Η συμπεριφορά είναι το πιο σημαντικό στοιχείο του αγιασμού. Αν ένα άτομο έχει τη σωστή συμπεριφορά προς το Θεό και τους ανθρώπους Του, ο αγιασμός του θα φαίνεται σ' όλες τις πτυχές της ζωής του. Αν δεν έχει την πρέπουσα συμπεριφορά, καμία εκδήλωση εξωτερικού αγιασμού δεν μπορεί να ισοφαρίσει την έλλειψη του εσωτερικού αγιασμού στα μάτια του Θεού. Λάθος φερσίματα είναι τα πρώτα σημάδια αποστασίας και είναι αναπόφευκτα στοιχείο υποκρισίας.
Αγάπη. Είναι η βασική διάθεση και στάση που διακρίνει ένα Χριστιανό απ' τον κόσμο. Όλος ο Νόμος και οι προφήτες μπορούν να συνοψιστούν σε δύο εντολές: Να αγαπάς το Θεό και τους αδελφούς σου (Ματθ.κβ:36-40 Μάρκ.ιβ:28-31 Λουκ.ι:27). Η αγάπη είναι η δύναμη που μας ικανώνει να τηρήσουμε όλες τις εντολές του Θεού (Ιωάν.ιδ:15,23). Στην πραγματικότητα, η αγάπη μας προς το Θεό αποδεικνύεται από το πόσο προσεκτικά υπακούμε στο λόγο Του (Α΄Ιωάν.β:3-5). Ο Ιησούς μας διέταξε ότι πρέπει να αγαπάμε ο ένας τον άλλον όπως αυτός μας αγάπησε. Η αγάπη των αδελφών είναι το τελικό τεστ του πραγματικού χριστιανισμού (Ιωάν.ιγ:34-35). Αν δεν αγαπάω τον αδελφό μου, τότε δεν αγαπάω το Θεό (Α΄Ιωάν.δ:20-21). Η αγάπη είναι η εκπλήρωση του Νόμου (Λευ.ιθ:18 Ρωμ.ιγ:10 Ιακ.β:8). Ένας Χριστιανός πρέπει να εκτείνει την αγάπη του για κάθε άνθρωπο ακόμη και για τους εχθρούς του (Ματθ.ε:43-48).
Για άλλη μια φορά, αυτή η αγάπη είναι η τελική απόδειξη χριστιανισμού, γιατί και οι αμαρτωλοί αγαπάνε αυτούς που τους αγαπούν (Ματθ.ε:46). Η αγάπη ποτέ δεν εκπίπτει (Α΄Κορ.ιγ:8). Δεν θα αποτύχουμε ούτε με το Θεό, ούτε με τους άλλους ανθρώπους, αν αφήνουμε την αγάπη να κάνει το τέλειο έργο της. Καμία δραστηριότητα και καμία συμπεριφορά δεν αξίζει τίποτα αν η αγάπη δεν είναι η βασική δύναμη και το ελατήριο της (Α΄Κορ.ιγ:1-3 ΑΠΟΚ.β:1-5). Αυτά τα δύο εδάφια απαριθμούν τα παρακάτω που είναι χωρίς καμία αξία χωρίς αγάπη: γλωσσολαλιά ευγλωττία, προφητεία, σοφία, γνώση, πίστη, θυσία, φιλανθρωπικά έργα, κόποι, υπομονή, σωστή διδασκαλία, σωστή ηγεσία, σωστή σχέση, επιμονή και ζήλος για το όνομα του Ιησού.
Ας προσπαθήσουμε να εφαρμόσουμε αυτές τις διδασκαλίες περί αγάπης στο θέμα του αγιασμού. Πρώτα απ' όλα, θα αγαπάμε το Θεό τόσο που θα θέλουμε να κάνουμε το τέλειο θέλημά Του. Αν Τον αγαπάμε όσο πρέπει, θα θέλουμε να Του μοιάζουμε όσο το δυνατόν περισσότερο. Θα προσπαθούμε να απορρίπτουμε ότι δεν ταιριάζει μ' Αυτόν. Θα θέλουμε να Τον υπακούμε και να Τον ευαρεστούμε ακόμη και σε σημεία που από την ανθρώπινη πλευρά φαίνονται ασήμαντα και περιττά.
Aν αρχίσουμε να εξετάζουμε τις διδασκαλίες περί αγιασμού, θα πρέπει να σταματήσουμε και να ελέγξουμε για να δούμε πόσο βαθιά είναι στην πραγματικότητα η αγάπη μας για το Θεό. Δεύτερο, όταν οποιοδήποτε είδος μνησικακίας και δυσαρέσκειας ή αντιπάθειας εγερθεί μέσα μας για κάποιον άνθρωπο, θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί.
Πρέπει να διατηρήσουμε μια στάση αγάπης και συγχωρητικότητας προς αυτό το πρόσωπο αν θέλουμε να υποστηρίξουμε τον αγιασμό μας και τη χριστιανική μας ιδιότητα. Αγάπη προς τους συνανθρώπους μας σημαίνει ότι είμαστε υπομονετικοί, ευγενικοί, δεν φθονούμε, δεν είμαστε εγωιστές, κομπαστές, έχουμε καλούς τρόπους, δεν είμαστε εαυτούληδες, ευκολοερέθιστοι, είμαστε αργοί στο να σκεφτόμαστε το κακό, και ευχαριστιόμαστε μόνο με το καλό. (Α΄Κορ.ιγ:4-7).
Όλες μας οι ενέργειες θα πρέπει να κατευθύνονται από μια τέτοια αγάπη προς το Θεό και τους συνανθρώπους μας. Ακολουθώντας τις αρχές του αγιασμού για οποιοδήποτε άλλο λόγο ή χωρίς αυτή την αγάπη, δεν έχει καμία αξία και θα οδηγήσει στην υποκρισία.
Έχοντας αποδείξει τη σπουδαιότητα της σωστής συμπεριφοράς, ας εξετάσουμε μερικά ιδιαίτερα εδάφια σχετικά με το θέμα μας. Το εδάφιο με το οποίο ξεκινήσαμε αυτό το κεφάλαιο (Εφεσ.δ:31) αναφέρει κάποιες επικίνδυνες συμπεριφορές που πρέπει να αφαιρεθούν απ' τους χριστιανούς. Αν αφήσουμε αυτά τα πράγματα να μένουν στη ζωή μας τρέφουμε τη σάρκα και το πνεύμα λιμοκτονεί.
Πικρία. Είναι κάτι οξύ, πανούργο, δυσάρεστο, αηδιαστικό, τραχύ, δριμύ, μνησίκακο και βίαιο. Είναι η συμπεριφορά που χαρακτηριστικό της είναι οι οξείες παρατηρήσεις σε δυσάρεστη γλώσσα. Δεν χρησιμεύει σε τίποτα.
Μερικοί άνθρωποι νομίζουν ότι μπορούν να παραμερίσουν τον πνευματικό άνθρωπο και να δώσουν διέξοδο στην πικρία τους, αλλά όμως δεν μπορούν να το κάνουν αν θέλουν να είναι άγιοι. Ακόμη όταν κάποιος εργάτης επιπλήττει, δεν μπορεί να το κάνει με προσωπική πικρία, με οξύ ύφος, με δυσάρεστες τραχιές λέξεις. Υπάρχει η ώρα της επίπληξης αλλά ποτέ με πικρία.
Oργή. Είναι βίαιος θυμός, λύσσα, μανία ή αγανάκτηση με μια διάθεση εκδίκησης ή τιμωρίας. Η σάρκα πάντοτε αρέσκεται στο να εκδικείται κι αυτό γίνεται συχνά με την επίδειξη (φανέρωση) των αισθημάτων ή με μια κοφτή παρατήρηση ή λόγο.
Ίσως να μην συμφωνούμε σε γενικά ζητήματα αλλά δεν πρέπει ποτέ να γίνουμε μνησίκακοι ή εκδικητικοί. Μπορεί να είσαι τέλεια σωστός στις αρχές, αλλά αν αφεθείς σ' ένα βίαιο θυμό ή οργή, τότε είσαι λάθος. Αυτό είναι το ίδιο αλήθεια και για όλες τις άλλες συμπεριφορές που εξετάζουμε.
Δεν μπορούμε να επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να προχωρούν ακυβέρνητοι σ' αυτό το θέμα, αλλά πρέπει να μάθουμε να ελέγχουμε τα συναισθήματά μας. Η οργή δεν μπορεί να ελεγχθεί με δική μας δύναμη, αλλά μόνο με την προσευχή και την εκζήτηση του Θεού. Είναι ιδιαίτερα αισχρό για ένα εργάτη να οργίζεται και να είναι μνησίκακος. Δεν υπάρχει τρόπος να εξηγήσει κανείς αυτή την έλλειψη ελέγχου στους αγίους του Θεού.
Να θυμάσαι ότι «η οργή του ανθρώπου δεν εργάζεται την δικαιοσύνην του Θεού» (Ιακ.α:20).
Θυμός. Είναι ένα αίσθημα ακραίας δυσαρέσκειας που συνήθως έχει σαν αιτία κάποια πληγή, ή ζημιά, ή εναντίωση. Η λέξη από τον εαυτό της δεν φανερώνει κάποιο βαθμό έντασης ούτε απαραίτητα υποδηλώνει κάποια εξωτερίκευση.
Αν ο θυμός αφεθεί ανεξέλεγκτος, συνήθως φανερώνεται σαν μια επιθυμία να μαστιγώσεις κάποιον ή κάτι. Αν αυτό το συναίσθημα ελεγχθεί και χρησιμοποιηθεί όπως πρέπει, μπορεί να γίνει εποικοδομητικό και ευεργετικό. Για παράδειγμα, ο Ιησούς φανέρωσε το θυμό Του ενάντια στην αμαρτία όταν καθάρισε το Ναό από τους κλέφτες. Τώρα, ποιος θυμός επιτρέπεται και ποιος όχι;
Ο Παύλος μας λέει «Οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε ο ήλιος ας μη δύη επί τον παροργισμόν σας» (Εφεσ.δ:26). Ο θυμός που σε κάνει να πληγώσεις κάποιον ή να αμαρτήσεις με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, είναι λάθος. Ακόμη λάθος είναι ο θυμός που μένει μέσα στην καρδιά και υποθάλπει κάποια μνησικακία. Αν υπάρχει κάποιος λόγος για να θυμώσεις, μην πάρεις το θέμα προσωπικά και μην κατευθύνεις αυτό το θυμό εναντίον κάποιου.
Αντίθετα, χρησιμοποίησε αυτή τη συγκινησιακή δύναμη σαν μια ώθηση να διορθώσεις το λάθος αν είναι δυνατόν. Μετά, συγχώρησε αυτόν/ην που είναι μπλεγμένος/η στην υπόθεση, και ξέχασέ το. Προσεύχου μέχρι να μπορέσεις να το ξεχάσεις. 'Ασχετα με τις περιστάσεις, η εγκράτεια και ο αυτοέλεγχος είναι καρπός του Πνεύματος και πρέπει να φανερώνεται (Γαλ.ε:23).
Εργάτη του Θεού, τί θα κάνεις και ποια θα είναι η στάση σου όταν διδάσκεις κάτι που κάποιοι συνεχίζουν να μην υπακούν; Η αντίδρασή σου οπωσδήποτε δεν πρέπει να είναι προσωπικός θυμός. Δεν επαναστατούν εναντίον σου, αλλά επαναστατούν προς το Θεό. Εσύ πρέπει να είσαι προσεκτικός να διατηρήσεις τον αυτοέλεγχό σου.
Κραυγή. Είναι το να φωνάζεις, να μιλάς σε πολύ δυνατό τόνο, να δημιουργείς οχλαγωγία, το να ζητάς επίμονα κάτι κραυγάζοντας. Μήπως έχεις συνέχεια παράπονα; Μήπως κραυγάζεις για να τα βγάλεις πέρα;
Μερικοί μεγάλοι αφήνουν να βγει από μέσα τους μια έξαψη θυμού και οργής και ενεργούν σαν πεισματάρικα μικρά παιδιά που πέφτουν στο δάπεδο τσιρίζοντας και κλοτσώντας. Άνθρωποι που δημιουργούν στην εκκλησία οχλαγωγία, που συνέχεια απαιτούν την προσοχή των άλλων, που συνέχεια έχουν απαιτήσεις, κι έτσι εμποδίζουν την πρόοδο της εκκλησίας έχουν πέσει στο αμάρτημα της κραυγής. Αυτή η στάση κατακρίνεται από τις Γραφές.
Κακολογία. Προέρχεται από μια κακή καρδιά. Συνήθως ξεκινάει από ζήλια. Πόσες φορές έχεις κακολογήσει άλλους ανθρώπους; Πόσο κακό και φασαρίες έχεις προξενήσει από τέτοιες συζητήσεις;
Μοχθηρία - κακία. Είναι ένα αρρωστημένο θέλω εν ενεργεία, μια επιθυμία να πληγώσεις άλλους. Ο μοχθηρός ικανοποιείται με το να κάνει ή να βλέπει κάποιον να υποφέρει. Συνήθως είναι το αποτέλεσμα μίσους που είναι τόσο κακό στα μάτια του Θεού όσο και ο φόνος (Α΄Ιωάν.γ:15).
Μπορούμε να μισούμε την αμαρτία, αλλά όχι τον αμαρτωλό. Μπορούμε να χαιρόμαστε όταν η αμαρτία νικιέται σε κάποιες περιοχές, αλλά ποτέ στη δυστυχία και τις θλίψεις άλλων ανθρώπων ακόμα κι αν είναι αμαρτωλοί (Α΄Κορ.ιγ:6).
Φθόνος & ζήλια. Αυτά τα συναισθήματα είναι πολύ στενά συνδεδεμένα με την πικρία, την οργή, την κακία, και την φιλονικία. Ο φθόνος και η φιλονικία είναι ικανά να προκαλέσουν πάν αχρείο πράγμα (Ιακ.γ:16).
Ο φθόνος και η ζήλια έχουν να κάνουν με μνησικακία για μια θέση που κατέχει κάποιος ή για κάποιο επίκτητο προσόν (ωραία μαλλιά, ικανότητα δημιουργίας φίλων...). Ακόμη έχουν να κάνουν με πείσμα, απληστία, και υποψία. Ο φθόνος είναι ένα έργο της σάρκας και μπορεί να μας κρατήσει έξω απ' τη Βασιλεία των ουρανών (Γαλ.ε:21, Ιακ.δ:5).
Αυτό το πνεύμα έρχεται στην επιφάνεια απροσδόκητα σε μέρη που δεν θα έπρεπε. Πολλές φορές άτομα στην εκκλησία νευριάζουν όταν βλέπουν να χρησιμοποιούνται κάποιοι άλλοι περισσότερο απ' αυτούς, ή όταν παίρνουν πνευματικές ευλογίες. Προσοχή!!! Αυτό είναι το πνεύμα του φθόνου.
Συγχωρητικότητα. Αντί όλες αυτές τις κακές και λάθος συμπεριφορές, εμείς προτρεπόμαστε να είμαστε ευγενικοί μεταξύ μας, τρυφεροί και συγχωρητικοί.
Η συγχωρητικότητα βασίζεται στην αγάπη και συνεπάγεται να πληρώσεις εσύ το κόστος του λάθους κάποιου άλλου. Αυτό σημαίνει ν' αφήνεις το δίκιο σου σε κάποιες καταστάσεις, και να αγνοήσεις κάποια πράγματα ακόμη κι όταν ξέρεις ότι είσαι σωστός.
Σημαίνει να καταπιείς την υπερηφάνειά σου και να ζητήσεις εσύ να σε συγχωρέσουν έστω και αν αισθάνεσαι ότι κανονικά αυτοί έπρεπε να σου ζητήσουν συγνώμη. Σημαίνει να γυρίσεις και το άλλο μάγουλο (Ματθ.ε:39) κατά γράμμα και συμβολικά. Κάτι πολύ σημαντικό είναι ότι συγχωρώ σημαίνει ξεχνάω.
Πολλοί λένε «Να τον συγχωρέσω, αλλά δεν μπορώ να το ξεχάσω». Χρειάζεται να προσευχηθούν μέχρι να μπορέσουν να το ξεχάσουν, μέχρι που να μην κρατάνε τίποτα για κανένα. Άλλοι άνθρωποι προσποιούνται ότι ξεχνούν, αλλά πάντοτε είναι έτοιμοι να φέρουν στην επιφάνεια ένα παλιό φθόνο σε μια μελλοντική αντιπαράθεση. Η θυμούνται κάποιο παλιό λάθος προκειμένου να κερδίσουν κάποιο όφελος εις βάρος του άλλου. Αυτό δεν είναι συγχωρητικότητα.
Ο Ιησούς πολύ καθαρά δίδαξε ότι ο Θεός θα μας συγχωρέσει όπως εμείς συγχωρούμε τους άλλους (Ματθ.ς:12, 14-15, ιη:23-35). Αν θέλουμε να συγχωρούνται οι αμαρτίες μας, πρέπει να μάθουμε πώς να συγχωρούμε τον αδελφό μας όταν κάνει ένα λάθος.
Ρίζα πικρίας. Πολλές φορές βρίσκονται άνθρωποι που κανείς δεν μπορεί να τους ικανοποιήσει. Ψιθυρίζουν, γογγύζουν, παραπονιούνται, δεν είναι συνεργάσιμοι, είναι «εαυτούληδες». Δεν δέχονται διορθώσεις δίχως να νευριάσουν. Είναι κουτσομπόληδες, σπέρνουν έριδες μεταξύ των αδελφών, είναι σπερμολόγοι, και γίνονται αιτία προβλημάτων όπου κι αν πάνε. Τι συμβαίνει μ' αυτούς; Είναι αυτό που περιγράφει ο απόστολος Παύλος στην ΕΒΡ.ιβ:15 σχετικά με τη ρίζα πικρίας.
Ας σημειώσουμε ότι αυτό το εδάφιο ακολουθεί αμέσως μετά τη νουθεσία να ζητούμε την ειρήνη και τον αγιασμό χωρίς τα οποία κανείς δεν θα δει το Θεό (εδ.14). Παίρνοντας μαζί αυτά τα δυο εδάφια αποδεικνύονται δύο πράγματα. Πρώτο, ο αγιασμός είναι βασικό θέμα για τη σωτηρία. Μπορεί κανείς να εκπέσει από τη χάρη αν δεν είναι άγιος. Δεύτερο, το να έχουμε σωστή συμπεριφορά είναι από τα πιο σπουδαία θέματα αγιασμού. Κάποιος μπορεί να μολυνθεί από την πικρία, η πικρία είναι κάτι που μολύνει.
Μια ρίζα πικρίας είναι μια πηγή πικρίας στη ζωή κάποιου. Είναι κάτι μέσα στην καρδιά που γίνεται η αιτία για όλες αυτές τις άσχημες εξωτερικεύσεις που μέχρι τώρα εξετάσαμε. Απ' αυτή τη ρίζα βγαίνουν πολλοί καρποί που βέβαια κανείς δεν είναι καρπός του Πνεύματος.
Η πραγματική ρίζα μπορεί να είναι φθόνος εναντίον κάποιου εξ αιτίας ενός περιστατικού, ζήλια για κάποια κατάσταση, ή απλώς κάτι μέσα στην καρδιά που ποτέ δεν έχει παραδοθεί στο Θεό. Όταν τέτοιες άσχημες συμπεριφορές αρχίζουν να φανερώνονται, ψάξε μήπως υπάρχει κάποια πηγή μέσα στην καρδιά σου. Σταμάτησέ την αμέσως, απαλλάξου, και θα φέρεις πολύ πιο ευχάριστους καρπούς.
Σαν Χριστιανοί δεν μπορούμε να κρίνουμε ο ένας τον άλλο, αλλά μπορούμε να παρατηρούμε τους καρπούς. Δεν υπάρχει λόγος να κρίνεις αν ένα δέντρο είναι μηλιά ή πορτοκαλιά όταν οι καρποί είναι πάνω του! Οι καρποί μιλάνε από μόνοι τους. Κατά τον ίδιο τρόπο, όταν ο καρπός της πικρίας φανερωθεί στη ζωή κάποιου είναι εύκολο να το δεις.
Σ' αυτή την περίπτωση δεν χρειάζεται κρίση. Απλώς απόφυγε τη συμμετοχή στο κουτσομπολιό, το φθόνο, το μίσος, και τη φιλονικία που βγαίνουν απ' αυτή την πηγή. Απλά αρνήσου να συμμετάσχεις σε τέτοια πράγματα, γιατί που ξέρεις αν είσαι ένας από τους πολλούς που μπορεί να μολυνθούν από τη ρίζα πικρίας αυτού του ατόμου.
Εις αυτούς δεν υπάρχει πρόσκομμα. Η στάση των αληθινών Χριστιανών είναι σταθερά ενάντια σε κάθε ρίζα πικρίας και στα αποτελέσματά της. «Ειρήνην πολλήν έχουσιν οι αγαπώντες τον νόμον σου, και εις αυτούς δεν υπάρχει πρόσκομμα» (Ψαλμ.ριθ:165).
H ειρήνη είναι πάντοτε το αποτέλεσμα της αγάπης του Θεού και του λόγου Του (Φιλ.δ:7). Ακόμα η ειρήνη είναι το αποτέλεσμα της ταύτισής μας με το θέλημα του Θεού (Ρωμ.ε:1). Ειλικρινής υπακοή στο Θεό θα μας κρατήσει από το να παρανομήσουμε.
Ο λόγος Του μας διδάσκει ότι δεν πρέπει να προσκόπτουμε, αλλά και να μην γινόμαστε αιτία να προσκόπτουν άλλοι (Ματθ.ε:29-30, ιγ:41, Ιακ.γ:2). Το νόημα του εδαφίου στους ψαλμούς είναι ότι τίποτα δεν θα γίνει λίθος προσκόμματος σ' αυτούς που αγαπούν το λόγο του Θεού.
Πόσες φορές δεν έχεις ακούσει εκφράσεις όπως: «Κάλεσαν άλλους κι εμένα δεν με κάλεσαν» «Ζήτησαν από άλλους να κάνουν κάτι στην εκκλησία, αλλά όχι από μένα» «Ποτέ δεν μου αναθέτουν κάποια δουλειά» «Ενώ είμαι ο πιο κατάλληλος εξαιτίας της θέσης μου ή της ηλικίας μου να κάνω κάποια δουλειά, δεν μου την έδωσαν» «Εμένα δεν μου μιλάνε».
Πόσες φορές τα συναισθήματά σου δεν πληγώθηκαν επειδή επιπλήχτηκες ή επειδή δεν σε κατάλαβαν ή επειδή δεν αναγνωρίστηκε κάτι που νόμιζες ότι έπρεπε ν' αναγνωριστεί;
Σ' όλες αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να θυμόμαστε το εδάφιο «....εις αυτούς δεν υπάρχει πρόσκομμα». Ίσως να υπήρχαν σοβαροί λόγοι που δεν τους ξέρεις, ίσως να μην ξέρεις τα πράγματα όπως ακριβώς και αληθινά είναι, ίσως κάποιος να έκανε ένα λάθος.
'Ασχετα με τις περιστάσεις, δεν πρέπει να αφήνουμε να πληγώνονται τα συναισθήματά μας. Πρέπει να συγχωρούμε πριν μας ζητηθεί, ακόμη κι αν δεν μας ζητηθεί. Αν έχεις προσευχηθεί την προσευχή του Κυρίου, θα θυμάσαι ότι Του έχεις ζητήσει να σε συγχωρέσει όπως εσύ συγχωρείς τους άλλους.
Άσχετα με το ποιες συνήθειες ή εθιμοτυπίες παραβιάζονται και άσχετα με το αν έχεις δίκιο ή όχι, δεν μπορείς να παρανομήσεις και να αρνηθείς να συγχωρέσεις αν θες να είσαι σωσμένος. Αν αγαπάμε το Θεό, δεν θα επιτρέψουμε τίποτα να γίνει λίθος προσκόμματος στη ζωή μας. Δεν έχει σημασία τι καταστάσεις θα έρθουν, εμείς δεν πρέπει να προσκόψουμε. Αυτό ανθρωπίνως είναι αδύνατον, αλλά ο Θεός μας δίνει τη δύναμη να υπερνικούμε.
Ας μην ξαναπούμε «Είμαι πεσμένος» ή «Κάποιος με πλήγωσε» αλλά ας προσευχόμαστε μέχρι να έρθει η νίκη πάνω στο θέμα που μας απασχολεί.
Ποια είναι η σωστή συμπεριφορά όταν μας επιπλήττουν. Πρέπει να διατηρήσουμε αυτή την απόφαση σε στιγμές ελέγχου και επιπλήξεων. Ο Ψαλμωδός λέγει: «Δείξον μοι Κύριε τας οδούς σου δίδαξόν με τα βήματά σου» (Ψαλμ.κε:4).
Μερικοί άνθρωποι έχουν την αντίθετη στάση. Αισθάνονται ότι ποτέ δεν έχουν ανάγκη να τους επιπλήξει κάποιος, να τους διορθώσει ή να τους προτρέψει με οποιοδήποτε τρόπο. Αυτό, όμως, είναι αντίθετο με το λόγο του Θεού. Ο Θεός έχει θέσει εξουσίες μέσα στην εκκλησία Του. Όλοι, από τον πιο ψηλά - σε θέση - μέχρι τον πιο χαμηλά, είναι κάτω απ' αυτό το σύστημα εξουσιών.
Ακόμη και ο Πέτρος και ο Παύλος δέχτηκαν επίπληξη από άλλους (Γαλ.β:11-14 Πράξ.κγ:3-5). Αυτοί που δεν δέχονται την εξουσία μέσα στην εκκλησία έχουν ήδη πάρει το δρόμο της αποστασίας (Β΄Πέτρ.β:10).
Ποτέ μη γίνεις τόσο «μεγάλος» που να μην δέχεσαι νουθεσία ή ακόμα επίπληξη. Ακόμα κι αν είσαι ένας ώριμος Χριστιανός η κάποιος πρεσβύτερος μέσα στην εκκλησία, ίσως χρειάζεσαι κάποια βοήθεια για να φθάσεις στον ουρανό. Η σωστή στάση είναι: «Σ' ευχαριστώ που προσπαθείς να με βοηθήσεις» και όχι «Λοιπόν θα πρέπει να ξέρεις ότι κι εγώ είμαι ένας άγιος του Θεού ακριβώς όπως κι εσύ, και ξέρω ένα σωρό λάθη που κι εσύ έχεις κάνει, γι' αυτό μη μιλάς».
Εβρ.ιγ:17 Αυτό το εδάφιο απευθύνεται και στους εργάτες και στους αγίους κατά τον ίδιο τρόπο και περιέχει μερικές βασικές διδασκαλίες. Πρώτα, ότι ο Θεός έχει εγκαθιδρύσει κυβέρνηση μέσα στην εκκλησία. Αυτός έχει οργανώσει ένα σύστημα εκκλησιαστικής κυβέρνησης. Μετά, ότι πρέπει να είμαστε ταπεινοί και υπάκουοι (Α΄Σαμ.ιε:22-23). Τρίτο, ο πραγματικός, αληθινός εργάτης έχει το καθήκον να παρακολουθεί την ψυχή σου. Αν δει κάτι που είναι αμαρτία ή επικίνδυνο στη ζωή σου είναι υποχρεωμένος να σου το πει.
Αν πάρεις κάποιο λάθος μονοπάτι και απομακρύνεσαι από την ορθή οδό, πρέπει να σε προειδοποιήσει. Θα το δεχτείς χωρίς να νευριάσεις; γιατί αυτός απλά εκπληρώνει τη διακονία του. Τέταρτο, ο εργάτης είναι υπεύθυνος προς το Θεό. Πρέπει να σε προειδοποιεί, αλλά δεν είναι υπεύθυνος για σένα.
Αν θα σε προειδοποιήσει ή όχι είναι κάτι μεταξύ αυτού και του Θεού. Αν εσύ ακούσεις και υποταχθείς είναι κάτι μεταξύ εσένα και του Θεού. Τελικά, ο Θεός είναι Αυτός που θα σε κρίνει. Αν κατά την κρίση Του έχεις επαναστατήσει κατά της εξουσίας που έχει θέσει από πάνω σου, τότε αυτό δεν θα είναι προς όφελός σου.
Παρ.ιζ:10 Αν είσαι σοφός, θα δέχεσαι τον έλεγχο. Λίγες λέξεις θα είναι αρκετές αν κρατήσεις τη σωστή στάση. Αν όμως νομίζεις ότι είσαι υπεράνω ελέγχου, τότε έχεις βάλει τον εαυτό σου στη θέση του καταφρονητή και του κακού ανθρώπου. Απ' την άλλη μεριά, αν είσαι σοφός θ' αγαπήσεις αυτόν που σε ελέγχει (Παρ.θ:7-8). Αυτός που ελέγχει, κι αυτός που ελέγχεται πρέπει να έχει τη σωστή συμπεριφορά για να υπάρξουν καλά αποτελέσματα.
Μπορεί ένας εργάτης να ελεγχθεί ή να επιπληχθεί; Δεν υπάρχει τίποτα στα εδάφια που μέχρι τώρα εξετάσαμε που να μας λέει ότι ένας εργάτης μπορεί να εξαιρεθεί απ' αυτό τον κανόνα. Φυσικά, θα πρέπει να ελεγχθεί από κάποιον άλλον εργάτη με ίση ή ανώτερη εξουσία. Στην πράξη, ο Παύλος διδάσκει τον Τιμόθεο ότι ένας εργάτης που ζει στην αμαρτία θα πρέπει να ελεγχθεί ενώπιον πάντων για να μαθαίνουν όλοι (Α΄Τιμ.ε:20).
Ωστόσο, είναι συχνό φαινόμενο όταν κάποιος ελέγχεται να διεγείρει τη συμπάθεια και τον οίκτο των «φίλων» του με συνέπεια να μην μετανοεί αλλά να γίνεται ένας επαναστάτης. Όταν αυτό συμβεί, τότε κανείς δεν μαθαίνει αυτό που ο Θεός ήθελε να μάθουν από την επίπληξη.
Β΄Τιμ.γ:16 & δ:2 Απ' εδώ μαθαίνουμε ότι η Γραφή είναι προς έλεγχο και επανόρθωση. Οι εργάτες έχουν αυτή την εξουσία, και στην πραγματικότητα διατάσσονται να χρησιμοποιούν το λόγο του Θεού για έλεγχο, επίπληξη, και προτροπή. Έχοντας αυτά κατά νου, ας έχουμε πάντοτε τη σωστή συμπεριφορά όταν μας νουθετούν. Θα πρέπει να ζητάμε στην προσευχή μας: «Κύριε δείξε μου τις οδούς Σου. Οδήγησέ με στην τελειότητα. Όταν ξεφεύγω απ' το δρόμο Σου στέλνε κάποιον να με διορθώνει. Κάνε με να καταλαβαίνω τα λάθη μου πριν είναι αργά. Δώσε μου τη σωστή συμπεριφορά όταν ακούω ένα κήρυγμα ή μια προσωπική επίπληξη. Μη με αφήνεις να δικαιολογούμαι ή να δικαιώνω τον εαυτό μου. Μη με αφήνεις να επαναστατώ, αλλά δίδαξέ με να υπακούω. Δώσε μου ποιμένα που να με αγαπά αρκετά ώστε να με διδάσκει και να με επιπλήττει».
Γογγυσμός και παράπονα. Για να συμπληρώσουμε το θέμα μας σχετικά με τη σωστή στάση απέναντι στην πνευματική μας εξουσία, πρέπει ν' ασχοληθούμε και μ' αυτό. Οι γογγυστές και οι μεμψίμοιροι είναι ασεβείς σύμφωνα με τον Ιούδ.15-16. Ο χριστιανικός τρόπος είναι να προσευχόμαστε ο ένας για τον άλλο, να ενθαρρύνουμε ο ένας τον άλλο, και να προτρέπουμε ο ένας τον άλλο (Φιλιπ.β:14).
Αν δημιουργηθεί ένα πρόβλημα, ο Γραφικός τρόπος είναι να πας να βρεις τον αδελφό με τον οποίο έχεις το πρόβλημα και να λύσετε τη διαφορά (Ματθ.ιη:15). Είναι λάθος να παραπονιέσαι και να γογγύζεις σε άλλους είτε προφορικά είτε γραπτά. Αυτό είναι που η Γραφή ονομάζει «σπορά ερίδων».
Δεν θέλει πολύ για να δοθεί αφορμή για γογγυσμούς στην πλειονότητα των ατόμων ή και σ' όλη τη συνάθροιση. Η παραμικρή ενόχληση, η περιοδική έλλειψη νερού, τροφής, ενδυμασίας ή χρημάτων θα δοκιμάσει τον καθένα. Αν ο Θεός δεν έχει τον έλεγχο, είμαστε αιχμάλωτοι των επιθυμιών μας, των ορέξεών μας και των παθών μας.
Δέστε το παράδειγμα των Ισραηλιτών. 'Αρχισαν να δείχνουν τις διαθέσεις τους το δεύτερο μόλις μήνα του ταξιδιού τους στην έρημο. Άρχισαν να γογγύζουν και να παραπονιούνται για το καθετί (Έξοδ.εις:1-3). Μόνο στο βιβλίο της Εξόδου υπάρχουν 12 βασικά παράπονα των Ισραηλιτών κατά του σχεδίου του Θεού και κατά του ηγέτη τους.
Ας μην απορεί λοιπόν κανείς γιατί χρειάστηκε να ταξιδεύουν περισσότερο από 40 χρόνια για μια διαδρομή λίγων μηνών. Οι γογγυσμοί τους ξεκινούσαν από απιστία και έλλειψη σεβασμού στη διορισμένη απ' το Θεό ηγεσία.
Στον Ιούδα 11 διδασκόμαστε να αποφεύγουμε την αντιλογία του Κορέ. Αυτός ο άνθρωπος έκρινε το Μωυσή και προκαλούσε την πνευματική του εξουσία. Τι συνέβη; Ο Θεός άνοιξε τη γη και κατάπιε αυτόν και όσους τον ακολουθούσαν. Όταν η Μαριάμ και ο Ααρών έκριναν το Μωυσή, η Βίβλος μας λέει ότι ο Θεός το άκουσε (Αριθ.ιβ:2).
Ας θυμηθούμε ότι η Μαριάμ και ο Ααρών ήταν μεγαλύτεροι σε ηλικία απ' το Μωυσή και μέλη της οικογένειάς του, αλλά ο Θεός τους επέπληξε για τη συμπεριφορά τους: «Διά τί λοιπόν δεν εφοβήθητε να λαλήσητε εναντίον του θεράποντός μου Μωϋσέως;». Η Μαριάμ κτυπήθηκε με λέπρα για 7 μέρες σαν τιμωρία.
Αυτό μας διδάσκει ν' αποφεύγουμε τα παράπονα και τους γογγυσμούς, ιδιαίτερα κατά των εργατών του Θεού. Ο Παύλος έμαθε «να είναι αυτάρκης εις όσα έχει» (Φιλιπ.δ:11).
Αν αισθάνεσαι ότι δεν χρησιμοποιείσαι σωστά, με το να γογγύζεις και να παραπονιέσαι δεν λύνεις το πρόβλημα. Η απάντηση βρίσκεται στην προσευχή και στο να πάς να βρεις κατευθείαν το πρόσωπο με το οποίο έχεις το πρόβλημα. Η εκδίκηση ανήκει στο Θεό. Άφησε Αυτόν να διορθώσει ό,τι χρειάζεται διόρθωση (Ρωμ.ιβ:19).
Ένα θαυμάσιο παράδειγμα σωστής συμπεριφοράς βρίσκουμε στη σχέση του Δαβίδ με το Σαούλ. Ο Σαούλ αδίκησε το Δαβίδ, και μάλιστα προσπάθησε να τον σκοτώσει. Ο Σαούλ αμάρτησε μέχρι το σημείο να τον απορρίψει ο Θεός, και ο Σαμουήλ την ίδια στιγμή έχριε το Δαβίδ σαν τον επόμενο βασιλιά. Ωστόσο, δύο φορές, ενώ ο Δαβίδ μπορούσε να σκοτώσει το Σαούλ, αρνήθηκε να το κάνει. Όσο διάστημα ο Σαούλ ήταν βασιλιάς, ο Δαβίδ δεν ήθελε να τον βλάψει. Απλά περίμενε το Θεό να μετακινήσει το Σαούλ.
Μήπως πιάνεις τον εαυτό σου να μουρμουρίζει και να παραπονιέται; Μάθε να είσαι ευχαριστημένος. Μάθε να προσεύχεσαι. Μάθε να συζητάς το θέμα με τη σωστή διάθεση, αν απαιτείται συζήτηση. Μη συζητάς πράγματα με κάποιον αν αυτό δεν κάνει καλό, αν βάζει λάδι στη φωτιά, και αν δεν μπορείς να μιλήσεις μ' ένα ταπεινό, ήσυχο και συγχωρητικό πνεύμα. Το να παραπονιέται κανείς είναι κάτι «κολλητικό» κι είναι αντίθετο με το λόγο του Θεού.
Κουτσομπολιό. Τώρα που έχουμε δει ποια πρέπει να είναι η συμπεριφορά μας απέναντι στους πνευματικούς μας ηγέτες, ας δούμε πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε στους φίλους μας και ιδιαίτερα στους αδελφούς εν Χριστώ.
Ο κουτσομπόλης είναι ένας άνθρωπος φιλοπερίεργος για τις προσωπικές υποθέσεις άλλων, κάποιος που επεμβαίνει σε ξένες υποθέσεις, είναι ένα άτομο που είναι απασχολημένο με πράγματα που δεν έπρεπε να τον απασχολούν. Στην Α΄Πέτρ.δ:15 μας λέει ότι δεν πρέπει να πάσχουμε σαν «περιεργαζόμενοι τα αλλότρια». Ο Παύλος επίσης μας προειδοποιεί όσον αφορά αυτό το θέμα στην Β΄Θεσ.γ:11 & Α΄Τιμ.ε:13.
Μερικοί άνθρωποι φαίνεται να ξέρουν για τον καθ' ένα λίγα πράγματα. Είναι μπλεγμένοι σ' όλων των ειδών τα προβλήματα. Πολλές φορές προσπαθούν να παρέμβουν στην εκπαίδευση ενός ατόμου, προσπαθώντας τα λύσουν αυτοί τα προβλήματα του ποιμένα γι' αυτόν. Τις περισσότερες φορές δε βοηθάνε, αντίθετα βάζουν λάδι στη φωτιά. Προσπαθούν πάντοτε να ανακαλύψουν τί συμβαίνει για το κάθε τι. Αισθάνονται ότι είναι απαραίτητοι κι ότι τα ξέρουν όλα.
Στην πραγματικότητα δεν μπορείς να τους εμπιστευτείς σε σοβαρά ζητήματα που πρέπει να μείνουν εμπιστευτικά. Σαν αποτέλεσμα, ο κουτσομπόλης ποτέ δεν μπορεί να έχει τις προϋποθέσεις για διακονία.
Χρειάζεται να εξετάζουμε τους εαυτούς μας μήπως έχουμε μια τέτοια συμπεριφορά. Αν από τη φύση σου είσαι φιλοπερίεργος, χρειάζεται ν' αφήσεις το 'Αγιο Πνεύμα να σ' ελευθερώσει απ' αυτή την περιέργεια για τη ζωή άλλων ανθρώπων.
Υπερηφάνεια, και υπερήφανο βλέμμα. Ο Θεός μισεί τους υπερήφανους οφθαλμούς (Παρ.ς:17). Στους υπερήφανους αντιτάσσεται και δίνει χάρη στους ταπεινούς (Ιακ.δ:6). Η υπερηφάνεια ήταν η αμαρτία που έγινε αιτία για την πτώση του Σατανά, και που θα γίνει η αιτία της πτώσης και της καταστροφής όλων όσων την υποκρύπτουν (Ησ.ιδ:12-15 Παρ.ις:18).
Η υπερηφάνεια της ζωής ή η αλαζονεία του βίου είναι μια από τις τρεις βασικές κατηγορίες κοσμικότητας που πειράζουν τους χριστιανούς (Α΄Ιωάν.β:16). Ο Ιωάννης ο βαπτιστής και ο Ιησούς κήρυξαν τα πιο σκληρά τους κηρύγματα ενάντια στην υποκρισία και την υπερηφάνεια των γραμματέων και των Φαρισαίων.
Πόσο σημαντικό είναι το γεγονός ότι αυτά τα βίαια και ορμητικά λόγια δεν ειπώθηκαν σε αμαρτωλούς, αλλά στους θρησκευτικούς αρχηγούς του καιρού εκείνου. Βλέπουμε ότι συχνά οι θρησκευόμενοι άνθρωποι είναι περισσότερο επιδεκτικοί στην αμαρτία της υπερηφάνειας.
Οι Χριστιανοί, ωστόσο, πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί να μην αφήσουν να εμφανιστεί κάποια τέτοια στάση. Όταν μιλάμε για αγιασμό, είναι πολύ εύκολο ν' αρχίσουμε να αυτοδικαιωνόμαστε και να κρίνουμε τους άλλους. Αυτό είναι υπερηφάνεια και υποκρισία.
Μπορεί να είμαστε οι πιο άγιοι φαινομενικά άνθρωποι στον κόσμο, αλλά αν είμαστε γεμάτοι από υπερηφάνεια δεν θα δικαιωθούμε στα μάτια του Θεού. Για παράδειγμα αυτού του γεγονότος, διάβασε την προσευχή του Φαρισαίου και σύγκρινέ την μ' αυτή του τελώνη στο Λουκ.ιη:9-14. Ο Θεός απέρριψε την προσευχή του πρώτου, αλλά άκουσε την κραυγή της καρδιάς του δεύτερου.
Θα πρέπει να προσέχουμε δύο πράγματα: Πρώτο, να μην αφήσουμε να μπει στην καρδιά μας υπερηφάνεια εξ αιτίας του αγιασμού μας και της γνώσης μας για την αλήθεια, και δεύτερο να μην έχουμε υπερήφανο βλέμμα. Οι εργάτες είναι ιδιαίτερα επιδεκτικοί σ' αυτούς τους δύο τομείς. Ωστόσο ο Θεός μισεί ακόμη και το υπερήφανο βλέμμα.
Θέλει προσοχή λοιπόν το πώς συμπεριφερόμαστε. Μήπως ο τρόπος που μιλάς στους αδελφούς σου, ο τρόπος που κάθεσαι ή στέκεσαι πάνω στον άμβωνα, ή ακόμα ο τρόπος που περπατάς έχοντας τη Βίβλο στα χέρια σου δείχνουν κάποια υπερηφάνεια;
'Ασχετα με το πόσο πνευματικοί είμαστε, η υπερηφάνεια είναι κάτι που πρέπει να προσέχουμε πάντοτε με μεγάλη προσοχή. Όσο πιο πνευματικοί είμαστε, τόσο πιο πολύ ο διάβολος θα προσπαθήσει να μας κάνει να υπερηφανευτούμε.
Πρέπει να είμαστε ταπεινοί, αλλά να μην έχουμε ψευτοταπείνωση. Πολλές φορές άνθρωποι στην προσπάθειά τους να φανερώσουν πόσο ταπεινοί είναι, υπερηφανεύονται για την ταπείνωσή τους. Αν θέλουμε να διακρίνουμε τους εαυτούς μας, αν νομίζουμε ότι είμαστε πραγματικά ταπεινοί το πιο σίγουρο είναι ότι δεν είμαστε. Αν τελικά νομίζεις ότι πέτυχες το να είσαι ταπεινός, μάλλον μόλις έχασες αυτό το προνόμιο.
Ο μόνος τρόπος να ξεριζώσουμε την υπερηφάνεια και το υπερήφανο βλέμμα, είναι να προσευχόμαστε. Πέσε κατά πρόσωπο μπροστά στο Θεό, άρχισε να προσεύχεσαι μέχρι ν' αρχίσεις να κλαις. Ομολόγησε τις αμαρτίες σου και σκέψου το πόσο ανάξιος είσαι να απολαμβάνεις το έλεος του Θεού. Αυτή η προσευχή δεν μετριέται σε λεπτά αλλά σε ώρες.
Αφού το πνεύμα σου θα έχει σπάσει τελείως μπροστά στο Θεό, σήκω πάνω και μην πεις σε κανένα γι' αυτή την προσευχή και την εμπειρία που είχες. Αυτή η εμπειρία πρέπει να ανανεώνεται περιοδικά για να μπορέσεις να κρατήσεις μακριά την υπερηφάνεια.
Η απελευθέρωση της γυναίκας. Υπάρχουν μερικά πράγματα σχετικά μ' αυτή την κίνηση που είναι σωστά μέσα απ' το λόγο του Θεού, αλλά υπάρχουν και πάρα πολλά που δεν είναι. Όσον αφορά την πρώτη περίπτωση, η Βίβλος διδάσκει ότι η γυναίκα είναι το ίδιο σημαντική με τον άνδρα. Είναι το ίδιο νοήμων και έχει την ίδια αξία στο σχέδιο του Θεού. Δεν υπάρχει διαφορετική μεταχείριση ανάμεσα σε άνδρα και γυναίκα εν Χριστώ (Γαλ.γ:28).
Μέσα στη Γραφή μπορούμε να δούμε περιπτώσεις που ο Θεός χρησιμοποίησε γυναίκες στο έργο Του (Πράξ.ιη:26 Ρωμ.ις:1 Φιλιπ.δ:3). Όμως θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι σύμφωνα με τη Βίβλο, μια γυναίκα πρέπει να είναι υποκείμενη στον σύζυγό της (Εφεσ.ε:22 Κολ.γ:18 Α΄Πέτρ.γ:1).
Σε κάθε ενότητα πρέπει να υπάρχει μόνο μια τελική εξουσία, και ο Θεός έχει εκλέξει το σύζυγο να είναι η τελική εξουσία στο σπίτι. Μ' αυτή την εξουσία, ο άνδρας έχει την τελική ευθύνη να φροντίζει και να προμηθεύει τα της οικογένειάς του. Πρέπει να αγαπά τη γυναίκα του όπως ο Χριστός αγάπησε την εκκλησία και πρέπει να την τιμά (Εφεσ.ε:25 Κολ.γ:19). Διαφορετικά οι προσευχές του θα εμποδίζονται (Α΄Πέτρ.γ:7).
Η γυναίκα προήλθε από την πλευρά του άνδρα, όχι από το κεφάλι αλλά ούτε κι απ' τα πόδια. Δεν πρέπει να τον οδηγεί, ούτε να είναι κάτω από τα πόδια του αλλά να τον βοηθά (Γέν.β:18). Αν είναι παντρεμένη, η πρώτη ευθύνη της γυναίκας είναι να βοηθά τον άνδρα της και να φροντίζει τα παιδιά της.
Η Βίβλος δυναμικά συνηγορεί υπέρ του γάμου και της οικογενειακής γαλήνης, ενώ καταδικάζει τις εξωσυζυγικές σεξουαλικές σχέσεις, την ομοφυλοφιλία και το λεσβιασμό. Εξ αιτίας ακριβώς αυτού, τα αυτοαποκαλούμενα κινήματα για την απελευθέρωση της γυναίκας αντιτίθενται στη Γραφή.
Η ερώτηση παραμένει, είναι οι γυναίκες υποκείμενες σε όλους τους άνδρες; Μπορεί ο κάθε άνδρας να διεκδικήσει εξουσία πάνω σε κάθε γυναίκα; Η απάντηση είναι Όχι. Μια γυναίκα είναι υποκείμενη μόνο στο σύζυγό της. Κάποιος άλλος άνδρας έχει εξουσία πάνω στη γυναίκα μόνο αν είναι σε κάποια εξουσία άσχετα με το γένος (αρσενικό - θηλυκό).
Σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο, όταν μια γυναίκα είναι σε κάποια θέση (δασκάλα Κυριακού, διάκονος, πρεσβυτέρα) θα πρέπει να έχει κάποιον άνδρα σαν εξουσία πάνω απ' αυτήν (Α΄Τιμ.β:11).
Σε πνευματικά θέματα η γυναίκα πρέπει να ακολουθεί τον άνδρα της αν είναι πνευματικός και αν είναι άπιστος θα πρέπει να τον αναγνωρίζει σαν τον αρχηγό της οικογένειας με σκοπό να τον κερδίσει για τον Κύριο (Α΄Πέτρ.γ:1-2). Όμως σε προσωπικές πεποιθήσεις, δογματικά θέματα και πνευματικές εμπειρίες η γυναίκα πρέπει να είναι ειλικρινής στα προσωπικά της πιστεύω μέχρι τελικά ο Θεός να κρίνει τον καθένα σε προσωπική βάση.
Συμπεριφορά στις συναθροίσεις της εκκλησίας. Το θέμα της εκκλησιαστικής οργάνωσης, της κυβέρνησης και της εξουσίας της εκκλησίας θα εξεταστεί με λεπτομέρεια σε επόμενο κεφάλαιο. Εδώ θέλουμε να αναλύσουμε το πρώτο γενικό συνέδριο της εκκλησίας στις Πράξ.ιε και να δούμε πώς λειτούργησε.
Σ' αυτό το συνέδριο έπρεπε να αποφασίσουν για ένα σημαντικό, αμφισβητήσιμο θέμα, δηλαδή για το τί έπρεπε οι επιστρέφοντες από τα έθνη Χριστιανοί να κρατούν από τον Ιουδαϊκό νόμο. Απεσταλμένοι ήρθαν στην Ιερουσαλήμ όπου συναντήθηκαν με τους ηγέτες και τους ποιμένες εκεί - τους αποστόλους και τους πρεσβυτέρους (εδ.2-4). Και οι δυο πλευρές συζήτησαν και αντιπαραθέσανε τις απόψεις τους για πολύ ώρα (εδ.7). Τελικά πάρθηκε μια απόφαση την οποία η εκκλησία σαν σώμα συμφώνησε να υποστηρίξει. Γράφτηκαν γράμματα και στάλθηκαν στις διάφορες συναθροίσεις για τις πληροφορήσουν για την απόφαση που πάρθηκε (ιε:23 ις:4).
Είναι άξιο προσοχής το γεγονός ότι δούλεψαν μαζί σαν μια ομάδα μετά που πήραν την απόφαση, σε πείσμα της οξείας διαφορετικής γνώμης που είχαν αρχικά. Εργάστηκαν ακόμα μαζί στο να στείλουν τα γράμματα με τις συστάσεις και να μαζέψουν προσφορές (Πράξ.ιη:27, Β΄Κορ.η:19). Αγαπούσαν ο ένας τον άλλο, βοηθούσαν ο ένας τον άλλο, και ακόμα επέπλητταν ο ένας τον άλλο όταν ήταν ανάγκη (Γαλ.β:14).
Αυτό που έλαβε χώρα στις Πράξ.ιε ήταν μια δημοκρατική συζήτηση κατά την οποία μια πλειοψηφία αδελφών διατύπωσαν μια απόφαση κάτω από την επιρροή του Αγίου Πνεύματος (εδ.28).
Μετά απ' αυτή την απόφαση, η εκκλησία ενώθηκε στο να την τηρήσει. Πολλές φορές παρεξηγείται η έννοια της δημοκρατίας όταν στις μέρες μας μαζευόμαστε για ν' αποφασίσουμε για διάφορα θέματα.
Δημοκρατία σημαίνει να ενδίδουμε λίγο σε μη δογματικά θέματα. Δεν σημαίνει ότι μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε και ποτέ να μην ακούμε κάποιον άλλο. Όταν μια πλειοψηφία αδελφών θέλει να κάνει κάτι κι εσύ δεν θέλεις, πρέπει να δεχτείς την απόφαση με μια καλή συμπεριφορά. Αυτό σημαίνει όχι μουρμουρητά, όχι παράπονα ή οτιδήποτε άλλο για το οποίο θα μπορούσες να κατηγορηθείς ότι σπέρνεις έριδες μεταξύ των αδελφών.
Η σωστή συμπεριφορά είναι να συμμορφωθείς με την άποψη της πλειοψηφίας σε όχι δογματικά θέματα. Αν εμπιστεύεσαι τους αδελφούς σου, μετά είναι εύκολο για σένα να πιστέψεις ότι ο Θεός μπορεί να επηρεάσει την πλειοψηφία των αδελφών προς την κατεύθυνση που Αυτός θέλει να πάνε.
Αν αγαπάς τους αδελφούς σου, θα συναινέσεις με την επιθυμία της πλειοψηφίας. Την ίδια στιγμή βέβαια, οι ηγέτες δεν πρέπει να έχουν την υπερήφανη στάση «Εγώ είμαι η εξουσία και πρέπει να κάνεις ο,τι εγώ λέω» (Α΄Πέτρ.ε:3 Ρωμ.ιβ:10).
Πώς θα πρέπει να είναι ένα συνέδριο; Οι σύνεδροι δεν πρέπει να νευριάζουν, να γίνονται οξύθυμοι, μνησίκακοι ή προκλητικοί. Πώς είναι δυνατόν να είναι κάπως έτσι και μετά να σηκωθούν για να κηρύξουν στον κόσμο; Πώς είναι δυνατόν να βοηθήσουν άλλους σύμφωνα με την κλήση που τους έχει γίνει αν δεν μπορούν να έχουν ειρήνη μεταξύ τους;
Ένα συνέδριο θα πρέπει να είναι ένας τόπος όπου θα συζητηθούν θέματα, θα παρθούν αποφάσεις, αλλά συγχρόνως θα είναι τόπος φιλίας, συνεργασίας, θεραπείας, αναζωπύρωσης και έκχυσης του Αγίου Πνεύματος. Πρέπει να είναι ο χρόνος που θα πάρουμε δύναμη, πεποίθηση, και θα ακούσουμε άλλους να κηρύττουν τα δόγματα που αγαπάμε. Είναι τόσο αναζωογονητικό να ακούς κάποιον άλλο να ερμηνεύει την αλήθεια των Γραφών μ' ένα τέτοιο τρόπο που να μπορείς να πεις «Κι εγώ έτσι το πιστεύω!» Έτσι, το συνέδριο γίνεται τόπος αλληλοενθάρρυνσης κι όχι κουτσομπολιού, παραπόνων, ή φιλονικιών.
Θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί όσον αφορά την ισχυρογνωμοσύνη. Πρόσεχε, αν πιάσεις τον εαυτό σου να λέει: «Ε, λοιπόν εγώ θα το κάνω έτσι ότι και να γίνει» ή «Αν δεν γίνει όπως λέω δεν θα συμμετέχω» ή «Δεν χρειάζομαι κανένα να μου πει τί θα κάνω».
Η πιο σημαντική όψη του αγιασμού. Κλείνοντας αυτό το κεφάλαιο, ας θυμηθούμε ότι μια σωστή στάση και διάθεση είναι απλά η πιο σημαντική όψη του αγιασμού. Ένα άτομο με ταπεινό, δεκτικό σε διδασκαλία πνεύμα και μια γνήσια επιθυμία να ζήσει για το Θεό, μπορεί πάντοτε να οδηγηθεί σε περισσότερη αλήθεια.
Ο εσωτερικός αγιασμός θα οδηγήσει και στον εξωτερικό αγιασμό, αλλά το αντίθετο δεν είναι αλήθεια. Συχνά το ξεχνάμε αυτό γιατί είναι εύκολο να παρατηρήσουμε και να συγκρίνουμε τον εξωτερικό αγιασμό, αλλά δύσκολο να διακρίνουμε τον εσωτερικό. Ο εξωτερικός αγιασμός είναι συχνά το ευκολότερο μέρος για να υπακούσουμε, καθώς οι διαθέσεις και τα πνεύματα είναι δύσκολο να ελεγχθούν.
Να θυμάσαι ότι μια κακή στάση και διάθεση θα σε κρατήσει έξω απ' τον ουρανό όπως φυσικά θα κάνει και κάθε παραβίαση του εξωτερικού αγιασμού ή κάθε αμαρτωλή πράξη.
Ας εξετάσουμε τις καρδιές μας όσον αφορά την υπερηφάνεια, τα παράπονα, τη σπορά ερίδων, την πικρία, την οργή κι άλλες κακές διαθέσεις που καταστρέφουν τον αγιασμό μας. Θα είναι τόσο κρίμα για ένα Χριστιανό, και ιδιαίτερα ένα εργάτη, που έχει αναγεννηθεί και φανερώνει ένα όμορφο εξωτερικό παράδειγμα να χάσει το Θεό για κάποιες στάσεις που έχει αφήσει να έρπουν μέσα στην καρδιά του.
