«Ο δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως» (Γαλ.γ:11).
«O δε καρπός του Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια» (Γαλ.ε:22-23).
Βασικές ιδέες χριστιανικής ζωής. Όταν οι Χριστιανοί μιλάνε για αγιασμό, είναι εύκολο ν' αρχίσουν να δίνουν έμφαση σε κανόνες και ορισμούς, τί πρέπει και τι δεν πρέπει.
Όμως ένα τέτοιο βιβλίο είναι δύσκολο να είναι ειδικό, απλό και τίμιο, δίχως να κινδυνεύει να φανεί ότι επαναφέρει την ακριβή τήρηση του νόμου. Αυτό το κεφάλαιο επιχειρεί να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, περιγράφοντας τη βασική φύση του χριστιανικού βαδίσματος. Η χριστιανική ζωή είναι μια ζωή πίστης και ελευθερίας και όχι τήρησης κάποιων νόμων που σε κάνουν να αισθάνεσαι άσχημα. Αντί απλά και μόνο να προσπαθούμε να μην κάνουμε κάτι κακό, προσπαθούμε να φέρουμε καρπούς που ευαρεστούν το Θεό. Απλά προσπαθούμε να μιμηθούμε το Χριστό. Αυτό το κεφάλαιο θα προσδιορίσει την ουσία της χριστιανικής εμπειρίας.
Ο σκοπός του αγιασμού στη ζωή μας. Ο πρώτος λόγος για να μένει κανείς άγιος είναι να ευαρεστήσει το Θεό, για το δικό Του «το χατίρι»!!! Μας αγόρασε με το ίδιο Του το αίμα και δεν ανήκουμε στους εαυτούς μας αλλά σ' Αυτόν (Α' Κορ.ς:19-20 & Α' Πέτρ.α:18-19). Δεν ζούμε για τους εαυτούς μας αλλά γι' Αυτόν (Β' Κορ.ε:15).
Ο δεύτερος σκοπός του αγιασμού είναι να φανερώσουμε το Χριστό στους άλλους. Προσελκύουμε και κερδίζουμε τους άλλους σ' Αυτόν με τη ζωή μας. Τελικά καταλαβαίνουμε ότι η άγια χριστιανική ζωή είναι το καλύτερο σχέδιο για τη ζωή μας. Θα μας ωφελήσει και σ' αυτή τη ζωή και στην ερχόμενη.
Πίστη και έργα. Για να ζήσουμε για το Θεό, πρέπει πρώτα να καταλάβουμε ότι σωθήκαμε με την πίστη κι όχι με τα έργα (Γαλ.β:16 Εφεσ.β:8-9).
Η πίστη μας οδηγεί στη μετάνοια. Η αληθινή πίστη θα μας κάνει να υπακούσουμε στο λόγο του Θεού. Θα μας οδηγήσει στο βάπτισμα στο νερό και στο βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος (Μάρκ.ις:16-17 Ιωάν.ζ:38-39).
Τα ελατήρια του αγιασμού μας θα πρέπει να είναι πίστη κι όχι έργα. Υπακούμε το λόγο του Θεού γιατί πιστεύουμε ότι είναι αλήθεια κι ότι μας κάνει καλό. Δεν ακολουθούμε τον αγιασμό για να κερδίσουμε τη σωτηρία μας ή την εύνοια του Θεού, γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε εμείς τους εαυτούς μας άγιους ούτε να σωθούμε. Η σωτηρία μας εξαρτάται αποκλειστικά από τη σχέση μας με τον Ιησού Χριστό.
Αν και δεν σωζόμαστε με τα έργα, η πίστη θα μας οδηγήσει σε συγκεκριμένες πράξεις. Θα δημιουργήσει μια προς τα έξω φανέρωση γιατί «η πίστις, εάν δεν έχη έργα, νεκρά είναι καθ' εαυτήν» (Ιάκ.β:17).
Φανερώνουμε την πίστη μας στο Θεό και το λόγο Του με τις πράξεις μας και την καθημερινή μας ζωή. Ο Ιάκωβος λέγει, «δείξον μοι την πίστιν σου εκ των έργων σου, και εγώ θέλω σοι δείξει εκ των έργων μου την πίστιν μου» (Ιάκ.β:18). Ο Παύλος έγραψε μια επιστολή στον Τίτο «διά να φροντίζωσιν οι πιστεύσαντες εις τον Θεόν να προίστανται καλών έργων» (Τίτ.γ:8).
Σαν συμπέρασμα μπορούμε να πούμε: Δεν μπορούμε να γίνουμε άγιοι με δικές μας προσπάθειες. Ωστόσο μπορούμε να είμαστε άγιοι αν τοποθετήσουμε την πίστη μας στον Ιησού και αφήσουμε το Πνεύμα Του να εργαστεί μέσα μας.
Ο Ιησούς ήλθε να μας ελευθερώσει απ' το νόμο και τη δικαίωση μέσω έργων. Ακόμη μας ελευθέρωσε απ' τη δουλεία της αμαρτίας. Δεν είμαστε πια δούλοι της αμαρτίας ούτε του νόμου, αλλά είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε τις εκλογές μας. Είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε το θέλημα του Θεού και να ζήσουμε πάνω από την αμαρτία. Έχουμε χριστιανική ελευθερία, αλλά δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε αυτή την ελευθερία και να εντρυφούμε σε σαρκικές δραστηριότητες, ούτε να γινόμαστε πρόσκομμα σε κάποιον αδελφό. «Διότι σείς, αδελφοί, προσεκλήθητε εις ελευθερίαν, μόνον μη μεταχειρίζεσθε την ελευθερίαν εις αφορμήν της σαρκός» (Γαλ.ε:13).
Δεν χρειαζόμαστε το νόμο γιατί αν ακολουθούμε το Πνεύμα αυτόματα εκπληρώνουμε όλη τη δικαιοσύνη που ο νόμος ήθελε να δώσει αλλά δεν μπόρεσε. Πριν το Χριστό οι άνθρωποι προσπαθούσαν να εκπληρώσουν το νόμο με τα έργα τους και τις προσπάθειές τους, αλλά απέτυχαν γιατί ήταν ασθενείς κατά τη σάρκα και υποκείμενοι στην αμαρτία. Μετά το Χριστό, ελευθερωθήκαμε από την κυριαρχία της αμαρτίας και την αδυναμία της σάρκας. Τώρα μπορούμε ακολουθώντας το Πνεύμα να εκπληρώσουμε τη δικαιοσύνη του νόμου (Ρωμ.η:1-4).
Το έργο του Πνεύματος. Το Πνεύμα μας βαπτίζει στο σώμα του Χριστού (Α' Κορ.ιβ:13) και μας υιοθετεί στην οικογένεια του Θεού (Ρωμ.η:15-16). Με άλλα λόγια το Πνεύμα μας δίνει μια καινούρια φύση. Αυτή η νέα κτίση δεν είναι τίποτε άλλο παρά το Πνεύμα του Χριστού - ο Χριστός εν ημίν (Ρωμ.η:9 Κολ.α:27). Παίρνουμε το νου του Χριστού (Α' Κορ.β:16 Φιλ.β:5). Ο Χριστός μορφώνεται μέσα μας (Γαλ.δ:19). Το Πνεύμα του Θεού μας κάνει σύμμορφους με την εικόνα του Χριστού (Ρωμ.η:29). Μπορούμε να ζήσουμε άγια ζωή αφήνοντας το νου, την προσωπικότητα και το θέλω του Ιησού να αντικαταστήσει το δικό μας. Ο Ιησούς έζησε στη γη 33 χρόνια για να μας δώσει παράδειγμα να ακολουθούμε (Α' Πέτρ.β:21-24). Πέθανε και αναστήθηκε για να καταργήσει την αμαρτία και το θάνατο και να μας δώσει τη δύναμη ν' ακολουθήσουμε το παράδειγμά Του (Ρωμ.η:3-4).
Αυτό είναι στην πραγματικότητα ο αγιασμός: Ν' αφήνουμε το Πνεύμα και την προσωπικότητα του Ιησού να λάμπουν από μέσα μας. Θέλουμε να φανερώσουμε το Πνεύμα Του. Θέλουμε να Τον ευχαριστήσουμε και να γίνουμε σαν Αυτόν. Θέλουμε να ζήσουμε όπως Αυτός έζησε και να κάνουμε ό,τι Αυτός θα έκανε. Θέλουμε να φανερώσουμε το χαρακτήρα Του. Έτσι γινόμαστε ζωντανά παραδείγματα χριστιανισμού. Γινόμαστε ανοικτές επιστολές Χριστού προς τον κόσμο γραμμένες με το Πνεύμα (Β' Κορ.γ:2-3). Το καλό έργο που Αυτός κάνει μέσα μας θα οδηγήσει τους ανθρώπους στο Θεό και θα Τον δοξάσουν (Ματθ.ε:16).
Χριστιανικά χαρακτηριστικά. Ποια είναι αυτά τα χαρακτηριστικά που ένας Χριστιανός (σαν το Χριστό) πρέπει να φανερώνει; Η επιστολή Γαλ.ε:22-23 μας δίνει μια θαυμάσια λίστα, που ονομάζεται «ο καρπός του Πνεύματος». Αν το Πνεύμα του Θεού κατοικεί μέσα μας, θα πρέπει να φέρουμε αυτό τον καρπό. Όπως το να μιλήσεις σε άλλες γλώσσες είναι η αρχική μαρτυρία ότι έλαβες το 'Αγιο Πνεύμα, η μόνιμη μαρτυρία ότι κατοικεί στη ζωή κάποιου είναι η φανέρωση του καρπού του Πνεύματος. Ο Παύλος αναφέρει εννέα στοιχεία σαν καρπό του Πνεύματος: αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθοσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια. Ο Πέτρος αναφέρει οκτώ ιδιότητες που θα μας κάνουν καρποφόρους εν Χριστώ: πίστη, αρετή, γνώση, εγκράτεια, υπομονή, ευσέβεια, φιλαδέλφια, αγάπη. Επίσης στην Α' Πέτρ.β:21-24 αναφέρονται μερικά χαρακτηριστικά του Χριστού που εμείς πρέπει να μιμηθούμε. Σ' αυτό το εδάφιο ο Πέτρος μας λέγει ότι ο Χριστός «αμαρτίαν δεν έκαμεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού» και περιγράφει την αγάπη Του, την υπομονή, την εγκράτεια και την πίστη Του καθώς προσέφερε τον Εαυτό Του για τις αμαρτίες μας.
Θ' αναφερθούμε σ' όλα αυτά τα χαρακτηριστικά κατά τη διάρκεια της μελέτης μας. Για να βάλουμε κάποιο θεμέλιο θα εξετάσουμε τώρα εν συντομία τον καρπό του Πνεύματος που αναφέρεται στην επιστολή προς Γαλάτας. Να θυμόμαστε πάντοτε ότι αυτός είναι ο καρπός που ο Θεός θέλει να φέρουμε και θα ελκύσει τους αμαρτωλούς στο μήνυμα του ευαγγελίου.
Αγάπη. Είναι το βασικότερο στοιχείο της χριστιανικής μας ζωής. Είναι η μοναδική ευπρόσδεκτη κίνηση για να υπηρετήσεις το Θεό. Διατασσόμαστε να αγαπούμε τους αδελφούς μας, τους γείτονές μας, ακόμη και τους εχθρούς μας. Αν δεν αγαπάω τον αδελφό μου τότε δεν αγαπάω το Θεό. Αν αγαπάμε τον κόσμο, τότε δεν αγαπάμε το Θεό. Η αγάπη είναι η δοκιμασία του πραγματικού χριστιανισμού.
Αν καταλάβουμε τι σημαίνει πραγματικά αγάπη, μπορούμε να εκπληρώσουμε τη Βιβλική διδασκαλία περί αγιασμού. Για παράδειγμα, αγαπώντας ο ένας τον άλλο, αυτό εξαφανίζει τη ζήλια, τις διαμάχες, το κουτσομπολιό, τους ψιθυρισμούς και την πικρία. Η αγάπη προς το Θεό εξαφανίζει το κοσμικό και το επαναστατικό πνεύμα. Απ' την άλλη μεριά αν δεν αγαπάμε ούτε το Θεό ούτε τον αδελφό, τότε τίποτα δεν μπορεί να μας δικαιώσει στα μάτια του Θεού. Τα αληθινά δόγματα και τα καλά έργα ποτέ δεν μπορούν να πάρουν τη θέση της αγάπης. Όσο πιο πολύ πλησιάζουμε το Θεό, τόσο πιο πολύ αγάπη θα έχουμε. «Η αγάπη του Θεού είναι εκκεχυμένη εν ταις καρδίαις ημών διά Πνεύματος Αγίου του δοθέντος εις ημάς» (Ρωμ.ε:5).
Χαρά. Όπως και με τις άλλες όψεις των Πνευματικών καρπών, παίρνουμε χαρά από το 'Αγιο Πνεύμα (Ρωμ.ιδ:17). Η εμπειρία μας με το Θεό είναι «χαρά ανεκλάλητος και ένδοξος» (Α' Πέτρ.α:8). Μπορούμε να έχουμε τη χαρά του Θεού άσχετα με το τί συμβαίνει σ' εμάς. Αυτό το είδος της χαράς δεν είναι σαν αυτό που δίνει ο κόσμος, γιατί δεν εξαρτάται από τις περιστάσεις. 'Ασχετα με τις εξωτερικές συνθήκες, εμείς μπορούμε πάντοτε να χαιρόμαστε στη σωτηρία μας και στο Θεό της σωτηρίας μας (Λουκ.ι:20 Αβακ.γ:17-18). Η χαρά είναι ένα όπλο που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και μια πηγή δύναμης σε καιρούς δοκιμασίας (Νεεμ.η:10). Όταν έρχεται απογοήτευση μπορούμε να στηριχτούμε στη χαρά του Πνεύματος και να κερδίσουμε δύναμη. Ο τρόπος να υπερνικούμε είναι να «νομίζουμε πάσαν χαράν όταν περιπέσουμε εις διαφόρους πειρασμούς» (Ιακ.α:2). Μπορούμε να δοξάζουμε για το δρόμο προς τη δόξα.
Πώς αποκτούμε χαρά σε περιόδους ανάγκης; Όπως μόλις είδαμε, μπορούμε να πάρουμε χαρά από το γεγονός της σωτηρίας μας (Ησ.ιβ:3-4). Οι Ψαλμοί μας μιλάνε για άλλες δύο πηγές χαράς (Ψαλμ.ρκς:5 & ις:11). Αν σπείρουμε καλό σπόρο με δάκρυα και προσευχές, θα έχουμε καλά αποτελέσματα και χαρά. Αν πλησιάζουμε την παρουσία του Θεού, θα έχουμε τέλεια χαρά. Και μπαίνουμε μέσα στην παρουσία Του με δοξολογία, ψαλμούς κι ευχαριστίες (Ψαλμ.ρ).
Ειρήνη. Ακόμη μπορούμε να έχουμε ειρήνη με το 'Αγιο Πνεύμα, ειρήνη που υπερέχει πάντα νου και που ο κόσμος δεν γνωρίζει (Ρωμ.ιδ:17 & Φιλιπ.δ:7). 'Ασχετα με το τί συμβαίνει, εμείς μπορούμε να έχουμε ειρήνη μέσα μας. Ο Ιησούς είπε: «Ειρήνην αφίνω εις εσάς ουχί καθώς ο κόσμος δίδει, σας δίδω εγώ. Ας μη ταράττηται η καρδία σας, μηδέ ας δειλιά» (Ιωάν.ιδ:27).
Όχι μόνο μπορούμε να έχουμε την ειρήνη του νου, αλλά και ειρήνη με τους άλλους. Στην πραγματικότητα ο Θεός το περιμένει αυτό από εμάς (Εβρ.ιβ:14 Ρωμ.ιβ:18 Ματθ.ε:9).
Πώς μπορούμε να αποκτήσουμε και να διατηρήσουμε την ειρήνη στη ζωή μας; Θα έχουμε τέλεια ειρήνη αν συγκεντρώσουμε το νου μας στο Θεό και Τον εμπιστευτούμε (Ησ.κς:3). Επίσης πρέπει να μάθουμε να ευφραινόμαστε στον Κύριο, να προοδεύουμε να μην ανησυχούμε για τίποτα, και να κάνουμε τα αιτήματά μας γνωστά με την προσευχή και τη δέηση μετά ευχαριστίας, και τότε θα έχουμε την ειρήνη του Θεού (Φιλιπ.δ:4-7).
Μακροθυμία και υπομονή. Η υπομονή είναι πολύ σημαντική στην χριστιανική μας εμπειρία. Ο Ιησούς είπε «Διά της υπομονής σας αποκτήσατε τας ψυχάς σας» (Λουκ.κα:19). Φέρνουμε καρπό με υπομονή (Λουκ.η:15), τρέχουμε τον αγώνα μας με υπομονή (Εβρ.ιβ:1), και αποκτούμε τις υποσχέσεις με πίστη και υπομονή (Εβρ.ς:12 & ι:36).
Η μακροθυμία συνεπάγεται υπομονή ή ανοχή στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους. Ο Παύλος μας παρακαλεί να βαδίσουμε αξίως της κλήσης μας (Εφεσ.δ:2-3). Η μακροθυμία έρχεται με πραότητα, αγάπη, επιθυμία για ενότητα και ειρήνη. Υπομονή έρχεται με τη δοκιμασία της πίστης και με τις θλίψεις (Ρωμ.ε:3 & Ιακ.α:3). Αν αφήσουμε την υπομονή να έχει το τέλειο έργο της, θα έχουμε πείρα, ελπίδα, και ό,τι άλλο χρειαζόμαστε (Ρωμ.ε:4 & Ιακ.α:4).
Χρηστότητα. Χρηστότητα δεν σημαίνει αδυναμία, αλλά να είναι κανείς ευγενής, με καλούς τρόπους, γαλήνιος, τίμιος, ειλικρινής, δίκαιος, φιλόφρων. Ο Ιησούς ήταν όλα αυτά στις σχέσεις Του με τους ανθρώπους, όπως ήταν σταθερός και αποφασιστικός όποτε χρειαζόταν. Ο Κύριος θέλει να είμαστε πράοι με όλους τους ανθρώπους (Β' Τιμ.β:24). Η αγαθότητά Του μας μεγαλύνει (Ψαλμ.ιη:35).
Αγαθοσύνη. Αυτή η λέξη περιλαμβάνει δικαιοσύνη, ηθική, αρετή και υπεροχή. Πρέπει να θυμόμαστε ότι «Ουδείς αγαθός, ειμή είς, ο Θεός» (Μάρκ.ι:18). Κάθε τι καλό που έχουμε προέρχεται απ' Αυτόν (Ιακ.α:17). Η δικαιοσύνη μας είναι σαν ρυπαρό ιμάτιο στα μάτια Του (Ησ.ξδ:6) και μόνο η δικαιοσύνη του Χριστού μας σώζει. Όταν πιστεύουμε σ' Αυτόν, ο Θεός μας δικαιώνει με τη δικαιοσύνη του Ιησού (Ρωμ.δ:5-6). Θα διατηρήσουμε τη σωτηρία μόνο αν μένουμε στην αγαθότητα και τη χρηστότητα του Θεού (Ρωμ.ια:22).
Πίστη. Έχουμε ήδη εξετάσει την πίστη σε σχέση με τη σωτηρία. Όμως δεν χρειαζόμαστε την πίστη μόνο για να σωθούμε, αλλά και για να συνεχίσουμε τη χριστιανική μας ζωή. Χωρίς πίστη δεν μπορούμε να ευαρεστήσουμε το Θεό (Εβρ.ια:6). Η πίστη μας κάνει να καταλάβουμε ότι τα πάντα συνεργούν στο αγαθό γι' αυτούς που αγαπούν το Θεό (Ρωμ.η:28). Η πίστη μας βεβαιώνει ότι ο Θεός ποτέ δεν θα επιτρέψει να πειραχτούμε πάνω απ' τις δυνάμεις μας και ότι πάντοτε θα προμηθεύσει και την έκβαση (Α' Κορ.ι:13). Η πίστη θα φέρει απαντημένες προσευχές, θα εκπληρώσει τις υποσχέσεις και θα προμηθεύσει τις ανάγκες (Ματθ.κα:22 & Μάρκ.ια:22-24).
Πώς πέρνουμε πίστη; Πρώτα χρειάζεται να καταλάβουμε ότι ο Θεός έχει δώσει ένα μέτρο πίστης σ' όλους μας (Ρωμ.ιβ:3). Όλοι έχουμε κάποια πίστη. Σίγουρα έχουμε τόση πίστη όσο είναι ένας κόκκος σιναπιού, και αν δοκιμάσουμε αυτή τη λίγη πίστη μας τίποτα δεν μπορεί να είναι αδύνατον (Ματθ.ιζ:20).
Η Βίβλος λέει ότι «η πίστις είναι εξ ακοής η δε ακοή διά του λόγου του Θεού» (Ρωμ.ι:17). Αποκτούμε πίστη ακούγοντας το λόγο του Θεού που κηρύττεται, και διαβάζοντας τις υποσχέσεις του Θεού στο λόγο Του. Μπορούμε ακόμα να αυξήσουμε την πίστη μας ακούγοντας ομολογίες άλλων ή ενθυμούμενοι παλιές δικές μας εμπειρίες με το Θεό. Πίστη ακόμα μπορεί να έλθει σε μια κρίσιμη στιγμή σαν ένα υπερφυσικό δώρο του Πνεύματος (Α' Κορ.ιβ:9).
Πραότης. Πράος σημαίνει υπομονετικός, μαλακός, κάποιος που δεν ρέπει σε οργή, θυμό και μνησικακία. Πάλι, αυτό δεν σημαίνει αδυναμία ή έλλειψη θάρρους. Η πραότητα περιέχει ταπείνωση - αναγνώριση ότι δεν είμαστε τίποτα χωρίς το Θεό κι ότι έχουμε ανάγκη τη βοήθειά Του. Η πραότητα είναι ένα σημαντικό προσόν για τον επίσκοπο.
Ο Μωυσής ήταν ο πιο πράος άνθρωπος του καιρού του (Αριθ.ιβ:3), και ο Ιησούς περιγράφει τον Εαυτό Του σαν πράο και ταπεινό (Ματθ.ια:29). Ο Ιησούς είπε ότι οι πράοι θα κληρονομήσουν τη γη (Ματθ.ε:5). Ο Κύριος θέλει να είμαστε πράοι προς όλους τους ανθρώπους (Τίτ.γ:2). Μερικά πράγματα που η Βίβλος μας λέει ότι πρέπει να γίνονται με πραότητα είναι: Το κήρυγμα του λόγου (Β' Κορ.ι:1), η αποδοχή του λόγου (Ιακ.α:21), η βοήθεια και αποκατάσταση αδελφού που έχει σφάλει (Γαλ.ς:1), η φανέρωση της σοφίας (Ιακ.γ:13), ο στολισμός της ζωής μας (Α'Πέτρ.γ:4). Η πραότητα είναι μια στάση και διάθεση που πρέπει συνέχεια να αγωνιζόμαστε ν' αυξάνει μέσα μας. Χρειάζεται προσπάθεια απ' τη μεριά μας (Ιακ.δ:7,10).
Εγκράτεια. Ο όρος αυτός περικλείει αυτοσυγκράτηση, αυτοέλεγχο και μετριοπάθεια. Κάθε ικανοποίηση μπορεί να γίνει οδυνηρή αν φτάσει στην υπερβολή, και κάθε καλό πράγμα μπορεί να καταστραφεί όταν φθάνει στα άκρα. Στην Α' Κορ.θ:24-27 ο Παύλος σκιαγραφεί την ιδέα της εγκράτειας φέρνοντας σαν παράδειγμα ένα δρομέα κατά τον αγώνα. Για να κερδίσει την κούρσα, πρέπει «εις πάντα να εγκρατεύεται». Πρέπει να έχει πειθαρχία και αυτοέλεγχο. Πρέπει να έχει ένα καλά ισορροπημένο πρόγραμμα προπόνησης και μετριασμό στις δραστηριότητές του. Έτσι κι ο Παύλος είχε πειθαρχία και έλεγχο. Λέγει ότι ξέρει ποιος είναι ο στόχος του και γι' αυτό δαμάζει και δουλαγωγεί το σώμα του. Η εγκράτεια είναι μια ιδιότητα που πρέπει να φανερώνουμε σε κάθε περίπτωση (Φιλ.δ:5).
Σοφία κατά την ποιμενική καθοδήγηση. Πριν κλείσουμε αυτό το κεφάλαιο, θα ήταν καλό να εξετάσουμε το ρόλο της διακονίας της διδασκαλίας σε θέματα χριστιανικής ζωής. Σαν εργάτες χρειαζόμαστε σοφία σ' αυτό τον τομέα όταν κηρύττουμε ή διδάσκουμε. Σφάλλουμε όταν εξισώνουμε το χριστιανισμό με κανόνες. Σαν Χριστιανοί κάνουμε κάτι επειδή θέλουμε να ευχαριστήσουμε το Θεό κι όχι επειδή κάποιος μας πιέζει να το κάνουμε. Ο αγιασμός είναι κάτι το θετικό. Σημαίνει να έχεις στοιχεία της ποιότητας του Ιησού, να έχεις τον καρπό του Πνεύματος, να ασκείς τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, και να είσαι ελεύθερος από τη δουλεία της αμαρτίας.
Διαβάζοντας κανείς αυτή τη μελέτη θα καταλάβει ότι έχουμε ισχυρές πεποιθήσεις περί αγιασμού χωρίς καμία διάθεση συμβιβασμού. Πολύ ζημιά έχει γίνει απ' αυτούς που δεν διδάσκουν περί αγιασμού και απ' αυτούς που δεν έχουν διάθεση ν' αλλάξουν το πιστεύω τους πιεζόμενοι απ' τον κόσμο. Εντούτοις έχει γίνει πολύ ζημιά και κάτω από το πρόσχημα της διδασκαλίας περί αγιασμού απ' αυτούς που δίνουν έμφαση σε πράγματα που τελικά εργάζονται αρνητικά στον αγιασμό και απ' αυτούς που στερούνται σοφίας σχετικά με το πώς πρέπει να φερθούν στους επισκέπτες και τους νέους πιστούς.
Σαν γενικό κανόνα, πιστεύουμε ότι οι κήρυκες θα πρέπει να κρατήσουν τα βασικά θέματα του αγιασμού στα μηνύματά τους και να δίνουν έμφαση στη θετική πλευρά του ευαγγελίου. Ο αγιασμός δεν θα πρέπει να κηρύττεται με ένα πνεύμα καταδίκης, αλλά με αγάπη, υπομονή και κατανόηση. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το πλησίασμα που χρησιμοποιεί η Καινή Διαθήκη. Για παράδειγμα, μπορούμε να παροτρύνουμε τους πιστούς να ακολουθούν τη σεμνότητα και την εγκράτεια, και να αποφεύγουν αμαρτίες όπως το ψέμα και την πορνεία. Ιδιαίτερα προβληματικές καταστάσεις θα πρέπει να αφήνονται στη συμβουλευτική και προτροπή του ποιμένα.
Όσο αφορά στους επισκέπτες, πρέπει να τους καλοδεχόμαστε και να τους αγαπάμε όπως είναι. Δεν είμαστε για να τους κρίνουμε και να τους καταδικάσουμε. Ας αφήσουμε το Θεό να το κάνει. Μετά, χρειάζεται το Άγιο Πνεύμα για να ελκύσει κάποιον σε μετάνοια και να δώσει τη δύναμη να αλλάξει τρόπο ζωής. Οι πιστοί θα πρέπει να αποφεύγουν να λένε στους επισκέπτες τι να κάνουν. Αν κάνουν ερωτήσεις, να δίνουν απαντήσεις μέσα απ' τη Βίβλο. Να χρησιμοποιούν σοφία και να τους προτρέπουν να αναφερθούν στον ποιμένα όταν πρόκειται για λεπτές υποθέσεις.
Αν βρίσκονται στο δρόμο προς τη μετάνοια, ίσως χρειάζεται ο ποιμένας να τους συμβουλεύσει όσον αφορά αμαρτίες στη ζωή τους. Εντούτοις να θυμάστε ότι μπορούν να λάβουν το Άγιο Πνεύμα σε μια στιγμή, αν δοθεί έμφαση στη μετάνοια, την πίστη, την επιθυμία για αλλαγή και στο να κάνει το θέλημα του Θεού ότι κι αν σημαίνει αυτό. Αν φανερώσουν μια τέτοια διάθεση μπορούν να πληρωθούν με το Άγιο Πνεύμα έστω κι αν δεν έχουν καταλάβει συγκεκριμένες καταστάσεις και δόγματα. Αφού το λάβουν, μετά είναι πολύ πιο εύκολο να ταξινομήσουν τα προβλήματά τους, να μάθουν για το Θεό, και να καθαρίσουν τη ζωή τους.
Δουλεύοντας με νέους πιστούς χρειάζεται υπομονή και ανεκτικότητα. Χρειάζονται θετική διδασκαλία, ενθάρρυνση και κατανόηση. Χρειάζεται να διδαχθούν να είναι ευαίσθητοι στο Πνεύμα του Θεού, και πώς να Το χρησιμοποιούν για να νικούν στις δοκιμασίες και τους πειρασμούς. Μπορεί κάποιος που είχε μια γνήσια εμπειρία με το Θεό να μην ξαναπατήσει στην εκκλησία εξ αιτίας κάποιας τραχύτητας, έλλειψης σοφίας, υπομονής και ανεκτικότητας ή υπερβολικού ζήλου νουθεσίας. Μπορεί να πνιγεί με τη μερίδα το κρέας που τον πιέζεις να φάει, ενώ έχει ανάγκη από γάλα και χρόνο για ν' αναπτυχθεί. Δώσε στο Θεό το χρόνο να εργαστεί με το Πνεύμα Του, με το κήρυγμα του λόγου, και το παράδειγμα που θα δίνει η συνάθροιση. Ποτέ μην υποτιμάτε τη δύναμη του Θεού ν' αλλάζει ζωές. Ένας καλός τρόπος να διδάξεις τους νέους πιστούς είναι να δημιουργήσεις ιδικές τάξεις γι' αυτούς όπου θα μπορείς να τους εξηγήσεις γιατί κάνουμε ορισμένα πράγματα και ευγενικά να απαντήσεις τις ερωτήσεις τους χρησιμοποιώντας πάντα τη Βίβλο και όχι παραδόσεις.
