ΑΓΙΑΣΜΟΣ 1 - Εισαγωγή στον Αγιασμό

«Ζητείτε ειρήνην μετά πάντων, και τον αγιασμόν, χωρίς του οποίου ουδείς θέλει ιδεί τον Κύριον» (Εβρ.ιβ:14).

 
Ορισμός του αγιασμού

Η αγιότητα είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του Θεού και δηλώνει απόλυτη τελειότητα και καθαρότητα, γιατί μόνο ο Θεός είναι 'Αγιος απ' τον Εαυτό Του. Όταν αναφέρεται σε πρόσωπα η πράγματα, σημαίνει κάτι που έχει ξεχωριστεί για το Θεό.
Για τους Εβραίους της Παλαιάς Διαθήκης, η λέξη αγιότητα είχε την αρνητική ιδέα του «αποχωρισμού» και τη θετική ιδέα της «αφιέρωσης». Για τους αναγεννημένους Χριστιανούς, ειδικότερα, σημαίνει αποχωρισμό απ' την αμαρτία και τον κόσμο και αφιέρωση στο Θεό. Απ' τη στιγμή που παίρνουμε το 'Αγιο Πνεύμα, μας δίνεται δύναμη κατά της αμαρτίας, των ασθενειών και του διαβόλου (Μάρκ.ις:15-18). Αυτή η δύναμη κατά της αμαρτίας μας ικανώνει να μαρτυρούμε ότι έχουμε πραγματικά αναγεννηθεί (Πράξ.α:8). 

Ο αγιασμός είναι απαραίτητος στη σωτηρία. 

Το εδάφιο Εβρ.ιβ:14 είναι τόσο δυνατό, αληθινό και σημαντικό για τη σωτηρία, όπως και το «..εάν τις δεν γεννηθή άνωθεν, δεν δύναται να ίδη την βασιλείαν του Θεού» (Ιωάν.γ:3,5). Μετά την εμπειρία της αναγέννησης, ξεκινάει μια σύγκρουση ανάμεσα στη σάρκα και το αναγεννημένο πνεύμα. Αυτή η μάχη είναι η μάχη του αγιασμού, και πρέπει να την κερδίσουμε για να σωθούμε.

Η ανάγκη του αποχωρισμού. 

Ο Θεός είναι Άγιος και απαιτεί ένα άγιο λαό που θα είναι σαν Αυτόν (Α' Πέτρ.α:15,16). Ξεκινώντας με την αμαρτία του Αδάμ και της Εύας, μπήκε χώρισμα ανάμεσα στον άνθρωπο και τον Άγιο Θεό. Ο μόνος τρόπος για ν' αποκατασταθεί η γνήσια επικοινωνία, είναι ν' αποχωριστεί ο άνθρωπος από την αμαρτία. Η εκλογή είναι: Αποχωρισμός απ' την αμαρτία, ή αποχωρισμός απ' το Θεό. Υπάρχουν μόνο δύο οικογένειες - η οικογένεια του Θεού και η οικογένεια του Σατανά, που είναι ο θεός αυτού του κόσμου (Α' Ιωάν.γ:10 Β' Κορ.δ:4). Δεν υπάρχει ουδέτερο έδαφος. Αυτές οι δύο οικογένειες είναι ξεκάθαρα χωρισμένες. Η μία είναι άγια οικογένεια - έθνος άγιο, βασίλειο ιεράτευμα (Α' Πέτρ.β:9), ενώ η άλλη είναι ανάγια, αμαρτωλή οικογένεια. Η κλήση για αποχωρισμό απ' αυτό τον αμαρτωλό κόσμο, είναι καθαρή και σαφής (Β' Κορ.ς:17).

Θυσία ζώσα. 

Ρωμ.ιβ:1-2 «Σας παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί, διά των οικτιρμών του Θεού, να παραστήσετε τα σώματά σας θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική σας λατρεία, και μην συμμορφώνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφώνεσθε διά της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζετε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον». 

Αυτό το εδάφιο δίνει περισσότερο νόημα στην ιδέα του αγιασμού και του αποχωρισμού. Ο αγιασμός περικλείει τη θυσία των επιθυμιών και του θέλω μας. Πρέπει να παραστήσουμε τους εαυτούς μας μ' ένα τρόπο ευάρεστο στο Θεό, κι αυτό είναι το λογικό μας καθήκον. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να κάνουμε οτιδήποτε προκειμένου να ευαρεστήσουμε το Θεό άσχετα με το τί θα χρειαστεί να θυσιάσουμε.

Ο αγιασμός μεταδίδεται απ' το 'Αγιο Πνεύμα. 

Ο άνθρωπος μπορεί να αγιαστεί μόνο με τη βοήθεια του Θεού. Ο αγιασμός (αποχωρισμός) ξεκινά με το άκουσμα του ευαγγελίου, συνεχίζεται δια πίστεως με τη μετάνοια και το βάπτισμα στο νερό στο όνομα του Ιησού, αλλά εκπληρώνεται, κατά κύριο λόγο, με την κατοίκηση του Αγίου Πνεύματος (Α' Πέτρ.α:2). Σ' αυτή την οικονομία που ζούμε οι νόμοι του Θεού δεν είναι γραμμένοι σε πέτρινες πλάκες. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι ο Θεός δεν έχει νόμους, αφού είχε βάλει νόμο και μέσα στον κήπο της Εδέμ. Αυτό σημαίνει ότι σήμερα, ο Θεός διάλεξε να γράψει τους νόμους Του μέσα στις καρδιές μας δια μέσου της πίστης και του Αγίου Πνεύματος (Ιερεμ.λα:33 Εβρ.ι:15-17). Έτσι, όλοι οι άνθρωποι που έχουν λάβει το Άγιο Πνεύμα και το αφήνουν να τους οδηγεί, έχουν γραμμένους τους νόμους του Θεού μέσα στην καρδιά τους. Αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να οδηγούμαστε από το Πνεύμα του Θεού που τώρα κατοικεί μέσα μας.

Ο αγιασμός διδάσκεται από δασκάλους και ποιμένες γεμάτους με το 'Αγιο Πνεύμα. 

Τι σημαίνει το εδάφιο Α' Ιωάν.β:27 όπου λέει, «Και το χρίσμα το οποίον υμείς ελάβετε απ' αυτού, εν υμίν μένει, και δεν έχετε χρείαν να σας διδάσκη τις»; Το εδάφιο αυτό μιλάει για το βασικό αγιασμό που διαμένει σ' όλους όσοι έχουν λάβει το Πνεύμα. Δεν εννοεί ότι δεν χρειάζεται να διδαχτεί κανείς από ένα δάσκαλο που έχει την κλήση του Θεού και είναι γεμάτος με το Άγιο Πνεύμα. Ο δάσκαλος είναι ένα δώρο του Θεού, που έχει δοθεί για την τελειοποίηση των αγίων σύμφωνα με το Εφεσ.δ:11-12. Ο αγώνας για την τελειοποίηση είναι αυτό που λέμε «αγιασμός», και η διακονία του δασκάλου έχει δοθεί για να βοηθήσει τους αγίους να κερδίσουν αυτό τον αγώνα.

Ο αγιασμός διδάσκεται απ' τη Γραφή. 

Ο λόγος του Θεού δεν προσπαθεί να δώσει συγκεκριμένες απαντήσεις στις αμέτρητες καταστάσεις που μπορεί κάποιος ν' αντιμετωπίσει. Αυτό είναι έργο του Αγίου Πνεύματος και της διακονίας. Η Γραφή δίνει βασικές κατευθυντήριες γραμμές που απευθύνονται σε άνδρες και γυναίκες κάθε πολιτισμού, κάθε εποχής και κάθε κατάστασης. Η Βίβλος μας λέει τι αρέσει στο Θεό και τί δεν αρέσει. Μας λέει ποιες πράξεις και ποια συμπεριφορά είναι αυτή που ο Θεός δεν δέχεται, και τι περιμένει απ' το λαό Του.

Ο αγιασμός είναι ένα ατομικό πρόβλημα. 

Στο Φιλιπ.β:12 λέει, «..μετά φόβου και τρόμου εργάζεσθε την εαυτών σωτηρίαν». Αυτό δεν επιτρέπει στον καθένα να φτιάχνει δικούς του κανόνες για να παραμείνει σωσμένος, αλλά σημαίνει ότι ο καθένας πρέπει να φροντίσει να εκπληρώσει τη σωτηρία του με φόβο και σεβασμό. Με άλλα λόγια η σωτηρία είναι τελικά προσωπική ευθύνη του καθένα. Μετά την εμπειρία της αναγέννησης, καθένας πρέπει να φροντίσει ώστε ν' αντέξει μέχρι το τέλος του αγώνα. Πρέπει να διατηρήσει ό,τι ο Θεός του έχει δώσει (Εβρ.γ:14).

Προσωπικές πεποιθήσεις. 

Ακριβώς επειδή ο καθένας είναι προσωπικά υπεύθυνος απέναντι στο Θεό, πρέπει να έχει τις προσωπικές του πεποιθήσεις. Απ' τη στιγμή που λαμβάνουμε το 'Αγιο Πνεύμα χρειάζεται να διδαχτούμε απ' τους δασκάλους που ο Θεός έχει βάλει στην εκκλησία, αλλά και απ' το Πνεύμα κατ' ευθείαν. Ακόμη πρέπει να έχουμε τις προσωπικές μας πεποιθήσεις. Δεν μπορούμε να στηριζόμαστε στη γνώμη ή στην έλλειψη γνώμης των άλλων, αλλά πρέπει να ψάξουμε για μια απάντηση, εμείς οι ίδιοι, σε συγκεκριμένα ζητήματα. Φυσικά, κάθε διδασκαλία της Γραφής είναι αρκετή από μόνη της, και κανείς δεν μπορεί να την αποφύγει λέγοντας ότι δεν αισθάνεται πεπεισμένος.

Μερικές φορές ο Θεός μπορεί να δώσει σε ένα άτομο συγκεκριμένες οδηγίες για κάποιο θέμα που δεν είναι ανάγκη να τις συμμερισθούν κι οι άλλοι πιστοί. 

Ίσως αυτό να είναι αναγκαίο εξαιτίας του περιβάλλοντος αυτού του ατόμου ή κάποιας αδυναμίας του σ' ένα συγκεκριμένο θέμα, ή μπορεί ο Θεός να οδηγεί αυτό το άτομο σε μια πιο στενή σχέση μαζί Του. Σ' αυτή την περίπτωση το άτομο θα είναι τόσο σωστό σ' αυτό που πιστεύει, όσο συνεπές είναι με τις Γραφές (Ρωμ.ιδ:5,23). 

Την ίδια στιγμή βέβαια, δεν θα πρέπει αυτό που πιστεύει να προσπαθεί με φορτικότητα να το μεταδώσει και σ' άλλους. Κατά το ίδιο τρόπο και οι άλλοι θα πρέπει να σέβονται τις πεποιθήσεις του και να μην τις υποτιμούν (Ρωμ.ιδ:2-6). Ο Θεός πάντοτε θα τιμήσει και θα ευλογήσει αυτούς που κάνουν προσωπικά βήματα αγιασμού. Υπάρχει μια ιδιαίτερη ευλογία και σχέση με το Θεό σε κάθε τέτοια προσπάθεια.

Ο αγιασμός δεν είναι θέμα νόμων. 

Ο αγιασμός πρέπει να έχει σαν κινητήρια δύναμη το 'Αγιο Πνεύμα που κατοικεί μέσα μας. Οι εργάτες πραγματικά έχουν την πνευματική εξουσία κι ευθύνη ν' αναζητήσουν πρότυπα διαγωγής και ένδυσης ανάμεσα στους αγίους. Έχουν ν' αποδώσουν λόγο στο Θεό (Εβρ.ιγ:17). Ωστόσο, μπορεί να ζητήσουν «Σεμνό ντύσιμο», αλλά, αν δεν υπάρχει αγιασμός στην καρδιά, είναι αδύνατο να υπακούσει κανείς. Ο αγιασμός δεν μπαίνει σε νόμους - ή είναι στην καρδιά ή δεν υπάρχει. Αφού κάποιος αναγεννηθεί, αποκτά αυτό το «βασικό ένστικτο» του αγιασμού που μεταδίδεται απ' το Άγιο Πνεύμα κι όταν το συνδυάσει με το λόγο του Θεού που διδάσκεται από τον ποιμένα, μπορεί να ζήσει μια άγια ζωή. Αντίθετα, τόσοι πολλοί άνθρωποι είναι επαναστάτες, και τόσοι πολλοί προσπαθούν να συγκρίνουν δόγματα και εκκλησίες. Κανένα δόγμα δεν έσωσε ποτέ κανέναν! Μόνο ο λόγος του Θεού μπορεί να φέρει σωτηρία.

Ο αγιασμός διατηρείται από αγάπη για το Θεό. 

Γι' αυτό το λόγο οι Γραφές μας διδάσκουν «Μή αγαπάτε τον κόσμον μηδέ τα εν τω κόσμω» (Α' Ιωάν.β:15). Μπορούμε να ζήσουμε άγια μόνο αγαπώντας το Θεό και όχι τον κόσμο που είναι κάτω απ' τον έλεγχο του Σατανά. Ο Νόμος και ο φόβος μπορεί να μας κάνουν να αποφύγουμε την αμαρτία σ' ένα βαθμό, αλλά μόνο η αγάπη θα δημιουργήσει την επιθυμία μέσα μας να αποφύγουμε κάθε τι που δεν αρμόζει στο Θεό και απομακρύνει την παρουσία Του από τη ζωή μας. Όταν κάποιος αγαπάει πραγματικά κάποιον άλλον, προσπαθεί να τον ευχαριστήσει δίχως να υπολογίζει τις προσωπικές του προτιμήσεις ή την ευκολία και την άνεσή του. Κατά τον ίδιο τρόπο, όταν αγαπάμε το Θεό, τον Πατέρα και Σωτήρα μας, θέλουμε να υπακούσουμε στο λόγο Του. Όταν διαβάζουμε τα γράμματά του προς εμάς θέλουμε να ζήσουμε σύμφωνα μ' αυτά γιατί Τον αγαπάμε. Το Πνεύμα Του μέσα μας μας βοηθάει να είμαστε υπάκουοι. Όπως είπε ο Ιησούς, «Εάν τις με αγαπά, τον λόγον μου θέλει φυλάξει» (Ιωάν.ιδ:23,15 Α' Ιωάν.β:3). Απ' την άλλη μεριά, «Εάν τις αγαπά τον κόσμον, η αγάπη του Πατρός δεν είναι εν αυτώ» (Α' Ιωάν.β:15).

Μερικές βασικές αρχές αγιασμού. 

Η Γραφή μας διδάσκει τα βασικά στοιχεία του αληθινού αγιασμού «Και μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον» (Ρωμ.ιβ:2). «Από παντός είδους κακού απέχεσθε» (Α' Θεσ.ε:22). «Εις πάντα εγκρατεύεσθε» (Α' Κορ.θ:25). Αυτά τα τρία εδάφια περιγράφουν την ουσία του πρακτικού αγιασμού. Ο βασικός σκοπός κάθε άλλης λεπτομέρειας αγιασμού είναι να μας βοηθήσει να μείνουμε σταθεροί σ' αυτές τις βασικές αρχές. Κατά πρώτον, δεν πρέπει να ενεργούμε ή να μοιάζουμε με τον κόσμο της αμαρτίας. Πρέπει ν' αφήνουμε ακόμη κι αυτά τα πράγματα που εμπεριέχουν κάποιο υπαινιγμό ή κάποια ομοιότητα με το κακό. 

Η ερώτηση δεν θα πρέπει να είναι, «Πόσο πολύ μπορούμε να μοιάζουμε στον κόσμο και να είμαστε εντάξει;» ή «Ποιο είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για να είναι ευχαριστημένος ο Θεός;» Μάλλον θα πρέπει να ρωτάμε, «Τι μπορούμε να κάνουμε για να είμαστε όσο το δυνατόν πιο κοντά στο Θεό; Πώς μπορούμε να ζήσουμε έτσι ώστε να μην υπάρχει αμφιβολία στον κόσμο ότι ανήκουμε στο Χριστό;». Επιπλέον, πρέπει να εγκρατευόμαστε σε όλα, που σημαίνει ότι πρέπει να έχουμε συνεχή αυτοέλεγχο. Η σάρκα μας πρέπει να είναι πάντοτε σε υποταγή στο Πνεύμα. 

Εγκράτεια επίσης σημαίνει ότι το κάθε τι γίνεται με μέτρο κι όχι φτάνοντας στα άκρα και σε υπερβολές. Δεν πρέπει να πέφτουμε στο ένα άκρο της χαλαρότητας, του συμβιβασμού και της κοσμικότητας, αλλά ούτε και στο άλλο άκρο της αυτοδικαίωσης, της υποκρισίας και της επίδειξης. Οι αρχές της μη συμμόρφωσης με τον κόσμο και της εγκράτειας στο κάθε τι είναι τα κλειδιά με τα οποία μπορούμε να καταλάβουμε κάθε θέμα αγιασμού σ' αυτή τη μελέτη. 

Η στάση του χριστιανού απέναντι στην αμαρτία.

Ένας Χριστιανός δεν είναι αμαρτωλός. Έχουμε ξαναγεννηθεί, κι έχουμε δύναμη κατά της αμαρτίας (Πράξ.α:8  Ρωμ.η:4). Μπήκαμε μέσα στην οικογένεια του Θεού με την αναγέννηση και γινόμαστε σύμμορφοι με τον Ιησού Χριστό (Ρωμ.η:29). Είμαστε μαθητές του Χριστού, και ζούμε σύμφωνα με τις διδασκαλίες Του. Αν είμαστε αληθινοί Χριστιανοί - που σημαίνει σαν το Χριστό - δεν μπορούμε την ίδια στιγμή να είμαστε και αμαρτωλοί. Στην πραγματικότητα πρέπει να μισούμε την αμαρτία. «Οι αγαπώντες τον Κύριον, μισείτε το κακόν» (Ψαλμ.97:10). «Ο φόβος του Κυρίου είναι να μισή τις το κακόν» (Παρ.η:13). 

Αν αγαπάμε αληθινά το Θεό, τότε αυτόματα θα μισούμε την αμαρτία. Οπωσδήποτε, σαν άνθρωποι έχουμε ο καθένας ξεχωριστή προσωπικότητα. Μερικοί άνθρωποι είναι από τη φύση τους περισσότερο ευθείς και θαρραλέοι, ενώ άλλοι είναι πιο επιφυλακτικοί και μαλακοί. Αυτό δεν θα έχει να κάνει με τη στάση μας απέναντι στην αμαρτία αν αφήσουμε το Άγιο Πνεύμα να βασιλεύσει στη ζωή μας. Άσχετα με την προσωπικότητά μας, όλοι πρέπει να μισήσουμε το κακό. Αυτό ικανώνει ένα εργάτη να μιλήσει με δύναμη ενάντια στην αμαρτία, γιατί άσχετα με την προσωπικότητά του, μπορεί να φανερώσει την αμαρτία και να κηρύξει εναντίον της.

Η στάση ενός εργάτη απέναντι στην αμαρτία.

Ο εργάτης του Θεού έχει την ευθύνη να κηρύξει κατά της αμαρτίας (Ιεζ.γ:17-19). Ακόμη είναι αυτός που βοηθάει τους ανθρώπους να καταλάβουν τι είναι αμαρτία ονομάζοντάς την. Είναι υποχρεωμένος να θέσει τα απαραίτητα πρότυπα για να διατηρήσει τον αγιασμό. Αυτά τα πρότυπα δεν είναι για τους επισκέπτες αλλά για τα μέλη, και ιδιαίτερα γι' αυτούς που χρησιμοποιούνται σαν διάκονοι ή οδηγοί οι οποίοι πρέπει να είναι παραδείγματα. 

Άσχετα με το ποιες είναι οι προσωπικές κλήσεις του εργάτη, το Πνεύμα το Άγιο μέσα του δεν ανέχεται την αμαρτία, τον κινεί να κηρύξει εναντίον της και του δίνει την τόλμη να επιπλήξει και να προτρέψει τους ανθρώπους όταν είναι ανάγκη. Το Πνεύμα το Άγιο πρέπει να βασιλεύει στη ζωή του έτσι ώστε το χρίσμα και η οδηγία του Αγίου Πνεύματος να του δίνουν την πνευματική δύναμη που χρειάζεται. Αυτός που είναι ταχύς στο να επιπλήττει και να φανερώνει την οργή του, ή  αυτός που δεν είναι ανεκτικός, θα μεταμορφωθεί από το Πνεύμα το Άγιο. Θα γίνει ευγενικός στις νουθεσίες του και θα κηρύττει με συμπόνια και ευσπλαχνία όταν βλέπει τις αμαρτίες των ανθρώπων. 

Ο εργάτης πρέπει να είναι γεμάτος και να υπερχειλίζει από το Άγιο Πνεύμα. Μετά, το Πνεύμα του Θεού θα κηρύττει μέσα απ' αυτόν. Επειδή ο Θεός μισεί την αμαρτία, ο εργάτης πρέπει κι αυτός να μισεί την αμαρτία για να μπορέσει να κηρύξει εναντίον της. Την ίδια στιγμή θα έχει στην καρδιά του τη γνήσια αγάπη του Θεού για τον αμαρτωλό.           

Μερικοί εργάτες είναι τόσο μαλακοί και απρόθυμοι να πληγώσουν τα αισθήματα των ανθρώπων, που δεν μπορούν να κηρύξουν εναντίον της αμαρτίας μ' ένα ιδιαίτερο τρόπο. Πολλοί λένε, «Ο χαρακτήρας μου δεν μου επιτρέπει να κηρύξω κατά της αμαρτίας, εγώ μόνο για την αγάπη μπορώ να μιλάω». Ωστόσο αν πραγματικά αγαπάς κάποιον που είναι σε κατάσταση αμαρτίας, δεν μπορείς να τον βοηθήσεις παρά μόνο κηρύττοντας εναντίον της, γιατί είναι η αμαρτία που κάνει τους ανθρώπους να χάνονται αιώνια. 

Η αληθινή αγάπη σημαίνει κάτι παραπάνω από ευγένεια. Αν πραγματικά αγαπώ κάποιον, τότε τον αγαπάω τόσο ώστε να του πω την αλήθεια έστω κι αν με μισήσει γι' αυτό. Ο εργάτης πρέπει να κηρύττει την αλήθεια, είτε οι ακροατές συνεχίζουν να τον συμπαθούν είτε όχι, γιατί αυτή είναι η μόνη ευκαιρία να σωθούν. Ο ακροατής μπορεί να μην καταλαβαίνει ότι αυτά που ακούει λέγονται από αγάπη, αλλά είναι από αγάπη. Ένας εργάτης που κάνει οτιδήποτε λιγότερο απ' αυτά είναι ακατάλληλος να κηρύξει για τον Ιησού Χριστό.

Ο αληθινός εργάτης δεν κηρύττει μόνο ότι θέλουν να ακούνε οι άνθρωποι. Δεν είναι κάποιος που απλά «γαργαλίζει» τις ακοές. Γενικά, το χιούμορ και η φαντασία επιτρέπονται στο κήρυγμα, αλλά η κύρια κλήση του κήρυκα είναι να πει στους ανθρώπους αυτό που ο Θεός θέλει ν' ακούσουν. Αν ο εργάτης αφήνει κάποιο άτομο να συνεχίζει να αμαρτάνει επειδή απλά έχει αδύνατη προσωπικότητα και φοβάται μήπως πληγώσει τα αισθήματά του, τότε έχει ανάγκη ο ίδιος να ξαναγεμίσει απ' το 'Αγιο Πνεύμα. Αυτός ο εργάτης είναι ένας αδύναμος Χριστιανός κι όχι ένας ηγέτης (οδηγός).

Οι εργάτες είναι αγγελιοφόροι, όχι ο συγγραφέας.

Ο εργάτης δεν είναι Θεός και δεν μπορεί να αξιεί τη δουλειά του Μεγάλου Ποιμένα. Δεν μπορεί ν' αλλάξει το λόγο του Θεού για να ικανοποιήσει τους ανθρώπους. Είναι απλά ένας αγγελιοφόρος. Είναι παράνομο ένας ταχυδρόμος ν' αλλάξει το περιεχόμενο ενός γράμματος. Ο παραλήπτης ενός γράμματος δεν έχει δικαίωμα να επιπλήξει τον ταχυδρόμο για το περιεχόμενο του γράμματος, αλλά ούτε μπορεί να του ζητήσει να το αλλάξει. Δεν είναι ο ταχυδρόμος αυτός που έγραψε το γράμμα και είναι πέρα απ' την αρμοδιότητά του να μεταβάλλει το μήνυμα. Κατά τον ίδιο τρόπο, ένας εργάτης απλά και μόνο απελευθερώνει τη βουλή του Θεού στους ανθρώπους. Δεν τολμάει ν' αλλάξει το λόγο του Θεού.

Εδάφια που ένας νικηφόρος Χριστιανός πρέπει να καταλάβει.

Υπάρχουν μερικά εδάφια κλειδιά που είναι βασικό να καταλάβουμε για να ξέρουμε τη θέση του ευσεβή Χριστιανού απέναντι στην αμαρτία και τον αγιασμό. Τα κεφάλαια ς και η της επιστολής προς Ρωμαίους εξηγούν πολύ καλά ολόκληρο το θέμα της χριστιανικής ζωής.

Ο νόμος της αμαρτίας (Ρωμ.ζ:20).

Ο Παύλος μας διδάσκει ότι υπάρχει ένας νόμος της αμαρτίας σ' αυτό τον κόσμο που είναι μεγαλύτερος απ' το Νόμο του Μωυσή κι απ' το νόμο του νου. Αυτό σημαίνει ότι ούτε ο Νόμος του Μωυσή, ούτε ο νόμος της λογικής έχουν τη δύναμη να νικήσουν αυτή την αμαρτωλή φύση που υπάρχει στον άνθρωπο. Αυτός ο νόμος της αμαρτίας ονομάζεται ακόμη, η φύση της αμαρτίας, ο παλαιός άνθρωπος, η παλιά φύση, ο πρώτος Αδάμ, και η σάρκα.

Ο νόμος του Πνεύματος (Ρωμ.η:2).

Ο νόμος του Αγίου Πνεύματος είναι ο μόνος νόμος που είναι μεγαλύτερος απ' το νόμο της αμαρτίας. Είναι ο μόνος νόμος που μπορεί να ελευθερώσει τον άνθρωπο απ' τη δύναμη της αμαρτίας, γιατί όταν κάποιος βαπτίζεται με το 'Αγιο Πνεύμα, μια καινούρια φύση γεννιέται μέσα στον άνθρωπο. Αυτή η νέα φύση δεν θέλει ν' αμαρτάνει, αλλά έχει τους νόμους και τις επιθυμίες του Θεού φυτεμένες μέσα της. Πρέπει να καταλάβουμε ότι τα καλά έργα δεν μπορούν να αντικαταστήσουν ή ν' αχρηστεύσουν το νόμο του Πνεύματος.

«Πάς όστις εγεννήθη εκ του Θεού, αμαρτίαν δεν πράττει» (Α' Ιωάν.γ:9).

Αυτό το εδάφιο απλά εννοεί ότι το παιδί του Θεού δεν αμαρτάνει από συνήθεια, δεν βρίσκεται σε μια συνεχή κατάσταση αμαρτίας. Δεν θέλει να αμαρτάνει γιατί έχει πάρει μια καινούρια φύση «διότι σπέρμα αυτού μένει εν αυτώ και δεν δύναται να αμαρτάνη, διότι εγεννήθη εκ του Θεού». Αυτό σημαίνει ότι ο Χριστιανός - όπως ο Θεός, ο Πατέρας του - μισεί την αμαρτία και δεν μπορεί να την υποφέρει στη ζωή του. 

Γενικά δεν εννοεί ότι στερείται την ικανότητα να αμαρτήσει γιατί τότε θα ερχόταν σε αντίθεση με τα εδάφια α:8 και β:1 της ίδιας επιστολής. Θα αναφέρουμε μερικά παραδείγματα για να καταλάβουμε τί εννοεί αυτό το εδάφιο: Αν κάποιο συγκεκριμένο φαγητό σ' αρρωσταίνει, μπορείς να πεις «Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να το φάω αυτό». Αν μια συγκεκριμένη πράξη δεν είναι μέσα στα ενδιαφέροντά σου ή έρχεται σ' αντίθεση με τις αρχές σου, μπορείς να πεις, «Δεν μπορώ να το κάνω αυτό». 

Και στις δυο περιπτώσεις η έκφραση «δεν μπορώ» δεν σημαίνει ότι υπάρχει κάποια φυσική ανικανότητα στο να εκτελέσεις αυτή την πράξη, αλλά ότι συγκρατείσαι από τη φύση σου ή από τη γνώση σου. Κατά τον ίδιο τρόπο οι Χριστιανοί συγκρατούνται από τη νέα φύση τους στο να αμαρτάνουν. Όσο αυτή η νέα φύση ελέγχει τη ζωή του Χριστιανού, αυτός δεν αμαρτάνει. Το Άγιο Πνεύμα δίνει δύναμη και νίκη κατά της αμαρτίας. «Και ο λόγος του Θεού μένει εν υμίν, και ενικήσατε τον πονηρόν» (Α' Ιωάν.β:14).

Νεκρός κατά την αμαρτία (Ρωμ.ς:2).

«Ημείς οίτινες απεθάνομεν κατά την αμαρτίαν, πώς θέλομεν ζήσει πλέον εν αυτή;». Τα επόμενα εδάφια συνεχίζουν να λένε ότι ο παλαιός μας εαυτός έχει θυσιαστεί με το Χριστό (με τη μετάνοια) έτσι ώστε να μην υπηρετούμε πια την αμαρτία. «Διότι ο αποθανών ηλευθερώθη από της αμαρτίας» (Ρωμ.ς:7). 

Ο Χριστιανός πρέπει να καταλάβει ότι είναι νεκρός κατά την αμαρτία, κι ότι έχει ελευθερωθεί απ' αυτήν. Τι σημαίνει το να είσαι νεκρός κατά την αμαρτία; Για να το δούμε παραστατικά, τι συγκινήσεις μπορεί να έχει ένας νεκρός; Ποια αντίδραση μπορεί να έχει ένας νεκρός αν τον χαστουκίσεις στο πρόσωπο, ή αν του δείξεις κάτι που όταν ζούσε του άρεσε πολύ; Δεν υπάρχει καμία αντίδραση, φυσικά, γιατί ο άνθρωπος είναι νεκρός! 

Έτσι, αν είμαστε νεκροί κατά την αμαρτία, κάθε πειρασμός για ν' αμαρτήσουμε δεν θα προξενεί καμία αντίδραση εκ μέρους μας. Αν είμαστε πραγματικά νεκροί κι έχουμε τακτοποιήσει το πρόβλημα της αμαρτίας στη ζωή μας, τότε το να ζεις μια άγια χριστιανική ζωή είναι εύκολο. Όμως αν είμαστε μισοπεθαμένοι και μισοζωντανοί, τότε είναι δύσκολο και πολλές φορές αδύνατον να ζήσουμε για τον Κύριο.

Αποχωρισμός από το Θεό (Ρωμ.η:38-39).

Απολύτως τίποτα δεν μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού. Δαίμονες, άγγελοι, άνθρωποι, δοκιμασίες, θλίψεις, ο χρόνος ή οι περιστάσεις δεν έχουν τη δύναμη να μας χωρίσουν απ' το Θεό. Κανείς δεν μπορεί να μας πάρει από τα χέρια του Πατέρα, ακόμα και ο ίδιος ο Σατανάς (Ιωάν.ι:29  Α' Ιωάν.ε:18). Ωστόσο ο Χριστιανός από μόνος του μπορεί να σπάσει αυτή την τόσο στενή σχέση με το Θεό με την απιστία του και την ανυπακοή του, και μπορεί να αποστατήσει (Ρωμ.ια:20-22  Β' Πέτρ.β:20-22).

«Εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν δεν έχομεν, εαυτούς πλανώμεν» (Α' Ιωάν.α:8).

Αυτό το εδάφιο έχει καταχραστεί πολλές φορές για να διδαχθούν λάθος πράγματα. Δεν μιλάει για κάποια πράξη αμαρτίας αλλά για την φύση της αμαρτίας που διαμένει σε κάθε άνθρωπο. Ακόμη και όταν ένα άτομο αναγεννηθεί, η παλιά φύση παραμένει υποταγμένη σ' αυτό. Δεν έχει ακόμη μεταμορφωθεί, αλλά περιμένει την απολύτρωση του σώματός του (Ρωμ.η:23). 

Έτσι, ο Ιωάννης μας διδάσκει ότι η ικανότητα να αμαρτήσει κανείς είναι ακόμη εκεί. Καθένας που υποστηρίζει τη θεωρία ότι η αμαρτωλή του φύση έχει εκριζωθεί σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή της χριστιανικής του πορείας, πλανάται. Ενώ υπάρχει ένας οριστικός διαχωρισμός ανάμεσα στον πιστό και την αμαρτωλή του φύση, αυτή του η φύση ή η ικανότητα να αμαρτήσει είναι πάντοτε εκεί. Γι' αυτό, στην πραγματικότητα, είναι τόσο σημαντικό να κρατηθεί «νεκρός κατά την αμαρτία».           

Το θέμα είναι ότι ο Θεός έχει ενισχύσει τόσο τον αναγεννημένο Χριστιανό, που δεν υπάρχει λόγος ν' αμαρτάνει. Είναι φοβερό να βλέπεις ένα αμαρτωλό - άγιο. Ο Θεός έχει δώσει στον άγιο μια θεία φύση και μίσος για την αμαρτία. Το Άγιο Πνεύμα  έρχεται και κατοικεί μόνιμα μέσα στον πιστό για να τον βοηθά σ' αυτή τη μάχη ενάντια στην αμαρτία. 

Για να το καταλάβουμε καλύτερα, μπορούμε να πούμε ότι ο Χριστιανός έχει την ίδια δύναμη πάνω στην κακή του φύση και τον παλαιό άνθρωπο, μ' αυτή που έχει πάνω σ' ένα ραδιόφωνο. Αν το ραδιόφωνο παίζει κάτι που είναι ακατάλληλο για ένα Χριστιανό να το ακούει, απλά το κλείνει. Έχει την εξουσία να εμποδίσει αυτό το ραδιόφωνο να του μεταδίδει άσχημα μηνύματα. Το ίδιο ο Χριστιανός έχει εξουσία πάνω στην αμαρτία. Αν το Πνεύμα το Άγιο διοικεί τη ζωή του, τότε θα είναι ικανός να «κλείσει το κουμπί» της αμαρτίας που προσπαθεί να μπει στη ζωή του. Έτσι, αν ένας Χριστιανός αμαρτάνει, αυτό συμβαίνει μόνο επειδή δεν έχει δώσει τον πλήρη έλεγχο στο Άγιο Πνεύμα σ' αυτό τον τομέα. Παραχωρεί τον εαυτό του σ' ένα άλλο κύριο και γίνεται υπηρέτης του (Ρωμ.ς:16). «Όστις πράττει την αμαρτίαν, είναι εκ του διαβόλου» (Α' Ιωάν.γ:8).


Eίναι ο χριστιανός αμαρτωλός;

Στο φως του τελευταίου παραπάνω εδαφίου, η απάντηση σ' αυτή την ερώτηση πρέπει να είναι «όχι». Σαν Χριστιανοί, δεν είμαστε αμαρτωλοί. Ήμασταν στο παρελθόν, αλλά τώρα έχουμε ελευθερωθεί κι είμαστε παιδιά του Θεού. Ποια είναι η θέση ενός χριστιανού που διαπράττει μια αμαρτία; Όπως έχουμε δει, αυτό το άτομο έχει αφήσει τον εαυτό του κάτω απ' την επιρροή του Σατανά και της αμαρτωλής φύσης του. Θα πρέπει λοιπόν αμέσως να πάει στο Μεσίτη και Σύμβουλο Ιησού Χριστό (Α' Ιωάν.β:1). Αφού ο Ιησούς έχει τώρα τη θέση του Αρχιερέα, μπορούμε να ομολογούμε τις αμαρτίες μας κατ' ευθείαν σ' Αυτόν, κι Αυτός θα μας συγχωρεί (Εβρ.δ:14 Α' Ιωάν.α:9).

Προσωπική προσευχή.

Αφού με την εξομολόγηση στον Ιησού ο Χριστιανός πετυχαίνει τη συγχώρεση της αμαρτίας που έχει διαπράξει, η προσωπική προσευχή είναι πολύ σημαντική. Ο Χριστιανός δεν πρέπει να περιμένει να πάει στην εκκλησία για να εξομολογηθεί τις αμαρτίες του, αλλά πρέπει να το κάνει αμέσως και να ζητήσει συγχώρεση. 

Η προσωπική ιδιωτική προσευχή είναι η επικοινωνία μας με το Θεό είτε καθώς το Πνεύμα μεσιτεύει υπέρ ημών είτε προσευχόμαστε με το νου. Όλοι χρειάζεται να εξετάζουμε τις καρδιές μας και να ζητάμε απ' το Θεό να μας καθαρίζει από κρυφές αμαρτίες και λάθη (Α' Κορ.ια:31). Είναι ανάγκη να ζητάμε τη διδασκαλία και την οδηγία του Πνεύματος. Αυτές οι προσευχές δεν είναι απαραίτητο να γίνονται φωναχτά στην συνάθροιση, γιατί είναι ένα θέμα προσωπικό μεταξύ του ατόμου και του Θεού. Η προσευχή είναι επίσης το μέσον που θα πάρουμε τη δύναμη να υπερισχύσουμε σε ότι ο Θεός έχει για μας.

Μολυσμός σαρκός και πνεύματος (Β' Κορ.ζ:1).

Ο Παύλος μας προτρέπει λέγοντας, «ας καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, εκπληρούντες αγιωσύνην εν φόβω Θεού». 

Σ' αυτό το εδάφιο η «σάρκα» αναφέρεται στο φυσικό στοιχείο ενώ το «πνεύμα» στο πνευματικό στοιχείο του ανθρώπου. Το πρώτο πράγμα που μπορούμε να σημειώσουμε είναι ότι δεν μπορούμε να χωρίσουμε το πνεύμα απ' την σάρκα σ' αυτό τον κόσμο. Για παράδειγμα, το Ματθ.ε:28 ταξινομεί την επιθυμία για μια γυναίκα σαν μοιχεία που διαπράττεται στην καρδιά. Αυτή είναι μια αμαρτία του πνεύματος, που η σάρκα δεν την πράττει στην πραγματικότητα. Όμως στα μάτια του Θεού αυτό είναι το ίδιο αμαρτία. Για το Θεό, μίσος στην καρδιά είναι το ίδιο με την πράξη του φόνου. Έτσι, ο Παύλος μας λέει να καθαρίσουμε τις σκέψεις του νου μας καθώς και τις πράξεις του σώματός μας. Θα πρέπει να καθαρίσουμε το πνεύμα και το σώμα για να είμαστε άγιοι στα μάτια του Θεού.

Το σώμα είναι μόνο το σπίτι που κατοικεί το πνεύμα. Όταν κάποιος αναγεννάται, αμέσως μπαίνει σε μια πάλη - πόλεμο μεταξύ σάρκας και πνεύματος. Είναι απαραίτητο να καταλάβουμε αυτόν τον πόλεμο που συνεχίζεται σ' όλη τη χριστιανική ζωή. Το 'Αγιο Πνεύμα θα κερδίσει αυτό τον πόλεμο για μας, αν εμείς μείνουμε σταθεροί στις βασικές αρχές που μας έχει δώσει (Β' Τιμ.β:5).

Το μήνυμα του Σατανά.

Ο διάβολος προσπαθεί να μας πείσει ότι όσο είμαστε μ' αυτό το σώμα, και η σάρκα είναι ασθενής, δεν μπορούμε να ζήσουμε άγια. Θέλει να πιστεύουμε ότι δεν γίνεται τίποτα, κι ότι θ' αμαρτάνουμε κάθε μέρα. Η αλήθεια είναι ότι ο Θεός μας έχει διατάξει να είμαστε άγιοι. Είναι αλήθεια ότι η σάρκα είναι ασθενής, αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι ο Χριστός κατέκρινε την αμαρτία στη σάρκα (Ρωμ.η:3). 

Ο Χριστός είχε σάρκα όπως εμάς έτσι ώστε δια του θανάτου Του να καταργήσει τον έχοντα το κράτος του θανάτου, δηλαδή τον διάβολο (Εβρ.β:14). Ο Ιησούς νίκησε την αμαρτία στη σάρκα, και τώρα είναι το παράδειγμά μας. Το ίδιο κι εμείς, μπορούμε να νικήσουμε την αμαρτία στη σάρκα, γιατί έχουμε το Πνεύμα του Χριστού να κατοικεί μέσα μας.

Τελειότητα.

Η Βίβλος μας διδάσκει ότι αυξάνουμε προς την τελειότητα. Στην Εβρ.ς:1 λέει, «ας φερώμεθα προς την τελειότητα» και στην Φιλιπ.γ:15 λέει «όσοι λοιπόν είμεθα τέλειοι». Στην Εφεσ.δ:12 διδασκόμαστε ότι ο Θεός έδωσε τα πέντε χαρίσματα της διακονίας «προς την τελειοποίησιν των αγίων». 

Μπορούμε να διακρίνουμε μεταξύ απόλυτης τελειότητας και σχετικής τελειότητας. Όλοι αγωνιζόμαστε για την απόλυτη τελειότητα γιατί μάθαμε ότι το παράδειγμά μας πρέπει να είναι ο Ιησούς. Ακόμη κι όταν βρισκόμαστε σ' αυτή την πορεία της αύξησης προς την τελειοποίηση, μπορούμε να θεωρηθούμε τέλειοι με μια σχετική έννοια, αν αυξάνουμε κανονικά. 

Για παράδειγμα, ένα μωρό ενός μηνός μπορεί να είναι τέλειο, έστω κι' αν δεν έχει ακόμα δόντια, δεν έχει πλήρη λογική, δεν μπορεί να περπατήσει, δεν μπορεί να μιλήσει. Είναι τέλειο με μια σχετική έννοια, γιατί αυξάνεται κανονικά στο βαθμό και την αναλογία της ηλικίας του. Όταν αυτό το παιδί φτάσει δέκα χρονών, κι ακόμα δεν μπορεί να περπατήσει ή να μιλήσει, τότε δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι μια τέλεια ύπαρξη. 

Το μπουμπούκι της μηλιάς την άνοιξη δεν είναι ένα μήλο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι τέλειο. Αργότερα το άνθος θα γίνει ένα μικρό πράσινο μπαλάκι, και τελικά θα ωριμάσει. Σε κάθε φάση είναι τέλειο. Για να γίνει αυτό, πρέπει συνέχεια να μελετάμε, να αυξανόμαστε, και να διορθώνουμε τα λάθη μας. Δεν μπορούμε να μένουμε στην ίδια θέση που ήμασταν όταν αναγεννηθήκαμε.

Ανεκτικότητα εξ αιτίας διαφορετικών επιπέδων τελειότητας.

Μερικοί άνθρωποι είναι ικανοί να αυξάνουν πιο γρήγορα από άλλους. Όταν άνθρωποι από ένα χριστιανικό περιβάλλον αναγεννιούνται, ξεκινούν από ένα κάπως σωστό θεμέλιο και είναι εύκολο ν' αυξηθούν γρήγορα. 'Αλλοι όμως που έρχονται από ένα ειδωλολατρικό ή αθεϊστικό περιβάλλον πρέπει ν' αλλάξουν όλες τις ιδέες και τα σχέδιά τους. Έτσι, δύο άνθρωποι μπορεί να βρίσκονται σε διαφορετικά επίπεδα τελειότητας έστω κι αν βαπτίστηκαν με το Άγιο Πνεύμα την ίδια στιγμή. Εμείς δεν είμαστε για να τους κρίνουμε (Ματθ.ζ:1). 

Ιδιαίτερα οι άγιοι θα πρέπει να είναι προσεκτικοί να μην καταδικάζουν άλλους που ίσως δεν έχουν καταφέρει να φθάσουν σε κάποιο ορισμένο βαθμό τελειότητας. Αυτό είναι πρώτιστα δουλειά της διακονίας και του Αγίου Πνεύματος να επιβλέψουν με υπομονή την τελειοποίηση μιας νέας ψυχής.

Όχι μόνο οι ψυχές έχουν διαφορετικούς βαθμούς τελειότητας, αλλά και ολόκληρες εκκλησίες. Αυτό εξαρτάται απ' το περιβάλλον και το θεμέλιο των αγίων. Ακόμη εξαρτάται απ' τον εργάτη που διακονεί σ' αυτούς τους αγίους. Μερικοί εργάτες δεν διδάσκουν εναντίον καμιάς κατάστασης. Το αποτέλεσμα είναι το ποίμνιό τους να μην μπορεί να αυξηθεί. Αλλοι κτίζουν την εκκλησία πάνω στο λόγο του Θεού, κι όχι στο τι πιστεύουν οι ίδιοι, και τα μέλη αυξάνουν προς την τελειότητα.

Ας φερώμεθα προς την τελειότητα.

Ο σκοπός αυτού του κεφαλαίου είναι ν' αποδείξει ότι ο αγιασμός είναι μια εντολή που κάθε Χριστιανός πρέπει να υπακούει καθημερινά στη ζωή του. «Άγιοι γίνεσθε, διότι εγώ είμαι άγιος» (Α' Πέτρ.α:16). Αφού ο Θεός είναι Αυτός που μας διέταξε να είμαστε άγιοι, ξέρουμε ότι θα μας δώσει και την ικανότητα να γίνουμε, γιατί ποτέ δεν θα μας ζητήσει κάτι που δεν είμαστε ικανοί να κάνουμε. 

Ο αγιασμός και η δικαιοσύνη μας δίδονται δια του Αγίου Πνεύματος. «Αλλά απελούσθητε, αλλά ηγιάσθητε, αλλ' εδικαιώθητε, διά του ονόματος του Κυρίου Ιησού, και διά του Πνεύματος του Θεού ημών» (Α' Κορ.ς:11). 

Πρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε μια άγια ζωή για να παραμείνουμε δίχως κηλίδα ή μώμο (Εφεσ.ε:27). Αν αποκτήσουμε ρυτίδα ή κηλίδα πρέπει αμέσως να καθαριστούμε με το αίμα του Ιησού Χριστού δια μέσου της μετάνοιας (Α' Ιωάν.β:1).

Το Άγιο Πνεύμα μας δίνει την ικανότητα να ζήσουμε μια ζωή αποχωρισμού. Αλλά είναι δική μας υπευθυνότητα να αφήσουμε το Άγιο Πνεύμα να βασιλεύσει στη ζωή μας, και να κρατήσουμε τον παλαιό άνθρωπο νεκρό κατά την αμαρτία και τον κόσμο.

Έχουμε δικαιωθεί στα μάτια του Θεού! Μπορούμε να ζήσουμε μια άγια ζωή! Ας φερώμεθα προς την τελειότητα! 

Ας μην αναπαυόμαστε μόνο στην εμπειρία της αναγέννησης, αλλά ας αυξάνουμε και να οικοδομούμαστε. Ας πληρωνόμαστε Πνεύματος Αγίου και να καθαρίζουμε κάθε λεκέ.

Ας φερώμεθα προς την τελειότητα !!!!