωπος είναι από σας, όστις εάν ο υιός αυτού ζητήση άρτον, μήπως θέλει δώσει εις αυτόν λίθον; και εάν ζητήση οψάριον, μήπως θέλει δώσει εις αυτόν όφιν; εάν λοιπόν σεις, πονηροί όντες, εξεύρητε να δίδητε καλάς δόσεις εις τα τέκνα σας, πόσω μάλλον ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς θέλει δώσει αγαθά εις τους ζητούντας παρ' αυτού;  (Ματθ.ζ:9-11).

Υπάρχει περίπτωση το παιδί μου να μου ζητήσει κάτι και εγώ να μην φροντίσω να έχει το καλύτερο; Είναι το παιδί μου! Πόσο μάλλον ο Θεός! Δεν υπάρχει περίπτωση να σταθείς ταπεινά και να πεις στο Θεό, «Κύριέ μου, δεν ξέρω τι να κάνω; Αυτό η κατάσταση με έχει καταβάλει, δεν μπορώ μόνος μου, δώσε μου σοφία» και ο Θεός να μη σου δώσει πλούσια!

Τέταρτο όταν πάμε στο Θεό να του ζητήσουμε σοφία, ο Θεός δίνει πλούσια χωρίς να «ονειδίσει». Τι σημαίνει αυτό; Την ίδια λέξη βρίσκουμε σε ένα γνωστό εδάφιο, Ματθ.ε:11, Μακάριοι είσθε, όταν σας ονειδίσωσι και διώξωσι και είπωσιν εναντίον σας πάντα κακόν λόγον ψευδόμενοι ένεκεν εμού.

Ονειδισμός είναι η προσβολή, η χλεύη. Όταν ονειδίζω κάποιον, τον κατηγορώ, τον ντροπιάζω, τον ρεζιλεύω, τον περιπαίζω. Ο Θεός δεν το κάνει αυτό. Δεν πρόκειται ποτέ ο Θεός να μας κάνει να νοιώσουμε μικροί και τιποτένιοι.

Στη συνέχεια η προσοχή μας στρέφεται από το Θεό, στη δική μας στάση. Υπάρχει μια προϋπόθεση, μια απαίτηση του Θεού από εμάς. Ας ζητή όμως μετά πίστεως, χωρίς να διστάζη παντελώς· διότι ο διστάζων ομοιάζει με κύμα θαλάσσης κινούμενον υπό ανέμων και συνταραττόμενον (Ιάκ.α:6). Με άλλα λόγια πρέπει να ζητάω από το Θεό με γνήσια εμπιστοσύνη στο χαρακτήρα του Θεού, στους σκοπούς του Θεού, στις υποσχέσεις του Θεού.

Μερικές φορές αναρωτιόμαστε, θα μου δώσει ο Θεός αυτό που ζητάω; Μήπως δεν είμαι άξιος; Μήπως ο Θεός δε θέλει; Μήπως δεν απαντάει πάντα; Άλλοι πάλι ζητάνε από το Θεό, αμφισβητώντας όμως, αν αυτό που θα κάνει ο Θεός είναι όντως το καλύτερο. Όταν πλησιάζουμε το Θεό αδελφοί, πρέπει να το κάνουμε με πίστη. Να παίρνουμε τις υποσχέσεις του Θεού κυριολεκτικά. Όταν ο Θεός λέει ότι θα δώσει πλούσια χωρίς να σε ντροπιάσει ή να σε μειώσει, θα το κάνει. Μην αμφιβάλεις για το Θεό, ή για τη σοφία Του.

Αν θέλεις ο Θεός να είναι ευχαριστημένος μαζί σου, πίστεψε πως κάθε τι που έχει πει είναι αληθινό. Χωρίς, μάλιστα, πίστη είναι αδύνατον κάποιος να τον ευαρεστήσει· διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν πρέπει να πιστεύη ότι είναι και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν (Εβρ.ια:6).

Ο Χριστός μίλησε για την ίδια αλήθεια όταν ξέρανε τη συκιά: Αληθώς σας λέγω, εάν έχητε πίστιν και δεν διστάσητε, ουχί μόνον το της συκής θέλετε κάμει, αλλά και εις το όρος τούτο αν είπητε, Σηκώθητι και ρίφθητι εις την θάλασσαν, θέλει γείνει· και πάντα όσα αν ζητήσητε εν τη προσευχή έχοντες πίστιν θέλετε λάβει (Ματθ.κα:21-22).

Στο Μάρκο μάλιστα το είπε με μεγαλύτερη έμφαση, διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, πάντα ὅσα ἂν προσευχόμενοι αἰτεῖσθε, πιστεύετε ὅτι ελάβετε, καὶ ἔσται ὑμῖν. Δηλαδή να πιστεύετε ότι τα πήρατε, και θα είναι δικά σας.

Με ένα τέτοιο Θεό δεν χρειάζεται να αμφιβάλλω. Αν αμφιβάλλω, τότε μοιάζω με το κύμα της θάλασσας που πάει μια από εδώ και μια από εκεί. Είμαι μια έτσι και μια αλλιώς.

Και ένας τέτοιος άνθρωπος δεν μπορεί να περιμένει να πάρει κάτι από το Θεό (Ιάκ.α:7). Γιατί; Επειδή ο Θεός είναι πρόσωπο. Δεν είναι μηχανή. Δεν μπορείς να τον κοροϊδεύεις. Δεν μπορεί τη μία να λες «σε πιστεύω Θεέ μου» και μετά να αμφιβάλεις. Αυτή τη συμπεριφορά είχε ο λαός Ισραήλ ώσπου ο προφήτης Ηλίας τους είπε: Μέχρι πότε χωλαίνετε ανάμεσα σε δύο φρονήματα; Αν ο Κύριος είναι Θεός, ακολουθείτε αυτόν· αλλ' αν ο Βάαλ, ακολουθείτε τούτον. Και ο λαός δεν του απάντησε ούτε έναν λόγο. (Α’  Βας.ιη:21).

Ο άνθρωπος που δεν ξέρει τι θέλει, δεν αποφασίζει ούτε το ένα ούτε το άλλο, τελικά δεν παίρνει τίποτα. Αν εμείς σαν άνθρωποι απαιτούμε, περιμένουμε μια κάποια συνέπεια στην συμπεριφορά των ανθρώπων προς εμάς, πόσο περισσότερο ο Θεός; Ας ζητάει, όμως, με πίστη, χωρίς να διστάζει καθόλου· επειδή, αυτός που διστάζει μοιάζει με κύμα τής θάλασσας, που κινείται από τους ανέμους και συνταράζεται. Επειδή, ας μη νομίζει ο άνθρωπος εκείνος ότι θα πάρει κάτι από τον Κύριο (Ιάκ.α:6-7).

Επιπλέον ο άνθρωπος που αμφιβάλει για το Θεό, δείχνει τον ίδιο χαρακτήρα παντού στη ζωή του. Άνθρωπος δίγνωμος είναι ακατάστατος σε όλους τούς δρόμους του (Ιάκ.α:8). Ο άνθρωπος που δεν παίρνει θέση με το Θεό, την ίδια ασυνέπεια δείχνει σε όλα.

«Δίψυχος», είναι η λέξη στο αρχαίο κείμενο για το δίγνωμος, και είναι αυτός που έχει μοιρασμένη καρδιά. Αυτός ο άνθρωπος είναι ακατάσταστος σε ό,τι και αν κάνει. Η μοιρασμένη καρδιά του, όταν πάει να εμπιστευθεί το Θεό, τον οδηγεί τελικά σε συμπεριφορά απίστου. Και αυτή η συμπεριφορά θα τον ακολουθεί στη δουλειά του, στην οικογένειά του, στους φίλους του. Κάνει μια αυτό που θέλει ο Θεός μια αυτό που νομίζει εκείνος, τα μπλέκει, ακούει τι του λένε οι φίλοι του. Και καταλήγει πιο άσχημα.

Ο Χριστός είπε, Κανένας δεν μπορεί να υπηρετεί δύο κυρίους· επειδή, ή τον έναν θα μισήσει, και τον άλλον θα αγαπήσει· ή στον έναν θα προσκολληθεί, και τον άλλον θα καταφρονήσει. Δεν μπορείτε να υπηρετείτε τον Θεό και τον Μαμμωνά (Ματθ.ς:24). Δεν μπορώ να τα κάνω όλα. Δεν μπορώ να είμαι και εδώ και εκεί. Αυτό θα δημιουργήσει χειρότερα προβλήματα.

Ποιο είναι το γιατρικό; Να σταματήσω να είμαι δίγνωμος με το Θεό. Γράφει πάλι ο Ιάκωβος Πλησιάσετε στον Θεό, και θα πλησιάσει σε σας. Καθαρίστε τα χέρια σας, αμαρτωλοί, και αγνίστε τις καρδιές, δίγνωμοι (Ιάκ.δ:8). Καθάρισε τη ζωή σου. Πλησίασε το Θεό. Ζήτησε συγνώμη γιατί είσαι με το ένα πόδι εδώ και με το άλλο εκεί.

(Ι.Ναυή κδ:15  Α’  Βας.ιη:21).

Το είπε ο Χριστός: Δεν μπορείτε να δουλεύετε δύο Κυρίους. Δεν μπορείτε να υπηρετείτε Θεό και μαμμωνά.