Και ομοφυλόφιλος και χριστιανός;
Πρέπει
να προσέχουμε ιδιαίτερα στις μέρες μας, γιατί οι κίνδυνοι είναι πολλοί και
δυσδιάκριτοι και οι θλιβερές συνέπειες, αν δεν προσέξουμε, μπορεί να είναι καθοριστικές,
όχι μόνο για τούτη τη ζωή, αλλά και αιώνια.
Στις
μέρες μας επιχειρείται συστηματικά, μεθοδικά, να πλησιάσουν τα δύο άκρα, να
έρθουν πιο κοντά, να βρούμε ίσως και «κοινά σημεία» μεταξύ τους ώστε να μπορούν
να συνυπάρξουν χωρίς να ενοχλούν ούτε να κοστίζουν.
Ιδιαίτερα πρέπει να έχουμε
τα μάτια μας ανοιχτά σε τούτο το επικίνδυνο συμπλησίασμα
του άσπρου με το μαύρο, του καθαρού με το βρώμικο, του αληθινού με το ψεύτικο,
του αμαρτωλού με το άγιο του Θεού. Ο στόχος είναι απλός και εύκολα τον αντιλαμβάνεται
κανείς. Το άγιο του Θεού προϋποθέτει μια ζωή καθαρή, με πιστότητα, με καταδίκη
της αμαρτίας και απομάκρυνσή της από την καρδιά του ανθρώπου. Αυτή η θέση έχει
κόστος, που δεν είναι έτοιμοι να το καταβάλουν πολλοί για να γίνουν γνήσια
παιδιά του Θεού.
Στην άλλη άκρη βρίσκεται το αμαρτωλό, το ακάθαρτο στα μάτια
της αγιότητας και της δικαιοσύνης του Κυρίου. Δεν θα μπορούσε να έχει θέση στα
άγια του Κυρίου. Αν όμως καταφέρουμε με τη μέθοδο του αποχρωματισμού της
αμαρτίας, με αποσιώπηση κάποιων αληθειών και με στρογγύλεμα του νόμου του Θεού,
να τα φέρουμε αυτά τα δύο αντίθετα πιο κοντά μεταξύ τους, γίνονται πιο εύκολα
αποδεκτά από τους ανθρώπους και πιο δυσδιάκριτα ακόμα και από τους πιστούς του
Χριστού.
Το αποτέλεσμα είναι να εισχωρεί εύκολα και άνετα η αμαρτία μέσα μας,
ανάμεσά μας, στα σπίτια μας, στις καρδιές των παιδιών μας, στις εκκλησίες μας,
χωρίς την παραμικρή δική μας αντίδραση. Η αμαρτία όμως δεν παύει να έχει
συνέπειες και προεκτάσεις αιώνιες, απ’ όπου κι αν προέρχεται και οποιοδήποτε κι
αν είναι το περιεχόμενό της. Η αμαρτία ήταν, είναι και θα είναι αμαρτία,
βδελυρή και καταδικασμένη από τον άγιο Θεό, χωρίς αλλαγή ή μετακίνηση αυτής της
αρχής μέσα στους αιώνες.
Στις
σκέψεις αυτές οδηγήθηκα όταν διάβασα σε άρθρο περιοδικού που μπαίνει σε πολλά
χριστιανικά σπίτια, για μια ομάδα «ομοφυλόφιλων χριστιανών», που
θα πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε όλοι με κατανόηση, δεδομένου ότι αγωνίζονται
να απαλλαγούν από την αμαρτία τους και το πάθος τους, όπως σχολιάζει ο
αρθρογράφος. Συνοδεύεται δε αυτό το σχόλιο και από στίχους επίσης
διεφθαρμένου και γνωστού για τις σεξουαλικές προτιμήσεις, ομοφυλόφιλου ποιητή.
Η
πρώτη απορία που πηγάζει αυθόρμητα από τη σκέψη κάθε υγιούς πιστού του Χριστού
είναι η πολύ απλή ερώτηση, πότε ένας άνθρωπος γίνεται χριστιανός;
Μπορεί να
είναι κάποιος γνήσιος χριστιανός, αναγεννημένος, πιστός, ευλογημένος του
Κυρίου, μαζί με τα πάθη του, την αμαρτία του, τη διεφθαρμένη του καρδιά; Δεν
σας το κρύβω ότι έπεσα κυριολεκτικά από τα σύννεφα μπροστά στον επικίνδυνο αυτό
ακροβατισμό, που μπορεί να μας οδηγήσει πολύ μακριά.
Φτάσαμε δηλαδή στο σημείο,
ο τίτλος του χριστιανού να είναι τόσο εύκολο να τον βρεις και φτηνός να τον
αγοράσεις, σαν αυτοκόλλητο που κολλιέται σε κάθε επιφάνεια; Να υποθέσω δηλαδή
ότι μπορεί να υπάρξει και καπνιστής χριστιανός και κλέφτης χριστιανός, πόρνος
χριστιανός, μάγος χριστιανός, καταχραστής χριστιανός, έκφυλος χριστιανός… που
απλώς αγωνίζεται να απαλλαγεί από το πάθος του…;
Αυτά
λέγονται επικίνδυνα παιχνίδια με την αμαρτία, που όταν προβάλλονται στο δώρο το
ακριβό του Σταυρού, στο αίμα του Ιησού Χριστού, αποκτούν ιλιγγιώδη βαρύτητα, με
προεκτάσεις και συνέπειες βαριές και αιώνιες.
Το
πρώτο που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε γύρω από το τραγικό πρόσωπο της αμαρτίας
της ομοφυλοφιλίας είναι ότι πρόκειται για επιλογή του ανθρώπου και το δεύτερο
εξίσου σημαντικό ότι ήταν, είναι και θα είναι βδέλυγμα μπροστά στον άγιο Θεό.
Εάν στηριχτούμε αποκλειστικά στην Αγία Γραφή με ταπείνωση και πίστη, χωρίς
λογικές και συναισθηματικές ανθρώπινες προσμείξεις, θα μας αποκαλυφθεί ότι η
ομοφυλοφιλία είναι αμαρτία, δηλαδή ηθική επιλογή της αμαρτωλής καρδιάς του
ανθρώπου. Είναι πολύ αποκαλυπτικά τα εδάφια που αναφέρονται στο θέμα αυτό στην
Ρωμ.α:24-27, εάν τα μελετήσει κάποιος με φως και αποκάλυψη Αγίου Πνεύματος και
επιμείνει στην αλήθεια τους.
Η
ομοφυλοφιλία είναι εκούσια μεταλλαγή του φυσιολογικού (εδάφ.26), είναι επιλογή του ατόμου που στοχεύει στην αναζήτηση περισσότερης ηδονής
σε ποικιλία έκφρασης και ένταση, κάτι που το εκφράζει τόσο εύστοχα το Άγιο Πνεύμα με τη φράση «εξεκαύθησαν εις
την επιθυμίαν αυτών» (εδάφ.27).
Κάποιοι
παίρνουν θέση υποστηρίζοντας το ρόλο του περιβάλλοντος στην εκδήλωση της
ομοφυλοφιλίας. Αυτός είναι δεδομένος, αλλά το ίδιο ακριβώς ισχύει και για κάθε
μορφή αμαρτίας. Αλίμονο εάν η αναγέννηση του ανθρώπου από το Θεό δεν έχει τη
δύναμη να ανατρέψει, να ακυρώσει επιρροές από το περιβάλλον, να επουλώσει
εμπειρίες καταλυτικές της τρυφερής, παιδικής ηλικίας και να μεταμορφώσει τον
άνθρωπο σε νέο κτίσμα (Β΄ Κορ.ε:17), ευλογημένο, πνευματικό, απελευθερωμένο από
τις αμαρτωλές επιρροές και επιδράσεις του παρελθόντος.
Για
κάθε αμαρτία, χωρίς καμία εξαίρεση, διαβάζουμε στον άγιο λόγο του Θεού ότι
«πειράζεται έκαστος υπό της ιδίας αυτού επιθυμίας παρασυρόμενος και δελεαζόμενος» ( Ιακ.α:13,14 ), την ίδια ώρα που ο άγιος
Θεός είναι «απείραστος κακών, πειράζει δε Αυτός ουδένα». Η εξάπλωση της αμαρτίας σε όλες της τις μορφές
είναι συνέπεια της παράδοσης του ανθρώπου από τον ίδιο τον Θεό σ’ αυτό ακριβώς
που ζητάει και προκρίνει η καρδιά του, αφού Τον έχει προηγουμένως απορρίψει (
Ρωμ.α:24 – 27 ).
Στις
μέρες μας, είναι βέβαιο, ότι το παιδί, ο έφηβος, ο νέος δέχονται προκλήσεις,
ιδιαίτερα από την περιοχή της σεξουαλικής αμαρτίας, με ερεθίσματα συνεχή, που
στοχεύουν στο να τον δελεάσουν και να τον παρασύρουν. Τα αποτελέσματα είναι
εντυπωσιακά θλιβερά στις μέρες μας σε νούμερα και ταχύτητα εξάπλωσης της
αμαρτίας. Υπάρχει όμως κάτι ακόμα πιο επικίνδυνο από αυτή την πραγματικότητα.
Είναι να αποχρωματίσουμε την αμαρτία, να προσπαθήσουμε να την στρογγυλέψουμε,
να την ωραιοποιήσουμε, να την απαλύνουμε, να την ελαφρύνουμε στα μάτια και στα
αυτιά των ανθρώπων, είτε με το να την ονομάσουμε αδυναμία, ιδιομορφία,
ελάττωμα, είτε με το να συμπλησιάσουμε όσο
μπορούμε πιο κοντά την άγια και λυτρωμένη ζωή του πραγματικού, του
αναγεννημένου χριστιανού με τη ζωή εκείνου που δεν απαρνήθηκε ποτέ, ούτε και
καταδίκασε την αμαρτία με μετάνοια και ταπείνωση μπροστά στα μάτια του άγιου Κυρίου.
Δεν
μπορεί να υπάρξει ούτε σαν όρος το «ομοφυλόφιλος χριστιανός» για έναν αμαρτωλό
που επιλέγει για τρόπο ζωής του αυτό που είναι βδέλυγμα στο Θεό, (Λευιτ.ιη:22, κ΄ 13). Αντίθετα με τις δικές μας ανθρώπινες
προσεγγίσεις και επινοήσεις γύρω από τα θέματα αυτά, οι θέσεις του Θεού είναι
ξεκάθαρες, αναλλοίωτες και αμετακίνητες: «…είναι άξιος θανάτου, οι
τοιούτοι Βασιλεία Θεού δεν θα κληρονομήσουν», (Ρωμ.α:32, Α΄ Κορ.ς: 9-11).
Αν
αγαπάμε πραγματικά τις ψυχές αυτών των ανθρώπων, των παιδιών, των νέων που
κινδυνεύουν, πρέπει να τους πούμε την ΑΛΗΘΕΙΑ για την αμαρτία τους, τη θέση
τους, που είναι θέση βαριάς αιώνιας καταδίκης μπροστά στο Θεό, «τέκνα οργής»,
και να τους το πούμε καθαρά ότι είναι από τώρα έξω από τη Βασιλεία του Θεού,
εάν συνεχίσουν τη ζωή τους μέσα στα πάθη ατιμίας που βρίσκονται. Σ' αυτή την
κατάσταση βρισκόμασταν και εμείς κάποτε, απελπισμένοι και εξαπατημένοι από το
Σατανά, αλλά δεχτήκαμε τη δωρεά της σωτηρίας δια του Ιησού Χριστού, που λυτρώνει
τον άνθρωπο από τα δεσμά της αμαρτίας, τον ελευθερώνει, τον αναγεννά και του
χαρίζει αιώνια ζωή.
Μόνο
αν συναισθανθεί ο αμαρτωλός την αμαρτία του και μετανοήσει ειλικρινά με
ταπείνωση και πίστη, ο Θεός τον συγχωρεί και τον απελευθερώνει. Προς αυτήν την
κατεύθυνση πρέπει να οδηγούμε τις ψυχές, στο δρόμο της αλήθειας που ελευθερώνει
από την αμαρτία. (Ιωάν.η:36 ). Με το να τους φέρνουμε εύκολα και γρήγορα
στο Χριστό, με το να τους βαφτίζουμε «χριστιανούς» με συνοπτικές διαδικασίες,
επιβαρύνουμε και τη δική τους θέση, αλλά και τη δική μας μπροστά στα μάτια του
Θεού, με συνέπειες ανυπολόγιστες και τραγικές.
Η
υγιής, πνευματική Εκκλησία του Ιησού Χριστού επί της Γης, δεν είναι δυνατόν να
περιθάλπει αμετανόητους αμαρτωλούς, να εξωραΐζει την αμαρτία, να προβάλλει τη
συμπόνια και την κατανόηση, που είναι μία μορφή αγάπης σε εντελώς λάθος
δρόμο, και μάλιστα σε βάρος της αλήθειας της αγιότητας του Κυρίου.
Το
παράδειγμα των Σοδόμων και Γομόρρων το κρατάει ο Κύριος ζωντανό μπροστά
μας, για να μας θυμίζει πώς ο ΄Ιδιος βλέπει,
αντιμετωπίζει και τιμωρεί την αμαρτία, και μάλιστα τη συγκεκριμένη (Ιούδα
6 – 7).
Αν πραγματικά αγαπάς το παιδί σου, δεν το αφήνεις να κυλιέται στη λάσπη
με τα γουρούνια. Ο πατέρας του άσωτου γιου τον περίμενε να έρθει στον εαυτό
του, να μετανοήσει, να επιστρέψει στο σπίτι, να καθίσει στο γιορτινό τραπέζι
μαζί τους πλυμένος, καθαρισμένος, μετανοημένος.
Κανένας
ποτέ δεν βοήθησε κανέναν με το να αλλάξει το όνομα της λάσπης…
