ΚΥΡΙΑΚΟ ΔΕΙΠΝΟ - Δείπνο (4)

Ο οίνος είναι το σύμβολο του αίματος του Χριστού που χύθηκε πάνω στο σταυρό, και επισφράγισε την καινούρια διαθήκη που ο Θεός έκανε με τον άνθρωπο. Στην Γεν.γ:21 διαβάζουμε ότι όταν ο Αδάμ και η Εύα αμάρτησαν, ο Θεός έσφαξε ζώα που σημαίνει ότι χύθηκε αίμα αθώων - πιστεύω αρνιών - για να σκεπαστεί η αμαρτία τους. Και μας λέει ο λόγος του Θεού στην Εβρ.θ:22 ότι “χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις”.
  

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο Κύριος Ιησούς μας λέει ότι οσάκις Τον ενθυμούμεθα, να θυμόμαστε το λόγο Του και το αίμα Του.
 

Στην Αποκ.ε:9 διαβάζουμε ότι οι άγιοι της Αρπαγής που είναι στην παρουσία του Θεού και ψάλλουν τη νέα ωδή, δοξάζουν και πάλι το Χριστό γιατί εσφάγη και τους αγόρασε δια του αίματός Του, που σημαίνει ότι και τότε, η αξία της θυσίας δεν χάνεται. Το αίμα του Ιησού είναι τα λύτρα που πληρώθηκαν για να αγοραστούμε και να ανήκουμε πλέον σ’ Αυτόν (Α’Πετρ.α:18,19).
 

Ο χριστιανός δεν αισθάνεται ότι η προσωπική του ζωή άξιζε κάτι, ή ότι ο ίδιος έκανε πράγματα που τον δικαιώνουν μπροστά στο Θεό, αλλά αναγνωρίζει ότι είναι δίκαιος μπροστά στον Θεό δια του αίματος του μόνου δίκαιου Ιησού Χριστού, Ρωμ.ε:9 “εδικαιώθημεν τώρα δια του αίματος αυτού”. Αν λοιπόν το αίμα του Χριστού μας δικαιώνει μπροστά στον Πατέρα, πόσο νωπό θα πρέπει να είναι κάθε στιγμή στη ζωή μας! Ο λόγος του Θεού μας διδάσκει ότι ο δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως (Ρωμ.α:17) και η πίστη αυτή δεν αναφέρεται πουθενά αλλού παρά στη μία θυσία και στο αίμα που χύθηκε για να έχουμε εμείς την απολύτρωση και την άφεση των αμαρτιών

Εφεσ.α:7
 

Πριν γνωρίσουμε τον Κύριο Ιησού, όλοι εμείς είμαστε απαλλοτριωμένοι από την πολιτεία του Ισραήλ και ξένοι όσον αφορά την διαθήκη της επαγγελίας. Δεν είχαμε καμία ελπίδα, εφ’ όσον ζούσαμε χωρίς Θεό! Όμως τώρα, και πάλι το αίμα του Ιησού Χριστού μας ένωσε με το Θεό και μας έκανε πλησίον.

Εφεσ.β:11-14
 

Στην Π.Δ. στην σκηνή του Μαρτυρίου, τα Αγια χωριζόταν από τα Αγια των Αγίων μ’ ένα καταπέτασμα. (Εξ.κς:31-33) Όμως όταν ο Ιησούς “αφήκε το Πνεύμα” διαβάζουμε Ματθ.κζ:51 ότι το καταπέτασμα του ναού σχίστηκε στα δύο από πάνω μέχρι κάτω. Έτσι, η είσοδος στα άγια ήταν πλέον ελεύθερη εφ’ όσον άνοιξε αυτό που την εμπόδιζε για τον καθ’ ένα. Γι’ αυτό λέγει στους Εβρ.ι:19 ότι τώρα έχουμε παρρησία να εισέλθουμε εις τα άγια δια του αίματος του Ιησού. Κι αν σήμερα τα άγια είναι αυτή καθ’ εαυτή η παρουσία του Θεού, εμείς παραστεκόμαστε ενώπιον του Θρόνου του Θεού δια του αίματος του Ιησού Χριστού. (Εβρ.δ:16).
 

Το καταπέτασμα σήμαινε αποκλεισμό! Είχε την έννοια ότι ο Θεός ήταν Άγιος κι ο άνθρωπος δεν ήταν.  Ήταν ένα πελώριο οπτικό μέσο για να γίνει αντιληπτό ένα απλό μήνυμα, ότι ο Θεός είναι πάρα πολύ Άγιος να Τον πλησιάσουν αμαρτωλοί άνθρωποι. Το καταπέτασμα σήμαινε: “Μείνε έξω”. Όταν ο Ιησούς πέθανε πάνω στον σταυρό, το καταπέτασμα του Ναού σχίστηκε. Ήταν μια ενέργεια του Θεού! Το μήνυμά του ήταν και είναι δυνατό και καθαρό σε όλους “Έλα μέσα”.
 

Αγαπητέ αναγνώστη, θα σου κάνω μια ερώτηση που ίσως σε τρομάξει, αλλά σίγουρα δεν θα σε αφήσει να ησυχάσεις μέχρι να βρεις την απάντηση:

“ΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕΣ ΤΩΡΑ, ΠΟΙΟ ΠΙΘΑΝΟ ΛΟΓΟ ΕΧΕΙΣ, ΩΣΤΕ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΣΟΥ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΤΟΥ;”

Αν στηρίζεσαι στα καλά σου έργα, δεν πιστεύω να αισθάνεσαι άνετα, όμως αν πιστεύεις ότι το αίμα του Ιησού Χριστού έχει σκεπάσει όλες σου τις αμαρτίες, τότε ξέρεις με βεβαιότητα ότι θα γινόσουν δεκτός γι’ αυτόν και μόνο τον λόγο.

Α’ Ιωάν.α:7 ....και το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας.

Ναι, το αίμα του Ιησού Χριστού καθαρίζει και σήμερα τον καθένα από ΠΑΣΗΣ αμαρτίας.

Ματθ.κς:27-28 Και λαβών το ποτήριον, και ευχαριστήσας, έδωκεν εις αυτούς, λέγων, πίετε εξ’ αυτού πάντες, διότι τούτο είναι το αίμα μου το της καινής διαθήκης, το υπέρ πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών. 

Η συγχώρηση της αμαρτίας γίνεται μόνο δια του αίματος του Ιησού Χριστού!!! Αυτή η τόσο απλή και ευλογημένη αλήθεια, είναι κρυμμένη απ’ τον κόσμο. Δεν ξέρει ο κόσμος πώς συγχωρούνται οι αμαρτίες του και προσπαθεί να κάνει οτιδήποτε γι’ αυτό το σκοπό. Ο τρόπος που συνήθως ο διάβολος στρέφει τον άνθρωπο προκειμένου να εξιλεωθεί ενώπιον του Θεού, είναι ο ασκητισμός. Όμως αυτό είναι άλλο ευαγγέλιο και σύμφωνα με τον λόγο του Θεού είναι ανάθεμα και αυτό, και αυτοί που το προωθούν (Γαλ.α:8). Το ευαγγέλιο του Θεού απευθύνεται στην ψυχή του ανθρώπου κατ’ ευθείαν και ζητά ανταπόκριση πίστης!
 

Να πιστέψουμε ότι Κάποιος άλλος υπέφερε για μας έτσι ώστε να μην είναι ανάγκη να περάσουμε κι εμείς τα ίδια. Αυτό που είναι ανάγκη είναι να πιστέψουμε στο έργο Εκείνου.
 

Κάτι που ίσως είναι σημαντικό να σημειώσουμε εδώ είναι, ότι όταν ο Χριστός έλεγε αυτά τα λόγια: τούτο είναι το αίμα μου και τούτο είναι το σώμα μου, δεν είχε χυθεί ακόμη το αίμα Του και το σώμα Του ήταν ανέπαφο. Αυτό σημαίνει ότι ο Κύριος έδειχνε απλά τα σύμβολα!

Α’ Ιωάν.α:7 Εάν όμως περιπατώμεν εν τω φωτί καθώς αυτός είναι εν τω φωτί, έχομεν κοινωνίαν μετ’ αλλήλων, και το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας. 

Ο θαυμαστός λόγος του Θεού!!! Όλα στην θέση τους! Ναι, το αίμα του Ιησού Χριστού μας καθαρίζει από πάσα αμαρτία, που σημαίνει ότι τίποτα δεν υπάρχει που να μπορεί να αντισταθεί στην δύναμη του καθαρισμού του αίματος του Χριστού.
 

Όμως πριν ο λόγος του Θεού μας φανερώσει αυτό, λέει ότι αυτό συμβαίνει ΕΑΝ περιπατώμεν εν τω φωτί, και έχομεν κοινωνία μετ’ αλλήλων!
 

Ο Κύριος Ιησούς είναι το φως του κόσμου, και η κοινωνία αυτή δεν μπορεί παρά να είναι κοινωνία αγάπης των αγίων του Θεού. Ζώντας λοιπόν μέσα στο φως του λόγου του Θεού, πράττοντας καθημερινά το θέλημά Του, ζώντας εν Χριστώ, τότε ζούμε μέσα στην κοινωνία του Πατέρα και του Υιού, που είναι η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος!

Ένα άλλο σημείο που πρέπει να προσέξουμε όσον αφορά το αίμα του Ιησού Χριστού είναι ότι ο λόγος του Θεού ρητά απαγορεύει την πόση του αίματος:

Γεν.θ:4 Κρέας όμως με την ζωήν αυτού, με το αίμα αυτού, δεν θέλετε φάγει.

Λευτ.ιζ:10 Και όστις άνθρωπος εκ του οίκου Ισραήλ, ή εκ των ξένων των παροικούντων μεταξύ σας, φάγη οιονδήποτε αίμα, θέλω στήσει το πρόσωπόν μου εναντίον εκείνης της ψυχής ήτις τρώγει το αίμα, και θέλω εξολοθρεύσει αυτήν εκ μέσου του λαού αυτής.

Δευτ.ιβ:23 Μόνον άπεχε ισχυρώς από του να φάγεις το αίμα διότι το αίμα είναι η ζωή και δεν δύνασαι να φάγης την ζωήν μετά του κρέατος.

Πράξ.ιε:20,29 να απέχητε από ειδωλοθύτων, και αίματος, και πνικτού, και πορνείας από των οποίων φυλάττοντες εαυτούς, θέλετε πράξει καλώς Ερρωσθε.
 

Αν λοιπόν ο Θεός δίνει τόσο πολύ σημασία στο ότι δεν πρέπει να τρώμε αίμα, τότε πως μπορούμε να απαιτούμε να μετουσιώνεται ο οίνος σε αίμα και μετά να το πίνουμε;

Α’ Κορ.ια:26 Διότι οσάκις αν τρώγητε τον άρτον τούτον, και πίνητε το ποτήριον τούτο, τον θάνατο του Κυρίου καταγγέλετε, μέχρι της ελεύσεως αυτού.
 

Σύμφωνα με αυτό το εδάφιο του λόγου του Θεού, κάθε φορά που μαζευόμαστε για να έχουμε κοινωνία του σώματος και του αίματος του Χριστού, καταγγέλλουμε τον θάνατο του Κυρίου! Τι σημαίνει αυτό;
 

Φυσικά δεν εννοεί να βγούμε στους δρόμους ή εκεί που βρισκόμαστε ν’ αρχίσουμε να φωνάζουμε ρυθμικά: Ο Χριστός πέθανε! Ο Χριστός πέθανε!
 

Αλλά ας αφήσουμε τον λόγο του Θεού να μιλήσει μέσα στην καρδιά μας, για να μπορέσουμε να καταλάβουμε τι σημαίνει ότι ο Χριστός πέθανε για μας.
 

Πρώτα απ’ όλα ο θάνατος του Χριστού φανερώνει την αγάπη του Θεού για τα πλάσματά Του γιατί τόσο πολύ μας αγάπησε, ώστε έδωσε τον Υιόν Του για να μην χαθούμε (Ιωάν.γ:16). Ο θάνατος λοιπόν του Χριστού δεν είναι τίποτε άλλο από εκδήλωση αγάπης, που δεν έχει μέτρο! (Ρωμ.ε:8)
 

Πέθανε λοιπόν ο Χριστός ενώ εμείς είμαστε ακόμη αμαρτωλοί, μας έδειξε τον δρόμο και μας έδωσε το δικαίωμα να πλησιάζουμε τον θρόνο της χάριτος σε κάθε μας ανάγκη (Εβρ.δ:16 και ι:19) αλλά συγχρόνως απογύμνωσε τις αρχές και τις εξουσίες πάνω στον σταυρό (Κολ.β:15) κι έδωσε σ’ εμάς αυτή την εξουσία να πατάμε πάνω σ’ όλη την δύναμη του εχθρού! (Λουκ.ι:19, Μαρκ.ις:17).
 

Πριν ακόμα ο Κύριος μας ανεβεί στο σταυρό, η ζωή Του ήταν μια ζωή παθημάτων γιατί έπρεπε να ομοιωθεί κατά πάντα με τους ανθρώπους λαβών δούλου μορφή (Φιλ.β:7). Κι έτσι ο προφήτης Ησαΐας προφητεύει γι’ Αυτόν: Δεν είχε είδος ούτε κάλλος, ούτε μεγαλειότητα. Ήταν καταπεφρονημένος και απερριμμένος υπό των ανθρώπων, άνθρωπος θλίψεων. Απόστρεφαν το πρόσωπο όταν Τον έβλεπαν και Τον θεωρούσαν σαν τίποτα! Παρόλα αυτά, Αυτός τραυματίστηκε για τις δικές μας παραβάσεις, ταλαιπωρήθηκε για τις δικές μας ανομίες, το ότι εμείς σήμερα έχουμε ειρήνη με τον Θεό κάποιος έπρεπε να πληρώσει και πλήρωσε Αυτός. (Ησ.νγ:2-8)
 

Μπροστά σ’ όλα αυτά, εμείς τι κάνουμε; Ο λόγος του Θεού λέει ότι οι αληθινοί προσκυνητές θα λατρεύσουν το Θεό εν πνεύματι και εν αληθεία, και ένα μέρος αυτής της αλήθειας είναι ότι πρέπει να ζήσουμε τη ζωή του Χριστού, πρέπει να γίνουμε κοινωνοί των παθημάτων Του.
 

Η έννοια της λέξης καταγγέλλω είναι διακηρύσσω. Και πως αλλιώς μπορούμε να διακηρύξουμε ότι ο θάνατος του Ιησού Χριστού έχει αποτέλεσμα στην ζωή μας αν δεν το δείξουμε; Να λύσουμε τους δεσμούς της κακίας και να αγαπήσουμε αλλήλους εκτενώς. Ο καθένας μπορεί να λέει και να γράφει λόγια πολλά, όμως “μη αγαπώμεν με λόγον, μηδέ με γλώσσαν, αλλά με έργον και αληθειαν” (Α’ Ιωάν.γ:18).
 

Αν Αυτός λοιπόν υπέφερε τόσα, εμείς δεν πρέπει να μεταφέρουμε και να περιφέρουμε τη νέκρωση του Κυρίου Ιησού στο σώμα μας; (Β’ Κορ.δ:10,11). Παραδιδόμενοι καθημερινά στο θάνατο για τον Ιησού συμμορφούμενοι με το θάνατο Αυτού για να γνωρίσουμε την κοινωνία των παθημάτων Του. (Φιλ.γ:10)
 

Καταγγέλλω λοιπόν το θάνατο του Χριστού σημαίνει ότι εγώ προσωπικά θανατώνω καθημερινά τα έργα της σάρκας στη ζωή μου, και στέκομαι μπροστά στον σταυρό του Χριστού και εξετάζω τη στάση μου, τη ζωή μου σχετικά με ό,τι ο Κύριος έκανε για μένα με κάθε σοβαρότητα και φόβο Θεού!
 Ιωάν.ιγ:1-17 Είμαστε εδώ που ο κύριος και οι μαθητές έχουν τελειώσει το δείπνο και ο Κύριός μας σηκώνεται, βγάζει τα ρούχα Του, και αφού πήρε ένα προσόψιο και μια λεκάνη άρχισε να πλύνει τα πόδια των μαθητών.
 

Εάν δεν σε νίψω δεν έχεις μέρος μετ’ εμού. Ήταν και αυτό μέρος της κοινωνίας τότε, αλλά και της κοινωνίας που κάνουμε σήμερα! Αν δεν αφήσουμε τον Χριστό να νίψει τους πόδες μας, να καθαρίσει την συνείδησή μας και την ψυχή μας από κάθε έργο της σάρκας και από κάθε πονηρή σκέψη, πικρία, μίσος, ζήλια, μισαλλοδοξία, φθόνο, δεν έχουμε μέρος με τον Χριστό!
 

Γι’ αυτό αν η συνείδηση δεν είναι καθαρή από έργα του σκότους δεν πρέπει να μετέχει κανείς στο δείπνο του Κυρίου. Α’ Κορ.ια:29 Διότι ο τρώγων και πίνων αναξίως, τρώγει και πίνει κατάκρισιν εις εαυτόν, μη διακρίνων το σώμα του Κυρίου.
 

Η εικόνα που ο λόγος του Θεού θέλει να μας δείξει ότι ο Χριστός έβγαλε τα ρούχα Του, είναι ότι αν γινόταν σήμερα και για εκείνη την ώρα ο Κύριός μας φορούσε κοστούμι, έβγαλε το σακάκι, την γραβάτα, σήκωσε τα μανίκια και άρχισε να πλένει τα πόδια των μαθητών!
 

Πήρε την θέση του υπηρέτη, και αυτή είναι η θέση του Χριστού ανάμεσά μας κάθε φορά που έχουμε ανάγκη να πλυθούν τα πόδια μας, να καθαριστούμε από το καθημερινό βάδισμα μέσα στη σκόνη της αμαρτίας! Ο Κύριος ταπεινώνεται κι έρχεται να πλύνει τα πόδια μας! Ας Τον αφήσουμε!!!
 

Άφησε τον Κύριο να σου πλύνει τα πόδια και μην κάνεις σαν τον Πέτρο!!! Ο Πέτρος δεν κατάλαβε τι έκανε ο Χριστός και γι’ αυτό είπε: “μη τους πόδας μου μόνον...” Και ο Χριστός λέγει: “Ο λελουμένος δεν έχει χρείαν ειμή τους πόδας να νιφθή, αλλ’ είναι όλος καθαρός, και σείς είσθε καθαροί, αλλ’ ουχί πάντες”
 

Το ίδιο εφαρμόζεται και για μας σήμερα! Αυτοί που δεν είναι καθαροί πριν να πάρουν μέρος στο δείπνο του Κυρίου πρέπει ν’ αφήσουν τον Κύριο να τους πλύνει τα πόδια και να μην στρέψουν τα νώτα.
 

Ο Κύριος μας καλεί σε κοινωνία αγίων των οποίων καθαρίζει ο Χριστός τα πόδια! Ο Θεός θέλει ένα λαό ξεχωρισμένο, έτοιμο να φύγει και όχι δεμένο στην γη. Δεν θέλει ο Θεός καρδιές γεμάτες πικρίες, μίση, κακίες, έχθρες, έριδες, υπόνοιες πονηρές, ζήλιες. Δεν θέλει ο Θεός τέτοια εκκλησία, αλλά άτομα που έχουν βάλει στόχο στη ζωή τους να ευαρεστήσουν τον Κύριο κατά πάντα. Άτομα που να μην προσπαθούν να βρίσκουν πάντοτε μια δικαιολογία, αλλά που αναγνωρίζουν την ένδειά τους και προσπαθούν να μη σκανδαλίζουν τους αδελφούς!

ΚΑΘΕ ΠΟΤΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΥΡΙΑΚΟ ΔΕΙΠΝΟ;

Ένα άλλο θέμα που ίσως πρέπει να εξετάσουμε σ’ αυτή τη μελέτη είναι το κάθε πότε πρέπει να έχουμε Κυριακό δείπνο.
 

Σήμερα υπάρχει η γνώμη από πολλούς ότι η πρώτη εκκλησία είχε κλάση του άρτου κάθε Κυριακή, κι έτσι κάθε Κυριακή έχουν Κυριακό δείπνο. Στηρίζουν δε αυτή την ιδέα στο 20ο κεφάλαιο των πράξεων των αποστόλων.

Πράξ.κ:7 Και τη πρώτη ημέρα της εβδομάδος, ενώ οι μαθηταί ήσαν συνηγμένοι δια την κλάσιν του άρτου, ο Παύλος διελέγετο προς αυτούς, μέλλων να αναχωρήση τη επαύριον και παρέτεινε τον λόγον μέχρι μεσονυκτίου.
 

Διαβάζοντας όλο το 20ο κεφάλαιο παρατηρούμαι ότι αυτό δεν έχει θεολογικό αλλά ιστορικό χαρακτήρα. Μας περιγράφει τις μετακινήσεις μαζί με ορισμένα γεγονότα του Παύλου και των ακολούθων του.
 

Καμιά διδασκαλία δεν διακηρύττεται σ’ αυτό το εδάφιο, και καμιά εντολή δεν δίδεται. Αν πρέπει να πάρουμε σαν διδασκαλία ότι επειδή στην Τρωάδα μαζεύτηκαν για να κόψουν τον άρτο την πρώτη μέρα της εβδομάδας, έτσι πρέπει να κάνουμε εμείς, τότε πρέπει να πάρουμε σαν διδασκαλία και το ότι ο λόγος πρέπει να παρατείνεται μέχρι το μεσονύκτιο (εδ.7) ή το ότι πρέπει να τηρούμε την γιορτή της Πεντηκοστής (εδ.16)
 

Αλλά ας δούμε τα πράγματα όπως έχουν. Αυτή η γνώμη (το ότι κάθε Κυριακή πρέπει να έχουμε κλάση του άρτου) ξεκινάει από μια λάθος γνώμη ότι η πρώτη εκκλησία τηρούσε σαν ιδιαίτερη μέρα αναπαύσεως την Κυριακή. Όμως αυτό δεν ισχύει (Υπάρχει σχετική μελέτη), όπως επίσης ότι η αποστολική εκκλησία τηρούσε το Ιουδαϊκό Σάββατο, ή ότι άλλαξε την ημέρα του Σαββάτου σε Κυριακή.
 

Πρέπει να παρατηρήσουμε στο εδάφιο που εξετάζουμε ότι η ημέρα της λατρείας αναφέρεται μόνο σαν ιστορικό γεγονός. Με κανένα τρόπο δεν είναι εντολή που πρέπει να τηρείται σήμερα από τις εκκλησίες. Δεν γνωρίζουμε αν αυτή η συνάθροιση στην Τρωάδα γινόταν κάθε πρώτη της εβδομάδας (Η Κυριακή σαν όρος μπήκε πολύ αργότερα. Ο Τερτυλλιανός τον 30 αιώνα μ.χ. είναι ο πρώτος που αναφέρεται στην παύση κάθε εγκόσμιας απασχόλησης την Κυριακή. Η σύνοδος της Λαοδίκειας τον 4ο αιώνα μ.Χ. εξέδωσε πρώτη τους κανόνες σχετικά με την τήρηση της Κυριακής και ο μ. Κων/νος εξέδωσε τον πρώτο πολιτικό νόμο για την υποχρεωτική τήρηση της Κυριακής).
 

Το αρχαίο ελληνικό κείμενο δεν λέει “ενώ οι μαθηταί ήσαν συνηγμένοι δια την κλάσιν του άρτου” αλλά συνηγμένων ημών κλάσαι άρτον. Και αυτό σημαίνει ότι ο Παύλος και οι συνεργάτες του είχαν πάρει την πρωτοβουλία στο να γίνει αυτή η συνάθροιση και να κόψουν τον άρτο. Αυτό το γεγονός δεν μπορεί να στηρίξει το επιχείρημα ότι υπήρχε συνήθεια στην εκκλησία της Τρωάδας να συναθροίζονται και να κόπτουν τον άρτο την πρώτη της εβδομάδας. Αν πράγματι ήταν μια κοινή εκκλησιαστική συνήθεια, δεν θα ήταν ανάγκη να τη συστήσει ο απόστολος Παύλος.
 

Χωρίς αμφιβολία θα περίμεναν να κόψουν τον άρτο πριν την δύση του ηλίου την πρώτη ημέρα της εβδομάδος- αν αυτό ήταν συνήθεια της πρώτης εκκλησίας, και υπήρχε κάποια τυπολογία σ’ αυτό.- Όμως διαβάζουμε ότι ο απόστολος Παύλος παρέτεινε τον λόγο και συνέχισε να κηρύττει μέχρι το πρωί, έτσι ώστε έκοψαν τον άρτο την δεύτερη της εβδομάδας! Που λοιπόν η συνήθεια ή ο τύπος;
 

Είχαν συναθροίσεις κάθε μέρα, και τις 7 μέρες που ο Παύλος ήταν στην Τρωάδα (Πραξ.κ:6) γιατί οι χριστιανοί της πόλης δεν θα ήθελαν να χάσουν την ευλογία του να ακούσουν αυτό τον άνθρωπο του Θεού.
 

Κατά την πρώτη της εβδομάδας, μια μέρα πριν αναχωρήσει ο απόστολος Παύλος, πρότεινε να έχουν μια τελευταία συνάθροιση για να κόψουν τον άρτο. Και βέβαια τους κήρυξε, λάτρεψαν τον Κύριο όλοι μαζί, και είχαν το δείπνο του Κυρίου.
 

Στις Πραξ.κ:11 λέγει ότι ο Παύλος αναχώρησε από την Τρωάδα νωρίς το πρωί της δεύτερης ημέρας της εβδομάδας. Ήταν λοιπόν Δευτέρα. Τί θα ήταν πιο φυσικό γι’ αυτούς τους πιστούς της Τρωάδας από το να έχουν δείπνο του Κυρίου μ’ αυτό τον άγιο άνθρωπο του Θεού, κατά την αποχαιρετιστήρια συνάθροιση της πρώτης της εβδομάδας; Αν ο Παύλος έπρεπε να φύγει νωρίς το πρωί της δεύτερης της εβδομάδας, τότε η αποχαιρετιστήρια συνάθροιση έπρεπε να γίνει την πρώτη της εβδομάδας.
 

Δεν υπάρχει λοιπόν καμιά απόδειξη ότι οι πρώτοι χριστιανοί είχαν μια ορισμένη ημέρα κάθε βδομάδα που συναθροιζόταν. Και πουθενά αλλού μέσα στην Κ.Δ. δεν αναφέρεται ότι οι εκκλησίες συναθροιζόταν την πρώτη ημέρα της εβδομάδας. Πουθενά και ποτέ δεν δόθηκε εντολή από τον Ιησού ή τους μαθητές Του ότι η πρώτη ημέρα της εβδομάδας πρέπει να τηρείται σαν αγία ημέρα για τον Κύριο.
 

Όλα τα χριστιανικά δόγματα που είναι θεμελιώδη διδάσκονται με καθαρές εντολές μέσα από το λόγο του Θεού. Αν έπρεπε να ακολουθήσουμε όλες τις ιστορικές ενέργειες των πρώτων χριστιανών, τότε θα έπρεπε να πουλήσουμε και όλα τα υπάρχοντά μας, οτιδήποτε είναι στην κατοχή μας, και να έχουμε τα πάντα κοινά, όπως έκαναν στις Πραξ.δ:32-35.
 

Στις Πραξ.β:46 βλέπουμε ότι οι χριστιανοί έκοπταν άρτο κάθε μέρα και μάλιστα κάτω από την επίβλεψη του αποστόλου Πέτρου και των άλλων αποστόλων. Μήπως έκαναν λάθος; Όχι βέβαια, απλούστατα υπήρχε έντονη η ανάγκη να βρίσκονται κάθε μέρα μαζί και να καταγγέλλουν με την ζωή τους τον πρόσφατο θάνατο του Κυρίου τους.
 

Αν πραγματικά ο Θεός ήθελε να τηρούμε μια ορισμένη μέρα κάθε βδομάδα σαν ειδική μέρα τέλεσης του δείπνου του Κυρίου και λατρείας, ο απόστολος Παύλος δεν θα έγραφε στην επιστολή Ρωμ.ιδ:5,6 Άλλος μεν κρίνει μίαν ημέραν αγιωτέραν παρά άλλην ημέραν, άλλος δε κρίνει ίσην πάσαν ημέραν. Ας είναι έκαστος πεπληροφορημένος εις τον ίδιον αυτού νούν. Ο παρατηρών την ημέραν παρατηρεί αυτήν δια τον Κύριον, και ο μη παρατηρών την ημέραν, δια τον Κύριον δεν παρατηρεί αυτή.

Γαλ.δ:10,11 Ημέρας παρατηρείτε, και μήνας και καιρούς και ενιαυτούς. Φοβούμαι δια σας, μήπως ματαίως εκοπίασα δια σας.
 

Εφ’ όσον λοιπόν δεν υπάρχει ορισμένη ημέρα και συχνότητα τέλεσης του δείπνου του Κυρίου, αυτό υπόκειται στην εξουσία της επιμέρους εκκλησίας, δίχως αυτό να αποκλείει να γίνει την Κυριακή όπως και οποιαδήποτε άλλη ημέρα.