από το αμέτρητο πλήθος τους!
Απλές συμπτώσεις;
Εάν μας έλεγε κάποιος, ότι πάνω στο κεφάλι μας υπάρχει βάρος που ζυγίζει 280 κιλά, θα το θεωρούσαμε αστείο. Και όμως είναι αλήθεια. Η επιστήμη της Μετεωρολογίας που εξετάζει τα σύννεφα, το χιόνι, τη δροσιά, την ομίχλη, τους ανέμους, την βροχή κλπ., έχει να μας παρουσιάσει πάμπολλα θαυμάσια της δημιουργίας, για τα οποία δεν επιτρέπει ο χώρος να τα αναφέρουμε.
Στη συνέχεια θ’ αναφερθούμε μόνο στην ατμοσφαιρική πίεση. Όπως εκατομμύρια ζώα και φυτά ζουν μέσα σε λίμνες και ωκεανούς, έτσι κι εμείς οι άνθρωποι ζούμε σ’ ένα απέραντο ωκεανό, όχι από νερό, αλλά από αέρα που λέγεται ατμόσφαιρα και περιβάλλει ολόκληρο τον πλανήτη μας.
Αυτός ο αέρινος ωκεανός στον πυθμένα του οποίου κατοικούμε, έχει ύψος 800-1000 χιλιόμετρα. Ο αέρας όμως είναι ύλη που έχει βάρος. Έτσι ένα κυβικό μέτρο αέρα ζυγίζει 1293 γραμμάρια και όλα όσα βρίσκονται πάνω στη γη πιέζονται από τον υπάρχοντα αέρα. Αυτή η πίεση ονομάζεται από την επιστήμη ατμοσφαιρική πίεση.
Βρήκαν λοιπόν, ότι ο αέρας αυτός που πιέζει όχι μόνο το κεφάλι αλλά και όλο το σώμα έχει βάρος 280 κιλών χωρίς φυσικά να το καταλαβαίνουμε. Κι εδώ είναι κάτι άλλο θαυμαστό: μέσα στον οργανισμό των ζώων των φυτών και του ανθρώπου, δημιουργούνται εσωτερικές πιέσεις οι οποίες καταλήγουν στην επιφάνεια του δέρματος, ισοφαρίζοντας την εξωτερική ατμοσφαιρική πίεση, ώστε όλες οι λειτουργίες να γίνονται κανονικά.
Εάν δεν υπήρχε η πίεση του αέρα, τότε οι εσωτερικές πιέσεις θα έσπαζαν τις αρτηρίες και φλέβες και ακόμα δεν θα έμπαινε ο αέρας στους πνεύμονες με συνέπεια το θάνατο. Και η πίεση του αέρα εάν ήταν μικρότερη ή μεγαλύτερη από ό,τι είναι τώρα: στη μεν πρώτη περίπτωση θα έσπαζαν τα τριχοειδή αγγεία και θα είχαμε αιμορραγία - θάνατο. Τον κίνδυνο αυτό διατρέχουν οι αεροπόροι, που ανεβαίνουν ψηλά, όπου η πίεση μικραίνει και γι’ αυτό παίρνουν διάφορα προφυλακτικά μέτρα.
Στη δεύτερη περίπτωση (της μεγαλύτερης πίεσης από την κανονική) ο οργανισμός θα πιεζόταν πολύ, οπότε θα σταματούσαν ορισμένες λειτουργίες και ο άνθρωπος θα πέθαινε. Κάτι τέτοιο συμβαίνει μ’ κείνους, που κατεβαίνουν βαθιά στη θάλασσα. Πιέζονται από παντού από το πολύ νερό, που τους περιβάλλει και παθαίνουν αιμορραγία στον εγκέφαλο.
Εάν δεν υπήρχε η ατμόσφαιρα, τη νύχτα η θερμοκρασία στη γη θα έπεφτε πολύ κάτω από το μηδέν, οι περισσότεροι ζωντανοί οργανισμοί θα καταστρέφονταν από το κρύο και ο πλανήτης μας θα παρουσίαζε τη νεκρή όψη που δείχνει η σελήνη. Γιατί επάνω στη σελήνη επειδή δεν υπάρχει ατμόσφαιρα, η θερμοκρασία την ημέρα ανεβαίνει 135ο και το βράδυ πέφτει στους 150 βαθμούς κάτω από το μηδέν! Η ατμόσφαιρα λοιπόν σαν ένα μάλλινο ρούχο συγκρατεί τη θερμότητα και δεν την αφήνει να φύγει προς τα έξω, οπότε δεν ψύχεται η γη μας.
Μα δεν θα τελειώσουμε ποτέ με αυτά τα εάν και αν... γιατί όσο ερευνούμε βαθύτερα τα θαυμάσια και τα μυστικά της φύσης τόσο καθαρότερα διακρίνουμε αλυσιδωτή, πολύπλευρη, πολύεδρη τη σκοπιμότητα, την πρόνοια, τη σοφία. Εάν εμπρός στα τόσα θαυμάσια που παρουσιάζει η υλική δημιουργία, μένει κανείς αδιάφορος, απροβλημάτιστος, δεν είναι άξιος συμπάθειας;
Έχουμε ακούσει, ότι όταν πολλοί υδρατμοί παραμένουν στην ατμόσφαιρα δημιουργείται υγρασία η οποία βλάπτει τον οργανισμό μας.
Παρ’ όλα αυτά η υγρασία και οι υδρατμοί χρειάζονται πάρα πολύ. Θα αναφερθούν μερικοί από τους γνωστούς σκοπούς που εκπληρώνει η υγρασία, γιατί θα υπάρχουν και άλλοι τους οποίους δεν τους ανακάλυψε ακόμα η επιστήμη.
• Εάν δεν υπήρχαν οι υδρατμοί στην ατμόσφαιρα, η περισσότερη θερμότητα θα έφευγε προς το διάστημα, η γη θα εψύχετο και κάθε ζωή θα καταστραφόταν.
• Εάν η ατμόσφαιρα ήταν τελείως ξηρή, η εξάτμιση του σώματός μας θα ήταν μεγαλύτερη (δηλ. ο ιδρώτας), η θερμοκρασία μας θα έπεφτε πάρα πολύ, η αναπνοή μας θα γινόταν γρηγορότερη, το δέρμα μας θα ξεραινόταν, οι αϋπνίες θα ήταν επίμονες, οι νευρικές εκδηλώσεις πολύ δυνατές και τέλος θα ερχόταν ο θάνατος.
Αν... θα σταματούσε η δρόσος που είναι τόσο ευεργετική στα χωράφια, στο φυτικό κόσμο,
• Εάν σταματούσε η εξάτμιση και επομένως εάν η ατμόσφαιρα δεν είχε υδρατμούς, θα σταματούσαν οι βροχές, γιατί δεν θα υπήρχαν σύννεφα. Θα σταματούσαν τα χιόνια και επομένως δεν θα υπήρχαν ποτάμια και λίμνες και άρα θα έπαυε η θαυμαστή κυκλοφορία του νερού.
Έτσι λοιπόν χωρίς εξάτμιση και υγρασία θα ξεραίνονταν τα δάση, θα έπαυαν να καλλιεργούνται αγροί και χωράφια. Αλλά αφού θα έπαυαν να υπάρχουν φυτά, δεν θα ζούσαν τα πολυάριθμα ζώα και κατά συνέπεια δεν θα ζούσε ο άνθρωπος.
Η εξάτμιση λοιπόν και η υγρασία έχουν σπουδαιότατο προορισμό.
Ερχόμαστε τώρα σε μια σημαντική ένωση του άνθρακα. Ο άνθρακας ενώνεται με το οξυγόνο και δίνει δύο ενώσεις που είναι και τα δύο αέρια. Το ένα είναι μονοξείδιο του άνθρακα(CO) και το άλλο διοξείδιο του άνθρακα (CO2).
Το μονοξείδιο του άνθρακα είναι δηλητηριώδες. Όταν το αναπνέουμε εισέρχεται στους πνεύμονες, δεσμεύει την αιμοσφαιρίνη του αίματος, έτσι ώστε να μη μπορεί να προσλάβει το οξυγόνο, που έχει ανάγκη ο οργανισμός να ζήσει. Ο θάνατος επέρχεται γρήγορα. Το μονοξείδιο του άνθρακα παράγεται όταν ο άνθρακας καίγεται ατελώς, δηλ. μέσα σε ατμόσφαιρα που περιέχει λίγο οξυγόνο. Παράγεται επίσης μαζί με άλλα αέρια, από τη λειτουργία μηχανών εσωτερικής καύσης, από τα αυτοκίνητα, από τις καπνοδόχους εργοστασίων, πλοίων, σπιτιών κ.ά. Αυτή όμως η συσσώρευση του μονοξειδίου είναι επικίνδυνη να δηλητηριάσει ανθρώπους και ζώα.
Η Πρόνοια όμως προκαθόρισε έτσι ώστε το CO να μη μπορεί να παραμένει ελεύθερο για πολύ. Του έδωσε την τάση να ενώνεται με το οξυγόνο και να παράγει το διοξείδιο του άνθρακα, το οποίο όχι μόνο δεν είναι βλαβερό με την αναλογία που βρίσκεται στην ατμόσφαιρα, αλλά είναι απαραίτητο- όπως θα δούμε πιο κάτω- για να διατηρηθεί η ζωή στον πλανήτη μας.
Το διοξείδιο του άνθρακα, αέριο και αυτό, παράγεται όταν καίγεται ο άνθρακας μέσα σε ατμόσφαιρα με άφθονο οξυγόνο. Δεν είναι δηλητηριώδες, αλλά όταν υπάρχει στον αέρα σε περιεκτικότητα άνω του 3% επιφέρει δύσπνοια, λιποθυμία και τελικά το θάνατο.
Τι γίνεται λοιπόν τώρα και μ’ αυτό το πρόβλημα; αν δηλαδή σκεφθούμε ότι παράγονται τεράστιες ποσότητες CO2 από την αναπνοή των αναρίθμητων οργανισμών που ζουν στη γη, από τη σήψη των διαφόρων ζωικών και φυτικών οργανισμών, από την καύση του άνθρακα τον οποίο χρησιμοποιούν οι βιομηχανίες, τα τραίνα, τα εργοστάσια κλπ. Νέος θανάσιμος κίνδυνος για τη συνέχιση της ζωής των έμβιων όντων. Παρά ταύτα η καταστροφή δεν επέρχεται!
Αλλά και κάτι άλλο, το βλαβερό διοξείδιο του άνθρακα πρέπει να βρίσκεται στον αέρα σε μια ελάχιστη και ορισμένη ποσότητα (όπως λένε οι ειδικοί) γιατί αλλιώς θα κινδυνεύαμε να πεθάνουμε από ένα είδος ασφυξίας που λέγεται «ακαπνία».
Η ανάλυση του αέρα δείχνει, ότι το CO2 παραμένει σε μια σταθερή αναλογία 0,0003%. Μα πώς διατηρείται επί χιλιετίες σταθερή αυτή η αναλογία; (Εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη)
Ένας καινούργιος παράγοντας αναφαίνεται επί σκηνής για να δώσει μια σοφή λύση. Ο παράγοντας αυτός είναι η χλωροφύλλη που βρίσκεται στα πράσινα μέρη των φυτών που για το ρόλο της γράψαμε σε άλλο μέρος του βιβλίου.
ΑΝ η δύναμη της βαρύτητας ήταν 2% πιο μικρή από ότι είναι, η Γη θα ήταν σκεπασμένη από αιώνιους πάγους. Αν πάλι ήταν 2% πιο μεγάλη, η Γη θα ήταν τόσο κοντά στον ήλιο, που όλη της η επιφάνεια θα ήταν μια υπερθερμαινόμενη έρημος.
Ποιος τακτοποίησε τα πράγματα με τόση ακρίβεια, ώστε η έλξη(βαρύτητα) να είναι τόση όση χρειάζεται για την ύπαρξη, διατήρηση, και αύξηση της ζωής επάνω στον πλανήτη μας;
Ο ΗΛΙΟΣ που μας δίνει ζωή, έχει στην επιφάνειά του θερμοκρασία 6000 βαθμούς Κελσίου περίπου (στο εσωτερικό του έχει 15 εκατομμύρια βαθμούς!) αλλά η γη μας βρίσκεται ακριβώς όσο χρειάζεται και όχι παραπάνω.
Εάν ο ήλιος μας έστελνε λιγότερη θερμότητα θα ξεπαγιάζαμε.
Και εάν μας έδινε κάπως παραπάνω, θα ψηνόμασταν. «Σύμπτωση ή σκοπιμότητα;». Μα είναι ολοφάνερο ότι και στην περίπτωση αυτή «οι δεκάρες είναι φτιαχτές».
Από ποιόν;
Πώς;
Ποιος πρόλαβε μια τέτοια εύτακτη διακόσμηση, τάξη και ρυθμό;
Η ΚΛΙΣΗ της γης με τη γωνία των 23ο μας δίνει τις 4 εποχές του έτους.
Εάν δεν είχε αυτή την κλίση, ατμοί από τους ωκεανούς θα μετακινούντο προς βορρά και προς νότο, στοιβάζοντας έτσι παγόβουνα, που θα είχαν την έκταση ολόκληρων ηπείρων, τα οποία δεν θα έλιωναν ποτέ.
Εάν η σελήνη βρισκόταν λίγο μακρύτερα από όσο είναι σήμερα, οι παλίρροιες θα ήταν τόσο μεγάλες, ώστε δυο φορές τη μέρα κάθε ήπειρος θα κατακλυζόταν από τα νερά, και τότε τα βουνά γρήγορα θα είχαν εξαφανισθεί και ζωή δεν θα υπήρχε.
Εάν η ατμόσφαιρα ήταν ακόμα αραιότερη, μερικοί από τους διάττοντες αστέρες, που τώρα κατά εκατομμύρια εξαερώνονται (καίγονται) κάθε μέρα μακριά μας, θα έπεφταν πάνω στη γη δημιουργώντας παντού πυρκαγιές. Οι διάττοντες αστέρες είναι συνήθως μερικά γραμμάρια ύλης (που προέρχονται από κομήτες), προστρίβονται στην ατμόσφαιρα και τη νύκτα στον ουρανό φαίνονται σαν φωτεινή γραμμή που λάμπει για λίγο. Σε μια νύχτα πέφτουν δεκάδες χιλιάδες διάττοντες κατά τους αστρονόμους και σ’ ένα χρόνο κάπου εκατό δισεκατομμύρια!
Σε ύψος 40 χιλιομέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, υπάρχει ένα λεπτό στρώμα από όζον (το όζον Ο3 είναι - ας πούμε- συμπυκνωμένο οξυγόνο). Τα 2/3 της ακτινοβολίας του ήλιου απορροφώνται από το προστατευτικό στρώμα του όζοντος.
Εάν δεν συνέβαινε τούτο, τότε οι υπεριώδεις- κοσμικές ακτινοβολίες θα μας καψάλιζαν. Το ανθρώπινο γένος θα εξέλιπε και ένα απέραντο νεκροταφείο θα σκέπαζε όλους εκείνους τους τόπους, στους οποίους σήμερα αναπτύσσεται και ανθεί η ζωή.
Είναι άραγε μεγάλο το ποσοστό του όζοντος; Απλούστατα 0,03%! Αξίζει να προσέξουμε το γεγονός, ότι η μικρή αυτή ποσότητα διατηρείται σταθερή χάρη σε μια ρυθμιστική ισορρόπηση, που υπάρχει μέσα στη φύση, ώστε να διατηρείται η αναλογία 0,03%.
Αν αυτή η αναλογία του όζοντος μεταβαλλόταν τότε -λένε οι ειδικοί- θα εξαφανιζόταν κάθε μορφή ζωής στη γη.
