Σημαντικό
και σύγχρονο
Ίσως
να υπάρχει στη σκέψη κάποιων το ερώτημα: γιατί είναι ανάγκη ν’ αναπτύξουμε ένα
τέτοιο θέμα, όπως το θέμα της ομοφυλοφιλίας; Είναι τόσο σημαντικό ώστε να
πρέπει να το ξεχωρίσουμε;
Μία
πρώτη σκέψη είναι ότι μία από τις είκοσι δύο συγκεκριμένες αμαρτίες που
αναφέρονται στο πρώτο κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής, εδάφια 28-32, είναι
αυτή της ομοφυλοφιλίας. Ο Θεός ξεχωρίζει αυτή την ιδιαίτερη αμαρτία και την
αναλύει στα προηγούμενα τέσσερα εδάφια με ιδιαίτερο τρόπο.
Το
θέμα αυτό στις μέρες μας αναδεικνύεται σε μεγάλο πολιτικό και κοινωνικό ζήτημα.
Αρκετοί ίσως γνωρίζουν ότι σε πολλές χώρες, έχει ήδη ψηφιστεί ο νόμος που
κατοχυρώνει νομικά τη δια βίου συμβίωση δύο ανθρώπων του ίδιου φύλου, με ό,τι
συνεπάγεται ο νόμος σε υποχρεώσεις, δικαιώματα και πλεονεκτήματα.
Βαρόμετρο
αυτών των εξελίξεων αποτελεί το ηχηρό παρόν αυτών των ανθρώπων με παρελάσεις,
που γίνονται τα τελευταία χρόνια και στη χώρα μας. Φυσικά αυτό συνέβη και σε
άλλες πρωτεύουσες, όπου σαράντα με πενήντα χιλιάδες άνθρωποι κατά μέσο όρο συμμετείχαν
σε τέτοιες παρελάσεις. Πριν μερικά χρόνια στην Ουάσιγκτον παρέλασαν διακόσιες
χιλιάδες άτομα και οργάνωσαν ένα καρναβάλι, όπως αυτό του Ρίο, με πολλή ηθική
πρόκληση.
Παραμονές εκλογών μπορούσε κανείς να διαβάσει στις εφημερίδες τις θέσεις των νέων,
αλλά και μεγαλυτέρων σε ηλικία πολιτικών υποψηφίων βουλευτών, οι οποίοι
ρωτήθηκαν πάνω στο ζήτημα αυτό, της ομοφυλοφιλίας. Όλοι σχεδόν αυτοί οι
υποψήφιοι, απ’ όλο το φάσμα των πολιτικών κομμάτων, ήταν θετικοί ως προς τα
δικαιώματα των ομοφυλόφιλων. Ήταν το μόνο θέμα από τα πολλά που τους τέθηκαν,
στο οποίο συμφωνούσαν απόλυτα. Ότι πρέπει δηλαδή να αναγνωρισθεί σ’ αυτούς τους
ανθρώπους, τους ομοφυλόφιλους, το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και του
γάμου. Δύο μόνο άτομα από τους πιο συντηρητικούς κύκλους είχαν μια επιφύλαξη ως
προς το θέμα της υιοθεσίας, μέχρι να πάρουν κάποιες απαντήσεις ψυχολόγων και
κοινωνιολόγων, ώστε να μπορούν να σχηματίσουν μια πιο έγκυρη και ολοκληρωμένη
επιστημονική γνώμη.
Παράλληλα
όμως έχουμε και τις θέσεις των εκκλησιών. Πιο συγκεκριμένα, των εκκλησιών
εκείνων που ομολογούν ότι πιστεύουν στον Ιησού Χριστό και στην αυθεντία και
αξιοπιστία του λόγου του Θεού. Υπάρχουν τρεις διαφορετικές στάσεις που
υιοθετούνται από την εκκλησία παγκόσμια:
- Καταρχήν ένα πολύ μεγάλο μέρος της εκκλησίας δέχεται τους ομοφυλόφιλους όπως είναι, καθώς και τον τρόπο ζωής που ακολουθούν. Είναι πλάσματα του Θεού, υποστηρίζουν, έτσι τους έκανε ο Θεός και τους αποδέχεται έτσι όπως είναι, οπότε εμείς δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να μην τους αποδεχτούμε κατά τον ίδιο τρόπο. Δεν έχουμε δικαίωμα να τους απορρίπτουμε.
- Μια άλλη πτέρυγα κρατάει κάποια επιφύλαξη. Δεν μπορούν να αποδεχτούν τις πρακτικές τους, δέχονται όμως αυτούς τους ανθρώπους σαν αδερφούς τους, σαν μέλη των εκκλησιών τους, προσπαθώντας παράλληλα να τους βοηθήσουν να απαλλαγούν από αυτή την παρέκκλιση και να ελευθερωθούν από αυτό το πρόβλημά τους.
- Η τρίτη και τελευταία στάση είναι η στάση της απόλυτης διαφοροποίησης. Η ομοφυλοφιλία είναι αμαρτία, ακαθαρσία μπροστά στον Άγιο Θεό, και τέτοιες πρακτικές, τέτοιες λογικές, αυτού του είδους οι νοοτροπίες δεν μπορούν να σταθούν μέσα στο λαό του Θεού, δεν μπορούν να αποτελούν κομμάτι της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού.
Αυτές
συνοπτικά είναι οι τρεις θέσεις των χριστιανικών εκκλησιών παγκόσμια.
Ένα
θλιβερό δείγμα
Θα
ήθελα με λίγα λόγια να μεταφέρω μια συνέντευξη ενός πρώην κυβερνήτη μιας
πολιτείας των Ηνωμένων Πολιτειών, νομίζω της Πενσυλβάνια.
Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος έκανε διπλή ζωή. Έφτασε μέχρι τα ανώτατα αξιώματα –
κυβερνήτης πολιτείας τεσσάρων με πέντε εκατομμυρίων, ισοδυναμεί με πρωθυπουργό.
Ήταν παντρεμένος, με δύο παιδιά, όμως ζούσε όπως αναφέραμε διπλή ζωή. Τα βράδια
μεταμφιεζόταν και έβγαινε στους δρόμους αναζητώντας ερωτικούς συντρόφους επί
χρόνια. Κάποια μέρα όμως ένας πληρωμένος τέτοιος εραστής τον κατήγγειλε στα
μέσα ενημέρωσης προκαλώντας τέτοιο σκάνδαλο, ώστε αναγκάστηκε να παραιτηθεί.
Χώρισε φυσικά από τη γυναίκα του και πάνω σ’ αυτή την κρίση που περνούσε
ισχυρίστηκε ότι γνώρισε το Θεό. Μάλιστα έγραψε και βιβλίο, μέσα στο οποίο εξηγούσε
τι σημαίνει αυτή η γνωριμία με το Θεό. Αυτό λοιπόν που σήμαινε ήταν ότι όλα
αυτά τα χρόνια που έκανε αυτή τη διπλή ζωή δεν είχε αποδεχτεί μέσα του την
πραγματική του φύση. Πραγματική του φύση θεωρούσε αυτό που τώρα ζούσε σαν
ομοφυλόφιλος. Και εφ’ όσον δεν αποδεχόταν τη φύση του, άρα ήταν σε κατάσταση
αποξένωσης με το Θεό…! Από τη στιγμή που αποδέχτηκε δημόσια πλέον την
πραγματική κατ’ αυτόν φύση του, τότε είπε: Συμφιλιώθηκα με το Θεό. Γνώρισα
αληθινά το Θεό, γνώρισα πως πραγματικά Εκείνος με έπλασε και έτσι επιτέλους
βρήκα τη χαμένη μου πίστη.
Καταλαβαίνει
κανείς τι σοκ παθαίνεις όταν ακούς ότι αυτή ήταν η γνωριμία ενός ανθρώπου με το
Θεό. Αυτή μάλιστα την ομολογία την έκανε σε ένα διάσημο talk
show, το οποίο παρακολουθούν εκατομμύρια άνθρωποι
στην Αμερική και εκατοντάδες εκατομμύρια σε ολόκληρο τον κόσμο. Στην ερώτηση:
“Και τα παιδιά σας πώς δέχτηκαν την ιστορία σας;” Απάντησε “Α! Η κόρη
μου θέλει να της αφιερώσω και το βιβλίο μου!” Στο ενδιάμεσο διάστημα
γνώρισε κάποιον του ίδιου φύλου, με τον οποίο συζεί, και θα παντρευτούν
κανονικά. Πηγαίνουν και στην εκκλησία μαζί, σε μια εκκλησία που δεν έχει κανένα
πρόβλημα με τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Τα σαββατοκύριακα τους επισκέπτεται η κόρη
του και περνάνε ωραία όλοι μαζί. Πηγαίνουν στην εκκλησία ή για ψάρεμα όλοι
μαζί, σαν μια ευτυχισμένη οικογένεια, άνετοι και χαρούμενοι … Έφερε και το
ταίρι του δίπλα στην εκπομπή και το ακροατήριο συνεχώς χειροκροτούσε…
Μα θα
πει ίσως κάποιος: έχουμε άραγε το δικαίωμα να κρίνουμε τις επιλογές ενός άλλου
ατόμου; Πολλοί Χριστιανοί αναφέρουν το εδάφιο: “Μη κρίνετε για να μην κριθείτε”. Αλλά το πλήρες εδάφιο μας λέει να
μη βιαζόμαστε να κρίνουμε, να κρίνουμε χωρίς υποκρισία και με το ίδιο μέτρο με
το οποίο κρίνουμε τον εαυτό μας να κρίνουμε και τους άλλους, για να εκφέρουμε δίκαιη
κρίση. “Μη κρίνετε κατ’ όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνατε” (Ιωάν.ζ΄24 ). Μάλιστα ειδικά για το λαό του Θεού, και συγκεκριμένα
για τους υπεύθυνους ανθρώπους των εκκλησιών, στην Α΄ Τιμ.ε:20 ο απόστολος Παύλος λέει: “Τους αμαρτάνοντας έλεγχε
ενώπιον πάντων, διά να έχωσι
φόβον και οι λοιποί”. Άρα λοιπόν ο λόγος του Θεού
προτείνει και προτρέπει ταυτόχρονα να ελέγχουμε, να εκφέρουμε τη σωστή και ορθή
κρίση, με το σωστό μέτρο, χωρίς υποκρισία, χωρίς προσωποληψία, και όλα να τα
θέτουμε σε δοκιμασία. “Αγαπητοί, μη πιστεύετε εις παν πνεύμα, αλλά
δοκιμάζετε τα πνεύματα αν είναι εκ του Θεού. Διότι πολλοί ψευδοπροφήται
εξήλθον εις τον κόσμον.”
(Α΄ Ιωάν.δ:1).
Επίσης
Α΄ Θες.ε:21: “Πάντα δοκιμάζετε,
το καλόν κατέχετε”. Πρόκειται για τη δοκιμασία της υψικαμίνου, εκεί που
δοκιμάζουν τα μέταλλα για να δουν αν έχουν ή όχι προσμείξεις, αν είναι γνήσια.
“Από παντός είδους κακού απέχεσθε” (Α΄ Θες.ε:22). Γι αυτό μας προτρέπει ο λόγος
του Θεού να φέρουμε σε δοκιμασία τα πάντα. Όλα τα πνεύματα, όλες τις θεωρίες,
όλες τις ιδεολογίες, όλες τις απόψεις, όλες τις τάσεις να τις περνάμε από έλεγχο,
από δοκιμασία, και να κρατούμε το καλό, απορρίπτοντας και απέχοντας από κάθε
είδους κακό. Αυτό είναι το μέτρο και ο τρόπος του Θεού.
Στην
επιστολή Εφες.ε:11,12 μας προτρέπει το Πνεύμα το
Άγιο: “Μη συγκοινωνείτε εις τα έργα τα άκαρπα του σκότους, μάλλον δε και
ελέγχετε”, δηλαδή να τα φέρνετε στο φως, “διότι τα κρυφίως
γινόμενα υπ’ αυτών, αισχρόν εστί και λέγειν, τα δε
πάντα ελεγχόμενα υπό του φωτός, γίνονται φανερά, επειδή παν το φανερούμενον φως είναι”. Επομένως πρέπει να φέρνουμε
στο φως τα έργα τα άκαρπα, ακόμη και στην περίπτωση που είναι δυσάρεστα ή
κάποια απ’ αυτά είναι μιαρά και βδελυρά, με το σωστό όμως τρόπο και με σεβασμό.
Ο
νομικισμός και η αναγέννηση
Πολλοί
ίσως να πουν, ότι αν φτιάξουμε ένα κατάλογο από εντολές, με το τι είναι καλό
και τι είναι κακό, τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται, θα πέσουμε στην παγίδα
που ονομάζεται νομικισμός. Αυτό δεν ευσταθεί, διότι νομικισμός είναι το να
χρησιμοποιούμε το νόμο σαν μέσο δικαίωσης και σωτηρίας. Δεν αποτελεί νομικισμό
η γνήσια επιθυμία της λυτρωμένης καρδιάς, που θέλει να υπακούει στις εντολές
του Κυρίου και Λυτρωτή της. Το θέλημα του Θεού είναι οι εντολές Του, είναι οι
επιθυμίες Του, είναι τα αρεστά σ’ Αυτόν. Εμείς που λέμε ότι αγαπάμε το Θεό,
ενδιαφερόμαστε να γνωρίζουμε και να ζήσουμε ό,τι είναι αρεστό σ’ Αυτόν.
Ποια άραγε λυτρωμένη ψυχή δεν λαχταρά να ευαρεστεί τον Κύριο; Ο απόστολος Παύλος,
που κατεξοχήν κήρυξε για τη χάρη και την διά της
πίστεως σωτηρία, λέει: «Μήπως καταργούμε τον νόμο διά
της πίστεως; μη γένοιτο» αλλά τον νόμο τον στηρίζουμε βάζοντάς τον στη
σωστή του θέση. Ο απόστολος Παύλος μας υπενθυμίζει ότι αυτό το οποίο ήταν αδύνατον
να κάνει ο άνθρωπος διά της σαρκός, δηλαδή να
εκπληρώσει τις απαιτήσεις του νόμου, ήρθε ο Ιησούς Χριστός σαν άνθρωπος
εκπληρώνοντάς τις για μας πάνω στη σάρκα Του.
Ρωμ.η:3 : «Ο
Θεός πέμψας τον εαυτού Υιόν
με ομοίωμα σαρκός αμαρτίας, κα περί αμαρτίας, κατέκρινε την αμαρτία εν τη σαρκί». Έτσι εκπληρώνεται η δικαιοσύνη του νόμου σε
μας, που δεν περπατούμε κατά τη σάρκα, αλλά κατά το Πνεύμα. Το Πνεύμα το Άγιο
πολύ σύντομα μας ικανώνει, μας δυναμώνει, μας φωτίζει,
μας δίνει τη δύναμη «διά της ανακαινίσεως
του νοός μας» να περπατήσουμε ευάρεστα ενώπιον
του Θεού και οι εντολές Του να γίνουν βίωμα στη ζωή μας. Θα καταργούσαμε το «ου
φονεύσεις», το «ου κλέψεις, ου μοιχεύσεις»; Λέμε ότι σήμερα αυτό δεν
ισχύει για μας; Και κλέφτες υπήρξαμε, και μοιχοί, και ειδωλολάτρες, και πόρνοι,
και πλεονέκτες, τα πάντα… Αλλά τώρα μας ικανώνει ο
Θεός με το Πνεύμα Του το Άγιο βάσει της θυσίας του Ιησού Χριστού να
περπατήσουμε σε μια νέα ζωή.
Ρωμ.ς:2 “Εμείς
οίτινες απεθάνομεν κατά την
αμαρτίαν, πώς θέλομεν ζήσει
πλέον εν αυτή;” Θα συνεχίσουμε να ζούμε με την αμαρτία; Μη γένοιτο. “Γινώσκοντες ότι ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθη, διά να καταργηθή το σώμα της αμαρτίας, ώστε να μη ήμεθα πλέον δούλοι της αμαρτίας” (εδ.6). Δεν είμαστε
πια υποχρεωμένοι να είμαστε δούλοι της αμαρτίας, γιατί ο νόμος του Πνεύματος
μας απελευθέρωσε. Στο 13 εδάφιο μας λέει : “Μηδέ παριστάνετε τα μέλη σας
όπλα αδικίας εις την αμαρτίαν αλλά παραστήσατε
εαυτούς εις τον Θεόν ως ζώντας εκ νεκρών και τα μέλη
σας όπλα δικαιοσύνης εις τον Θεόν. Διότι η αμαρτία
δεν θέλει σας κυριεύσει επειδή δεν είσθε υπό νόμον,
αλλ’ υπό χάριν”. Η χάρη λοιπόν του Θεού δεν καταργεί τις εντολές Του, αλλά
μας διδάσκει “να αρνηθώμεν την ασέβειαν
και τας κοσμικάς επιθυμίας,
και να ζήσωμεν σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς εν τω
παρόντι αιώνι”. (Τίτ.β:11,12).
Όλα τα
προηγούμενα εδάφια αποτελούν την εκπλήρωση των προφητειών του Πνεύματος του
Αγίου, που διάσπαρτα συναντάμε στην Αγία Γραφή μέσω των προφητών του Θεού όπως
ο Ησαΐας, ο Ιερεμίας, ο Ιεζεκιήλ. Στον Ιεζ.ια:19 διαβάζουμε: “θέλω δώσει εις
αυτούς καρδίαν μίαν και πνεύμα νέον θέλω βάλει εν υμίν”. Αυτή είναι η αναγέννηση! Νέα καρδιά και νέο
πνεύμα είναι αυτό που χρειάζεται ο άνθρωπος για να μπορέσει να ζήσει μια ζωή
σύμφωνα με τις προδιαγραφές του Θεού.
Κριτήριο
και βάση
Επανερχόμενοι
στο θέμα μας, θα αναρωτηθούμε: Ποια είναι τα μέτρα, ποιες είναι οι σταθερές με
τις οποίες κρίνουμε αυτό το τόσο σοβαρό θέμα της ομοφυλοφιλίας; Ένας
συνασπισμός μεγάλων, καινούριων εκκλησιών στο εξωτερικό, ίσως και εδώ σε κάποιο
βαθμό, συμφώνησαν σε ένα μορατόριουμ, δηλαδή σε μια πρόσκαιρη αναστολή
ενεργειών και θέσεων. «Δε θα πούμε τίποτα για το θέμα αυτό, θα το αφήσουμε όπως
είναι, θα το αγνοήσουμε και θα συμπεριφερθούμε φυσιολογικά σ’ αυτούς τους ανθρώπους
σαν να ήταν σαν κι εμάς, για πέντε χρόνια. Ίσως μέσα σ’ αυτό το διάστημα να
έχουμε μια αποκάλυψη, μια καλύτερη γνώση από τις έρευνες που θα γίνουν σε
επίπεδο βιολογίας και ιατρικής, και τότε θα εξετάσουμε τι θέση θα πάρουμε».
Εδώ
έχουμε την απαρχή ενός σημαντικού πνευματικού ολισθήματος. Ήδη δύο χιλιάδες
χρόνια πριν από τη γέννηση του Κυρίου ο Ιώβ μας δίνει απάντηση στο
κεφάλαιο μ΄: “Ο διαδικαζόμενος προς τον Παντοδύναμον θέλει διδάξει Αυτόν;”. Εμείς και όλοι οι
υπόλοιποι θα διδάξουμε το Θεό επάνω σε θέματα για τα οποία έχει γνώμη και
άποψη; Ο Θεός έχει συγκεκριμένο θέλημα και το έχει αποκαλύψει. Το κριτήριο και
το αποκαλυμμένο θέλημα του Θεού είναι οι Άγιες Γραφές. Το γνωστό σε όλους μας
εδάφιο από τη Β΄ Τιμ.γ:16,17
μας λέει ότι «όλη η Γραφή είναι θεόπνευστος», δηλαδή από το Πνεύμα του
Θεού γραμμένη, « και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης, διά
να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν». Ο λόγος του
Θεού είναι αυθεντικός, επαρκής, ολοκληρωμένος, έχει άποψη, έχει γνώμη, έχει την
τελική ετυμηγορία σε τόσο σοβαρά θέματα, που ήδη απασχολούν την κοινωνία μας
και έχουν περάσει στη ζωή μας.
Διάβασα
πάρα πολλά το τελευταίο διάστημα όσον αφορά στο θέμα αυτό της ομοφυλοφιλίας
στις εφημερίδες και στο διαδίκτυο. Σχόλια, απόψεις,
οτιδήποτε μπόρεσα να συγκεντρώσω πάνω στο θέμα αυτό, που να έχει γραφεί ή
ειπωθεί στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Ποιο είναι το κριτήριο πάνω στο
οποίο στηρίζονται οι λεγόμενοι ειδικοί, είτε είναι γιατροί, είτε βιολόγοι, είτε
ψυχολόγοι ή κοινωνιολόγοι; Ο Ησαΐας στο η΄20 λέει : «Εις τον νόμον και εις την μαρτυρίαν, εάν
δεν λαλώσι κατά τον λόγον
τούτον, βεβαίως δεν είναι φως εν αυτοίς».
Χρειαζόμαστε φως. Η κοινωνία γύρω μας είναι βυθισμένη στο πνευματικό σκοτάδι
που επέλεξε και χρειάζεται φως. Εάν αυτά τα οποία προτείνουν οι ειδικοί δεν
είναι σύμφωνα με το νόμο του Θεού, τη μαρτυρία των προφητών και των Γραφών, αν
δεν είναι εναρμονισμένα με τη διδασκαλία των Αποστόλων και τέλος με τη διδασκαλία
του ίδιου του Κυρίου μας, τότε δεν είναι φως και
αλήθεια στα λόγια τους.
Ας μη
ξεχνάμε ότι όλες αυτές οι έρευνες που γίνονται σήμερα, γίνονται έχοντας σαν
δεδομένο ότι ο κόσμος και ειδικά ο άνθρωπος, στο σχήμα που είναι σήμερα, είναι
καλός και σωστός. Όμως ο λόγος του Θεού μάς λέει ότι είμαστε σε πτώση σαν
άτομα, σαν ανθρωπότητα, σαν κοινωνία και σαν πολιτισμός. Άρα οι όποιες έρευνες
και τα όποια συμπεράσματα, μπορεί να έχουν εξαχθεί στηριζόμενα πάνω σε
λανθασμένη βάση. Μπορεί οι άνθρωποι σήμερα να έχουν κάνει κάποιες συνθήκες, να
έχουν καθιερώσει νοοτροπίες, πρακτικές, οι οποίες είναι απόλυτα αποδεκτές από
πολλούς. Εάν όμως δεν συμφωνούν με τα δεδομένα της Αγίας Γραφής του ζωντανού
Θεού, δεν μπορούμε να βασιστούμε και να ξεκινήσουμε με αυτά τα δεδομένα σαν
βάση. Οφείλουμε να ξεκινήσουμε από το σημείο που δημιουργήθηκε ο
άνθρωπος, ποια ήταν η σχέση του με τον Θεό, ποιος ήταν ο προορισμός του, πώς
έπεσε, γιατί έπεσε και σε ποια κατάσταση βρίσκεται τώρα.
Αυτό
το παράδειγμα θα ακολουθήσουμε
Σαν
άνθρωποι του Θεού, σαν Εκκλησία του Χριστού, έχουμε ένα υπόδειγμα σωστής
πνευματικής στάσης στο Α΄ Βασιλέων κβ΄. Είναι η
περίπτωση του προφήτη του Θεού του Μιχαία. Τριακόσιοι
ψευδοπροφήτες προέτρεπαν τους βασιλιάδες Ιωσαφάτ και Αχαάβ να πολεμήσουν εναντίον των Συρίων, διότι ήταν τάχα ο
Θεός μαζί τους. Εκείνοι θέλησαν να ρωτήσουν ακόμα έναν προφήτη, που όμως έλεγε
όλο αρνητικά και αποτρεπτικά λόγια. Αυτός ήταν ο προφήτης του Θεού ο Μιχαίας. Πηγαίνει λοιπόν κάποιος μηνυτής να καλέσει τον
προφήτη Μιχαία (εδάφιο 13). “Και ο μηνυτής όστις
υπήγε να καλέση τον Μιχαίαν
είπε προς αυτόν, λέγων. Ιδού τώρα, οι λόγοι των προφητών φανερώνουσιν
εξ ενός στόματος καλόν περί του βασιλέως, ο λόγος σου λοιπόν ας ήναι ως λόγος ενός εξ εκείνων, και λάλησον
το καλόν”. Με τον ίδιο τρόπο μας προτρέπει ο κόσμος: πέστε μια καλή κουβέντα,…
όλες οι πολιτικές παρατάξεις έχουν αυτή τη γνώμη,…όλες οι κοινωνικές ομάδες, οι
μειοψηφίες αλλά και οι πλειοψηφίες, όλοι οι ειδικοί έχουν την ίδια γνώμη. Εσείς
θα πείτε το αντίθετο τώρα;
Και
είπε ο Μιχαίας: “Ζη
Κύριος, ό,τι μοι ειπή ο
Κύριος, τούτο θέλω λαλήσει”. Δεν μπορούμε παρά να πούμε αμήν στα λόγια του Μιχαία. Ό,τι μας είπε ο Κύριος στο λόγο Του, που είναι η
βάση και το μέτρο μας, αυτό πρέπει να διακηρύξουμε και προς την Εκκλησία και
προς την κοινωνία. Γιατί τελικά ας μη ξεχνάμε ότι ως προς το λόγο του Θεού «θα
δώσουμε απόκριση εν εκείνη τη ημέρα» μπροστά στο βήμα του Κυρίου.
Ας
θυμηθούμε τα λόγια Του στον Ιωάννη ιβ΄48: “Ο αθετών εμέ,
και μη δεχόμενος τους λόγους μου, έχει τον κρίνοντα αυτόν:ο λόγος τον
οποίον ελάλησα, εκείνος θέλει κρίνει αυτόν εν τη
εσχάτη ημέρα”. Τα λόγια που λάλησε ο Κύριος, αυτά είναι που θα μας κρίνουν
την έσχατη ημέρα. Προς Αυτόν θα δώσουμε λόγο. Γι αυτό λοιπόν όποια είναι η θέση
του λόγου του Θεού, αυτή απαρέγκλιτα πρέπει να είναι με απόλυτο τρόπο και
η θέση η δική μας.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
