Δεν ήμουν ο πρώτος από την τάξη μoυ, έγραψε κάποιος, ούτε κι ο τελευταίος. Στην πορεία όμως της ζωής μου διαπίστωσα πως ήταν πολλά τα πράματα που δεν μου έμαθαν στα σχολεία που φοίτησα. Θέματα σπουδαία και ζωτικά. Γνώσεις που ίσως ορίζουν τη διαφορά ανάμεσα σε μια ζωή ευτυχισμένη ή αποτυχημένη.
Και το χειρότερο, δεν ήμουν ο μόνος μ' αυτές τις ελλείψεις. Ακόμη κι αυτοί που αποφοίτησαν με πολύ καλύτερους βαθμούς από μένα δεν απέκτησαν αυτές τις γνώσεις επειδή στα σχολεία μας δεν έγινε καμιά προσπάθεια να τις διδάξουν.
Δεν αναφέρομαι βέβαια στην ανάγνωση και την αριθμητική, ούτε έχω παράπονο από κάποιο συγκεκριμένο σχολείο ή δάσκαλο. Όμως εκείνα που δεν μου δίδαξαν ήταν τα πιο σπουδαία ζητήματα, που αναγκάστηκα να μάθω κάπου στο διάβα της ζωής μου. Κι αναρωτιέμαι αν κανείς είχε φροντίσει να διδάξει σχετικά κι αυτούς ακόμη τους δασκάλους μου.
Σαν τι;
Ας πούμε νια παράδειγμα πώς να γνωρίσω την κοπέλα που θα γινόταν η μελλοντική μου σύζυγος. 'Η πώς θα γίνω σωστός σύζυγος και καλός πατέρας.
'Η πώς να διαλέξω το επάγγελμά μου. Πώς να έχω καλές σχέσεις με τους γείτονές μου, τους γνωστούς και τους φίλους μου, τους συναδέλφους και τον εργοδότη μου.
Ούτε μου είπαν ποτέ τι δικαιούμαι αλλά και τι οφείλω στην Εκκλησία μου.
Ασφαλώς τα σχολεία της πολιτείας δίνουν στους νέους εφόδια νια να κερδίζουν το ψωμί τους (εξαιρέστε τον παράγοντα της ανεργίας) δεν τους διδάσκουν όμως πώς να ζουν.
Έτσι έχουμε γύρω μας, αλλά και ανάμεσά μας, ένα πλήθος προβληματικές καταστάσεις που ξεκίνησαν ακριβώς από αυτή την απουσία της σωστής γνώσης.
Θα πει όμως κάποιος, όλοι τελικά γνωρίζουμε τη σύζυγο μας και μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, και εργαζόμαστε σε μια δουλειά - αν θέλουμε πηγαίνουμε και στην εκκλησία. Είναι τόσο σπουδαίο το ζήτημα;
Μια άποψη σαν κι αυτήν τουλάχιστο φανερώνει την άγνοια και την επιπολαιότητα που συνήθως μας χαρακτηρίζει, σαν λαό και σαν κοινότητα. Γιατί στ' αλήθεια όλοι διανύουμε τη ζωή μας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ωστόσο οι περισσότεροι είναι μετανιωμένοι για πάρα πολλά σημεία αυτής της ζωής. Γεγονός που αποδεικνύει ακριβώς τους λαθεμένους δρόμους και χειρισμούς μας.
Σκοπός αυτού του σημειώματος είναι να διεγείρει την προσοχή των γονιών αλλά και των ποιμένων των Εκκλησιών ακόμη και κάθε υπεύθυνου ατόμου, να αναρωτηθούμε: Τι κάνουμε για τα παιδιά και τους νέους μας; Μήπως αρκούμαστε να τους μεταδώσουμε μερικές αλήθειες - πολλές φορές ακαταλαβίστικες - και να τα «οργανώνουμε» (ή αν θέλετε «καλουπώνουμε») σε κάποιους ομίλους, ομάδες κ.τ.λ.;
Η ζωή συνεχίζει το δρόμο της - ώσπου να 'ρθει ο Χριστός - αλλά μέχρι τότε όπως εμείς μεγαλώσαμε με μηδαμινή ή καθόλου φροντίδα, πολύ φοβόμαστε πως ίδια τύχη περιμένει και τη νέα γενιά.
Είσαι γονιός, ποιμένας, πιστός; Κάτι ακόμη πε¬ριμένει ο Κύριος, αδελφέ! Και σε παρακαλώ μην πεις άλλη μια φορά το γνωστό: «Ωχ, αδελφέ».
