ΚΥΡΙΑΚΟ ΔΕΙΠΝΟ - Δείπνο (1)

ΚΥΡΙΑΚΟΝ ΔΕΙΠΝΟΝ (Α’ΚΟΡ.ια:20)
ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ (Α’ΚΟΡ.ι:21)
ΚΛΑΣΙΣ ΤΟΥ ΑΡΤΟΥ (ΠΡΑΞ.β:42, κ:7)
ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ (Α’ΚΟΡ.ι:16)

Κάτω απ’ αυτά τα ονόματα αναφέρεται ο ένας από τους δύο τύπους (ο άλλος είναι το βάπτισμα στο νερό) τους οποίους ο Κύριος Ιησούς μας παρέδωσε να φυλάσσουμε σύμφωνα με το λόγο του Θεού.
 

Όμως, η κοινωνία του σώματος και του αίματος του Χριστού για την αληθινή εκκλησία δεν είναι ένας απλός, ξερός τύπος, αλλά είναι μια ανάγκη!

Και το λέμε αυτό, γιατί από αιώνες τώρα, η κρατική εκκλησία διαστρεβλώνει μέσα στις συνειδήσεις των ανθρώπων την αλήθεια, την ομορφιά και τη δύναμη αυτού του τύπου. Κρατάει τον ξερό τύπο, λάθος κι αυτόν, κι η ουσία έχει χαθεί μέσα από τις καρδιές των ανθρώπων.
 

Βέβαια στο διάβολο αρέσει να έχει τους ανθρώπους να βλέπουν σε ξερούς τύπους που δεν προσφέρουν ζωή, γιατί έτσι τους κλέβει την αλήθεια και τη δύναμη που έχεις όταν πιστεύεις και πράττεις αυτήν.
 

Μέσα απ’ αυτή τη μελέτη θέλουμε με τη χάρη του Ιησού Χριστού να φανερώσουμε το ψέμα για να φανεί η αλήθεια που σύμφωνα με το λόγο του Θεού θα μας ελευθερώσει! (Ιωάν.η:32).
 

Από τη “Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια του Πυρσού” τόμος ΙΔ σελ.657 διαβάζουμε για την “ΚΟΙΝΩΝΙΑ”:
 

Η κοινωνία ή μετάληψις των τιμίων δώρων υπό των ιερουργούντων κληρικών και των πιστών (εκείνων, οίτινες έχουν προς τούτο προπαρασκευασθεί) γίνεται κατά το τέλος της λειτουργίας και μετά την ευχαριστίαν και τον αγιασμόν των τιμίων Δώρων. Και πρώτον μεν κοινωνούν οι κληρικοί.

Ο διάκονος περιβάλλεται σταυροειδώς το ωράριον και εισέρχεται εις το άγιον Βήμα, τότε δε κλείεται η ωραία πύλη και ο χορός ψάλλει το κοινωνικόν. Κατά την ώραν ταύτην οι λειτουργοί προετοιμάζονται εντός του αγίου Βήματος δια την κοινωνίαν. Ο ιερεύς χωρίζει τον άγιον Αρτον εις τέσσαρας μερίδας μετά προσοχής και ευλαβείας και θέτει εις τον άγιον δίσκον σταυροειδώς ως εξής:

                                     
                                                                            ΙΣ
                                                                     ΝΙ        ΚΑ
                                                                           ΧΡ

έπειτα λαμβάνει την άνω κειμένην μερίδα, την φέρουσα τα αρχικά γράμματα ΙΣ (Ιησούς) κάμνει με αυτήν σταυρόν άνωθεν του αγίου ποτηρίου και λέγων: “Πλήρωμα ποτηρίου πίστεως Πνεύματος Αγίου αμήν” εμβάλλει αυτήν εις το άγιον Ποτήριον. Μετά ταύτα προσφέρεται το ζέον εκ του οποίου ο διάκονος εγχέει σταυροειδώς εις το Ποτήριον. Κατόπιν τούτου οι λειτουργοί ιερείς και διάκονοι κοινωνούν εντός του αγίου βήματος. Μετά το τέλος του κοινωνικού και αφού κοινωνήσει ο κλήρος, ανοίγεται η ωραία Πύλη, ο δε διάκονος κρατών το άγιον Ποτήριον και εξερχόμενος λέγει: “Μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης προσέλθετε” 

Αυτό είναι το ξερό τυπικό της «Ορθοδόξου εκκλησίας»”, αλλά βέβαια ΤΙΠΟΤΑ απ’ όλα αυτά δεν είναι γραμμένο μέσα στο λόγο του Θεού. Όμως δυστυχώς οι άνθρωποι που πηγαίνουν να «κοινωνήσουν» νομίζουν ότι παίρνουν από το σώμα και το αίμα του Ιησού Χριστού. Κι εδώ μπαίνουμε σ’ ένα πολύ σοβαρό θέμα, ΤΗ ΜΕΤΟΥΣΙΩΣΗ, που είναι καθαρή διδασκαλία δαιμονίων, κατ’ ευθείαν από το διάβολο, και που το θρησκευτικό κατεστημένο έχει πείσει τον κόσμο ότι με κάποιο ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗ τρόπο συμβαίνει!!
 

Να τι λέει πάλι η «Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια» τόμος ΙΖ σελ.91 για τη λέξη ΜΕΤΟΥΣΙΩΣΙΣ:
 

Είναι η μεταβολή της ουσίας πράγματος τινός, της φυσικής υποστάσεώς του. Από του ΙΒ’ αιώνος ήρξατο εν μόνη τη δυτική εκκλησία να καλήται η εν τη ευχαριστία μεταβολή του άρτου και του οίνου μετουσίωσις (TRANSUBSTATIATIO), πρώτου ποιησαμένου χρήσιν του όρου τούτου πιθανώς του HILDEBERT VON TOURS. Τον όρον τούτον μετεχειρίσθει η δυτική εκκλησία προς παράστασιν ιδίας θεωρίας εν αυτή αναπτυχθείσης και προσπαθούσης να εξηγήσει τον τρόπον της μεταβολής του άρτου και του οίνου εις σώμα και αίμα του Κυρίου.
 

Κατά την θεωρίαν ταύτην της δυτικής εκκλησίας, την στηριζομένην επί της αρχαίας φιλοσοφίας, της διακρινούσης, ως γνωστόν, εν τοις ούσιν, ούσιαν και συμβεβηκότα, μετά την ευλογίαν των τιμίων δώρων παύει υπάρχουσα η ουσία τούτων, μεταβαλλομένη εις σώμα και αίμα του Χριστού μένουσι όμως τα συμβεβηκότα του άρτου και του οίνου, άτινα ούτους υποπίπτουσιν εις τας αισθήσεις ημών. Την θεωρία ταύτην της μετουσιώσεως ανέπτυξαν και άλλοι των δυτικών θεολόγων, μάλιστα δε ο Θωμάς ο Ακινάτος, έκτοτε δε ήρξατο γενικώς εν τη δυτική εκκλησία επικρατούσα, μέχρι ού η σύνοδος του Τριδέντου ανύψωσεν αυτήν εις δόγμα.
 

Από του ΙΕ αιώνος γίνεται χρήσις του όρου μετουσίωσις και εν τη ανατολική εκκλησία, πρώτου ποιησαμένου αυτού χρήσιν του Γεναδίου Σχολαρίου αλλ’ουχί προς δήλωσιν της θεωρίας της μετουσιώσεως της δυτικής εκκλησίας, αλλ’απλώς ως ταυτοσήμου προς τον όρον μεταβολή. 

Ενώ λοιπόν η δυτική εκκλησία μεταχειρίζεται τον όρο μετουσίωσις προς παράστασιν ιδίας θεωρίας περί του τρόπου της μεταβολής του άρτου και του οίνου εις σώμα και αίμα του Κυρίου, η ανατολική εκκλησία μεταχειρίζεται αυτόν ως ταυτόσημο προς τον όρον μεταβολή, εξακολουθούσα να πιστεύει, ως η αρχαία εκκλησία, ότι ο τρόπος της μεταβολής είναι ακατανόητος εις τον ανθρώπινο νουν.

Αλλά ας δούμε τι λέει και η Εκκλησιαστική Ιστορία του καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, Αρχιμ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗ που έχει τιμηθεί με βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών (τέταρτη έκδοση) σελ.536:
 

Υπό των θεολόγων της ιβ’ εκατονταετηρίδος ωρίσθη ο τρόπος της μεταβολής του άρτου και του οίνου της θείας ευχαριστίας εις σώμα και αίμα του Χριστού. Εχρησιμοποιήθη η Αριστοτέλειος διάκρισις ουσίας και ιδιοτήτων. Αι ιδιότητες του άρτου και του οίνου μένουσι, μεταβάλλεται δε η ουσία αυτών (μετουσίωσις). Ο καθορισμός ούτος ανεγνωρίσθη ως δόγμα υπό του Ρώμης Ιννοκεντίου εν τη ιβ’οικουμενική συνόδω της Ρώμης (Λατερανού 1215).

Βλέπουμε λοιπόν ποιες είναι οι βάσεις πάνω στις οποίες στηρίζεται η τυπολατρία της κρατικής εκκλησίας: Η φιλοσοφία του Αριστοτέλη!! Να, από που αντλούν τις μυστηριακές τους τελετές! Αντίθετα ο λόγος του Θεού λέει:

Βλέπετε μη σας εξαπατήση τις δια της φιλοσοφίας και της ματαίας απάτης, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου, και ουχί κατά Χριστόν. Κολ.β:8 

Βέβαια η προσπάθεια μπερδέματος και δικαιολογίας όσον αφορά στους όρους μετουσίωση και μεταβολή, δεν νομίζω ότι μπορεί να πείσει κανένα. Ακόμη αυτό το «ως η αρχαία εκκλησία» άραγε που το βρήκαν, γιατί το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων που μας αναφέρει τη ζωή της πρώτης εκκλησίας δεν αναφέρει τίποτα τέτοιο! 

Αλλά ας δούμε κι άλλες «πηγές» διδασκαλίας πάλι από την εκκλησιαστική Ιστορία στη σελ 540: ..Αφορμήν έδωσεν η μοναχή Ιουλιανή εν Λύττιχ της Γερμανίας (σήμερον του Βελγίου), η οποία εσπέραν τινά, προσευχομένη, είδε την πανσέληνον έχουσαν οπήν (1246) την οποίαν ταύτην εξήγησεν ως σημείον του γεγονότος, ότι εν τω κύκλω των εκκλησιαστικών εορτών έλειπεν εορτή προς τιμήν της εν τη θεία ευχαριστία τελουμένης μετουσιώσεως. 

Πιστεύω ότι ο Alexanter Hislop στο βιβλίο του «Οι δύο Βαβυλώνες» έχει απόλυτο δίκιο να υποστηρίζει ότι: «Αν η αναγέννηση μέσω βάπτισης, η μυσταγωγική ακολουθία της αρχαίας Ρώμης, και η δικαίωση μέσω έργων, είναι Χαλδαϊκά, εξίσου προέρχεται από την Χαλδαία και η θεωρία της μετουσίωσις, που ενσωματώνεται στην “αναίμακτη θυσία” κατά την λειτουργία. Εχουμε στοιχεία που δείχνουν πολύ ξεκάθαρα την Βαβυλωνιακή προέλευση της ιδέας της “αναίμακτης θυσίας».

Για περισσότερες πληροφορίες μπορεί κανείς να μελετήσει το βιβλίο αυτό των εκδόσεων Β.Γιαννίκος. (τμήμα 3ο: Η αναίμακτη θυσία κατά την θεία λειτουργία στην σελ.311)
 

Όλα αυτά και όλα τ’ άλλα συμβαίνουν γιατί αυτό που σήμερα ονομάζεται «Ορθόδοξη εκκλησία» ή «Καθολική εκκλησία» δεν έχει να κάνει τίποτα με την απλή και αγνή εκκλησία που ο Κύριος Ιησούς ίδρυσε.
 

Αυτά τα συστήματα θρησκειών έχουν χάσει τελείως τη δροσιά και τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος και την έχουν αντικαταστήσει με τύπους, αντικείμενα και προγραμματισμένες κινήσεις.
 

Από τότε (3ος αιώνας μ.Χ.) που η εκκλησία ξέφυγε από την υπακοή και την ορθοτόμηση του λόγου του Θεού, αναμείχθηκε με την πολιτική εξουσία, άρχισε να ενδιαφέρεται για τα γήινα και όχι για τα ουράνια πράγματα, άφησε δηλαδή τον Ένα και νόμιμο Σύζυγό της και άρχισε να πορνεύει με άλλους, η εκκλησία έχασε τη σχέση της με το Χριστό.

Είναι η εποχή που ο μ. Κων/νος με το διάταγμα της ανεξιθρησκίας έδωσε στους χριστιανούς και σε όλους τους άλλους πλήρη ελευθερία να ακολουθούν τη θρησκεία της εκλογής τους. Δεν έφτανε όμως αυτό, προχώρησε ακόμη περισσότερο και ευνόησε με κάθε τρόπο τους χριστιανούς έτσι ώστε να προσχωρούν στον χριστιανισμό κάθε είδους ειδωλολάτρες για λόγους σκοπιμότητας, κι έτσι να γεμίσουν οι εκκλησίες από ανθρώπους χωρίς αναγέννηση. Το καταστροφικό αυτό έργο το συνέχισε ο Θεοδόσιος με πιο σκληρό τρόπο, κάνοντας υποχρεωτικό το να είναι κάποιος μέλος της εκκλησίας.
 

Διαβάζοντας κανείς την εκκλησιαστική ιστορία, μπορεί να δει το κατάντημα της εκκλησίας και των ηγετών της. Η εκκλησία ξέφυγε από την απλότητά της. Ο Χριστός άφησε στην εκκλησία αποστόλους, προφήτες, ευαγγελιστές, ποιμένες, δασκάλους και διακόνους. Μ’ αυτά τα υπουργήματα σύμφωνα με το λόγο του Θεού, όσο και αν μεγαλώσει η εκκλησία μπορεί να εξυπηρετηθεί.
 

Όλοι οι πιστοί στην Κ.Δ. είναι ιερείς του Κυρίου, γεμάτοι με την χάρη και το Πνεύμα του Θεού, και απ’ αυτούς ο Θεός εκλέγει ανάλογα με το κάλεσμα του καθένα και κάνει αποστόλους προφήτες, ευαγγελιστές.... (Εφ.δ:11 και Α’Τιμ.γ:12).

Στην πρώτη εκκλησία δεν υπήρχε ειδικό ιερατείο, ο κλήρος. Οι άνθρωποι όμως ξέφυγαν απ’ αυτή την απλότητα και άρχισαν να ανεβάζουν τους εαυτούς τους υψηλότερα από άλλους, και για τον σκοπό αυτό επινόησαν τάξεις εξουσίας που δεν υπάρχουν μέσα στο λόγο του Θεού όπως «Μητροπολίτης», «Πατριάρχης», «Αρχιεπίσκοπος».

Ονόμασαν τους εαυτούς τους «Παναγιότατους» τη στιγμή που ο Θεός αρκείται στο να είναι Άγιος, και άλλα πολλά.
 

Την ίδια περίοδο έλαβαν χώρα και οι οικουμενικοί σύνοδοι για τις οποίες κόπτονται πολλοί ότι υπήρχε πνεύμα αδελφοσύνης και ότι το Πνεύμα το Άγιο οδηγούσε τους συνέδρους στο να παίρνουν τις αποφάσεις τους, κι έτσι έχουμε τα «πιστεύω» και όλα τ’ άλλα δόγματα που υπάρχουν σήμερα.
 

Η ιστορία όμως έχει τελείως διαφορετική γνώμη γιατί η αλήθεια δεν μπορεί να κρυφτεί παρά μόνο σ’ αυτούς που δεν θέλουν την αλήθεια αλλά αρέσκονται στο ψεύδος.
(ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ σελ.217,223)

Μέσα όμως σ’ αυτή την εκκλησία υπήρχαν πιστοί άγιοι άνθρωποι αφιερωμένοι, οι οποίοι βέβαια ήταν στην αφάνεια.
 

Όσο αφορά στη ΜΕΤΟΥΣΙΩΣΗ - όρος ανύπαρκτος μέσα στο λόγο του Θεού - είδαμε ότι ξεκίνησε από την παπική εκκλησία και αργότερα το αποδέχτηκε και η «ορθόδοξη» εκκλησία. Η μεν παπική εκκλησία υποστηρίζει ότι η μετουσίωση των στοιχείων γίνεται όταν ο ιερέας απαγγέλλει τους λόγους του Κυρίου: «Λάβετε φάγετε τούτο εστί το σώμα μου...».

Η ανατολική εκκλησία απορρίπτει αυτό τον ισχυρισμό, και υποστηρίζει ότι η μεταβολή των στοιχείων γίνεται από του Αγίου Πνεύματος όταν ο ιερέας επικαλείται Αυτό μετά την εκφώνηση: «Τα Σα εκ των Σων...» μυστικώς λέγων: «Και ποίησον τον μεν άρτον τούτον τίμιον σώμα του Χριστού σου αμήν. Το δε εν τω ποτηρίω τούτο, τίμιον αίμα του Χριστού σου αμήν. Μεταβαλλών τω Πνεύματί σου τω Αγίω. Αμήν, Αμήν, Αμην».
 

Όλα αυτά βέβαια είναι δικά τους κατασκευάσματα και των μεν και των δε. Ο λόγος που επινόησαν όλες αυτές τις αποκρυφιστικές τέχνες είναι για να δώσουν σ’ όλα αυτά ένα μυστηριώδες νόημα, (γι’ αυτό κλείνουν πόρτες, κουνάνε μαντιλάκια, λένε μυστικά λόγια) και να πείσουν τον κόσμο ότι μόνο «αυτοί» οι «ειδικοί» μπορούν να τελούν το «μυστήριον».
 

Για να προστατέψουν περισσότερο το «δόγμα» τους, θέσπισαν όπως η τελετή γίνεται επί «αντιμηνσίου». Τι είναι αυτό; Γεγονός είναι ότι οι απόστολοι δεν το ήξεραν!! Είναι ένα φοδραρισμένο τετραγωνισμένο ύφασμα που έχει εικόνες της σταύρωσης και της ταφής του Κυρίου, και μέσα υπάρχουν οστά «Αγίων λειψάνων» πάντοτε αγνώστου προελεύσεως. Τα αντιμήνσια κατασκευάζονται από «ειδικό» τεχνίτη και καθιερούνται από αρχιερέα κατά την τέλεση των εγκαινίων του ναού. Το αντιμήνσιο αναφέρεται για πρώτη φορά τον 8ο αιώνα μ.Χ. και μάλλον που είναι ελληνοϊταλική λέξη (ΑΝΤΙ-MENSA) που σημαίνει αντιτράπεζα.
 

Ο Κύριος Ιησούς όταν παρέδιδε τον τύπον αυτόν της κοινωνίας στους μαθητές Του, είπε: Λουκ.κβ:19 Και λαβών άρτον, ευχριστήσας έκοψε, και έδωκεν εις αυτούς λέγων, Τούτο είναι το σώμα μου, το υπέρ υμών διδόμενον, τούτο κάμνετε εις την ιδική μου ανάμνησιν.
 

Σ’ αυτή την περίπτωση εφ’ όσον η τελετή αυτή γίνεται εις ανάμνησιν του Κυρίου, δεν μπορούμε να της αποδώσουμε μυστηριακό χαρακτήρα. Όμως γιατί να χρειάζονται αυτή την μυστηριώδη μεταβολή του άρτου σε σώμα και του οίνου σε αίμα του Χριστού;

Αλλά ας παρατηρήσουμε κάτι άλλο που συμβαίνει μέσα στο «ιερό»: Όταν ο ιερέας ετοιμάσει την προσκομιδή, κρατώντας στο δεξί του χέρι τη λόγχη και στο αριστερό του τον άρτο που γι’ αυτόν είναι το σώμα του Χριστού, με τα λόγια του διακόνου: «Θύσον δέσποτα» που σημαίνει «θανάτωσε», εμπηγνύει τη λόγχη λέγοντας «θύεται ο Αμνός του Θεού....». Όταν μετά ο διάκονος λέγει προς τον ιερέα: «Νύξον δέσποτα» είναι σαν να του λέγει, γίνου τώρα ο Ρωμαίος στρατιώτης και λόγχισε την πλευρά του Χριστού. Και αυτός υπακούοντας εμπηγνύει τη λόγχη στην πλευρά του άρτου (σώμα Χριστού) λέγοντας: «Εις των στρατιωτών, λόγχη την πλευράν αυτού ένυξε...».
 

Δεν είναι λοιπόν άδικο να πει κανείς ότι ιερείς σταύρωσαν τότε το Χριστό, ιερείς εξακολουθούν να Τον σταυρώνουν και σήμερα. Με τον τρόπο αυτό θυσιάζουν το Χριστό, κάθε φορά που ετοιμάζουν τη θεία ευχαριστία. Μετά κοινωνάνε, πιστεύοντας ότι τρώνε τη σάρκα του Χριστού που πριν λίγο θυσίασαν και πίνουν το αίμα Του. Έτσι, λαμβάνουν άφεση αμαρτιών, ο Χριστός κατοικεί μέσα τους και μεταδίδεται σ’ αυτούς η θεία χάρις, που τους αξιώνει στην αιώνια ζωή.
 

Τώρα ας δούμε την αλήθεια μέσα απ’ το λόγο του Θεού. Πράγματι χρειάζονται όλα αυτά; Πρέπει να θυσιάζεται ο Χριστός; Όντως αλλάζει το ψωμί σε σάρκα και το κρασί σε αίμα;

Β’ Κορ.ε:16 «Ώστε ημείς από του νύν δεν γνωρίζομεν ουδένα κατά σάρκα αν δε και ενγωρίσαμεν κατά σάρκα τον Χριστόν, αλλά τώρα πλέον δεν γνωρίζομεν».
 

Αν ο απόστολος Παύλος λέει ότι «δεν γνωρίζουμε πλέον κατά σάρκα τον Χριστό» γιατί επιμένουν να «μετουσιώνουν» και μάλιστα το ζητούν από το Άγιο Πνεύμα να το κάνει, τον άρτο σε σάρκα του Χριστού;

Αποκ.γ:20 «Ιδού ίσταμαι εις την θύραν και κρούω εάν τις ακούσει της φωνής μου και ανοίξει την θύρα, θέλω εισέλθει προς αυτόν...»
 

Να ο τρόπος από το στόμα του Ιησού Χριστού με τον οποίο ο Κύριος έρχεται και κατοικεί μέσα στον άνθρωπο. Περιμένει ευγενικά και υπομονετικά να του ανοίξουμε πρώτα την καρδιά μας!! Δεν μπαίνει μ’ ένα κουταλάκι στον οποιοδήποτε.

Ματθ.ιη:20 «Διότι όπου είναι δύο ή τρείς συνηγμένοι εις το όνομά μου, εκεί είμαι εγώ εν τω μέσω αυτών».

Μέσα από αυτό το εδάφιο του λόγου του Θεού ο Χριστός υπόσχεται στους δικούς Του που μαζεύονται στο όνομά Του ότι θα είναι ανάμεσά τους. Φυσικά αυτό δεν ισχύει για τους «ιερείς» και φαίνεται ότι το ξέρουν και γι αυτό όπως οι αρχαίοι ηθοποιοί του θεάτρου κατέβαζαν τον από μηχανής θεό, έτσι και οι σημερινοί φτιάχνουν από ψωμί και κρασί Χριστό για να Τον έχουν κοντά τους και να Τον θυσιάσουν.

Ματθ.κη:20 «....ιδού, εγώ είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος. Αμήν».

Ο Χριστός μας υπόσχεται εδώ ότι είναι μαζί μας και θα είναι μέχρι τέλους. Γιατί να μην αρκούμαστε στην διαβεβαίωσή Του και να Τον εμπιστευόμαστε αλλά να προσπαθούμε με άλλα μέσα;
 

Βέβαια ο Κύριος είναι ανάμεσά μας σαν Πνεύμα Άγιο όπως υποσχέθηκε στον Ιωαν.ιδ:18 «Δεν θέλω σας αφήσει ορφανούς έρχομαι προς εσάς».
 

Ζει λοιπόν, κινείται και υπάρχει ανάμεσά μας ο Κύριος που είναι Θεός ζώντων και όχι νεκρών!
 

Ένα άλλο σημείο που έρχεται σε κατάφωρη αντίθεση με το λόγο του Θεού, είναι το ότι θυσιάζουν το Χριστό κάθε Κυριακή.
 

Ρωμ.ς:10 Διότι καθ’ ο απέθανεν, απέθανεν άπαξ δια την αμαρτίαν, αλλά καθ’ ο ζη, ζη εις τον Θεόν (Α’ Πετρ.γ:18)
 

Ο Κύριός μας λοιπόν πέθανε μία φορά για να μας λυτρώσει από την αμαρτία, και αυτός ο θάνατος είναι αρκετός για τους ανά τους αιώνας πιστούς.

Εβρ.ι:12-14 «Άλλ’ αυτός αφού προσέφερε μίαν θυσίαν υπέρ αμαρτιών, εκάθισε διαπαντός εν δεξιά του Θεού, προσμένων του λοιπού εωσού τεθώσιν οι εχθροί αυτού υποπόδιον των ποδών αυτού. Διότι με μίαν προσφοράν ετελειοποίησε διαπαντός τους αγιαζομένους».

Εβρ.θ:24-28 «Διότι ο Χριστός δεν εισήλθεν εις χειροποίητα άγια, αντίτυπα των αληθινών, αλλ’ εις αυτόν τον ουρανόν, δια να εμφανισθή τώρα ενώπιον του Θεού υπέρ ημών, ουδέ δια να προσφέρη πολλάκις εαυτόν, καθώς ο αρχιερεύς εισέρχεται εις τα άγια κατ’ ενιαυτόν με ξένον αίμα,(διότι έπρεπε τότε πολλάκις να πάθη από καταβολής κόσμου) τώρα δε άπαξ εις το τέλος των αιώνων εφανερώθη, δια να αθετήση την αμαρτίαν δια της θυσίας εαυτού. Και καθώς είναι αποφασισμένον εις τους ανθρώπους άπαξ να αποθάνωσι, μετά δε τούτο είναι κρίσις ούτω και ο Χριστός, άπαξ προσφερθείς δια να σηκώση τας αμαρτίας πολλών, θέλει φανεί εκ δευτέρου χωρίς αμαρτίας εις τους προσμένοντας αυτόν δια σωτηρίαν».

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ