Πολλοί πιστεύουν ότι για να ελκυστούν οι ψυχές στον Χριστό
πρέπει να τους προσφέρουν υποκατάστατα των κοσμικών τους συνηθειών, ντυμένα με χριστιανικό
μανδύα. Συνέχιση δηλαδή της κοσμικής ζωής, απλά με την προσθήκη της ταμπέλας
«χριστιανός», εξαιτίας της οποίας επιτρέπονται τα πάντα «κατά χάριν».
Ισχύει όμως πράγματι κάτι τέτοιο;
Έχουμε το δικαίωμα να ελκύουμε τις ψυχές με οποιοδήποτε τρόπο;
Έχουμε το δικαίωμα να προτείνουμε εναλλακτικούς τρόπους
χριστιανικής ζωής και λατρείας διαφορετικούς από αυτούς που ακολουθούσε η πρώτη αποστολική εκκλησία;
Με άλλα λόγια...
Μπορούμε να μπαίνουμε στην αυλή των προβάτων από το παράθυρο;
«Αληθώς, αληθώς σας λέγω, όστις δεν εισέρχεται διά της θύρας
εις την αυλήν των προβάτων, αλλά αναβαίνει αλλαχόθεν, εκείνος είναι κλέπτης και
ληστής· όστις όμως εισέρχεται διά της θύρας, είναι ποιμήν των προβάτων»
(Ιωάννης ι:1-2).
Η θύρα είναι μία, η αλήθεια είναι μία, ο χριστιανικός τρόπος
ζωής και λατρείας είναι ένας.
Ο μεταμοντερνισμός έχει επηρεάσει το σκοπό και το περιεχόμενο
της υμνωδίας.
Η επιθυμία να νιώσουν όμορφα οι πιστοί αποτελεί τον κύριο σκοπό των
ύμνων.
Όταν όμως η υμνωδία έχει σαν σκοπό της την μεγαλύτερη δυνατή ευχαρίστηση
του εκκλησιαζόμενου αντί τη δόξα του Θεού, όταν όλα περιστρέφονται γύρω από
ό,τι θέλουν οι εκκλησιαζόμενοι και όχι ό,τι απαιτεί ο Θεός, τότε οι
εκκλησιαζόμενοι γίνονται κυρίαρχοι, ενώ ο Θεός μετατρέπεται σε κομπάρσο.
Η μεταμοντέρνα υμνωδία έχει ανταλλάξει την δογματική ουσία με
την προσωπική και αισθητική ικανοποίηση.
