Αναζητώντας την αλήθεια - 024

Α. ΣΑΟΥΛ

Τα επόμενα 120 χρόνια μετά την περίοδο των Κριτών, οι δώδεκα φυλές έζησαν ειρηνικά κάτω από τρεις βασιλείς: τον Σαούλ, τον Δαβίδ και τον Σολομώντα. Ο καθένας από αυτούς βασίλεψε 40 χρόνια. Ο Θεός δεν ήθελε ο Ισραήλ να έχει κανένα άλλο βασιλιά, παρά μόνο Αυτόν. Θα τους έστελνε μεγάλους ηγέτες, οι οποίοι θα έπαιρναν οδηγίες κατευθείαν από Αυτόν, αλλά ο Ισραήλ έπεσε σε ταραχή και ζήτησε βασιλιά όπως τα άλλα έθνη κι ο Θεός ικανοποίησε την επιθυμία τους. Ήταν που απέρριψαν τον Ίδιο το Θεό, μ’ αυτό τον τρόπο κι όχι τους ηγέτες τους.

Δεν διάλεξε ο λαός τον πρώτο βασιλιά αλλά ο Θεός. Ο Σαούλ είχε εξαιρετικά χαρίσματα που τον ανέδειξαν σαν τον πρώτο βασιλιά του Ισραήλ. Ήταν η κεφαλή και οι ώμοι πάνω στον Ισραήλ (είχε δηλ. απόλυτη κυριαρχία πάνω σ’ όλο τον λαό). Είχε ηθικά και πνευματικά χαρίσματα, ένα από τα οποία ήταν το χαρακτηριστικό του Ιησού, η ταπεινότητα. Λαμπρή και δίκαιη ήταν η αυγή, το ξεκίνημα, της ζωής του Σαούλ και ο πρώτος χρόνος της βασιλείας του, αλλά σύντομα τα σύννεφα άρχισαν να πυκνώνουν και ο ουρανός σκοτείνιασε. Σε μια περίπτωση, μπήκε μέσα στο χώρο του ιερέα και, πρόσφερε αυτός τη θυσία. Παράκουσε ξανά την οδηγία του Σαμουήλ στη μάχη με τους Αμαληκίτες κι έφερε πίσω τον βασιλιά και τα καλύτερα απ’ τα βόδια και τα πρόβατα για να τα θυσιάσει, ενώ του είχαν δοθεί ρητές οδηγίες να εξολοθρεύσει τα πάντα. Ο Σαμουήλ είπε: «Μήπως ο Κύριος αρέσκεται εις τα ολοκαυτώματα και εις τας θυσίας, καθώς εις το να υπακούωμεν της φωνής του Κυρίου; Ιδού, η υποταγή είναι καλητέρα παρά την θυσίαν.» Α’ Σαμ:ιε:22 Οι θυσίες μας μπροστά στο Θεό δεν ωφελούν σε τίποτα αν δεν υπακούμε το λόγο Του.

Στο τελευταίο κεφάλαιο της ζωής του Σαούλ διαβάζουμε ότι το Πνεύμα του Κυρίου αναχώρησε απ’ αυτόν και ένα ακάθαρτο πνεύμα τον τάραζε. Έφτασε να ζηλεύει αρρωστημένα τον Δαβίδ και την δημοτικότητά του και δυο φορές προσπάθησε να τον σκοτώσει. Ενώ καταδίωκε τον Δαβίδ, διέπραττε το ένα έγκλημα μετά το άλλο. Ο Σαούλ πέθανε στο πεδίο της μάχης χτυπημένος από το ίδιο του το ξίφος. Ο Θεός τον κάλεσε, ο Σαμουήλ τον οδηγούσε αλλά, σε αντίθεση με όλα αυτά σκοτώθηκε από το δικό του ξίφος. Το μεγάλο μάθημα που παίρνουμε απ’ τη ζωή του είναι ότι πρέπει «να εκζητήσουμε τον Κύριο ενώ ακόμα μπορεί να βρεθεί και να Τον καλέσουμε ενώ είναι κοντά». Ο Σαούλ περίμενε μέχρι που πια ήταν πολύ αργά για να ζητήσει τον Κύριο. Ο Θεός ποτέ δεν φεύγει μακριά από κάποια ψυχή αν πρώτα αυτή η ψυχή δεν έχει φύγει μακριά από Αυτόν.

Β. ΔΑΒΙΔ

Ο Δαβίδ ήταν ο άνδρας που αγαπήθηκε περισσότερο απ’ όλους στην Παλαιά Διαθήκη. Όλος ο Ισραήλ και η Ιουδαία αγαπούσαν τον Δαβίδ. Ήταν ένας μεγάλος αμαρτωλός, αλλά, παρ’ όλες τις αμαρτίες του, τον αγαπάμε γιατί  μετανόησε τόσο βαθιά και η ζωή του, από τότε, διδάσκει στους παραβάτες τις «οδούς» του Θεού.

Ο Δαβίδ χρίστηκε από τον Σαμουήλ όταν ήταν ακόμα νεαρός και φύλαγε τα πρόβατα του πατέρα του. Μετά, όταν ο Σαούλ άρχισε να ενοχλείται από ένα ακάθαρτο πνεύμα κάλεσαν τον Δαβίδ να παίζει άρπα για να καταπραύνει το ταραγμένο πνεύμα του βασιλιά. Εμφανίστηκε δημόσια όταν έγινε η περίφημη μονομαχία του με τον γίγαντα, τον Γολιάθ. Ο Δαβίδ είχε τέτοια πίστη και εμπιστοσύνη στο Θεό που κέρδισε τη μάχη για το στρατό των Ισραηλιτών με το ένα του χέρι. Οι τιμές που του αποδόθηκαν πλούσια δεν επηρέασαν αρνητικά τον Δαβίδ, αλλά το έκαναν στο Σαούλ. Έφτασε να τον ζηλεύει αρρωστημένα και τον καταδίωκε με σκοπό να τον σκοτώσει, μέχρι τον θάνατο του.

Ο Δαβίδ ήταν αληθινά ένας άνδρας «κατά την καρδίαν» του Θεού. Ήταν ο άνθρωπος που στάθηκε περισσότερο ευγνώμων απ’ όλους στην Παλαιά Διαθήκη. Η καρδιά του ήταν συνέχεια γεμάτη με δοξολογία και ευχαριστία για όλες τις ευλογίες του Θεού. Αγαπούσε τον οίκο του Θεού και τα πράγματα του Θεού μέσα στο κόσμο. Συγχώρησε και αγάπησε τους εχθρούς του πολύ πριν ο θαυμαστός Υιός του Θεού να σταθεί στο Όρος και να διδάξει τους ανθρώπους το μεγαλείο της συγχωρητικότητας στους Μακαρισμούς.

Ο Δαβίδ χρίστηκε βασιλιάς στην εφηβεία του αλλά έπρεπε να περιμένει μέχρι τα 30 του μέχρι ν’ ανέβει στο θρόνο. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, η πρωτεύουσα εγκαταστάθηκε στην Ιερουσαλήμ. Σχεδίαζε να κτίσει έναν όμορφο ναό, αλλά ο Θεός του αρνήθηκε αυτό το προνόμιο γιατί υπήρξε μεγάλη αιματοχυσία κατά τη διάρκεια της βασιλείας του. Ωστόσο αυτή η τιμή επιφυλάχθηκε στο γιο του Δαβίδ, τον Σολομώντα. Αν και ο Δαβίδ δεν μπόρεσε να κτίσει έναν οίκο για τον Κύριο, ο Κύριος του υποσχέθηκε ότι θα του έδινε Αυτός έναν οίκο, μια δυναστεία και ότι οι απόγονοί του θα κάθονταν στο βασιλικό θρόνο για πάντα. Αυτό αναφερόταν στον Ιησού Χριστό που θα καταγόταν από τη φυλή του Ιούδα. Ο Δαβίδ συγκέντρωσε χρυσό, ασήμι, χαλκό κ.α. σε αφθονία, για να χρησιμοποιηθούν από το Σολομώντα στην κατασκευή του ναού του Θεού.

Η μεγάλη αμαρτία του Δαβίδ διαπράχθηκε σε κάποια στιγμή οκνηρίας. Αντί να βρίσκεται στην μάχη, καθόταν αδρανής στο παλάτι. Καθώς κοίταξε έξω, είδε τη Βηθσαβεέ να λούζεται και ήταν πολύ όμορφη. Έστειλε να του τη φέρουν και διέπραξε αμαρτία μαζί της. Όταν έμαθε ότι θα έκανε παιδί έστειλε τον άνδρα της στην πρώτη γραμμή της μάχης για να σκοτωθεί. Η Βίβλος παρουσιάζει τους ανθρώπους όπως ακριβώς είναι. Δεν παραλείπει ποτέ τις παραβάσεις και τις αμαρτίες τους. Περισσότερο από κάθε άλλο συμβάν μέσα στη Βίβλο, η πτώση του Δαβίδ μας διδάσκει πόσο φοβερή είναι η αμαρτία και πόσο βέβαιη η τιμωρία που ακολουθεί. Μας προειδοποιεί πως ακόμα και ένας καλός άνθρωπος, ένας άνθρωπος που μιλάει για το Θεό και Τον λατρεύει και ψάλλει σ’ Αυτόν μπορεί να πέσει στο λάκκο της αμαρτίας.

Το χειρότερο πράγμα σχετικά με την αμαρτία του είναι η σκληρότητα και η δολιότητα με την οποία προσπάθησε να την καλύψει. Ο Θεός τον περίμενε πολύ καιρό να μετανοήσει. Μετά έστειλε τον Νάθαν τον προφήτη. Ο Νάθαν περιέγραψε την αμαρτία του Δαβίδ διηγούμενος την ιστορία ενός φτωχού ανθρώπου που είχε μια μικρή προβατίνα μόνο, με την οποία έπαιζαν τα παιδιά του και η οποία έπινε από την ίδια του την κούπα. Ένας ξένος ήλθε να επισκεφθεί τον πλούσιο άνθρωπο της περιοχής που είχε πολλά ζώα και κοπάδια και ο τελευταίος δεν διάλεξε από τα ζώα του κοπαδιού του για να του ετοιμάσει να φάει, αλλά πήρε την προβατίνα του φτωχού. Ο Δαβίδ θύμωσε τόσο πολύ ακούγοντας αυτή την ιστορία που φώναξε ότι ο άνθρωπος που είχε κάνει τέτοιο πράγμα έπρεπε να θανατωθεί. Τότε ο Νάθαν απάντησε: «Συ είσαι ο άνθρωπος».

Ο 51ος Ψαλμός είναι η εμπνευσμένη καταγραφή της επιστροφής του Δαβίδ στο Θεό. Τίποτα δεν αρέσει περισσότερο στο Θεό από το να βλέπει τον άνθρωπο να μετανοεί. Ο Δαβίδ ζήτησε από το Θεό να φτιάξει μέσα του μια καθαρή καρδιά και να του ξαναδώσει τη χαρά της σωτηρίας του. Μόνο αν πραγματικά κατανοήσουμε την αληθινή σημασία της αμαρτίας και ότι κάθε αμαρτία, οποιουδήποτε είδους, είναι αμαρτία ενάντια στο Θεό, τότε σίγουρα θα προσέχουμε τα βήματά μας ακόμη περισσότερο. Ο Δαβίδ, βέβαια, μας δείχνει πως να μετανοούμε. Ο ίδιος θεώρησε πολυτιμότερη τη φιλία του με το Θεό από οτιδήποτε άλλο. Είπε στο Θεό ότι αν τον συγχωρούσε και τον έκανε ν’ ακούσει και πάλι « αγαλλίαση και ευφροσύνη», αυτός θα δίδασκε στους παραβάτες τις « οδούς» του Θεού και αμαρτωλοί θα επέστρεφαν σ’ Αυτόν. Ο Δαβίδ έπεσε σε μεγάλη και βαριά αμαρτία αλλά του δόθηκε μεγάλη και πλούσια συγχώρηση. Η ιστορία του μας διδάσκει ακόμα και σήμερα ότι ο μεγαλύτερος θησαυρός στη ζωή είναι η φιλία με το Θεό. Παρόλο που ο Δαβίδ ήταν άνδρας «κατά την καρδίαν του Θεού» θέρισε και αυτός τους φριχτούς καρπούς της αμαρτίας του. Το ξίφος ποτέ δεν απομακρύνθηκε από τον οίκο του. Ο Δαβίδ συνέχισε να πληρώνει για την αμαρτία του όλη την υπόλοιπη ζωή του. Αν και ο Θεός συγχωρεί την αμαρτία μας, ωστόσο εμείς πληρώνουμε τα φοβερά αποτελέσματα των παραβάσεών μας.

Γ. ΣΟΛΟΜΩΝ

Από όλους τους βασιλείς του Ισραήλ ο Σολομών ήταν ο σοφότερος. Στο ξεκίνημα της βασιλείας του ο Θεός εμφανίστηκε στο Σολομώντα και είπε: «Ζήτησον τι να σοι δώσω» Α’ Βασ:γ:5 Ο Θεός δεν του έκανε καμία υπόδειξη, ούτε του έβαλε περιορισμούς στο τι να ζητήσει. Ο Σολομών ζήτησε από το Θεό να του δώσει σοφία και γνώση ώστε να μπορεί να «εξέρχεται και να εισέρχεται» μπροστά στο λαό και «καρδίαν νοήμονα», ώστε να μπορεί να διακρίνει μεταξύ καλού και κακού. Επειδή δεν ζήτησε πλούτη, μακροζωία ή εκδίκηση εναντίον των εχθρών του, όπως οι περισσότεροι βασιλείς θα έκαναν, ο Θεός όχι μόνο ικανοποίησε το αίτημά του, αλλά του έδωσε και πλούτη ,δύναμη και μακροζωία.

Η σοφία του δοκιμάστηκε όταν δύο γυναίκες ήρθαν σ’ Αυτόν, λέγοντάς του την ιστορία ότι οι δύο αυτές μητέρες κοιμόνταν με τα νεογέννητα μωρά τους στο ίδιο κρεβάτι και μια από αυτές έπεσε πάνω στο παιδί της και το έπνιξε. Σηκώθηκε τη νύχτα και άλλαξε το νεκρό παιδί της με το ζωντανό. Το πρωί, η μητέρα του παιδιού που ζούσε ανακάλυψε τι είχε συμβεί και ζήτησε το παιδί της πίσω. Η άλλη γυναίκα το αρνήθηκε και η υπόθεση έφτασε μέχρι το βασιλιά. Ο Σολομών απέδειξε πως γνώριζε την ανθρώπινη καρδιά, όταν ζήτησε ένα ξίφος και διέταξε να κόψουν στη μέση το παιδί που ήταν ζωντανό. Η μητέρα που έλεγε ψέματα δεν είχε πρόβλημα, αλλά η αληθινή του μητέρα ζήτησε να σωθεί το παιδί και να μην το κομματιάσουν. Ο  Σολομών κατάλαβε εκείνη τη στιγμή ότι αυτή ήταν η πραγματική του μητέρα. Αυτό το συμβάν έκανε το Σολομώντα πολύ φημισμένο για τη μεγάλη του σοφία.

Η σοφία του αυτή δοκιμάστηκε και πάλι από την επίσκεψη της βασίλισσας του Σεβά, η οποία ταξίδεψε από μια πολύ μακρινή χώρα για να τον «δοκιμάσει» με τις ερωτήσεις τις. Το συμπέρασμα που έβγαλε ήταν ότι δεν της είχαν ειπωθεί ούτε τα μισά για τη μεγάλη σοφία του Σολομώντα και την ομορφιά του βασιλείου του.

Το μεγαλύτερο επίτευγμα του Σολομώντα είναι ο θαυμάσιος ναός που έκτισε στην Ιερουσαλήμ. Ο πατέρας του ο Δαβίδ είχε συγκεντρώσει πολλά υλικά και προμήθειες για την κατασκευή κι ο Σολομών έψαξε σ’ όλο τον υπόλοιπο κόσμο για πλούτη, χρυσό κι ασήμι για να τα χρησιμοποιήσει για την μεγαλόπρεπη οικοδομή. Το σχέδιο του δόθηκε από το Θεό και κατασκευάστηκε με βάση το γενικό σχέδιο της Σκηνής του Μαρτυρίου με τα Αγια, τα Αγια των Αγίων, την αυλή και επιπρόσθετους χώρους και υπόστεγα.

Αυτό το οικοδόμημα ήταν πιο μεγάλο και πιο ακριβό στην κατασκευή του από τη Σκηνή του Μαρτυρίου.

Το τελευταίο κεφάλαιο της ζωής του Σολομώντα μας προκαλεί θλίψη καθώς το διαβάζουμε, γιατί μαθαίνουμε ότι «αι γυναίκες αυτού εξέκλιναν την καρδίαν αυτού». Α’ Βασ:ια:3. Είχε κάπου χίλιες γυναίκες και αυτές τον παρέσυραν να «υπάγει κατόπιν άλλων θεών». Με πολύ απλά λόγια η Βίβλος μας λέει ότι αγάπησε πολλές ξένες γυναίκες. Έκτισε βωμούς στους θεούς των εθνών που λάτρευαν οι γυναίκες του, απέναντι από την Ιερουσαλήμ, σε σημείο που να φαίνονται από τον ναό του Θεού. Η πτώση του μας διδάσκει ότι ακόμα κι ο πιο σοφός και ισχυρός άνθρωπος, και η πιο χαρισματική προσωπικότητα μπορεί να πέσει στη βαρύτερη και φοβερότερη αμαρτία. Δεν αναφέρεται στη Γραφή αν ο Σολομών μετανόησε ή όχι. Η κρίση ήρθε πάνω του με τη διαίρεση του βασιλείου.