Εάν τώρα κάποιος
δε θέλει να υπακούσει στο λόγο του Θεού, ποια θέση πρέπει να πάρει η εκκλησία;
Στην Β’ Θες.γ:14 διαβάζουμε: «Και εάν τις
δεν υπακούη εις τον λόγον
ημών τον διά της επιστολής, τούτον σημειώνετε, και μη
συναναστρέφεσθε μετ’ αυτού,
διά να εντραπή». Και αν
κάποιος από ανάμεσά σας αδελφός, όχι κάποιος που έρχεται και προσποιείται, συμπεριφέρεται
με λανθασμένο τρόπο, θα τον νουθετείτε σαν αδελφό, αλλά δεν θα τον αποδεχτείτε
με την αμαρτία του, με τη στραβή του ιδέα.
Επίσης στην Β’ Ιωάν.9 «Πας όστις παραβαίνει και δεν μένει εν τη
διδαχή του Χριστού, Θεόν δεν έχει· ο μένων εν τη
διδαχή του Χριστού, ούτος έχει και τον Πατέρα και τον Υιόν.
Εάν τις έρχηται προς εσάς, και δεν φέρη την διδαχήν ταύτην, μη δέχεσθε αυτόν εις οικίαν,
και μη λέγετε εις αυτόν το χαίρειν. Διότι ο
λέγων εις αυτόν το χαίρειν, γίνεται κοινωνός εις τα
πονηρά αυτού έργα». Είναι ξεκάθαρα τα λόγια του Κυρίου. Δεν χρειάζονται
σχόλια.
Τελευταία,
υπάρχει ένας τίτλος, κυρίως στο εξωτερικό, «ομοφυλόφιλος χριστιανός», δηλαδή
κάποιος που δεν απαρνείται, συνεχίζει να έχει αυτήν την πρακτική, όμως
ταυτόχρονα αγαπάει και τον Χριστό… Θέλει να είναι χριστιανός. Θέλει να πάει και
στον Ουρανό. Θέλει να είναι ανάμεσα στους αδελφούς και στην εκκλησία. Ποια θα πρέπει
να είναι η θέση τής εκκλησίας, ήδη το διαβάσαμε.
Μήπως,
από την άλλη πλευρά, αυτή η κατά γράμμα υπεράσπιση των εντολών του Θεού
αποτελεί δείγμα έλλειψης αγάπης και κατανόησης προς τον πλησίον; Όμως και σε
αυτό το ερώτημα ο λόγος του Θεού μας απαντάει, ότι η αγάπη δεν είναι μια
άμορφη, ακαθόριστη έννοια. Η αγάπη οριοθετείται και προσδιορίζεται από το λόγο,
από τις εντολές, από το Νόμο του Θεού.
Ας διαβάσουμε τα λόγια του ίδιου
του Κυρίου μας στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη ιδ:15 «Εάν με αγαπάτε, τας εντολάς
μου φυλάξατε». Αυτή θα πρέπει να είναι η απάντησή μας σε έναν τέτοιον
άνθρωπο. Εάν αγαπάει πραγματικά τον Κύριο, θα πρέπει να φυλάξει τις εντολές
Του. Στο 21 και 23 εδάφιο διαβάζουμε: «Ο
έχων τας εντολάς μου και φυλάττων αυτάς, εκείνος είναι ο
αγαπών με», «Εάν τις με αγαπά, τον λόγον μου θέλει φυλάξει, και ο Πατήρ μου θέλει αγαπήσει
αυτόν». Επίσης στο ιε:9-10 «Καθώς εμέ ηγάπησεν ο Πατήρ, και εγώ ηγάπησα εσάς· μείνατε εν τη αγάπη μου. Εάν τας εντολάς μου φυλάξητε, θέλετε μείνει εν τη αγάπη μου, καθώς εγώ εφύλαξα τας εντολάς
του Πατρός μου, και μένω εν τη αγάπη αυτού».
Μα
είχε ανάγκη, αναρωτιόμαστε, ο Υιός ο αγαπημένος να φυλάξει τις εντολές του
Πατέρα για να αγαπηθεί απ’ Αυτόν; Έτσι λέει ο λόγος Του. Όπως εφύλαξα τις εντολές του Πατέρα μου, έτσι κι εσείς, για να
έχετε την αγάπη του Πατέρα θα πρέπει να φυλάξετε τις εντολές Του. Συμπληρωματικά,
στην Α’ Ιωάννου β:3 μας δίνεται μια οριοθέτηση για το τι είναι η αγάπη. «Και εν τούτω γνωρίζομεν,
ότι εγνωρίσαμεν αυτόν, εάν τας
εντολάς αυτού φυλάττωμεν.
Όστις λέγει, Εγνώρισα αυτόν, και τας
εντολάς αυτού δεν φυλάττει,
ψεύστης είναι, και εν τούτω η αλήθεια δεν υπάρχει·
όστις όμως φυλάττη τον λόγον
αυτού, αληθώς εν τούτω η αγάπη του Θεού είναι τετελειωμένη».
Τέλος, στη Β’ Ιωάννου 6 «Και αύτη είναι η
αγάπη, να περιπατώμεν κατά τας
εντολάς Αυτού».
Βλέπουμε
λοιπόν πώς ο Κύριος ορίζει την αγάπη. Δεν είναι κάποιο συναίσθημα, που βγαίνει
ξαφνικά, μέσα από ακαθόριστα ανθρώπινα ένστικτα. Δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε
αγάπη, επειδή υποστηρίζουμε την αλήθεια του λόγου του Θεού.
Στην Α’ Ιωάννου ε:2 διαβάζουμε: «Εκ τούτου γνωρίζομεν
ότι αγαπώμεν τα τέκνα του Θεού, όταν τον Θεόν αγαπώμεν, και τας εντολάς αυτού φυλάττωμεν». Έτσι λοιπόν μπορούμε να γνωρίσουμε ότι
αγαπάμε τα παιδιά του Θεού. Πώς; Εάν αποδεχόμαστε όποια ιδιαιτερότητα κι όποια ψευδοδιδασκαλία φέρνουν, την κάθε άποψη και νοοτροπία,
οποιαδήποτε πρακτική; Όχι βέβαια, αλλά εάν αγαπάμε τον Θεό και παράλληλα φυλάμε
τις εντολές Του. Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα, ότι αγάπη δεν σημαίνει αποδοχή.
Ο πατέρας δεν αποδέχτηκε τον άσωστο γιο με τον τρόπο τον παλιό της ζωής που
ζούσε ανάμεσα στις πόρνες και στα γουρούνια. Δεν πήγε να κατασκηνώσει δίπλα
εκεί στις λάσπες που κυλιόταν το παιδί του. Ήταν νεκρό και ανέζησε.
Ήταν χαμένο και βρέθηκε. Ο πατέρας ποτέ δεν έπαψε να το αγαπάει. Δεν είχε
κανείς αμφιβολία γι’ αυτό. Ποιος πατέρας, που αγαπάει αληθινά το παιδί του,
αποδέχεται την αυθάδεια, την αλαζονεία, το ψέμα, την κλοπή, και μ’ αυτόν τον
τρόπο λέει ότι το αγαπάει; Ποτέ.
Είμαστε ενωμένοι με τα έργα μας, με τις
πράξεις μας. Η προσπάθεια να αποχωριστούν τα έργα από το άτομο που τα πράττει
δεν είναι σωστή. Ας θυμηθούμε ότι εκείνους που αναγνώρισε και παραδέχτηκε ο
Ουρανός, τα έργα τους τούς ακολουθούν στην αιωνιότητα (Αποκάλυψη Ιωάννου
ιδ’13). Ο καθένας θα κριθεί τελικά σύμφωνα με τα έργα του.
Θα
πρέπει επίσης να γνωρίζουμε, ότι η εικόνα που είχαμε για τέτοια άτομα,
ομοφυλόφιλα, που ζουν μοναχικά και ντροπιασμένα στο περιθώριο της κοινωνίας,
αποτελεί πια παρελθόν…. Τις τελευταίες δεκαετίες έχουν οργανωθεί σε κινήματα
και διεκδικούν δυναμικά και απαιτητικά τα δικαιώματά τους.
Θα
παραθέσω πιο κάτω την άποψή τους, για να ξέρουμε πώς βλέπουν οι ίδιοι τον εαυτό
τους σήμερα διαμέσου των πιο έγκυρων εκπροσώπων τους. Ο εκπρόσωπος της
Ελληνικής Οργάνωσης Ομοφυλόφιλων έγραψε τα ακόλουθα σε μια μεγάλη απογευματινή
εφημερίδα: «Γιορτάζοντας την ομοφυλόφιλη αξιοπρέπεια. Στο παρελθόν η
σεξουαλικότητα βρισκόταν υπό διωγμό. Ιδιαίτερα ο ομοερωτισμός.
Αιώνες ολόκληρους ζήσαμε την ενοχή και μαθαίναμε πως αυτός ήταν αρρώστια ή
αμαρτία, ανάλογα με την εποχή και τον τόπο. Αυτό άλλαξε. Σήμερα τολμάμε να
βγούμε έξω και να διακηρύξουμε: Είμαι μια χαρά και το διασκεδάζω κιόλας. Γι’
αυτό και το φεστιβάλ μας το ονομάζουμε «φεστιβάλ υπερηφάνειας». Ζήσαμε
για πολύ καιρό μέσα στο αίσχος και την ντροπή. Καταφέραμε να αγαπήσουμε και να
αγαπηθούμε. Η περηφάνια είναι συνώνυμο της αξιοπρέπειας…!
Το κίνημα των
ομοφυλόφιλων ανακάλυψε την τρέλα και το κέφι του καρναβαλιού του Ρίο και
αποφάσισε να μιμηθεί το σοκ και το παραλήρημα της λαϊκής έκφρασης μεταφέροντάς
το στους δρόμους των καθώς πρέπει μεγαλουπόλεων του
βορρά». (Στα καρναβάλια αυτά γιόρταζαν και παρωδούσαν τα επτά θανάσιμα
αμαρτήματα. Ό,τι ο λόγος του Θεού θεωρούσε αμαρτία προς θάνατο είτε ήταν μαγεία
ή μοιχεία ή πορνεία ή λαιμαργία ή κραιπάλη, όλα αυτά τα διακωμωδούσαν με την
κρεοφαγία, το γλέντι, την ασυδοσία, με όλα τα όργια στα καρναβάλια, προκαλώντας
έτσι τη συντηρητική κοινωνία).
Για όλους αυτούς τους χαρούμενους – gay σημαίνει χαρούμενος – που γεμίζουν
τους δρόμους των πόλεων, πρέπει να αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη. Οι νέοι
ομοφυλόφιλοι έχουν να παλέψουν για το ρατσισμό, την ξενοφοβία, τον αυταρχισμό,
την καταστολή, τον οικονομικό αυταρχισμό, τη θρησκευτική μισαλλοδοξία, τον
εθνικισμό, το φασισμό, την καταστροφή του περιβάλλοντος, τη βαρετή ομοιομορφία,
τη συντήρηση, την αποξένωση από τον άλλο που είναι διαφορετικός.
Το gay pride, δηλ. η ομοφυλόφιλη υπερηφάνεια,
σήμερα είναι ένα μεγάλο πολύχρωμο ποτάμι. Και το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω».
Είναι αλήθεια ότι αυτό το ποτάμι έχει πάρει μια κατηφορική κλίση. Θυμηθείτε
αυτό το ποτάμι που περιγράφεται στο πρώτο κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής
με τα τρία εκείνα «παρέδωκεν» του Θεού. Ένα μονοπάτι
που ξεκινά από την απόρριψη και οδηγεί στη λίμνη του πυρός. Διαβάζουμε στην
προς Ρωμαίους α’24: «Διά τούτο και παρέδωκεν αυτούς ο Θεός διά των
επιθυμιών των καρδιών αυτών…» μέχρι το 32 εδάφιο. Ακαθαρσία, ψεύδος, πλάνη,
πάθη ατιμίας, παραποίηση, αχρειότητα, που είναι ασχημοσύνη,
αδόκιμος νους, τα μη πρέποντα, άξιοι θανάτου. Οι Γραφές δεν επιδέχονται πολλές
ερμηνείες.
Υπάρχει μία σωστή ερμηνεία και με τη χάρη του Θεού αυτή
προσπαθούμε να έχουμε, γιατί υπάρχει και η διεστραμμένη ερμηνεία. Πολλοί
μεταστρέφουν τη χάρη του Θεού μας σε ασέλγεια. Πολλοί υποστηρίζουν, στη γραμμή
αυτή του ομοερωτικού κυβερνήτη, ότι αυτό που
καταδικάζει εδώ ο Απόστολος Παύλος δεν είναι η ομοφυλοφιλία, αλλά καταδικάζει
εάν κάποιος αφήσει τη φύση του. Με άλλα λόγια, εάν ο Θεός του έδωσε μια ομοερωτική φύση και εκείνος συμπεριφερθεί διαφορετικά…!
Αυτό εννοούν αμαρτία και παρά φύση. Πώς είναι δυνατόν κάποιος να διαστρέφει σε
τέτοιο σημείο τις Γραφές;
Ας προσέξουμε τι ακριβώς μας λέει ο λόγος του Θεού
στη Ρωμαίους α’25 «μετήλλαξαν την αλήθειαν
του Θεού εις το ψεύδος» και στο εδάφιο 26: «διότι και αι
γυναίκες αυτών μετήλλαξαν την φυσικήν
χρήσιν εις την παρά φύσιν».
Ποια είναι η φυσική, η φυσιολογική χρήση και ποια είναι η αφύσικη; Ένα παιδί να
ρωτούσαμε εδώ, θα μπορούσε να μας πει ποιος είναι αυτός που όρισε ποιο είναι
φύση και ποιο είναι αφύσικο. Ακόμη και αυτό το παιδάκι θα μας πήγαινε στο πρώτο
κεφάλαιο της Γένεσης εδάφια 27,28, όταν ο Θεός εποίησε τον άνθρωπο κατά την
εικόνα του εαυτού Του. «Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ' εικόνα εαυτού· κατ' εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν· άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς·και ευλόγησεν αυτούς ο Θεός· και είπε προς αυτούς ο Θεός, Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε». Όταν ο Θεός έφερε στον Αδάμ τη
γυναίκα, την Εύα, του είπε: «Θέλει αφήσει ο άνθρωπος τον πατέρα αυτού και τη
μητέρα αυτού και θέλει προσκολληθή εις τη γυναίκα
αυτού και θέλουσιν είσθαι
οι δύο εις σάρκα μίαν».
Αυτό ευλόγησε ο Θεός, έναν άνδρα και μία γυναίκα. Ούτε
δεύτερο άνδρα, ούτε τρίτη γυναίκα, ούτε τέταρτον στην υπόθεση, ούτε δύο άνδρες
ή δύο γυναίκες. Άρσεν και θήλυ, τους ευλόγησε σε μία
σάρκα, και το παιδί τους, το απόκτημά τους, είναι πραγματικά στο πρόσωπό του οι
δυο σε μια σάρκα. Αν αυτά τα λόγια για πολλούς φαντάζουν ότι προέρχονται από εβραϊκές
μυθολογίες, έχουμε επιπλέον τα λόγια του Κυρίου μας, που τα επιβεβαιώνουν στο ιθ’ κεφάλαιο του Ματθαίου. Όταν οι Φαρισαίοι ρώτησαν τον
Ιησού: «Συγχωρείται εις τον άνθρωπον να χωρισθή την γυναίκα αυτού διά πάσαν αιτίαν; Ο δε αποκριθείς
είπε προς αυτούς· Δεν ανεγνώσατε ότι ο πλάσας απ' αρχής άρσεν και θήλυ έπλασεν αυτούς; Και είπεν, Ένεκεν
τούτου θέλει αφήσει άνθρωπος τον πατέρα και την μητέρα, και θέλει προσκολληθή εις την γυναίκα αυτού, και θέλουσιν
είσθαι οι δύο εις σάρκα μίαν».
Έτσι το επιβεβαιώνει ο
Κύριός μας σε ιστορικό πλέον χρόνο, όμως οι άνθρωποι αρνούνται να δεχτούν το λόγο
του Θεού. Άρσεν λοιπόν και θήλυ εποίησεν
αυτούς ο Θεός, αυτό είναι που όρισε ο Θεός και αυτό είναι που στις μέρες μας ο
άνθρωπος προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει. Ο άνθρωπος επιδιώκει συνεχώς και
προσπαθεί πλέον να αυτοοριστεί. Μπορούμε να
διαβάσουμε το ίδιο κείμενο και από άλλες μεταφράσεις, πάντα όμως θα πάρουμε την
ίδια απάντηση. «Οι άνδρες, αφού άφησαν (αλλού λέει παράτησαν) τη φυσική χρήση
της γυναίκας, άναψαν από τις ορέξεις τους μεταξύ τους, διαπράττοντες
την αχρειότητα, την ασέλγεια, την ασχημοσύνη, άρσενες σε άρσενες, εισπράττοντες έτσι ο ένας από τον άλλο την ανταμοιβή που
τους άξιζε για την πλάνη τους». Θυμηθείτε τα λόγια του Κυρίου: «Όποιος
σκανδαλίσει ένα των μικρών τούτων των πιστευόντων εις
Εμέ…».
Φανταστείτε αυτούς τους ανθρώπους να διδάσκουν
στα σπίτια τους τα παιδιά που υιοθετούν, να διδάσκουν στα σχολεία, στα πανεπιστήμια,
στην τηλεόραση, σε στρογγυλά τραπέζια… να διδάσκουν την πλάνη. «Όποιος
σκανδαλίσει έναν απ’ αυτούς τους μικρούς, τον συμφέρει να κρεμάσει στο λαιμό
του μια μυλόπετρα και να ρίξει τον εαυτό του στη θάλασσα» (Ματθαίος ιη’ 6).
Οι ομοερωτικοί αυτοί
άνθρωποι, που πρεσβεύουν αυτήν την άποψη και ακολουθούν αυτή την πρακτική, δεν
γεννήθηκαν έτσι, με αυτόν τον προσανατολισμό. Η καρδιά τους ήταν αυτή που συνέλαβε,
η επιθυμία τους το αγκάλιασε και τέλος το εκτέλεσε εκούσια η βούλησή τους.
Άφησαν κάτι, βρίσκοντας κάτι άλλο, νέο, να το αντικαταστήσουν. Άφησαν το
φυσιολογικό και το αντικατέστησαν με το αφύσικο.
Επίσης, βλέπουμε εδώ πως αυτό
συνδέεται με την ειδωλολατρία. Βρίσκεται σε αντιστοιχία η ομοφυλοφιλία με την
ειδωλολατρία. Με την ίδια λέξη τα συνδέει ο λόγος του Θεού «μετήλλαξαν».
Μετήλλαξαν τη δόξα του αληθινού Θεού με τα είδωλα. Μετήλλαξαν τη φυσική χρήση με την παρά φύση. Την αλήθεια με
το ψέμα.
Η ειδωλολατρία εκφράζει τη θρησκευτική ανταρσία ενάντια στο Πρόσωπο
του Θεού, το φαινόμενο της ομοφυλοφιλίας την κοινωνική ανταρσία ενάντια στο
αποκαλυμμένο θέλημα του Θεού. Ο κατάλογος των είκοσι δύο αμαρτωλών πράξεων που
αναφέρονται στα εδάφια 29-32 μας φανερώνει πλήρως το τοπίο, το περιβάλλον της
διαφθοράς, μέσα στο οποίο έγινε και γίνεται αποδεκτή η ομοφυλοφιλία τότε και
σήμερα. Ήταν το πρώτο σύμπτωμα μιας βαριά άρρωστης κοινωνίας, που στα πρόθυμα
μιας ηθικής κατάρρευσης «παρέδωκεν αυτούς ο Θεός»
στην αυτοκαταστροφή.
Γνωρίζουμε από την Ιστορία την κατάληξη της κοινωνίας,
μέσα στην οποία ζούσε ο Απόστολος Παύλος. Ζούσε σε μια κοινωνία, που έμοιαζε με
τη δική μας, ιδιαίτερα ανεκτική σε τέτοιου είδους παρεκκλίσεις και σε κάθε
μορφής διαφθορά. Οι δώδεκα από τους δεκαπέντε πρώτους Ρωμαίους αυτοκράτορες,
μας αναφέρει ο ιστορικός Σουετώνιος, υπήρξαν ομοφυλόφιλοι. Αυτές όμως οι
θέσεις, αυτού του είδους οι απόψεις, όπως τις χαρακτηρίζει η Αγία Γραφή, πάθη
ατιμωτικά, ακαθαρσία, ασχημοσύνη (στερητικό –α– και
σχήμα, σημαίνει χωρίς σχήμα, άμορφα), τούτα όλα είναι ενάντια στη φύση. Αυτές
δεν είναι οι απόψεις κάποιου φανατικού, στενόμυαλου συντηρητικού, όπως λένε,
αλλά η ορθή κρίση, η ετυμηγορία του Αγίου και Ζωντανού Θεού, του οποίου η σοφία
ξεπερνά κατά πολύ τη δική μας και η αλήθεια Του είναι πολύ πιο ψηλά από εμάς.
Ο άνθρωπος πλάστηκε κατά την εικόνα του Θεού, γι’ αυτό, όταν άνδρες ή
γυναίκες περιπλανώνται σε τέτοιου είδους ερωτικές παρεκκλίσεις, ατιμάζουν
τα σώματά τους και την ίδια τους την προσωπικότητα. Η αντίρρηση σ’ αυτές τις
πρακτικές εκ μέρους μιας σωστής εκκλησίας, η εναντίωση σ’ αυτές τις πράξεις δε
δείχνει έλλειψη σεβασμού στην προσωπικότητα αυτών που τις διαπράττουν, αλλά
σημαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Αποδοκιμάζουμε την ομοφυλοφιλία ως ασχημοσύνη, ως ανάξια πράξη της μεγάλης αξίας και τιμής που
μας έδωσε ο Θεός όταν μας δημιούργησε κατά την εικόνα και την ομοίωσή Του. Στη
Ρωμαίους α’32 βλέπουμε ότι, ενώ οι άνθρωποι γνωρίζουν τη δικαιοσύνη του Θεού,
πως οι πράττοντες τα τοιαύτα είναι άξιοι θανάτου, όχι
μόνο πράττουν αλλά και συνευδοκούν. Ας κρατήσουμε
αυτές τις τρεις λέξεις: γνωρίζουν, πράττουν και συνευδοκούν.
Οι αμαρτίες αυτές δεν είναι αναπόφευκτοι καρποί του γενετικού μας κώδικα.
Αποτελούν εκούσιες επιλογές, που μάλιστα ενθαρρύνονται, επιδοκιμάζονται και
επευφημούνται από την επίσης εκούσια διάθεση, που έχει στο σύνολό της η
κοινωνία μας. Σήμερα, όλες αυτές οι ομοφυλοφιλικές οργανώσεις και οι συμμαχίες
τους, (τα ΜΜΕ, ο πολιτικός κόσμος κλπ.) προσπαθούν να επιβάλουν και να
προωθήσουν προγράμματα στην εκπαίδευση, ακόμη και ομαδικά παιχνίδια στα
σχολεία, διαμέσου των οποίων η ομοφυλοφιλία θα προβάλλεται σαν κάτι απόλυτα
φυσιολογικό.
Στόχος όλων αυτών των ενεργειών είναι να καλλιεργηθεί ένα τέτοιο πνεύμα,
ώστε τα παιδιά και οι νέοι άνθρωποι να μην είναι πλέον ομοφοβικοί.
Μέσα λοιπόν σ’ αυτή την προσπάθεια, σ’ αυτήν την έξυπνη προπαγάνδα, αυτό που
χάθηκε είναι η αλήθεια, είναι η πραγματικότητα.
Η πραγματικότητα, όπως διαβάσαμε, είναι ότι όλα αυτά είναι πλάνη, είναι
παρά φύση, σημάδια αχρειότητας και διαφθοράς. Ο Θεός μάς έδωσε τη συνείδηση.
Κάθε ένας άνθρωπος, ακόμα και αυτοί που είναι παραδομένοι στην ασέλγεια, έχουν
συνείδηση, που είναι το εργαλείο που έβαλε μέσα μας ο Θεός για να ελέγχει, να
απολογείται, να κατηγορεί, να διαμαρτύρεται. Και είναι αυτή τη φωνή που θέλουν
να την κάνουν να σωπάσει.
Γι’ αυτό το λόγο λαμβάνουν χώρα όλες αυτές οι πιέσεις
και έχουν ψηφίσει νόμους, όπως στον Καναδά και στη Σκανδιναβία, σύμφωνα με τους
οποίους, αν κάποιος καταφερθεί ή μιλήσει επικριτικά γι’ αυτές τις πρακτικές,
μπορεί να καταδικαστεί με ποινή φυλάκισης. Αυτό γίνεται για εκφοβισμό. Δεν
τίθεται θέμα πια δικαιωμάτων, διότι αυτά τα έχουν ήδη. Το θέμα είναι να
σιωπήσει η φωνή του Θεού, που είναι η φωνή της αλήθειας, και είναι ίδια με την
αντήχηση εκείνης της φωνής που προέρχεται από τη συνείδησή τους. Είναι αλήθεια
ότι έτσι πνίγεται κάθε είδους φωνή που μπορεί να προκαλέσει σε κάποιον απ’
αυτούς τους ανθρώπους ενοχή… γιατί η πραγματικότητα είναι ότι κατά βάθος
αισθάνονται ενοχή…. Είναι οι νόμοι του Θεού που παραβιάζονται… είναι η φύση των
πραγμάτων που προσβάλλεται και ζητά αποκατάσταση.
Να σβήσει λοιπόν η φωνή του Θεού. Γι’ αυτό, αν έχουμε κάτι να πούμε σ’
αυτούς τους ανθρώπους κι αν πραγματικά τους αγαπάμε, θα πρέπει να τους πούμε
την αλήθεια. Η αγάπη πάντα είναι συνδεδεμένη με την αλήθεια. Να προσπαθήσουμε
να τους θυμίσουμε μέσα από το λόγο του Θεού, με τα λόγια του ίδιου του Θεού,
ότι έχουν συνείδηση, και αυτή έχει φωνή. Ας θυμηθούμε τα λόγια ενός
εκπροσώπου τους: «Η γιορτή της υπερηφάνειας. Είμαστε υπερήφανοι». Εδώ
ίσως κάποιοι πουν, γιατί ασχολείστε μ’ αυτές τις σαρκικές αμαρτίες και όχι με
άλλες, όπως η υπερηφάνεια, που αποτελεί πολύ πιο σοβαρή αμαρτία; Σωστή η
υπόδειξη, αλλά αυτοί οι άνθρωποι αρνούμενοι τον έλεγχο που πηγάζει από το λόγο
του Θεού κατέληξαν στην αμαρτία της υπερηφάνειας και καυχώνται σ’ αυτήν. Όταν
πλέον δεν αποδέχονται την κρίση του Θεού, ότι αυτό που πράττουν είναι βδέλυγμα,
όταν απορρίπτουν τη γνώμη του Θεού και την ετυμηγορία του λόγου Του, μέσω του
οποίου θα μπορούσαν να βρουν γιατρειά στη σωτηρία που προσφέρει ο Ιησούς
Χριστός, τότε αυτόματα περνούν στην αμαρτία της υπερηφάνειας, από τα δεσμά της
οποίας είναι πολύ δύσκολο να βγουν και να πάρουν το δρόμο της επιστροφής. Αν
τους αγαπάμε, ας μην τους αφήσουμε αβοήθητους, αλυσοδεμένους στα πάθη αυτά της
ατιμίας και της ακαθαρσίας.
Ο λόγος του Θεού πρώτιστα δεν απευθύνεται ούτε στο μυαλό ούτε στα
συναισθήματά μας, απευθύνεται στη συνείδησή μας. Γι’ αυτό ας απελευθερώσουμε τη
δύναμη του λόγου του Θεού, που είναι η αλήθεια, και ας προσευχηθούμε παράλληλα,
ώστε το Πνεύμα το Άγιο, να τους φέρει σε επίγνωση
της αλήθειας. Αυτό ακριβώς θα είναι η σωτηρία του σώματος και της ψυχής τους.
«Ο Θεός θέλει να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι,
και να έλθωσιν εις επίγνωσιν
της αληθείας» (Α’ Τιμόθεον β’4).
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
