ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ έχει να κάνει με τους ασύλληπτους μηχανισμούς της σοφίας του Θεού.
ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΙΣΡΑΗΛ έχει να κάνει με τη διατήρηση αυτού του λαού με θαυμαστούς μηχανισμούς αγάπης και σοφίας για να παίξει μοναδικό ιστορικό ρόλο στα γεγονότα των τελευταίων ημερών.
ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ είναι δημιούργημα του Κυρίου. Την περιφρούρησε και τη διατήρησε ανά τους αιώνες.
Ο άνθρωπος δεν μπορεί να προσφέρει πολλά στην εκκλησία. Αυτό που μπορεί να κάνει είναι να γίνει μέλος της υπηρετώντας ταπεινά το θέλημα του Κυρίου.
Δεν είναι ανθρώπινο σχήμα, αλλά ένδοξο θεϊκό δημιούργημα!
Υπάρχουν διάφοροι εκκλησιαστικοί οργανισμοί και δόγματα, αλλά η εκκλησία του Ιησού Χριστού είναι ΜΙΑ! Είναι το σώμα του Χριστού.
«και πάντα υπέταξεν υπό τους πόδας αυτού, και έδωκεν αυτόν κεφαλήν υπεράνω πάντων εις την εκκλησίαν, ήτις είναι το σώμα αυτού, το πλήρωμα του τα πάντα εν πάσι πληρούντος» (Εφες.α:22-23).
«Εν σώμα και εν Πνεύμα, καθώς και προσεκλήθητε με μίαν ελπίδα της προσκλήσεώς σας· εις Κύριος, μία πίστις, εν βάπτισμα» (Εφες.δ:4-5).
«Διότι καθώς το σώμα είναι εν και έχει μέλη πολλά, πάντα δε τα μέλη του σώματος του ενός, πολλά όντα, είναι εν σώμα, ούτω και ο Χριστός» (Α’ Κορ.ιβ:12).
Η εκκλησία είναι ΜΙΑ μέσα στο χρόνο, άσχετα αν τα μέλη της ζουν σήμερα ή στην εποχή των αποστόλων.
Το μέλλον της είναι σίγουρο και προκαθορισμένο:
«…επί ταύτης της πέτρας θέλω οικοδομήσει την εκκλησίαν μου, και πύλαι άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ' αυτής» (Ματθ.ις:18).
Τη στιγμή που ειπώθηκαν αυτά τα λόγια, η εκκλησία ήταν ένα μελλοντικό γεγονός (θέλω). Η εκκλησία θα κτιζόταν από τον Ιησού.
Το θεμέλιό της, η διδασκαλία: «εποικοδομηθέντες επί το θεμέλιον των αποστόλων και προφητών, όντος ακρογωνιαίου λίθου αυτού του Ιησού Χριστού» (Εφες.β:20).
Η εκκλησία του Ιησού είναι οικοδομημένη πάνω σε μια αλήθεια και όχι σε φιλοσοφίες και ανόητες πρακτικές.
Η εκκλησία της Καινής Διαθήκης είναι κάτι αντίστοιχο του λαού Ισραήλ στην Παλαιά Διαθήκη. Είναι μια πορεία, ένας λαός, ένα σώμα μέσα σ’ ένα εχθρικό κόσμο, με προορισμό την Άνω Ιερουσαλήμ.
Γεννήθηκε την ημέρα της Πεντηκοστής (Πράξ.β:47), και τώρα υπάρχει και μπορούν να προστεθούν άτομα.
Αν η εκκλησία ιδρύθηκε με την έκχυση του Αγίου Πνεύματος την Πεντηκοστή, τότε δεν είναι ανθρώπινος οργανισμός, αλλά από το Θεό. Το ίδιο Πνεύμα που μόρφωσε και πρόσθεσε τους πρώτους πιστούς χρειάζεται να μας τοποθετήσει και σήμερα στην εκκλησία.
Είναι λοιπόν προνόμιο ν’ ανήκεις στην εκκλησία του Ιησού Χριστού! Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να σε «βάλει» ή να σε «βγάλει» από την εκκλησία Του.
Αυτή η εκκλησία είναι παγκόσμια. Συνήθως βλέπουμε τα άτομα του στενού εκκλησιαστικού κύκλου μας, όμως υπάρχουν κι άλλοι που αγαπούν και ζουν το ίδιο ευαγγέλιο.
Κάποιοι λένε ότι η εκκλησία είναι χίλια κομμάτια, και ίσως έχουν δίκιο. Όμως, το σώμα του Χριστού είναι ενωμένο με αγάπη και πίστη στο πρόσωπο του Ιησού. Αυτός ίδρυσε μια παγκόσμια εκκλησία, όχι πολλές μικρές που δεν μιλιούνται μεταξύ τους. Αυτά είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα.
Οι γνήσιοι πιστοί είναι πραγματικά ΕΝΑ, τους ενώνει το Άγιο Πνεύμα του Θεού. «διά να ήναι πάντες εν, καθώς συ, Πάτερ, είσαι εν εμοί και εγώ εν σοι, να ήναι και αυτοί εν ημίν εν, διά να πιστεύση ο κόσμος ότι συ με απέστειλας» (Ιωάν.ιζ:21).
Στόχος της τοπικής εκκλησίας είναι να υπηρετήσει τις γεωγραφικές ανάγκες των ανθρώπων. Βέβαια, υπάρχει ο κίνδυνος να λατρέψουμε την τοπική μας εκκλησία σαν είδωλο, σαν παράταξη. Τότε η εκκλησία ανεβαίνει πάνω από το Χριστό, μιλάμε γι’ αυτήν αντί γι’ Αυτόν.
Η τοπική συνάθροιση δεν σώζει, μπορεί όμως να οδηγήσει ψυχές σε απώλεια αν είναι σαρκική.
Δεν μπορεί κανείς να είναι πιστός του Χριστού χωρίς ν’ ανήκει σε μια τοπική εκκλησία γιατί: 1) Δεν θα αυξηθεί 2) Δεν θα ωριμάσει πνευματικά 3) Δεν θα γυμναστεί 4) Δεν θα μορφωθεί μέσα του ο Χριστός.
Πολλοί ταυτίζουν την εκκλησία με το κήρυγμα ή με το χώρο που γίνεται το κήρυγμα, χωρίς να ζουν τη ζωή της εκκλησίας.
«Ταύτα σοι γράφω, ελπίζων να έλθω προς σε ταχύτερον· αλλ' εάν βραδύνω, διά να εξεύρης πως πρέπει να πολιτεύησαι εν τω οίκω του Θεού, όστις είναι η εκκλησία του Θεού του ζώντος, ο στύλος και το εδραίωμα της αληθείας» (Α’ Τιμ.γ:14-15).
Η εκκλησία είναι το σπίτι του ζωντανού Θεού. «Ο στύλος και το εδραίωμα της αληθείας».
Πρέπει να ξέρεις πώς να πολιτεύεσαι μέσα στην εκκλησία, πρέπει να φέρεις επάξια το όνομα και τον τίτλο του μέλους. Δεν προσέχεις μόνο την προσευχή σου, το κήρυγμά σου, αλλά και τη συμπεριφορά σου.
Α΄ Τιμ.δ:1,6,12,13,15,16 ε:20-22 ς:13,14,20. Η εκκλησία κρατά τη διδαχή του Χριστού και των αποστόλων.
Σκοπός της εκκλησίας δεν είναι να χαϊδεύει, να παραχωρεί για να κρατήσει τα μέλη της. Να κάνει εκδηλώσεις για να ικανοποιήσει τους «πελάτες» της. Τα μέλη πρέπει να αισθάνονται την ανάγκη να πάνε και να βρίσκονται στην εκκλησία. Η εκκλησία πρέπει να είναι το αλάτι και το φως του κόσμου.
Το να ανήκεις στην εκκλησία έχει κόστος, κι αυτό είναι που θέλουν να αποφύγουν οι περισσότεροι. Απαιτεί θυσία υπηρεσίας και ανοχής. Ίσως χρειαστεί να χάσεις την ησυχία σου και την αυτονομία σου.
Διαλέγουν λοιπόν ν’ ανήκουν σε πεθαμένες ή ετοιμοθάνατες εκκλησίες που μπορεί να είναι τεράστιες, αλλά κανείς δεν ενδιαφέρεται για κανένα. Θέλουν μόνο ν’ ακούν ομιλίες!
Άλλοι διαλέγουν «ελευθερία κινήσεων», αλλά αυτή η ελευθερία είναι Σατανική εφεύρεση. Εκκλησία σημαίνει ευθύνη, κόστος, θυσία!
Πρέπει να κρίνουμε τη διαγωγή με την αλήθεια, κι όχι την αλήθεια με τη διαγωγή.
Βρισκόμαστε σε δύσκολους καιρούς (Ματθ.ζ:21 & Λουκ.ιγ:25). Η πύλη είναι στενή, δεν είναι φαρδιά. Λίγοι τη βρίσκουν, όχι πολλοί. Πολλοί είναι οι καλεσμένοι, αλλά λίγοι οι εκλεκτοί. Ο λόγος του Θεού μιλάει για μεγάλη αποστασία, όχι για μεγάλη επιστροφή. Η αγάπη των περισσότερων θα κρυώσει, δεν θα αναθερμανθεί!
Χρειάζεται προσοχή, όχι μεγάλα πράγματα αλλά απλότητα. Όχι λόγια αλλά έργα. Όχι το δικό μου θέλημα αλλά το δικό Του! Δεν θα σωθούν όλοι. Πολλοί ξεκίνησαν αλλά δεν έφτασαν (Σίμων, Ανανίας, Δημάς).
«Εις εμέ τον πλέον ελάχιστον πάντων των αγίων εδόθη η χάρις αύτη, να ευαγγελίσω μεταξύ των εθνών τον ανεξιχνίαστον πλούτον του Χριστού και να φωτίσω πάντας, ποία είναι η κοινωνία του μυστηρίου του αποκεκρυμμένου από των αιώνων εν τω Θεώ όστις έκτισε τα πάντα διά του Ιησού Χριστού, διά να γνωρισθή τώρα διά της εκκλησίας εν τοις επουρανίοις εις τας αρχάς και τας εξουσίας η πολυποίκιλος σοφία του Θεού» (Εφες.γ:8-10).
«Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη, και τότε θέλει ελθεί το τέλος» (Ματθ.κδ:14).
«Και είπε προς αυτούς· Υπάγετε εις όλον τον κόσμον και κηρύξατε το ευαγγέλιον εις όλην την κτίσιν» (Μάρκ.ις:15).
Αυτό το τελευταίο εδάφιο είναι διαταγή αλλά και εξουσιοδότηση. Δεν έχουμε άλλη εκλογή από το να υπακούσουμε. Η ευθύνη της εκκλησίας είναι να κηρύξει το ευαγγέλιο. Ο Ιησούς πρόσφερε τη σωτηρία, η εκκλησία πρέπει να το πει.
Η σωστή συνάθροιση πρέπει να είναι τόπος λατρείας και κοινωνίας των αδελφών.
Η πρώτη εκκλησία ήταν αυξανόμενη αν και δεν είχε τίποτα να μιμηθεί, δεν είχε κατευθυντήριες γραμμές, δεν είχε θεολογικές σχολές και βιβλικά σχολεία.
Ας παραδοθούμε ξανά στην απόλυτη εξουσία του Θεού. Ο σπόρος έχει δύναμη γιατί είναι ΖΩΝ και ΕΝΕΡΓΟΣ. Όχι στις θρησκευτικές ατραξιόν.
Όταν δίνεις ένα φάρμακο σ’ ένα άρρωστο και η κατάστασή του χειροτερεύει, σημαίνει ότι το φάρμακο δεν είναι καλό, δεν κάνει δουλειά. Ο κόσμος είναι πνευματικά άρρωστος.
Οι εκκλησίες προσπαθούν να παρουσιάσουν μια πλαστή επιτυχία, ανταγωνίζονται, αλλά ο κόσμος πεθαίνει. Διαφημίζονται λες και θέλουν να κερδίσουν πελάτες. Αντί Χριστό (φάρμακο) δίνουν ατραξιόν.
Η εκκλησία δεν επιβιώνει με τεχνάσματα αλλά με τη δύναμη του Θεού.
