Αυτό το κεφάλαιο, όπως και τα επόμενα τρία,
έχουν αρκετό υλικό για να γεμίσουν την καρδιά μας από θαυμασμό για την
ανεξιχνίαστη σοφία και την άπειρη αγαθότητα του Θεού. Μπορούμε να φανταστούμε
μια βασιλεία που θα κυβερνάται από νόμους που έχει θεσπίσει ο Θεός, αλλά και
πόσο συγκαταβατικός μπορεί να είναι με το λαό Του, ώστε να κρίνει τη διαφορά
μεταξύ δύο ανθρώπων όταν πεθάνει το βόδι που είχε εμπιστευτεί ο ένας στον άλλο
(κβ:10).
Το γεγονός ότι ο Θεός υποχρεώθηκε να
εκδώσει νόμους εναντίον ορισμένων εγκλημάτων, αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος ήταν
ικανός να τα διαπράξει. Αν αυτό δεν συνέβαινε ή δεν υπήρχε τέτοια τάση, οι
νόμοι δεν θα χρειαζόταν.
Υπάρχουν κάποιοι που στο άκουσμα των
φοβερών πράξεων που απαγορεύουν αυτά τα κεφάλαια, θα μπορούσαν να πουν σαν τον
Αζαήλ: «Αλλά τι είναι ο δούλος σου, ο κύων, ώστε να κάμη το μέγα τούτο
πράγμα;» (Β’ Βας.η:13). Αυτοί που μιλάνε έτσι, δεν έχουν ακόμα κατέβει στα
βάθη της καρδιάς τους. Μπορεί οι πράξεις και τα εγκλήματα που περιγράφονται εδώ
να κατεβάζουν τον άνθρωπο πολύ πιο κάτω από το επίπεδο ενός σκύλου, αλλά
αποδεικνύουν αναμφισβήτητα ότι ακόμα και ο πιο μορφωμένος άνθρωπος έχει μέσα
του το σπέρμα των σκοτεινότερων και φοβερότερων πράξεων. Για ποιον δόθηκαν
αυτοί οι νόμοι; Για τον άνθρωπο. Ήταν απαραίτητοι; Δεν υπάρχει αμφιβολία γι’
αυτό (Ησ.α & Ρωμ.γ:9-18).
Όμως, ο χειρότερος των αμαρτωλών που
πιστεύει στον Ιησού Χριστό, μπορεί να χαίρεται στην ασφάλεια που τον βλέπει ο
Θεός και τον διακηρύττει «όλον καθαρόν» (Ιωάν.ιγ:10).
κα:1-4
Αρχίζει ο Θεός να τους δίνει νόμους για την
καθημερινή ζωή τους, ώστε να ξέρουν πιο είναι το αγαθό και ποιο το κακό.
Για να πουληθεί Εβραίος σαν σκλάβος, έπρεπε
να είχε αποτύχει στη δουλειά του ή να είχε χρεωθεί πάρα πολύ. Έτσι, ο Θεός τους
έκανε προσεκτικούς στο να χρεώνονται πολύ, αλλά και αν κάποιος αποτύγχανε μια
φορά, του έδινε το δικαίωμα να ξαναρχίσει. Μετά από 6 χρόνια ήταν ελεύθερος.
Για 6.000 χρόνια ο άνθρωπος είναι αιχμάλωτος της αμαρτίας. Έρχεται όμως η 7η
χιλιετηρίδα που θα υπάρξει ελευθερία από τη δουλεία του Σατανά.
κα:5-6
Δούλος αγάπης (Ψαλμ.μ:6), που μένει με τη
θέλησή του για να υπηρετεί τον Κύριό του. Στο πρόσωπο του Ιησού, μπορούμε να
δούμε αυτή την απόφαση (Εβρ.ι:7).
κα:7-11
Τότε υπήρχε η πολυγαμία, αλλά ο Θεός
έρχεται να βάλει νόμους και σ’ αυτή την κατάσταση, ώστε να μην αδικείται
κανείς.
κα:12-14
Το εδάφιο 13 αναφέρεται σε φόνο «εξ
αμελείας». Όταν μπήκαν στη Χαναάν, ο Θεός τους όρισε πόλεις καταφυγής όπου ο εξ
αμελείας δολοφόνος μπορούσε να καταφύγει όταν τον κυνηγούσε ο εκδικητής
συγγενής. Αυτές οι πόλεις, συμβολίζουν την εκκλησία όπου μπορούμε να
καταφύγουμε όταν ο διάβολος μας κυνηγά να μας σκοτώσει.
κα:15
Το γονιό δεν χρειαζόταν να τον σκοτώσει για
να θανατωθεί, αρκούσε να τον χτυπήσει.
κα:16
Στο Ισραήλ δεν υπήρχαν δημόσιες φυλακές. Οι
υποθέσεις εκδικάζονταν αμέσως και είτε θα σου παίρνανε το ιμάτιο για να
ξεπληρώσεις, είτε σε χαστούκιζαν δημόσια (ταπείνωση), ή θάνατος. Έτσι, δεν μπορούσαν
να σκέφτονται, «Θα το κάνω κι ας πάω φυλακή» ή ότι «Τα σίδερα της φυλακής είναι
για τους λεβέντες»!
κα:17
Σήμερα που ετοιμάζεται η γενιά στην οποία
θα βασιλέψει ο Αντίχριστος, όλα αυτά είναι αστεία.
κα:18,19
Πόσο δίκαιος είναι ο Θεός! Μ’ αυτή τη
διάταξη δεν θα το αποτολμούσε κανείς εύκολα.
κα:20,21
Μπορεί το σώμα του δούλου ν’ ανήκε σε
κάποιο κύριο, αλλά η ψυχή του ανήκε στο Θεό.
κα:22-25
Υπήρχαν κριτές σε κάθε χωριό και σε κάθε
πόλη που εκδίκαζαν αυτές τις υποθέσεις. Αυτοί οι νόμοι ήταν ανασταλτικοί για
«εξυπνάδες» και νεύρα.
κα:26-30
Όταν δει κανείς ολόκληρο το νόμο της Π.Δ.
με όλες του τις λεπτομέρειες, θα καταλάβει πόσο δίκαια ο Θεός είχε βάλει το
κάθε τι στη θέση του, ώστε οι άνθρωποι να ζουν πραγματικά ευτυχισμένα. Βέβαια,
όλα αυτά για μας σήμερα έχουν μόνο πνευματική σχέση γιατί δεν έχουν να κάνουν
με τον τρόπο ζωής μας.
κα:31
Οι 30 σίκλοι αργυρίου ήταν η τιμή ενός
δούλου, όσο πούλησαν τον Ιησού.
