Ε Ι Σ Α Γ Ω Γ Η
Η μελέτη της σκηνής στην έρημο αρχίζει στη Γένεση β:1-3 τότε που ο Θεός έκανε διαθήκη με τον Αβραάμ. Αυτή η διαθήκη πέρασε στο γιο του Αβραάμ, τον Ισαάκ (Γέν.κs:1-5) και μετά στο γιο του Ισαάκ, τον Ιακώβ (Γέν.κn:10-15), του οποίου το όνομα άλλαξε σε Ισραήλ τη στιγμή που νικήθηκε από τον άγγελο του Κυρίου (Γέν.λβ:25-30). Η διαθήκη κληρονομήθηκε αργότερα από τους απογόνους του Ιακώβ που έγιναν γνωστοί σαν ο λαός Ισραήλ.
Ο Θεός υποσχέθηκε στον Αβραάμ ότι θα έδινε στους απογόνους του τη γη Χαναάν, μια περιοχή που κατοικούνταν τότε από ειδωλολατρικές φυλές. Είπε ακόμα στον Αβραάμ ότι παρ’ όλο που το σπέρμα του θα κατοικούσε σε μια γη που δεν θα ήταν δική τους, και θα καταθλίβονταν, θα επέστρεφαν στη γη της Επαγγελίας στην τέταρτη γενιά (Γέν.ιε:1-21). Τελικά, με το Μωυσή, οδήγησε το λαό Ισραήλ έξω απ’ την Αίγυπτο όπως είχε υποσχεθεί (Έξ.ιβ:40-42).
Ο Θεός σχεδίασε ότι η Σκηνή του Μαρτυρίου, μια σκηνοειδής κατασκευή στην οποία Αυτός θα κατοικούσε ανάμεσα στο λαό Του, δεν θα οδηγούσε το λαό μόνο πίσω στη Χαναάν, αλλά επίσης πίσω στην πίστη του Αβραάμ. Ο λαός Ισραήλ περιπλανιόταν στην έρημο σαράντα χρόνια. Τελικά, μετά το θάνατο του Μωυσή, ο Ιησούς του Ναυή τους οδήγησε μέσα στη Γη της Επαγγελίας.
Σχεδόν τρεις μήνες μετά που ο Θεός απελευθέρωσε τον Ισραήλ από την Αιγυπτιακή σκλαβιά και τον στρατό του Φαραώ - με θαυματουργικό πέρασμα της Ερυθράς Θάλασσας - έφτασαν στο Σινά (Έξ.ιθ:1,2). Αυτό ήταν το ίδιο βουνό - λεγόταν και Χωρήβ -όπου ο Θεός εμφανίστηκε στο Μωυσή στην καιγόμενη βάτο και τον κάλεσε να επιστρέψει στην Αίγυπτο για να οδηγήσει το λαό Του έξω από τη δουλεία (Έξ.γ:1-12).
Αμέσως μετά που η μεγάλη αυτή ομάδα στρατοπέδευσε απέναντι από το όρος Σινά, ο Θεός άρχισε να έχει κοινωνία με το Μωυσή από την κορυφή του όρους για να προετοιμάσει το λαό για μια ξεχωριστή φανέρωση της δόξας Του την τρίτη μέρα.
Εκείνη την ώρα θα έδινε το Νόμο Του δια του οποίου θα κυβερνούσε τον Ισραήλ (Έξ.ιθ:3-17).
Στον προσδιορισμένο καιρό ο Μωυσής έφερε το λαό έξω από το στρατόπεδό για να συναντηθεί με το Θεό. Αν και στεκόταν στους πρόποδες του βουνού, δεν το άγγιξαν διότι ο Θεός είχε δώσει οδηγία στο Μωυσή να βάλει όρια γι’ αυτούς. Μια πυκνή νεφέλη στάθηκε πάνω απ’ το βουνό. Βροντές, αστραπές και καπνός, σαν από καμίνι, κύκλωσε την κορυφή, και όλο το όρος τραντάχθηκε βίαια. Πολλούς αιώνες αργότερα ο απόστολος Παύλος αναφέρθηκε σ’ αυτή την περίπτωση όταν είπε: “Και τόσον φοβερόν ήτο το φαινόμενον, ώστε ο Μωυσής είπε, κατάφοβος είμαι και έντρομος” (Εβρ.ιβ:21).
Η φωνή του Κυρίου αντήχησε από την κορυφή σαν τον ήχο μιας μεγάλης σάλπιγγας. Ο ήχος ακουγόταν επί πολλή ώρα και αυξανόταν συνεχώς. Όταν ο λαός είδε τη δυναμική φανέρωση του Κυρίου, εσύρθησαν και εστάθησαν μακρόθεν (Έξ.κ:18). Όπως αναφέρεται στην Έξοδο κ:1-17, ο Κύριος έδωσε τις 10 Εντολές. Έπειτα, ο λαός είπε στο Μωυσή “Συ λάλησον προς ημάς, και θέλομεν ακούσει και ας μη λαλήση προς ημάς ο Θεός, δια να μη αποθάνωμεν” (Έξ. κ:19). Ο Μωυσής έφερε τους λόγους του λαού στον Κύριο. Ο Θεός του είπε: ”Ούτως ειπέ προς τους υιούς Ισραήλ Σεις είδετε ότι εκ του ουρανού ελάλησα με σας. Μη κάμητε θεούς μετ’ εμού αργύρους, μηδέ κάμητε εις εαυτούς θεούς χρυσούς θυσιαστήριον εκ γης κάμε εις εμέ και θυσίαζε επ’ αυτού τα ολοκαυτώματά σου, και τας ειρηνικάς προσφοράς σου, τα πρόβατα σου και τους βόας σου εν παντί τόπω όπου αναμνήσω το όνομά μου, θέλω έρχεσθαι προς σε, και θέλω σε ευλογεί εάν δε εκ λίθων κάμης θυσιαστήριον εις εμέ, δεν θέλεις οικοδομήσει αυτό εκ πέτρας πελεκητής διότι, εάν περάσεις επάνω αυτού το εργαλείον σου, θέλεις μολύνει αυτό και μη ανεβής δι’ αναβαθμίδων επί το θυσιαστήριόν μου, δια να μη αποκαλυφθή επ’ αυτούς η γύμνωσις σου” (Έξ.κ:22-26).
Ο Θεός είπε αυτούς τους λόγους στο Μωυσή για τους υιούς Ισραήλ για να δώσει έμφαση στην σοβαρότητα της ανυπακοής των εντολών Του, και να τους βεβαιώσει για τις ευλογίες Του όταν υπακούουν. Τους είπε ότι πρέπει να φτιάχνουν τα θυσιαστήριά τους από τη γη ή από απελέκητη πέτρα για να τους διδάξει ότι δεν μπορούσαν να δικαιώσουν τους εαυτούς τους με τα δικά τους έργα. Στο εδάφιο 26 ο Θεός φαίνεται να έχει δείξει ότι η ανυπακοή τους θα ήταν σαν την γυμνότητα, ή την ενοχή, πιθανόν αναφερόμενος στην ανυπακοή του Αδάμ και της Εύας.
Ο Θεός έδωσε πολλούς νόμους και οδηγίες στο Μωυσή για το λαό. Όπως αναφέρεται στην Έξοδο κα-κγ, (κδ:4), ο Μωυσής έγραψε όλους τους λόγους Του στο βιβλίο της διαθήκης, έπειτα έφτιαξε ένα θυσιαστήριο και μάζεψε το λαό.
Έστειλε νεανίσκους να προσφέρουν ολοκαυτώματα και ειρηνικές θυσίες στον Κύριο. Κράτησε το μισό του αίματος των θυσιών σε λεκάνες και ράντισε το άλλο μισό στο θυσιαστήριο (Έξ.κδ:4-6). Μετά διάβασε στο λαό όλους τους λόγους του Κυρίου από το βιβλίο της διαθήκης. Όταν αυτοί υποσχέθηκαν να υπακούσουν (Έξ.κδ:7-8), ράντισε το εναπολειφθέν αίμα πάνω τους και είπε “Ιδού το αίμα της διαθήκης, την οποία ο Κύριος έκαμε προς εσάς κατά πάντας τούτους τους λόγους”.
Κ Ε Φ Α Λ Α Ι Ο 1
Ο Μωυσής στο όρος Σινά
(Έξοδος κε-λα)
Συνοδευόμενος από τον Ιησού του Ναυή, τον Ααρών και τους γιους του, ο Μωυσής ανέβηκε μέχρι ένα σημείο πάνω στο όρος, όπου είδαν τον Κύριο στη δόξα Του, να κάθεται σε λιθόστρωτο από λίθους σαπφείρου. Έπειτα ο Κύριος κάλεσε το Μωυσή πάνω στο βουνό όπου παρέμεινε 40 μέρες και 40 νύχτες (Έξ.κδ:12-18). Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ο Θεός έγραψε τις Δέκα Εντολές σε δύο λίθινες πλάκες και έδωσε στο Μωυσή τα σχέδιά Του, τα πρότυπά Του, και πλήρεις οδηγίες για την κατασκευή της Σκηνής του Μαρτυρίου. Επίσης είπε στο Μωυσή να δεχτεί αυτοπροαίρετες προσφορές από το λαό, όλων των υλικών που θα χρειάζονταν για το κτίσιμο της Σκηνής, την επίπλωσή της, και τις υπηρεσίες της (Έξ.κε:1-9).
Ο σκοπός του Θεού για τη Σκηνή
Ο αρχικός σκοπός του Θεού για τη Σκηνή του Μαρτυρίου δίνεται στην Έξοδο κε:8 “Kαι ας κάμωσιν εις εμέ αγιαστήριον, δια να κατοικώ μεταξύ αυτών”. Αλλά ο μακροπρόθεσμος στόχος Του - καθώς αποκαλύπτεται μέσα από τύπους και σκιές - αφορούσε το προσεκτικά δοσμένο σχέδιο της Σκηνής και το κάθε υλικό που χρησιμοποιήθηκε στην κατασκευή της. Θα το δούμε πιο καθαρά από μια εκτενή μελέτη του σχεδίου και της κατασκευής της.
Οι Γραφές φανερώνουν, ότι η αιτία της Δημιουργίας, ήταν η επιθυμία του Θεού να έχει ένα λαό με τον οποίο θα μπορούσε να συγκατοικεί και να συναναστρέφεται. Ο Θεός περπατούσε στον Κήπο της Εδέμ με τον Αδάμ και την Εύα μέχρι που η ανυπακοή τους έσπασε αυτήν την κοινωνία. Παρ’ όλα αυτά, ο μεγάλος πανταχού παρών και τα πάντα πληρών Θεός μας ήξερε πριν από τη δημιουργία ότι η ανθρωπότητα θα αποτύγχανε. Σαν συνέπεια, ο Θεός προσχεδίασε το σχέδιό της απολύτρωσης εν Χριστώ μέσω του οποίου θα μπορούσε να φέρει τους ανθρώπους πίσω, σε κοινωνία μαζί Του. Θέλοντας λοιπόν να φέρει το λαό Ισραήλ σε κοινωνία μαζί Του, σχεδίασε τη Σκηνή του Μαρτυρίου όπου θα μπορούσε να φανερώνεται στα Αγια των Αγίων, ξεχωρισμένος απ’ αυτούς δια του εσωτερικού καταπετάσματος. Εκεί θα μπορούσαν να επικοινωνήσουν μαζί Του για τις ανάγκες τους με μετάνοια και θυσίες.
Μαθαίνουμε από τη μελέτη των Γραφών, ότι ο ουσιαστικός σκοπός του Θεού για τη Σκηνή του Μαρτυρίου ήταν ότι θα παρουσίαζε, με τύπους και σκιές, ένα καθαρό σχέδιο της πνευματική Του βασιλείας δημιουργημένης εν Χριστώ (Εφεσ.β:10 δ:22-24).
Στην πνευματική Του βασιλεία, το χώρισμα θα έφευγε και τα υπάκουα παιδιά Του θα είχαν ξανά μια ευλογημένη κοινωνία με Αυτόν. Θα ερευνήσουμε αυτή την τυπική εικόνα της πνευματικής βασιλείας του Κυρίου αφού θα έχουμε μελετήσει λεπτομερώς όλα τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν, το σχέδιο κατασκευής (της Σκηνής), την επίπλωση της, και τις υπηρεσίες του ιερατείου της.
Ο Ισραήλ λατρεύει το Χρυσό Μόσχο
Μετά από σαράντα μέρες και νύχτες στην κορυφή του Σινά, στην παρουσία του Κυρίου, ο Θεός έστειλε το Μωυσή πίσω στο στρατόπεδο του Ισραήλ. Ο Γιάχβε πρόσταξε: “Υπαγε, κατάβηθι διότι ηνόμησεν ο λαός σου, τον οποίο εξήγαγες εκ της Αιγύπτου εξετράπησαν ταχέως εκ της οδού την οποίαν προσέταξα εις αυτούς” (Έξ.λβ:7,8). Έπειτα ο Κύριος του είπε, “Τώρα λοιπόν, άφες με, και θέλει εξαφθή η οργή μου εναντίον αυτών, και θέλω εξολοθρεύσει αυτούς και θέλω σε καταστήσει έθνος μέγα” (Έξ.λβ:10).
Ο Θεός δεν καταδίκασε μόνο τον Ισραήλ, αλλά δοκίμασε και το Μωυσή, τον άνθρωπο που είχε διαλέξει να είναι ο μεσίτης μεταξύ Αυτού και του αμαρτωλού λαού. Η μεσολάβηση του Μωυσή προς τον Κύριο εκ μέρους των υιών Ισραήλ δεν σήμαινε ότι αυτός ήταν πιο ελεήμων από το Θεό. Κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να είναι τόσο ελεήμων όσο ο Θεός. Αλλά μέχρι να υπάρξει μια συμφιλίωση μεταξύ του Θεού και των ανθρώπων θα έπρεπε να υπάρχει ένας μεσίτης μεταξύ του Πλάστη και του πλάσματος Του.
Ο Μωυσής απέδειξε την πιστότητά του στη θέση που τον κάλεσε ο Θεός. Μεσίτευε προς το Θεό γι’ αυτούς τους ανθρώπους κάθε φορά που αυτοί μουρμούριζαν κι επαναστατούσαν ενάντια στις δοκιμασίες της περιπλάνησής τους στην έρημο. Συνέχισε να το κάνει αυτό μέχρι που τελείωσε την αποστολή του στο όρος Νεβώ και θάφτηκε από τον Θεό (Δευτερ.λδ:1-8). Κάνοντας έτσι, ο Μωυσής απέδειξε ότι πιο πολύ νοιαζόταν για την σωτηρία του Ισραήλ από το να γίνει η κεφαλή ενός μεγάλου έθνους. Οι αμαρτωλοί άνθρωποι δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με το Θεό, εκτός δια κάποιου μεσίτη. Ο Θεός χρησιμοποίησε πιστούς ανθρώπους στον καιρό της Παλαιάς Διαθήκης για να κρατούν αυτή τη θέση μέχρι να αποκαλυφθεί ο αληθινός Του Μεσίτης που θα γεφύρωνε το χάσμα μεταξύ των αμαρτωλών ανθρώπων και του Εαυτού Του (Εβρ.η:1-6, Α’ Τιμ.β:5,6, Ιωάν.α:51).
Ο Ιώβ, στη μέση των μεγάλων του δοκιμασιών, ένιωθε αβοήθητος όταν δεν μπορούσε να φτάσει στο Θεό μέσω της προσευχής του. Είπε “Διότι δεν είναι άνθρωπος ως εγώ, δια να αποκριθώ προς αυτόν, και να έλθωμεν εις κρίσιν ομού. Δεν υπάρχει μεσίτης μεταξύ ημών, δια να βάλη την χείραν αυτού επ’ αμφοτέρους ημάς” (Ιώβ θ:32-33).
Ο Ιησούς είναι αυτός ο Μεσίτης δια του οποίου όλοι οι άνθρωποι μπορούν να έρθουν στο Θεό (Α’ Τιμ.β:5). Στο όρος Σινά, ο Μωυσής έδειξε την αγάπη του για το έθνος Ισραήλ δια της μεσιτείας του. “Και ικέτευσεν ο Μωυσής Κύριον τον Θεόν αυτού, και είπε, Διατί, Κύριε, εξάπτεται η οργή σου εναντίον του λαού σου, τον οποίον εξήγαγες εκ γης Αιγύπτου, μετά μεγάλης δυνάμεως και κραταιάς χειρός;” (Έξ. λβ:11). Ο Θεός τον άκουσε και ανταποκρίθηκε στη μεσιτεία του.
Ο Θεός δεν μπορεί να αλλάξει επειδή είναι πάντα σωστός και τέλειος. Δεν μπορεί να μεταμεληθεί με την έννοια της μεταμέλειας των ανθρώπων (Έξ.λβ:14). Παρ’ όλα αυτά οι ενέργειες Του συχνά βασίζονται στις ενέργειες των ανθρώπων. Κατά συνέπεια, ο Θεός ανταποκρίθηκε στη μεσιτεία του Μωυσή για τον Ισραήλ. Έπειτα, ο Μωυσής κατέβηκε απ’ το βουνό για να ασχοληθεί με το λαό που τόσο γρήγορα είχε σπάσει τον όρκο του να υπακούει όλους τους λόγους του Θεού.
Όταν ο Μωυσής είδε αυτούς που μόλις είχαν απελευθερωθεί από την σκλαβιά της Αιγύπτου και που είχαν σωθεί με την θαυματουργή διάβαση της Ερυθράς Θάλασσας να χορεύουν σαν ειδωλολάτρες γύρω απ’ το χρυσό μοσχάρι, η οργή του εξάφθηκε. Πέταξε κάτω και έσπασε τις λίθινες πλάκες που είχαν γραμμένες τις Δέκα Εντολές. Οι σπασμένες πλάκες δεν ήταν πρόβλημα για το Θεό. Μετά που ο λαός είχε τιμωρηθεί αυστηρά - πρώτα από τον ηγέτη και μετά από τον Κύριο (Έξ.λβ:15-35), και μετά που ο Θεός είχε διαβεβαιώσει το Μωυσή ότι σίγουρα θα οδηγούσε τον Ισραήλ στη Χαναάν (Έξ.λγ:1-17)) - ξανακάλεσε το Μωυσή στο βουνό για άλλες σαράντα ημέρες και νύχτες. Ο “Κύριος” παρήγγειλε στο Μωυσή να φέρει μαζί του δύο λίθινες πλάκες πάνω στις οποίες θα έγραφε Αυτός όλους τους λόγους που είχε γράψει στις πρώτες πλάκες (Έξ.λδ:1-4).
Ο Θεός επίσης σιγούρεψε την επιθυμία του Μωυσή να ξαναδεί τη δόξα Του (Έξ.λγ:18-23). Αποκάλυψε τη δόξα Του στο Μωυσή με τη διακήρυξη του ονόματός Του. Ο “Κύριος” κήρυξε: «Κύριος, Κύριος ο Θεός, οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος, και πολυέλεος, και αληθινός, φυλάττων έλεος εις χιλιάδας, συγχωρών ανομίαν και παράβασιν και αμαρτίαν, και ουδόλως αθωόνων τον ένοχον ανταποδίδων την ανομίαν των πατέρων επί τα τέκνα, και επί τα τέκνα των τέκνων, έως τρίτης και τέταρτης γενεάς» (Έξ.λδ:6,7).
Αυτή η διακήρυξη είναι μια αληθινή εικόνα του δοξασμένου χαρακτήρα του μεγάλου Θεού και Σωτήρα μας. Όταν ο Μωυσής κατέβηκε από το βουνό μετά τη δεύτερη 40ήμερη περίοδο στη νεφέλη της δόξας της παρουσίας του Θεού, το πρόσωπό του έλαμπε με τη δόξα του Θεού. Καθώς ο Ααρών και ο λαός φοβόταν να πάνε κοντά του, έβαλε ένα κάλυμμα στο πρόσωπό του για να τους πει όλους τους λόγους του Κυρίου. Παρ’ όλα αυτά, όταν πήγαινε να μιλήσει στον Κύριο, αφαιρούσε το κάλυμμα (Έξ.λδ:29-35).
Ο Μωυσής δίδαξε το λαό
Αμέσως μετά που ο Μωυσής κατέβηκε απ’ το βουνό, μάζεψε όλο τον Ισραήλ για να τους δώσει τους λόγους του Κυρίου. Ο Γιάχβε είχε πει στο Μωυσή να γράψει όλους τους λόγους Του, που θα πληροφορούσαν και θα φώτιζαν το λαό σχετικά με την διαθήκη που έκανε με αυτούς (Έξ.λδ:27,28). Ο ίδιος ο Κύριος είχε γράψει τις Δέκα Εντολές στις πρώτες λίθινες πλάκες (Έξ.λα:18, λβ:16 ), και είχε υποσχεθεί στο Μωυσή ότι θα τις ξανάγραφε στις δεύτερες (Έξ.λδ:1).
Πρώτα απ’ όλα, ο Μωυσής δίδαξε στο λαό το νόμο του Σαββάτου. Η τήρηση του Σαββάτου απαιτούσε απ’ όλο τον Ισραήλ να τιμούσε το Θεό και φαίνεται ότι ήταν μια θεμελιώδης εντολή της διαθήκης. Ο Μωυσής έδωσε έμφαση στο ότι πρέπει να είναι μια άγια μέρα στον Κύριο και όλη τους η προσευχή και η λατρεία πρέπει να δίδεται σ’ Αυτόν (Έξ.λε:1-3).
Το δεύτερο θέμα το οποίο δίδαξε ο Μωυσής ήταν η Σκηνή του Μαρτυρίου. Η Σκηνή ήταν μεγίστης σημασίας στη σχέση του Θεού με το λαό Ισραήλ. Θα ήταν ένα μέρος όπου θα αναγνώριζαν την παρουσία Του ως κατοικούσα ανάμεσά τους. δια μέσου των υπηρεσιών του ιερατείου της Σκηνής, ο Θεός θα παρουσίαζε στο λαό την εξάρτησή τους από Αυτόν και τις ευθύνες τους σ’ Αυτόν. Ο Θεός έδωσε προτεραιότητα στη Σκηνή σαν την πρώτη ασχολία που θα έπρεπε να έχει ο Ισραήλ. Πρόσταξε το Μωυσή να λάβει αυτοπροαίρετες προσφορές απ’ το λαό για όλα τα υλικά που θα χρησιμοποιούνταν για την κατασκευή της Σκηνής, για την επίπλωση και για τις υπηρεσίες. Κάθε αντικείμενο, όσο μικρό κι αν ήταν, ήταν πολύ σημαντικό στην όλη κατασκευή, αλλά και στην τυπολογία του όλου σχεδίου.
Ο Μωυσής έφερε το θέμα της Σκηνής ζητώντας μια αυτοπροαίρετη προσφορά, όπως είχε λάβει την οδηγία από το Θεό. Κατέγραψε αναλυτικά οτιδήποτε θα χρειαζόταν για να χτίσει αυτό το αγιαστήριο για τον Κύριο για να κατοικεί ανάμεσά τους. Κατέγραψε τα υλικά όπως: χρυσός, ασήμι, χαλκός, κυανούν, πορφυρούν, (βύσσος), φίνο λινό, τρίχες αιγών, δέρματα κριών κοκκινοβαφή, δέρματα θώων, ξύλο σιττίμ (ακακίας), έλαιο για το φως, και αρώματα για το έλαιο του χρίσματος και για το ευώδες θυμίαμα, λίθους ονυχίτες, και λίθους για να τοποθετηθούν στο εφόδ και στο περιστήθιο. Όχι μόνο ζήτησε αυτά τα υλικά ο Κύριος, αλλά επίσης ζήτησε και πρόθυμη εργασία από όλους που ήταν ικανοί σε διάφορες τέχνες (Έξ. λε:5-19).
Ο Κύριος ξεκαθάρισε στο Μωυσή ότι θα δεχόταν μόνο δώρα και εθελοντικές υπηρεσίες που θα προσφερόταν ελεύθερα απ’ την καρδιά. Φαίνεται ότι πρακτικά όλη η συναγωγή ανταποκρίθηκε σ’ αυτή την κλήση.
“Και εξήλθε πάσα η συναγωγή των υιών Ισραήλ απ’ έμπροσθεν του Μωυσέως. Και ήλθον, πας άνθρωπος του οποίου η καρδιά διήγειρεν αυτόν και πας τις του οποίου το πνεύμα αυτού έκαμε προαιρετικόν, έφεραν την προσφοράν του Κυρίου δια το έργον της σκηνής του μαρτυρίου, και δια πάσαν την υπηρεσίαν αυτής, και δια τας αγίας στολάς. Kαι ήλθον, άνδρες τε και γυναίκες, όσοι προαιρετικής καρδιάς, φέροντες βραχιόλια, και ενώτια, και δακτυλίδια, και περιδέραια, παν σκεύος χρυσούν και πάντες όσοι προσέφεραν προσφοράν χρυσίου εις τον Κύριο..... Και πάσα γυνή συνετή την καρδίαν, έκλωθον με τας χείρας αυτών, και έφερον κεκλωσμένα, το κυανούν και το πορφυρούν, το κόκκινον, και την βύσσον. Και πάσαι αι γυναίκες, των οποίων η καρδιά διήγειρεν αυτάς εις ευμηχανίαν, έκλωσε τας τρίχας των αιγών” (Έξ.λε:20-22, 25, 26).
Oι άρχοντες του λαού έφεραν τους πολύτιμους λίθους που χρειαζόταν γι’ αυτή τη δουλειά. Έφεραν επίσης το έλαιο για το φως, τα αρώματα για το χριστήριο έλαιο και για το ευώδες θυμίαμα (Έξ. λε:27,28). Ο λαός ανταποκρίθηκε τόσο γενναιόδωρα ώστε σύντομα είχαν πολλά από όλα, και ο Μωυσής έστειλε διαταγή σε όλο το στρατόπεδο να μην κάμουν άλλη εργασία ή να φέρουν υλικά (Έξ.λς:5-7).
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
