Ακούμε πολλά στις μέρες μας για τη ζωή αυτών που υπερνικούν, κι
είναι καλό να το ακούμε, γιατί η υπόσχεση της αποφυγής όλων αυτών που πρόκειται
να συμβούν πάνω στη γη δίνεται στους νικώντας (Αποκ.β:11, 17, 26, γ:5, 12).
Όμως αυτό που χρειάζεται, είναι να
μην μπερδευτούμε σχετικά με τη ζωή των «νικητών» και να νομίσουμε ότι αυτό το
μήνυμα είναι κάτι που είναι κρυμμένο απ’ τα παιδιά του Θεού που είναι γεμάτα με
το Πνεύμα το Άγιο.
Η πείρα και η παρατήρηση μας έχουν διδάξει ότι διάφορα παρακλάδια
που έχουν ξεπεταχτεί στην εκκλησία του Χριστού, διδάσκουν κάποια «ιδιαίτερα
μηνύματα», σαν τα προσόντα που πρέπει να έχει ένας νικητής και τα οποία δεν
έχουν κανένα άλλο αποτέλεσμα, από το να «φουσκώσουν» το άτομο που τα πιστεύει, κάτι
που είναι ακριβώς η αντίθετη κατεύθυνση απ’ αυτή που ένας νικητής θα έπρεπε να
προχωρήσει. Ίσως είναι τώρα η κατάλληλη ώρα για να εδραιώσουμε την αλήθεια ότι:
«Κάθε άτομο ή συνάθροιση που αποφεύγει ή
δεν αγωνίζεται για την ενότητα με το λαό του Θεού που μένει στις διδασκαλίες
των αποστόλων, δεν είναι στο δρόμο που οδηγεί στη νίκη».
Είναι πολύ εύκολο για τον καθένα να ενωθεί με μια παρέα ανθρώπων
που καθοδηγούνται από κάποιο άτομο με ισχυρή προσωπικότητα, ν’ αρχίσει να
καταπίνει ό,τι αυτό το άτομο διδάσκει και να μην θέλει να έχει κοινωνία με τους
καθαρούς αγίους του Θεού που είναι αποφασισμένοι να κρατήσουν πνευματική
ισορροπία στη ζωή τους. Λέγω ότι είναι πολύ εύκολο, γιατί έχω προσωπική πείρα,
επειδή γνώρισα τον Κύριο μέσα σε μια τέτοια ομάδα, έχοντας προσωπική φιλία με
τον οδηγό αυτής της ομάδας. Οι διδασκαλίες τους είναι βέβαια μέσα απ’ την Αγία
Γραφή, αλλά μ’ ένα λάθος πνεύμα.
Κάποτε κάποιοι μαθητές ζήτησαν την άδεια απ’ τον Ιησού να ζητήσουν
να πέσει φωτιά απ’ τον ουρανό και να κάψει τους εναντίους όπως ο Ηλίας έκανε.
Ήταν «γραφικό» αυτό που ζητούσαν, αλλά ο Ιησούς τους επίπληξε λέγοντας ότι δεν
ήξεραν τίνος πνεύματος είναι! (Λουκ.θ:54).
Έτσι λοιπόν, μ’ αυτές τις διδασκαλίες, αρχίζουν να αισθάνονται ανώτεροι από
κάθε άλλο χριστιανό (Φιλιπ.β:3).
Ο
οδηγός μας ήταν ένας άνθρωπος με ισχυρή προσωπικότητα, που κήρυττε όλα αυτά σ’
εμάς «με τις ευλογίες του Θεού» και «εν δυνάμει» και φυσικά εμείς όλοι
πιστεύαμε ότι έτσι πρέπει να είναι. Ήταν θαυμάσιο να αισθάνεσαι ότι θα είσαι
διοικητής πάνω σ’ όλα τα έθνη, σ’ όλους τους αγίους και σ’ όλα τα δαιμόνια
ακόμα και στο διάβολο που θα τον είχες κάτω απ’ τα πόδια σου. Τί θέση! Και ποιος δεν θα ήθελε μια τόσο υψηλή θέση.
Μέσα στη νηπιότητά μας, δεν μπορούσαμε να ξέρουμε πώς να ισορροπούμε τις
Γραφές, και αισθανόμαστε ότι έπρεπε να υποταχτούμε στην οδηγία του εξυψωμένου
ηγέτη μας που μας υποσχόταν ότι σύντομα θα βλέπαμε σημεία και τεράστια,
θαύματα, αναστάσεις νεκρών κτλ.
Τι θαυμάσια συναισθήματα για ένα «φουσκωμένο»
άγιο που αισθάνεται ότι είναι μέσα σ’ όλα αυτά κι ότι τώρα είναι η ευκαιρία να
καβαλικέψει όλους τους άλλους και να βρεθεί στην κορυφή. Είναι η καλύτερη τροφή
που «ο παλαιός άνθρωπος» έφαγε ποτέ.
Όμως, ο δρόμος για τη δόξα είναι τελείως διαφορετικός απ’ αυτόν.
Είναι ο δρόμος του θανάτου του παλαιού ανθρώπου που αντιστέκεται σ’ αυτό. O
μόνος δρόμος για τη νίκη, είναι ο δρόμος του θανάτου, και τί θάνατος, όταν
χρειάζεται να ταπεινώσεις τον εαυτό σου και να παραιτηθείς απ’ την υψηλή θέση
που με τόσο κόπο έφτιαξες! Όλοι αυτοί, θα πρέπει να κατέβουν απ’ το «πτερύγιο του ιερού» (Ματθ.δ:5-7).
Ο δρόμος των νικητών, είναι αυτός που θα μας κάνει να πάμε το
«δεύτερο μίλι» με τον αδελφό μας. (Ματθ.ε:41).
Αν όλοι ήταν έτσι νικητές, πόσο όμορφη θα ήταν η ενότητα ανάμεσά μας! Αλλά
δυστυχώς! πολύ λίγοι φαίνεται ότι επιθυμούν αυτή την ταπεινή θέση. Αυτοί θέλουν
μόνο τα ψηλά, αλλιώς δεν αντέχουν πολύ.
Ας μας βοηθήσει ο Θεός να διδάξουμε και να ζήσουμε αυτή τη ζωή της
νίκης, ιδιαίτερα όταν βγαίνουμε στον αγρό για διακονία να ξέρουμε ότι αυτό
σημαίνει να υπηρετήσουμε κι όχι να υπηρετηθούμε.
Το μεγάλο πρόβλημα μ’ όλους αυτούς τους «δασκάλους» είναι ότι δεν
στηρίζουν τη διδασκαλία τους τόσο πάνω στη διδασκαλία των αποστόλων (Πράξεις
& Επιστολές), αλλά σε προφητείες, όνειρα, τύπους, σκιές, παραβολές, και
σύμβολα. Όμως κάθε διδασκαλία που δεν εναρμονίζεται με τη διδασκαλία του
βιβλίου των Πράξεων και των Επιστολών, δεν είναι υγιής διδασκαλία και δεν
οδηγεί πουθενά.
Μια τέτοια διδασκαλία στηρίζεται στην λάθος κατανόηση του Μαλαχ.γ.
Μια άλλη στηρίζεται στις προφητείες για την επιστροφή του Κυρίου και διδάσκει
ότι οι άγιοι θα πρέπει να επιστρέψουν στην Ιερουσαλήμ για να συναντήσουν τον
Κύριο (Ζαχ.ιδ). Πάρα πολλές τέτοιες ομάδες εφαρμόζουν λάθος τη διδασκαλία του
Υιού άρσεν στην Αποκ.ιβ. Γεγονός είναι, ότι όλες αυτές οι ομάδες, χαρακτηρίζονται
από ένα υπεραιρώμενο πνεύμα που κάποια στιγμή θα αναγκαστεί να πέσει και σε
πολλές περιπτώσεις εξευτελιστικά.
Αυτό που έχουμε δει είναι ότι πιάνουν τα νήπια εν Χριστώ, που χαρακτηρίζονται
από επιθυμίες να έχουν υψηλά προνόμια με το Θεό, δίχως όμως να έχουν τη γνώση
να εξετάσουν και να ισορροπήσουν τα εδάφια του λόγου του Θεού. Ακόμα, βρίσκουν
έδαφος σε άτομα που έχουν σκοτεινά σημεία στη ζωή τους και δεν έχουν καταφέρει
να τακτοποιήσουν κάποιους λογαριασμούς είτε με τον εαυτό τους (αγιασμός) είτε
με κάποια εκκλησία, είτε με την κοινωνία. Προσπαθούν να κοροϊδέψουν και να πείσουν
τους εαυτούς τους να πιστέψουν ότι μπαίνοντας μέσα σε μια τέτοια μεγάλη κίνηση
«κατακτητών», θα καταφέρουν κάτι.
Όμως κάθε σοβαρός άνθρωπος ξέρει ότι ο δρόμος
της νίκης είναι ο δρόμος της ταπείνωσης και της μετάνοιας με ανάλογους καρπούς.
Μερικές φορές χρειάζεται να γίνει αποκατάσταση προκειμένου να ελευθερωθούν αυτά
τα άτομα απ’ όλα αυτά που είχαν σωρευτεί μέσα τους, αλλά τις περισσότερες
φορές, η υπερηφάνεια τους κρύβει αυτό το δρόμο. Όμως η υπερηφάνεια προηγείται
της πτώσης.
Β’
Πετρ.β:20 Α’ Ιωαν.ε:4 Αποκ.ιβ:11
