Η Κυριακή ημέρα που αναφέρεται στην Αποκάλυψη α:10 δεν αναφέρεται στην ημέρα του Σαββάτου
Η αποστολική εκκλησία ποτέ δεν τήρησε το Ιουδαϊκό Σάββατο.
Ο Θεός ποτέ δεν άλλαξε την ημέρα του Σαββάτου σε Κυριακή.
Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΗΜΕΡΑ
Ο απόστολος Ιωάννης είναι ο μόνος συγγραφέας της Βίβλου που χρησιμοποίησε την έκφραση «Κυριακή ημέρα». Η μοναδική αυτή αναφορά του Ιωάννη για την Κυριακή ημέρα έχει μείνει ανεξήγητη. Τι σημαίνει; Υπάρχει κανένα Γραφικό έρεισμα που ν' αποκαλεί την ημέρα του Κυρίου «Κυριακή», όπως παραδέχεται όλος ο χριστιανισμός; Υπάρχει Βιβλική απόδειξη που να υποστηρίζει ότι το Σάββατο αποκαλείται «Κυριακή» όπως ορισμένοι ισχυρίζονται;
Για να έχουμε μια απάντηση σ' αυτά τα ερωτήματα, πρέπει να εξετάσουμε το πρόβλημα χωρίς προκαταλήψεις και υποθέσεις.
Στην Αποκ.α:10 διαβάζουμε για την «Κυριακή ημέρα». Είναι το μοναδικό μέρος μέσα στην Αγία Γραφή που αναφέρεται αυτός ο όρος. Τι μπορεί να σημαίνει; Θα προσπαθήσουμε να βρούμε κάποιο στοιχείο που να αποκαλύψει το μυστήριο αυτού του εδαφίου. Πρέπει να υπάρχει κάτι που να εξηγεί, να έχει σχέση ή να αποκαλύπτει τη σημασία αυτής της έκφρασης «Κυριακή ημέρα».
Θα ερευνήσουμε πρώτα απ' όλα την έννοια της λέξης «ημέρα».
Στο λεξικό του ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΥ βρίσκουμε ότι ΗΜΕΡΑ σημαίνει:
1) Η περίοδος η χρονική μεταξύ της ανατολής και της δύσεως του ήλιου.
2) Το χρονικό διάστημα των 24 ωρών που η γη συμπληρώνει μια πλήρη περιφορά γύρω από τον άξονά της.
3) Η περίοδος της ημέρας που αφιερώνεται για εργασία, ημέρα 8 ωρών.
4) Η ημέρα που τηρείται για κάποια δραστηριότητα π.χ. η ημέρα αναπαύσεως.
5) Μια ιδιαίτερη ημέρα που συνδέεται συνήθως με κάποιο ειδικό γεγονός η εορτή, π.χ. η εορτή της μητέρας.
6) Η περίοδος δραστηριότητας της ζωής κάποιου. π.χ. ένας συγγραφέας είχε την ημέρα του.
7) Μια χρονική περίοδος, εποχή, αιώνας, π.χ. η ημέρα του Ναπολέοντος, οι παλιές ημέρες.
8) Στην αστρονομία ημέρα σημαίνει τη χρονική περίοδο που ένα ουράνιο σώμα ολοκληρώνει μια περιφορά γύρω από τον άξονά του.
Γίνεται φανερό ότι η λέξη «ημέρα» δεν αναφέρεται μόνο στην 24ωρη ημέρα. Αυτό βέβαια προσφέρει κάποια εξήγηση στην Κυριακή ημέρα, αλλά δεν είναι αυτή η απάντηση.
Θα δούμε τι σημαίνει αυτή η λέξη στο Ελληνικό Λεξικό της Καινής Διαθήκης, το οποίο ορίζει:
1) Για την περίοδο του φωτός από την ανατολή μέχρι τη δύση του ήλιου.
2) Αλληγορικά, για να δηλώσει μια χρονική περίοδο ευκαιρίας.
3) Για μια περίοδο κατά την οποία εναλλάσσεται το φως με το σκοτάδι, δηλαδή ένα πλήρες ημερονύκτιο.
4) Μια αόριστη χρονική περίοδος με κάποια χαρακτηριστικά π.χ. η ημέρα των μικρών πραγμάτων, η ημέρα στενοχώριας και θλίψεως, η ημέρα της οργής.
5) Για μια ορισμένη χρονική περίοδο
6) Για μια αξιοσημείωτη νίκη σε μια μάχη.
7) Ημέρα κρίσεως η ολέθρου
8) Περίοδος ζωής.
Με ανοικτό πνεύμα ανοίγουμε το Εβραϊκό λεξικό του ΓΕΣΕΝΙΟΥ όπου διαβάζουμε τα εξής:
ΗΜΕΡΑ: Εβραϊκά ΓΙΟΜ σημαίνει:
1. Γενικά την ημέρα κάποιου, την ημέρα εορτής του, ή τη μοιραία ημέρα της καταστροφής του, την ημέρα του πολέμου και του φόνου, την ημέρα του Γιάχβε.
2. Χρονική περίοδο όπως, σήμερα, αύριο, ή χρονική διάρκεια της ημέρας.
3. Ημέρες σημαίνει αρκετούς μήνες
4. Οι ημέρες των ετών της ζωής κάποιου, στις ημέρες του Αβραάμ.
Στο λεξικό του ΣΤΡΟΓΚ διαβάζουμε:
ΓΙΟΜ: προέρχεται από μια αχρησιμοποίητη ρίζα, που σημαίνει θερμός ζεστός και σημαίνει είτε την πραγματική διάρκεια της ημέρας από την ανατολή μέχρι τη δύση του ήλιου, ή από τη δύση της μιας ημέρας μέχρι την επόμενη δύση του ηλίου, είτε έχει αλληγορική σημασία και σημαίνει το χρονικό διάστημα που ορίζεται από κάποιο συνδετικό όρο.
Επομένως η λέξη ημέρα στο Ελληνικό, Εβραϊκό και Λεξικό της Καινής Διαθήκης, δεν αναφέρεται μόνο στην 24ωρη ημέρα της εβδομάδας. Όμως ακόμα δεν είδαμε αν αναφέρεται η «Κυριακή ημέρα» σε μια ορισμένη μέρα της βδομάδας ή σε μια μεγαλύτερη χρονική περίοδο. Πρέπει τώρα ν' αναλύσουμε κάθε πιθανότητα για να καταλήξομε σε κάποιο θετικό και βέβαιο συμπέρασμα πάνω σ' αυτό το θέμα.
Μια μέρα η οποία αναφέρεται περισσότερο από κάθε άλλη είναι «η ημέρα του Σαββάτου». Αυτή είναι η πρώτη πιθανότητα που πρέπει να εξετάσουμε. Μήπως η «Κυριακή ημέρα» αναφέρεται «στην ημέρα του Σαββάτου;»
Στο Μαρκ.β:28 λέγει ότι ο Ιησούς είναι Κύριος του Σαββάτου και αυτό σημαίνει ότι μπορεί να κάνει ότι θέλει αυτή την ημέρα. Ο Χριστός δε ήταν υπηρέτης του Νόμου αλλά ο άρχοντας του Νόμου. Όμως αυτό το εδάφιο δεν αποτελεί απόδειξη ότι ο Ιωάννης αναφερόταν στο Σάββατο όταν είπε στην Αποκ.α:10 «εγενόμην εν Πνεύματι εν τη Κυριακή ημέρα». Ούτε έχει σχέση με τη θεωρία των Αντβεντιστών της εβδόμης ημέρας ή των Σαββατιστών, οι οποίοι τηρούν ακόμη το Σάββατο.
Δεν πρέπει να κάνουμε υποθέσεις ή να βασίζουμε τα συμπεράσματά μας σε λαθεμένους ισχυρισμούς. Χρειαζόμαστε δύο και περισσότερες διαφορετικές μαρτυρίες πάνω στο ίδιο θέμα και να αποδείξουμε ότι αναφέρονται στο ίδιο πράγμα. Επίσης πρέπει να δούμε ότι το όλο θέμα συμφωνεί με τον ειρμό της διδασκαλίας της Αγίας Γραφής.
Πρέπει να πάρουμε κάθε πιθανότητα και να λάβουμε το ισχυρότερο επιχείρημα με τη βαρύτερη απόδειξη, αντί να δεχτούμε απλώς την πρώτη πιθανή λύση.
Ερευνώντας μέσα στο λόγο του Θεού για άλλες χρήσεις της ημέρας του Σαββάτου, θα διαπιστώσουμε ότι πουθενά δεν αναφέρεται σαν «Κυριακή ημέρα» και πουθενά δεν φαίνεται ότι η «Κυριακή ημέρα» έχει σχέση με την «ημέρα του Σαββάτου». Δεν υπάρχει καμία σύνδεση.
Η ημέρα του Σαββάτου αναφέρεται μέσα στην Αγία Γραφή, είτε σαν «Σάββατο» (180 φορές) ή σαν "έβδομη" ημέρα (25 φορές). Συνεπώς είναι απίθανο ν' αναφέρει ο λόγος του Θεού την ημέρα του Σαββάτου σαν «ημέρα του κυρίου» εδώ στην Αποκ.α:10. Η Κυριακή ημέρα εδώ δεν έχει καμία σχέση με την ημέρα του Σαββάτου, με την ημέρα αυτή της ανάπαυσης, την ημέρα της εορτής, με το έθνος Ισραήλ, με την Ιερουσαλήμ, ή με οτιδήποτε άλλο που θα καθόριζε ότι η Κυριακή ημέρα είναι η ημέρα του Σαββάτου.
Ο απόστολος Ιωάννης, ο συγγραφέας του βιβλίου της Αποκάλυψης χρησιμοποιεί στο Ευαγγέλιό του 10 φορές τον όρο «ημέρα του Σαββάτου» πουθενά όμως δεν αναφέρει ότι αυτή είναι η «Κυριακή ημέρα».
Μέχρι τώρα δεν βρήκαμε καμιά απόδειξη σχετικά με το τι ήθελε ο Ιωάννης να πει όταν ήταν εν Πνεύματι κατά την Κυριακή ημέρα. Γι' αυτό θα ερευνήσουμε για μια άλλη ημέρα της εβδομάδος που να αναφέρεται στην Αγία Γραφή.
Η μόνη άλλη ημέρα της εβδομάδος που φαίνεται να έχει κάποια σπουδαιότητα είναι «η πρώτη ημέρα της εβδομάδος» που είναι η μέρα που αναστήθηκε ο Χριστός. Πρέπει να σημειώσουμε ότι «η πρώτη ημέρα της εβδομάδος» δεν αποκαλείται «Κυριακή ημέρα» ή «Ιουδαϊκό Σάββατο» πουθενά μέσα στην Αγία Γραφή. Θα είμαστε αντικειμενικοί και με ανοικτό πνεύμα θα εξετάσουμε το θέμα αυτό χωρίς προκατάληψη ή εκκλησιαστική παράδοση.
Βλέπουμε ότι μέσα στη Βίβλο η πρώτη μέρα της εβδομάδος, σε αντίθεση με την έβδομη μέρα που ονομάζεται Σάββατο, δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο όνομα. Αναφέρεται στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη δύο φορές, και 5 φορές από άλλους συγγραφείς της Βίβλου.
Στο Ματθ. κη:1 λέει ότι μετά τη σταύρωση του Χριστού, «περί τα χαράγματα της πρώτης ημέρας της εβδομάδος, ήλθε Μαρία η Μαγδαληνή, και η άλλη Μαρία, διά να θεωρήσωσι τον τάφον».
Στο Μαρκ.ις:1-9 μας λέει ότι κατά την πρώτη ημέρα της εβδομάδος, μετά το Σάββατο, τρεις γυναίκες βρήκαν τον λίθο αποκυλισμένο από το μνημείο, και ο Ιησούς δεν ήταν εκεί. Την ίδια ημέρα εμφανίσθηκε στη Μαρία.
Στο Λουκ.κδ:1 και στο Ιωαν.κ:1 μας λέει πως ο Πέτρος και ο Ιωάννης είδαν τον άδειο τάφο, και ότι ο Ιησούς εμφανίσθηκε στους δύο μαθητές που πήγαιναν προς τους Εμμαούς την ίδια εκείνη ημέρα, την πρώτη ημέρα της εβδομάδος.
Όμως δεν υπάρχει καμιά απόδειξη ότι αυτή η πρώτη ημέρα της εβδομάδος αποκαλείται «Κυριακή ημέρα».
Στο βιβλίο των Πράξεων κ:7 αναφέρεται πάλι η πρώτη ημέρα της εβδομάδος. Εδώ στην Τρωάδα, οι μαθητές είχαν συγκεντρωθεί για την κλάση του άρτου μαζί με τον Παύλο, κατά την πρώτη ημέρα της εβδομάδος. Ο Παύλος τους κήρυξε και παρέτεινε το λόγο μέχρι το επόμενο πρωί. Και τότε έκοψαν τον άρτο και μετά τον αποχαιρέτησαν και αναχώρησε τη δεύτερη ημέρα. Και πάλι δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι αυτή η πρώτη ημέρα της εβδομάδος είναι το Σάββατο ή η Κυριακή ημέρα, μια σημαντική ή έστω μια συνηθισμένη ημέρα της εκκλησίας. Αυτό έγινε πολύ αργότερα. Δεν βλέπουμε λοιπόν την Κυριακή ως την πρώτη ημέρα της εβδομάδος ούτε ότι είχαν συνήθεια οι μαθητές να συναθροίζονται την πρώτη ημέρα της εβδομάδος.
Στις επιστολές τώρα, βλέπουμε πάλι ότι η πρώτη ημέρα της εβδομάδος αναφέρεται μόνο μία φορά. Στην Α'Κορ.ις:2 «κατά την πρώτην της εβδομάδος έκαστος ημών ας εναποθέτη παρ' εαυτώ, θησαυρίζων ότι αν ευπορή».
Δεν υπάρχει καμία αναφορά ότι αυτή την πρώτη ημέρα της εβδομάδος γινόταν η λατρεία της εκκλησίας, ή ότι υπήρχε μια ιδιαίτερη ημέρα, το χριστιανικό Σάββατο, ή η Κυριακή ημέρα. Δεν καθορίζει ότι εκείνη την ημέρα δινόταν οι συνεισφορές στην εκκλησία. Έθεταν στην άκρη στο σπίτι τους ένα ποσό, το οποίο ήταν η συνεισφορά τους στο έργο του Θεού, αφού μια εβδομάδα εργασία είχε τελειώσει. Από τον καιρό του Μωυσή η έβδομη ημέρα εθεωρείτο η τελευταία ημέρα της εβδομάδος. Και πάλι δεν βρίσκουμε κανένα στοιχείο που να αναφέρει ότι ονομαζόταν «Κυριακή ημέρα». Υποθέσεις δεν στέκουν.
Υπάρχει ακόμη μια πιθανότητα να εξετάσουμε και αυτή είναι να δούμε αν η Κυριακή ημέρα ή ημέρα του Κυρίου είναι μια χρονική περίοδος ή όχι, ορισμένης ή αόριστης διάρκειας, μια ειδική χρονική περίοδος.
Αν μέσα σε ένα ταμείο δούμε τη χρήση της λέξεως «ημέρα» μέσα στην Αγία Γραφή, θα παρατηρήσουμε ότι η μόνη ημέρα που απαντάται πιο συχνά και είναι σημαντική, είναι η ημέρα του Κυρίου. Πρόκειται για μια ημέρα που δεν είναι απλώς ένα ιστορικό γεγονός. Είναι μια προφητική αναφορά στην ημέρα του Κυρίου.
Αυτή η έκφραση απαντάται 19 φορές στην Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, και σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, το νόημα είναι το ίδιο. Και το σημαντικό είναι ότι όλα τα εδάφια που αναφέρουν για την ημέρα του Κυρίου, συμφωνούν με την Αποκ.α:10 όπου ο Ιωάννης βρίσκεται εν Πνεύματι κατά την Κυριακή ημέρα. Ο Ιωάννης μεταφέρθηκε εν Πνεύματι στην ημέρα του Κυρίου.
Όμως ένα ερώτημα γεννιέται εδώ: Η Κυριακή ημέρα και η ημέρα του Κυρίου σημαίνουν γραμματικά το ίδιο πράγμα; Με λίγη έρευνα διαπιστώνουμε ότι δεν υπάρχει κανείς διαχωρισμός μεταξύ τέτοιων φράσεων. Η Ελληνική γραμματική λέει ότι: είτε πούμε «η Κυριακή ημέρα» είτε πούμε «η ημέρα του Κυρίου» είναι ένα και το αυτό και δεν υπάρχει καμία διαφορά. Υπάρχει η γενική μορφή, και η κτητική μορφή μιας φράσης. αυτή η εναλλασσόμενη μορφή χρησιμοποιείται για να δηλώσει έμφαση, και χρησιμοποιείται κυρίως με ουσιαστικά τα οποία μπορούν να δηλώσουν κτήση. π.χ. το σπίτι του θείου, το λεξικό του μαθητή. Μπορεί όμως να χρησιμοποιηθεί και με άψυχα αντικείμενα π.χ. η πόρτα του δωματίου, η αρχή του τέλους.
Σε πολλές περιπτώσεις όμως, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε είτε τη γενική μορφή, είτε την κτητική μορφή μιας φράσης π.χ. είναι το ίδιο αν πούμε «Βιβλική αλήθεια» ή «η αλήθεια της Βίβλου», «δικαστική απόφαση» ή «η απόφαση του δικαστή», «Κυριακή ημέρα» ή «η ημέρα του Κυρίου».
Και μέσα στην Αγία Γραφή παρατηρούμε το ίδιο. Είτε πούμε Κυριακό δείπνο ή δείπνο του Κυρίου είναι ένα και το αυτό. Είτε πούμε Κυριακή προσευχή ή προσευχή του Κυρίου είναι το ίδιο. Είτε πούμε Θεϊκή δικαιοσύνη είτε πούμε δικαιοσύνη του Θεού δεν υπάρχει καμία διαφορά.
Τώρα θα εξετάσουμε την Αποκ.α:10 μέσα από το Ελληνικό αρχαίο κριτικό κείμενο. Λέγει λοιπόν ο Ιωάννης: «εγενόμην εν πνεύματι τη Κυριακή ημέρα». Παρατηρούμε ότι η λέξη «Κυριακή» είναι επιθετικός τύπος της λέξεως Κύριος, και δεν έχει καμία σχέση με την ημέρα της εβδομάδος Κυριακή, αλλά αναφέρεται στην ημέρα του Κυρίου.
Στην Α' Κορ.ια:20 διαβάζουμε τη φράση «Κυριακόν δείπνον». Και πάλι αυτή η φράση είναι ισοδύναμη με το δείπνο του Κυρίου. Συνεπώς είτε πούμε Κυριακή ημέρα ή ημέρα του Κυρίου, αναφερόμαστε στο ίδιο πράγμα.
Επίσης συγκρίνουμε τα εδάφια που χρησιμοποιούν τον όρο «ημέρα του Κυρίου» με τον όρο «Κυριακή ημέρα» που αναφέρει ο Ιωάννης και παρατηρούμε ότι και οι δύο όροι είναι ταυτόσημοι μεταξύ τους.
Αν τώρα δούμε όλα τα εδάφια του πρώτου κεφαλαίου της Αποκάλυψης θα παρατηρήσουμε ότι συνδέονται μεταξύ τους. Η Κυριακή ημέρα του εδαφίου 10, δεν μπορεί να διαχωριστεί από τα συμφραζόμενα εδάφια.
Τέτοια εδάφια είναι: Αποκάλυψις... α:1 όσα πρέπει να γίνωσι ταχέως α:4 Ο Ιωάννης προς τας επτά εκκλησίας... από τον ο Ων και ο Ην και ο ερχόμενος α:7 Ιδού, έρχεται επί νεφελών και θέλει ιδεί αυτόν πας οφθαλμός, και εκείνοι οίτινες εξεκέντησαν αυτόν και θέλουσι θρηνήσει επ' αυτόν πάσαι αι φυλαί της γης α:8 Εγώ είμαι το Α και το Ω, αρχή και τέλος, λέγει ο Κύριος, ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος, ο Παντοκράτωρ. α:9 Εγώ ο Ιωάννης..... ήμην εν τη νήσω τη καλουμένη Πάτμω α:10 Κατά την Κυριακήν ημέραν ήλθον εις έκστασιν πνευματικήν και ήκουσα οπίσω μου φωνήν μεγάλην ως σάλπιγγος... α:11 Εγώ είμαι το Α και το Ω..... ότι βλέπεις, γράψον εις βιβλίον, και πέμψον εις τας επτά εκκλησίας....
Ο Ιησούς που είναι το Α και το Ω έδωσε την αποκάλυψη αυτή στον Ιωάννη σχετικά με τη δεύτερη έλευσή Του, καθώς και άλλα μελλοντικά γεγονότα. Του είπε να γράψει αυτή την αποκάλυψη και να τη στείλει προς τις 7 εκκλησίες. Η αναφορά στην Κυριακή ημέρα στο εδάφιο 10, περιβάλλεται από ταυτόσημα εδάφια, τα οποία όλα μαζί αποτελούν μια ενιαία ενότητα. Αυτό το εδάφιο 10 τοποθετείται στους έσχατους καιρούς, στη Δεύτερη Έλευση του Χριστού. Τα χωρία της Π.Δ. που αναφέρουν την ημέρα του Κυρίου, συμφωνούν με την Αποκ.α:10 που αναφέρει την Κυριακή ημέρα. Και οι δύο φράσεις αναφέρονται σε προφητικά γεγονότα των εσχάτων ημερών. Τα παρακάτω χωρία της Π.Δ. αναφέρονται στη μάχη του Αρμαγεδδώνα, στη δεύτερη έλευση του Χριστού, και στη χιλιετή βασιλεία και ορίζουν ότι αυτά τα γεγονότα θα συμβούν στην ημέρα του Κυρίου.
Η ημέρα του Κυρίου είναι η χρονική περίοδος που αρχίζει την ώρα της αρπαγής της εκκλησίας και τελειώνει με την εισαγωγή των νέων ουρανών και της νέας γης.
Ζαχ.ιδ: 1-5 Ιδού, η ημέρα του Κυρίου έρχεται... και θέλω συνάξει πάντα τα έθνη κατά της Ιερουσαλήμ εις μάχην... και ο Κύριος θέλει εξέλθει και πολεμήσει κατά των εθνών εκείνων... και οι πόδες αυτού θέλουσι σταθεί κατά την ημέραν εκείνην επί του όρους των ελαιών... Κύριος ο Θεός μου θέλει ελθεί και μετά σου πάντες οι άγιοι.
Ζαχ.ιβ:8-10 Εν τη ημέρα εκείνη ο Κύριος θέλει υπερασπισθεί τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ... και εν τη ημέρα εκείνη θέλω ζητήσει να εξολοθρεύσω πάντα τα έθνη τα ερχόμενα κατά της Ιερουσαλήμ... θέλουσιν επιβλέψει προς εμέ τον οποίον εξεκέντησαν και θέλουσι πενθήσει δι' αυτόν...
Ιωήλ α:15 .....η ημέρα του Κυρίου επλησίασε, και θέλει ελθεί ως όλεθρος από του Παντοδυνάμου.
Ιωηλ β:1,2 ....ας τρομάξωσι πάντες οι κατοικούντες την γην διότι έρχεται η ημέρα του Κυρίου, διότι είναι εγγύς.
Ιωήλ γ:2,9,12 Θέλω συνάξει έτι πάντα τα έθνη και θέλω καταβιβάσει αυτά εις την κοιλάδα του Ιωσαφάτ... ας εγερθώσι και ας αναβώσι τα έθνη εις την κοιλάδα του Ιωσαφάτ διότι εκεί θέλω καθίσει διά να κρίνω πάντα τα έθνη τα κυκλώθεν.
Ιωηλ β:18 Και ο Κύριος θέλει ζηλοτυπήσει διά την γην αυτού, και θέλει φεισθεί του λαού αυτού.
Ιωηλ γ:16 Ο δε Κύριος θέλει βρυχήσει εκ Σιών...
Ιωήλ β:11,20 ...διότι η ημέρα του Κυρίου είναι μεγάλη και τρομερά σφόδρα... αλλά θέλω απομακρύνει από σας τον εκ του βορρά πολέμιον
Ιερ.μς:10 Διότι αύτη η ημέρα είναι εις Κύριον τον Θεόν των δυνάμεων, ημέρα εκδικήσεως, διά να εκδικηθεί τους εχθρούς αυτού και η μάχαιρα θέλει καταφάγει αυτούς, και θέλει χορτασθεί και μεθυσθεί από του αίματος αυτών διότι Κύριος ο Θεός των δυνάμεων έχει θυσίαν εν τη γη του βορρά.....
Σοφ.α:7,15 ...διότι εγγύς είναι η ημέρα του Κυρίου διότι ο Κύριος ητοίμασε θυσίαν, διώρισε τους κεκλημένους αυτού. Ημέρα οργής η ημέρα εκείνη, ημέρα θλίψεως και στενοχωρίας ημέρα ερημώσεως και αφανισμού, ημέρα σκότους και γνόφου, ημέρα νεφέλης και ομίχλης
Αμώς ε:16-20 Οδυρμός εν πάσαις ταις πλατείαις και εν πάσαις ταις οδοίς θέλουσι λέγει, Ουαί, Ουαί.... Ουαί εις τους επιθυμούντας την ημέραν του Κυρίου! προς τι θέλει είσθαι αύτη διά σας; η ημέρα του Κυρίου είναι σκότος και ουχί φως.
Ησαΐας ιγ:6,9,10 Ολολύζετε διότι η ημέρα του Κυρίου επλησίασε, θέλει ελθεί ως όλεθρος από του Παντοδυνάμου Ιδού η ημέρα του Κυρίου έρχεται, σκληρά και πλήρης θυμού και οργής φλογεράς διά να καταστήσει την γην έρημον Διότι τα άστρα του ουρανού και οι αστερισμοί αυτού δεν θέλουσι δώσει το φως αυτών, ο ήλιος θέλει σκοτισθεί εν τη ανατολή αυτού και η σελήνη δεν θέλει εκπέμψει το φως αυτής.
Ιωήλ β:31 Ο ήλιος θέλει μεταστραφεί εις σκότος και η σελήνη εις αίμα πριν έλθει η ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και επιφανής
Ιωήλ γ:14,15 .....διότι εγγύς είναι η ημέρα του Κυρίου εις την κοιλάδα της δίκης. Ο ήλιος και η σελήνη θέλουσι συσκοτάσει και οι αστέρες θέλουσι σύρει οπίσω το φέγγος αυτών
Το συμπέρασμα είναι ότι όλα τα παραπάνω εδάφια που ασχολούνται με την ημέρα του Κυρίου, αναφέρονται στην ίδια χρονική περίοδο με την Κυριακή ημέρα στην Αποκ.α:10. Η ημέρα του Κυρίου δεν είναι ούτε το Σάββατο ούτε η Κυριακή. Δεν πρέπει να νομίζουμε ότι αυτή η ημέρα της κρίσεως, του ολέθρου της ερήμωσης, του σκότους και του ολολυγμού, της εκδίκησης κατά των εχθρών του Θεού, είναι η Κυριακή, μια μέρα της εβδομάδας.
Ο λόγος του Θεού λέει: Ουαί, Ουαί!!! εις τους επιθυμούντας την ημέρα του Κυρίου. Βεβαίως δεν αναφέρεται στην Κυριακή. Η Κυριακή ημέρα λοιπόν είναι η ίδια με την ημέρα του Κυρίου. Αν το καταλάβουμε αυτό, τότε ανοίγεται πραγματικά η Γραφή μπροστά μας από την Παλαιά ως την Καινή Διαθήκη. Είναι η ημέρα που ο Θεός θα ενεργήσει θαυμαστά πάνω στη γη.
Μετά από προσεκτική εξέταση όλων των γραφών που αναφέρουν τη φράση «η ημέρα του Κυρίου» καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι αυτή η ημέρα του Κυρίου είναι μία χρονική περίοδος μελλοντικής προφητείας. Και αντιλαμβανόμαστε ότι αυτή η ημέρα του Κυρίου είναι η ημέρα κατά την οποία μόνο ο Κύριος θα υψωθεί και ο αμαρτωλός άνθρωπος θα συντριβεί και θα ταπεινωθεί.
Είναι η ημέρα κατά την οποία η βασιλεία του Θεού θριαμβεύει ολοκληρωτικά και οριστικά. Όλες οι επιθέσεις εναντίον της παύουν. Και σύμφωνα με τον λόγο του Θεού, είναι φανερό ότι η ημέρα του Κυρίου ή Κυριακή ημέρα, είναι μια προφητική χρονική περίοδος και όχι απλώς μια ημέρα της εβδομάδας.
Τώρα πρόκειται να ασχοληθούμε με τη φράση: εγενόμην εν πνεύματι εν τη κυριακή ημέρα (Αποκ.α:10).
Ο Ιωάννης έλαβε αυτή την αποκαλυπτική όραση ενώ ήταν εξόριστος στην Πάτμο. Η ιδιαίτερη ημέρα κατά την οποία ο Ιωάννης έλαβε αυτή την αποκάλυψη, δεν έχει καμία σχέση με την όραση που είδε. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι ο Ιωάννης «εγένετο εν Πνεύματι» Αυτό σημαίνει ότι εφέρθη με το πνεύμα του δια του Πνεύματος του Θεού σε μία μελλοντική ημέρα, στην ημέρα του Κυρίου.
Η ημέρα αυτή λαμβάνει χώρα από την αρπαγή της εκκλησίας μέχρι τότε που ο Θεός θα εργαστεί με τον δικό Του τρόπο, θα κρίνει τη γη και θα βασιλεύσει εν δικαιοσύνη, δηλαδή μέχρι και την εισαγωγή των νέων ουρανών και της νέας γης.
Ο Ιωάννης είναι σαν να βρίσκεται από μια πανοραμική άποψη στην ημέρα του Κυρίου. Εκεί άκουσε μια φωνή πίσω του σαν σάλπιγγα και στράφηκε να δει ποιος ήταν που του μιλούσε. Και τότε βλέπει μέσα στην όραση τον Ιησού Χριστό να περιπατεί εν μέσω των επτά χρυσών λυχνιών, που είναι οι επτά εκκλησίες, γεγονός που συμβαίνει πριν την ημέρα του Κυρίου, και αποδεικνύει ότι ο Ιωάννης εφέρθη εν Πνεύματι σε κάποια μελλοντική ημέρα, και κατόπιν επιστρέφει μέσα στην όραση και βλέπει προηγούμενα γεγονότα.
Τέτοιες προφητικές οράσεις δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο μέσα στον λόγο του Θεού. Για παράδειγμα, ο Ιωάννης βλέπει το ίδιο θηρίο που είδε ο Δανιήλ, αλλά η όραση του Ιωάννη είναι χρονικά μεταγενέστερη. Το θηρίο που είδε ο Δανιήλ είχε 7 κεφάλια με διαδήματα και 10 κέρατα, ενώ ο Ιωάννης το βλέπει σαν το δράκοντα που απειλεί την γυναίκα να καταφάγει τον υιόν 'Αρσεν που πρόκειται να γεννήσει Αποκ.ιβ:3. Πριν να αρπαγεί ο Υιός Αρσεν, που είναι η νύμφη του Χριστού, τα δέκα κέρατα έχουν αποκτήσει 10 διαδήματα (Αποκ.ιγ:1) και ο Ιωάννης περιγράφει τα χαρακτηριστικά του θηρίου, τα οποία συμβολίζουν τις διάφορες παγκόσμιες αυτοκρατορίες, με μια αντίθετη σειρά απ' αυτήν που αναφέρει ο Δανιήλ.
Ο Δανιήλ αναφέρει πρώτα τον λέοντα (Βαβυλώνα) μετά την άρκτο (Μηδοπερσία) κατόπιν την λεοπάρδαλη (Ελλάδα) και τελευταία το απερίγραπτο θηρίο (Ρώμη και σύστημα του Α-χ). Αντίθετα ο Ιωάννης αναφέρει πρώτα το απερίγραπτο θηρίο και στη συνέχεια την λεοπάρδαλη δεύτερη την άρκτο τρίτη, και το λιοντάρι τέταρτο. Στην Αποκάλυψη στο κεφάλαιο ιζ το θηρίο είναι κόκκινο, πάνω στο οποίο κάθεται μια πόρνη γυναίκα, που είναι η ΒΑΒΥΛΩΝ Η ΜΕΓΑΛΗ, Η ΜΗΤΗΡ ΤΩΝ ΠΟΡΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΔΕΛΥΓΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΓΗΣ. Αυτό το θηρίο είχε 7 κεφάλια και 10 κέρατα.
Γίνεται λοιπόν φανερό ότι όταν ο Ιωάννης «εγένετο εν πνεύματι εν τη Κυριακή ημέρα», δεν αναφερόταν στην πρώτη ή την έβδομη ημέρα της εβδομάδας, αλλά μάλλον σε κάποια μελλοντική ημέρα, την οποία είδε μέσα στην όραση, την ημέρα του Κυρίου. Επίσης δεν αναφέρεται σε ημέρα 24 ωρών αλλά σε μία χρονική περίοδο κατά την οποία ο Θεός θα ενεργήσει θαυμαστά και μεγαλόπρεπα πάνω στη γη. Ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο τις μέρες του, 6.000 χρόνια από Αδάμ. Μέσα στο διάστημα αυτό, ο άνθρωπος έκανε ότι ήθελε, αναπτύχθηκε πολιτιστικά, τεχνολογικά και ξέχασε τον Θεό, ανύψωσε τον εαυτό του πάνω από τον Θεό. Όταν όμως αρχίσει η 7η χιλιετηρίδα, η 7η ημέρα και μάλιστα στο τέλος της 6ης χιλιετηρίδας θα αρχίσει ο Θεός να κινείται θαυμαστά αρχίζοντας από την εκκλησία Του και τελειώνοντας στην τελική κρίση του λευκού θρόνου. Αυτή τώρα είναι η ημέρα του Κυρίου.
Μέχρι τώρα αποδείξαμε ότι το εδάφιο της Αποκάλυψης α:10, «εγενόμην εν Πνεύματι εν τη Κυριακή ημέρα» δεν αποτελεί απόδειξη για τον ισχυρισμό ότι αναφέρεται στην σημερινή Κυριακή. Ούτε προσφέρει κάποια βάση στη θεωρία των Αντβεντιστών ή της εβδόμης ημέρας για τήρηση της ημέρα του Σαββάτου. Και οι δύο απόψεις είναι λανθασμένες και δεν στέκουν τα επιχειρήματά τους.
Στη συνέχεια θα εξετάσουμε κι άλλες γραφές για να δούμε αν υπάρχει καμία απόδειξη ότι η Κυριακή είναι μια ειδική ημέρα που έχει ξεχωριστεί από τον Θεό να τηρούν τα παιδιά Του και να Τον λατρεύουν.
Η ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΡΟΥΣΕ ΤΟ ΙΟΥΔΑΙΚΟ ΣΑΒΒΑΤΟ;
Στην Παλαιά Διαθήκη, το Σάββατο αναφέρεται 115 φορές.
Δεν υπάρχει καμία απορία σχετικά με το τι κανόνες υπήρχαν για το Σάββατο που τηρούσαν, αλλά το πρόβλημα ήταν πως εφαρμόζονταν αυτοί οι κανόνες. Όλοι συμφωνούν σχετικά με το ποια ημέρα είχε δώσει ο Θεός εντολή στο Μωυσή να φυλάσσουν οι Ισραηλίτες σαν ημέρα αναπαύσεως στην Π.Δ.
Στην Κ.Δ. η λέξη Σάββατο αναφέρεται μόνο μία φορά με την έννοια της ανάπαυσης, εκτός των ιστορικών περιπτώσεων στα Ευαγγέλια και στις Πράξεις.
Στις επιστολές, οι οποίες διδάσκουν τα μεγαλύτερα χριστιανικά δόγματα, αναφέρεται μόνο μία φορά η λέξη Σάββατο.
Στην προς Κολ.β:16,17 ο Παύλος γράφει: «Ας μη σας κρίνει πλέον μηδείς διά φαγητόν, ή διά ποτόν, ή διά λόγον εορτής ή νεομηνίας ή Σαββάτων τα οποία είναι σκιά των μελλόντων.» Σ' αυτά τα εδάφια είναι ολοφάνερο ότι το Σάββατο ήταν σκιά της μελλοντικής αληθινής ανάπαυσης εν Πνεύματι Αγίω, η οποία επρόκειτο να έλθει αργότερα. Το Σάββατο δεν ίσχυε πλέον τον καιρό που ο Παύλος έγραψε αυτά, αλλιώς ποτέ δεν θα τα έγραφε. Οι Πρεσβύτεροι και οι Ραβίνοι έκριναν κάθε παραβίαση τήρησης της ημέρα του Σαββάτου. Τώρα όμως ήταν σκιά των μελλόντων και αντικαταστάθηκε από την ουσία, τον Ιησού Χριστό. Συνεπώς εμείς είμαστε απαλλαγμένοι από το να κρατάμε Σάββατα ή Κυριακές. Δεν υπάρχουν στοιχεία μέσα στην Αγία Γραφή που να μας λένε να κρατάμε το Ιουδαϊκό Σάββατο.
Αντίθετα ο Ησ.κη:11-12 λέει ότι αυτή η ανάπαυση του Σαββάτου για τους Χριστιανούς είναι όταν βαπτίζεται ο πιστός με Πνεύμα 'Αγιο. Δεν είναι λοιπόν η ανάπαυση του Σαββάτου, αλλά η ανάπαυση που δίνει το Πνεύμα το 'Αγιο.
Ο Παύλος συχνά δίδαξε στις συναγωγές των Ιουδαίων, αλλά αυτό δεν αποδεικνύει ότι τηρούσε το Σάββατο. Αν υποθέσουμε ότι ο Παύλος τηρούσε το Σάββατο, αυτό έρχεται σε αντίθεση με ότι ο ίδιος λέει στις επιστολές προς Κολοσσαείς β:16,17 Γαλάτες δ:10,11 και Ρωμαίους ιδ:5,6 όπου καθαρά δηλώνει τη θέση του σχετικά με αυτό το θέμα.
Αν πράγματι ήταν υποχρεωτικό να τηρείται το Σάββατο στις ημέρες του Παύλου, ο Παύλος θα το ανέφερε και θα το τηρούσε και ο ίδιος. Αν ήταν ο Νόμος του Θεού και στην Κ.Δ. έπρεπε να τηρηθεί. Όμως ο νόμος του Σαββάτου εκπληρώθηκε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, όπως ακριβώς και η περιτομή, και οι προσφορές και οι θυσίες περί αμαρτιών που προέβλεπε ο Μωσαϊκός Νόμος. Συνεπώς το Σάββατο δεν ίσχυε πλέον.
Ο Παύλος δίδασκε στις συναγωγές την ημέρα του Σαββάτου, γιατί υπήρχαν ορισμένοι Ιουδαίοι που δεν είχαν προσηλυτιστεί και φύλαγαν το Σάββατο. Ο Παύλος αν και ήταν Ιουδαίος είχε την ευκαιρία να κηρύξει τον Ιησού σ' αυτούς που ήταν συγκεντρωμένοι στη συναγωγή.
Αν πράγματι ίσχυε ακόμη το Σάββατο, ο Παύλος δεν θα έγραφε στους Ρωμ.ιδ:5,6 «'Αλλος μεν κρίνει μιαν ημέραν αγιωτέραν παρά άλλην ημέραν, άλλος δε κρίνει ίσην πάσαν ημέραν. Ας είναι έκαστος πεπληροφορημένος εις τον ίδιον αυτού νούν. Ο παρατηρών την ημέραν, παρατηρεί αυτήν διά τον Κύριον, και ο μη παρατηρών την ημέραν, διά τον Κύριον δεν παρατηρεί αυτήν. Ο τρώγων διά τον Κύριον τρώγει, και ο μη τρώγων, διά τον Κύριον δεν τρώγει και ευχαριστεί ει τον Θεόν».
Στην επιστολή Γαλ.δ:10,11 λέει: «Ημέρας παρατηρείτε, και μήνας και καιρούς και ενιαυτούς. Φοβούμαι διά σας, μήπως ματαίως εκοπίασα εις εσάς.» Και στην Κολ.β:16,17 λέει: «Ας μη σας κρίνει πλέον μηδείς διά φαγητόν ή διά ποτόν, ή διά λόγον εορτής ή νεομηνίας ή Σαββάτων τα οποία είναι σκιά των μελλόντων, το σώμα όμως είναι του Χριστού.»
Αν πράγματι το Σάββατο δεν ίσχυε τον καιρό του Παύλου όπως φαίνεται καθαρά από τις παραπάνω γραφές, τότε πρέπει να έχει εκπληρωθεί με κάποιο τρόπο.
Το ερώτημα είναι: Που βλέπουμε την εκπλήρωση του Σαββάτου μέσα στο λόγο του Θεού;
Στην επιστολή προς Εβρ.δ:3α,9,10 μας λέει ο λόγος του Θεού: «Διότι εισερχόμεθα εις την κατάπαυσιν ημείς οι πιστεύσαντες... 'Αρα μένει κατάπαυσις εις τον λαόν του Θεού. Διότι εισελθών εις την κατάπαυσιν αυτού, και αυτός κατέπαυσεν από των έργων αυτού, καθώς και ο Θεός από των εαυτού.»
Το κριτικό κείμενο αναφέρει για την κατάπαυση τη λέξη «σαββατισμός» που θα πει: σάββατο αναπαύσεως. Και ο Παύλος λέει ότι πρέπει να εργαζόμαστε, να αγωνιζόμαστε, να σπουδάζουμε για να εισέλθουμε σ' αυτή την κατάπαυση. Δεν θα ήταν αναγκαίο αυτό, αν ήταν για να εισέλθουμε στην ημέρα του Σαββάτου όπως στην Π.Δ. Ούτε θα χρειαζόταν να καταβληθεί καμία σπουδή αν η κατάπαυση αυτή ήταν η πρώτη ημέρα της εβδομάδας, γιατί οι μέρες κυλούν μόνες τους μέσα στον χρόνο, είτε κοπιάσουμε είτε όχι.
'Αρα πρέπει να αναφέρεται σε πνευματική σπουδή, σε πνευματική ανάπαυση. Η λέξη Σάββατο σημαίνει ανάπαυση και παύση εργασίας.
Στη Γεν.β:1-3 λέει: «.....Και είχε συντετελεσμένα ο Θεός εν τη ημέρα τη εβδόμη πάντα τα έργα αυτού τα οποία έκαμε και ανεπαύθει την ημέραν την εβδόμην από πάντων των έργων αυτού τα οποία έκαμε. Και ευλόγησε ο Θεός την ημέραν την εβδόμην και ηγίασεν αυτήν διότι εν αυτή ανεπαύθει από πάντων των έργων αυτού τα οποία έκτισε και έκαμε.»
Αυτή η ημέρα της αναπαύσεως έμεινε ανεκπλήρωτη, γιατί ο Θεός από τότε που έκανε τον άνθρωπο δεν αναπαύτηκε εξαιτίας της αμαρτίας. Θα εκπληρωθεί όμως η ημέρα αυτή της αναπαύσεως, την 7η χιλιετηρίδα που αρχίζει μετά τη δεύτερη έλευση του Χριστού στη γη. Κι έτσι το σάββατο (ανάπαυση) θα εκπληρωθεί την ημέρα του Θεού, την ημέρα του Κυρίου.
Είπαμε ότι στην προς Εβρ.δ:3-11 αναφέρει ο Παύλος για την πνευματική ανάπαυση την 7η ημέρα της πνευματικής δημιουργίας, η οποία δεν εκπληρώνεται έως ότου ο Νέος Αδάμ εν Χριστώ Ιησού καταλάβει την πλήρη του θέση στην πνευματική δημιουργία, ώστε να αναπαυτεί με τον Πατέρα Του στην ουράνια 7η ημέρα. Έτσι υπάρχει ακόμα μια 7η μέρα πνευματικής ανάπαυσης που αναμένεται για τον λαό του Θεού, ο οποίος πιστεύει ότι όταν σαν σώμα Χριστού φθάσει στο μέτρο της ηλικίας του πληρώματος του Χριστού, θα αρπαγεί από τη γη στα επουράνια.
Από τη δημιουργία του κόσμου μέχρι τον Χριστό, σύμφωνα με τη χρονολογία της Βίβλου, είναι περίπου 4.000 χρόνια, και από τον Χριστό μέχρι σήμερα είναι περίπου 2.000 χρόνια, συνολικά 6.000 χρόνια ή 6 μέρες. Υπάρχει άλλη μια χιλιετηρίδα η 7η, κατά την οποία ο Θεός πλέον θα αναπαυτεί. Αυτή είναι η ημέρα του Κυρίου για την οποία γίνεται λόγος, κατά την οποία όχι μόνο ο Θεός, αλλά και ο κόσμος της γης θα βρει ανάπαυση και ειρήνη με τον Θεό, γιατί η βασιλεία του Θεού θα εγκατασταθεί στη γη.
Στην Εξ.λα:12-14 το Σάββατο ήταν σημείο της διαθήκης που έκανε ο Θεός με τον λαό Ισραήλ, αλλά στην Κ.Δ. το σημείο είναι το σφράγισμα με το Πνεύμα το 'Αγιο της επαγγελίας (Εφ.α:13, δ:30)
Ο προφήτης Ησαΐας κη:9-13 λέει: «διότι με χείλη ψελλίζοντα και με άλλη γλώσσα θέλω ομιλεί προς τούτον τον λαόν... Αυτή είναι η ανάπαυσις.... και αύτη είναι η άνεσις.» Ο απόστολος Παύλος λέγει ότι αυτό το χωρίο του προφήτη Ησαΐα εφαρμόζεται στο βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος και στο λάλημα των ξένων γλωσσών (Α'Κορ.ιδ:21,22).
Σήμερα αναπαυόμαστε από τα έργα της σάρκας όταν ο Θεός μας βαπτίζει με το Πνεύμα Του. Επομένως δεν αναφέρεται σε κάποια συγκεκριμένη ημέρα αναπαύσεως, αλλά στην ανάπαυση που έχει ο πιστός όταν λαμβάνει το Πνεύμα το 'Αγιο.
ΕΙΝΑΙ Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΙΔΙΚΗ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΘΕΣΠΙΣΤΗΚΕ ΑΠ' ΤΟ ΘΕΟ;
Κάθε ένα από τα 4 Ευαγγέλια αναφέρει την πρώτη ημέρα της εβδομάδας, την Κυριακή, όταν μερικοί μαθητές είδαν το Χριστό αναστημένο. Όμως και αυτά τα εδάφια δεν αποδεικνύουν με κανένα τρόπο ότι η Κυριακή ήταν ημέρα αναπαύσεως που έπρεπε να την τηρούν οι απόστολοι και οι πρώτοι χριστιανοί (Ματθ.κη:1, Μαρκ.ις:2, Λουκ.κδ:1, Ιωάν.κ:1,19).
Στο Ιωάν.κ:19 αναφέρει ότι: το εσπέρας λοιπόν της ημέρας εκείνης της πρώτης της εβδομάδος, ενώ αι θύραι ήσαν κεκλεισμέναι, όπου οι μαθηταί ήσαν συνηγμένοι διά τον φόβον των Ιουδαίων, ήλθεν ο Ιησούς και εστάθη εις το μέσον και λέγει προς αυτούς, ειρήνη υμίν.
Αυτό το εδάφιο χρησιμοποιείται για να αποδειχθεί ότι οι μαθητές του Χριστού τηρούσαν την Κυριακή σαν ημέρα αναπαύσεως και λατρείας. Όμως δεν λέει ότι οι μαθητές ήταν συγκεντρωμένοι για να λατρεύσουν τον αναστημένο Σωτήρα! Αυτοί ούτε καν ήξεραν ότι είχε αναστηθεί (Ιωαν.κ:20,25). Είναι ολοφάνερο εδώ ότι ο λόγος που είχαν συγκεντρωθεί οι μαθητές με κλεισμένες τις πόρτες, ήταν «διά τον φόβον των Ιουδαίων» οι οποίοι είχαν σταυρώσει το δάσκαλό τους.
Το Ιωάν. κ:26 συνήθως αναφέρεται για να αποδειχθεί ότι οι μαθητές επέστρεψαν την επόμενη Κυριακή για να λατρεύσουν τον αναστημένο Ιησού, μια καθορισμένη ημέρα. Αυτό το εδάφιο λέει: «Και μεθ' ημέρας οκτώ πάλιν ήσαν έσω οι μαθηταί, και Θωμάς μεθ' αυτών. Έρχεται ο Ιησούς ενώ αι θύραι ήσαν κεκλεισμέναι, και εστάθη εις το μέσον, και είπεν, ειρήνη υμίν.»
Το πρώτο πράγμα που παρατηρούμε είναι ότι οι θύρες ήταν πάλι κεκλεισμένες, και ο λόγος ήταν ο ίδιος όταν ο Ιησούς εμφανίστηκε για πρώτη φορά στους μαθητές Του μετά την ανάστασή Του, «διά τον φόβον των Ιουδαίων». Δεν υπάρχει καμία βάση για να υποθέσουμε ότι οι μαθητές έφυγαν από αυτό το σπίτι κατά τη διάρκεια της εβδομάδος και επέστρεψαν πάλι την πρώτη ημέρα της εβδομάδος, την Κυριακή, για να λατρεύσουν τον Κύριο. Έμειναν κλεισμένοι μέσα σ' αυτό το σπίτι όλο αυτό το χρονικό διάστημα όπως και άλλοι σχολιαστές της Βίβλου αναφέρουν. Δεν υπάρχει κανένα έρεισμα που να δικαιολογεί ότι η πρώτη ημέρα της εβδομάδος ήταν μια ειδική ημέρα που τηρούσαν οι απόστολοι, και κατά συνέπεια πρέπει να τηρούμε και εμείς σήμερα.
Επίσης παρατηρούμε ότι αυτή η δεύτερη εμφάνιση του Ιησού στους μαθητές Του μετά τη ανάστασή Του, δεν έγινε κατά τη πρώτη ημέρα της εβδομάδος, αλλά λέει: «μεθ' ημέρας οκτώ» σημαίνει «την ογδόη ημέρα», δηλαδή την πρώτη ημέρα, την Κυριακή, μετά την έβδομη ημέρα. Αυτό είναι καθαρή υπόθεση. Ακολουθώντας τους φυσικούς κανόνες υπολογισμού και τους κανόνες της γραμματικής σχετικά με τη χρήση και την έννοια της πρόθεσης «μετά», τότε καταλήγουμε στο συμπέρασμα, ότι αυτή η δεύτερη εμφάνιση του Ιησού έγινε την τρίτη ημέρα της εβδομάδος, ή την δεύτερη ημέρα, αν ερμηνεύσουμε το «μεθ' ημέρας οκτώ», «κατά την ογδόη ημέρα». Έτσι αυτοί που υποστηρίζουν την Κυριακή σαν μια ειδική ημέρα αναπαύσεως, δεν έχουν καμία βάση για τα επιχειρήματά τους.
Και το αρχαίο κείμενο λέει: «και μεθ' ημέρας οκτώ» Προφανώς οκτώ μέρες μετά την πρώτη ημέρα της εβδομάδος, την Κυριακή, δεν είναι πάλι Κυριακή.
Μέχρι τώρα ασχοληθήκαμε με την πρώτη ημέρα της εβδομάδος που αναφέρεται στα Ευαγγέλια. Δεν βλέπουμε κανένα στοιχείο στα Ευαγγέλια που να μας δείχνει ότι ο Ιησούς καθιέρωσε την ημέρα της ανάστασής Του σαν μια ειδική μέρα, η οποία πρέπει να τηρείται από την χριστιανική εκκλησία. Ούτε υπάρχει καμία μνεία που να δείχνει ότι οι απόστολοι τηρούσαν μια τέτοια μέρα.
Στις Πραξ.κ:7 διαβάζουμε: Και τη πρώτη ημέρα της εβδομάδος ενώ οι μαθηταί ήσαν συνηγμένοι διά την κλάσιν του άρτου, Παύλος διελέγετο προς αυτούς. Αυτό είναι το θεμελιώδες εδάφιο για την υποστήριξη της Κυριακής σαν ημέρα αναπαύσεως. Το εδάφιο αυτό αποτελεί το μοναδικό στοιχείο που έχουμε για κάποια αποστολική εκκλησία που συγκεντρώθηκε για λατρεία την πρώτη ημέρα της εβδομάδος.
Πρέπει να παρατηρήσουμε ότι η ημέρα αυτή της λατρείας αναφέρεται μόνο σαν ιστορικό γεγονός. Με κανένα τρόπο δεν είναι εντολή που πρέπει να τηρείται από τις εκκλησίες. Δεν γνωρίζουμε αν αυτή η συνάθροιση στην Τρωάδα γινόταν κάθε Κυριακή. Μάλιστα, το αρχαίο κείμενο δεν λέει «ενώ οι μαθηταί ήσαν συνηγμένοι διά την κλάσιν του άρτου» αλλά «συνηγμένων ημών, κλάσαι άρτον». Και αυτό σημαίνει ότι ο Παύλος και οι συνεργάτες του είχαν πάρει την πρωτοβουλία στο να γίνει αυτή η συνάθροιση. Αυτό το γεγονός δεν μπορεί να στηρίξει το επιχείρημα ότι υπήρχε συνήθεια στην εκκλησία της Τρωάδας να συναθροίζονται και να κόπτουν τον άρτο την πρώτη ημέρα κάθε εβδομάδα.
Αν πράγματι ήταν μια κοινή εκκλησιαστική συνήθεια, δεν θα ήταν ανάγκη να τη συστήσει ο Παύλος. Αν και δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι η πρώτη ημέρα της εβδομάδας ήταν καθιερωμένη μέρα λατρείας, όμως πού αποκαλείται Κυριακή;
Χωρίς αμφιβολία θα περίμεναν να κόψουν τον άρτο πριν τη δύση του ηλίου την πρώτη ημέρα της εβδομάδος. Όμως διαβάζουμε ότι ο Παύλος παρέτεινε το λόγο και συνέχισε να κηρύττει μέχρι το πρωί. Και έκοψαν τον άρτο τη δεύτερη μέρα της εβδομάδος.
Η συνάθροιση τότε γινόταν κάθε μέρα της εβδομάδας, και τις 7 μέρες που ο Παύλος ήταν στην Τρωάδα (Πραξ.κ:6). Οπωσδήποτε οι χριστιανοί της Τρωάδας θα ήθελαν να έχουν συνάθροιση και να τους κηρύττει ο Παύλος κάθε βράδυ, όσο χρόνο θα έμενε μαζί τους, γιατί ήταν μια σπάνια ευκαιρία γι' αυτούς να ακούσουν για τη διακονία του μεγάλου αποστόλου Παύλου προσωπικά από τον ίδιο.
Κατά την πρώτη ημέρα της εβδομάδας, μια μέρα πριν αναχωρήσει ο Παύλος, πρότεινε να έχουν μια τελευταία συνάθροιση και να κόψουν τον άρτο. Και βέβαια τους κήρυξε, λάτρεψαν τον Κύριο όλοι μαζί και είχαν δείπνο του Κυρίου.
Στις Πραξ.κ:11 λέει ότι ο Παύλος αναχώρησε από την Τρωάδα νωρίς το πρωί της δεύτερης ημέρας της εβδομάδας. Ήταν λοιπόν Δεύτερα. Τι θα ήταν πιο φυσικό γι' αυτούς τους πιστούς της Τρωάδας να τελέσουν το δείπνο του Κυρίου μ' αυτό τον άγιο άνθρωπο του Θεού, τον Παύλο, κατά την αποχαιρετιστήρια συνάθροιση της Κυριακής; Αν ο Παύλος έπρεπε να φύγει νωρίς το πρωί της δεύτερης μέρας της εβδομάδας, τότε προφανώς η αποχαιρετιστήρια συνάθροιση έπρεπε να γίνει κατά την πρώτη ημέρα της εβδομάδος.
Ο λόγος που έγινε αυτή η συνάθροιση ήταν για να κόψουν τον άρτο. Και υπάρχουν πολλοί που απ' αυτό το εδάφιο στηρίζουν το επιχείρημά τους για την Κυριακή σαν ημέρα αναπαύσεως και τελούν το δείπνο του Κυρίου κάθε Κυριακή. Πολλοί εργάτες του Θεού δεν θεωρούν ότι αυτό το εδάφιο αποτελεί εντολή για το κόψιμο του άρτου κάθε εβδομάδα, την Κυριακή, γιατί η σχετική αφήγηση έχει καθαρά ιστορικό χαρακτήρα και όχι θεολογικό. Καμιά διδασκαλία δεν διακηρύττεται σ' αυτό το εδάφιο, και καμία εντολή δεν δίδεται. Ούτε η Κυριακή, ούτε το Σάββατο αναφέρεται η υπαινίσσεται.
Πράγματι, το εικοστό κεφάλαιο των Πράξεων δεν παρέχει καμιά απόδειξη ότι οι πρώτοι χριστιανοί είχαν μια ορισμένη ημέρα κάθε εβδομάδα που συναθροιζόταν. Και πουθενά αλλού μέσα στην Κ.Δ. δεν αναφέρεται ότι οι εκκλησίες συναθροιζόταν την πρώτη ημέρα της εβδομάδος. Η μόνη περίπτωση είναι εδώ στην εκκλησία της Τρωάδας. Πουθενά και ποτέ δεν δόθηκε εντολή από τον Ιησού ή τους μαθητές Του ότι η πρώτη ημέρα της εβδομάδος πρέπει να τηρείται σαν αγία ημέρα για τον Κύριο.
Όλα τα θεμελιώδη χριστιανικά δόγματα διδάσκονται με καθαρές εντολές μέσα στο λόγο του Θεού. Αν έπρεπε να ακολουθήσουμε όλες τις ιστορικές ενέργειες των πρώτων χριστιανών, τότε θα έπρεπε να πουλήσουμε και όλα τα υπάρχοντά μας, οτιδήποτε είναι στην κατοχή μας, και να έχουμε τα πάντα κοινά, όπως και αυτοί έκαναν στις Πράξεις δ:32-35.
Δεν υπάρχει καμία απόδειξη που να λέει ότι η ζωή των πρώτων Χριστιανών, όπως περιγράφεται στο 4ο κεφάλαιο των Πράξεων, σταμάτησε να υπάρχει γιατί ήταν σε μια ορισμένη περιοχή και μικρής διάρκειας. Όμως κάθε χριστιανός παραδέχεται ότι αυτό ήταν μια απόφαση των αποστόλων στην Ιερουσαλήμ προς όφελος της πρώτης εκκλησίας, και ότι δεν ήταν μια εντολή που να αφορά τη σημερινή εκκλησία.
Το ίδιο ισχύει και με τις Πραξ.β:46 και κ:7. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι σήμερα να κόπτουμε τον άρτο κάθε μέρα ή κάθε Κυριακή, επειδή έτσι έκαναν και οι πρώτοι χριστιανοί στην Ιερουσαλήμ.
Στην Α'Κορ.ις:1,2 υπάρχει ένα άλλο εδάφιο το οποίο συχνά αναφέρεται για να στηρίξει την διδασκαλία της Κυριακής σαν άγια ημέρα αναπαύσεως και λατρείας. Λέει αυτό το εδάφιο: «Περί δε της συνεισφοράς της υπέρ των αγίων καθώς διέταξα εις τας εκκλησίας της Γαλατίας, ούτω κάμετε και σεις. Κατά την πρώτην της εβδομάδος έκαστος υμών ας εναποθέτει παρ' εαυτώ θησαυρίζων ό,τι αν ευπορεί ώστε όταν έλθω, να μην συνάγωνται τότε συνεισφοραί.»
Παρατηρούμε ότι αυτό το εδάφιο δεν αναφέρει τίποτα για λατρεία ή κόψιμο του άρτου ή αποχή από εργασία. Επίσης δεν αναφέρει την Κυριακή ή το Σάββατο, ή για μια ορισμένη ημέρα την οποία τηρούσαν όλες οι εκκλησίες. Ο Παύλος είπε μόνο στους αγίους της εκκλησίας της Κορίνθου ότι όταν ερχόταν σ' αυτούς, έπρεπε να συνάξει τις συνεισφορές για τους οικονομικά δοκιμαζόμενους αδελφούς τους στην Ιερουσαλήμ. Και τους ζήτησε να αποταμιεύσουν ότι αν ευπορούσαν από την εργασία τους κατά την διάρκεια της εβδομάδας, ώστε όταν έλθει να έχουν συνάξει τις συνεισφορές τους. Και όταν θα ερχόταν θα συγκέντρωνε το βοήθημα αυτό και θα το έδινε σ' εκείνον που ήταν διορισμένος να το φέρει στους αγίους στην Ιερουσαλήμ. Η εβδομάδα τελείωνε την έβδομη ημέρα, το Σάββατο, έτσι η πρώτη ημέρα της εβδομάδας, η Κυριακή ήταν η πρώτη ευκαιρία να υπολογίσουν την ευπορία που τους έδωσε ο Θεός κατά την διάρκεια της εβδομάδος. Η πρώτη μέρα της εβδομάδος, πριν να ξοδέψουν οτιδήποτε από το εισόδημά τους, ήταν η κατάλληλη ημέρα για να βάλουν χρήματα στην άκρη. Δεν είχε ακόμη οριστεί αν οι συνεισφορές έπρεπε να συγκεντρώνονται στην εκκλησία ή στα σπίτια.
Το να ισχυριστούμε ότι αυτό το εδάφιο αποτελεί απόδειξη για την τήρηση της Κυριακής σαν ειδική ημέρα αναπαύσεως και λατρείας είναι μόνο μια υπόθεση.
Αν αυτό το εδάφιο μας διδάσκει κάτι είναι ότι πρέπει να συνεισφέρουμε χρήματα για να συμμεριζόμαστε τις ανάγκες των οικονομικά απόρων αδελφών μας.
Δεν υπάρχει κανένα άλλο εδάφιο μέσα στο λόγο του Θεού που να αναφέρει την φράση «η πρώτη ημέρα της εβδομάδος». Η δογματική εκκλησιαστική διδασκαλία περί Κυριακής ότι αποτελεί μια ειδική μέρα που αποκαλείται «Κυριακή» ή «Χριστιανικό Σάββατο» βασίζεται μόνο σε υποθέσεις. Δεν υπάρχει καμία απόδειξη.
Ορισμένοι αναφέρουν τους εκκλησιαστικούς πατέρες σαν επιχείρημα για την τήρηση της πρώτης ημέρας της εβδομάδος σαν ημέρα αναπαύσεως, όμως μόνο ο λόγος του Θεού πρέπει να είναι η μοναδική μας πηγή για να στηρίξουμε τη διδασκαλία αυτή. Είναι καλό να αναφέρουμε την εκκλησιαστική ιστορία για να αποδείξουμε ότι η μεταποστολική εκκλησία συναθροιζόταν κάθε Κυριακή. Όμως το γεγονός ότι μια ομάδα χριστιανών σε κάποια περίοδο της ιστορίας συναθροίζεται κάθε βδομάδα, την Κυριακή, σε ανάμνηση της αναστάσεως του Ιησού, αυτό δεν αποτελεί υποχρέωση και για μας να κάνουμε το ίδιο, ούτε είναι διδασκαλία του λόγου του Θεού. Η μεταποστολική εκκλησία δίδαξε πολλά πράγματα που δεν στηρίζονται πουθενά μέσα στο λόγο του Θεού.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, OTI Ο ΘΕΟΣ ΑΛΛΑΞΕ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ ΣΕ ΚΥΡΙΑΚΗ;
Δεν υπάρχει απολύτως καμία απόδειξη που να άλλαξε ποτέ η ημέρα του Σαββάτου σε Κυριακή από το Χριστό ή τους αποστόλους. Ας υποθέσουμε προς στιγμήν ότι πράγματι η Κυριακή είναι ειδική ημέρα αναπαύσεως και λατρείας, και ότι αποτελεί συνέχεια του Σαββάτου της Παλαιάς Διαθήκης. Τότε θα έπρεπε σύμφωνα με το Μωσαϊκό Νόμο πολλοί χριστιανοί να λιθοβοληθούν για ανυπακοή στους κανόνες περί Σαββάτου που έθεσε ο Θεός. Σύμφωνα με το Νόμο που έδωσε ο ίδιος ο Θεός, η τιμωρία για παράβαση της ημέρας του Σαββάτου, ήταν θάνατος δια λιθοβολισμού.
Καμία εργασία δεν έπρεπε να γίνει κατ' αυτήν την ημέρα, διότι ήταν ημέρα αγία, ανάπαυση στον Κύριο. Πουθενά δεν μας λέει ο λόγος του Θεού ότι οι κανόνες του Σαββάτου άλλαξαν. Εάν δεν έχει εκπληρωθεί ο Νόμος του Σαββάτου, τότε ακόμα ισχύει και είναι δεσμευτικός.
Όμως ο Παύλος στην επιστολή προς Γαλάτας ε:1 λέει: «Εν τη ελευθερία λοιπόν με την οποίαν ηλευθέρωσεν ημάς ο Χριστός , μένετε σταθεροί, και μη υποβληθήτε πάλιν εις ζυγόν δουλείας.» Και στο εδάφιο 4 του ίδιου κεφαλαίου λέει: «Απεχωρίσθητε από του Χριστού όσοι δικαιόνεσθε διά του Νόμου, εξεπέσατε από της χάριτος.»
Επίσης στην Κολ.β:16,17 διακηρύττει ότι το Σάββατο έχει εκπληρωθεί στο πρόσωπο του Χριστού. Γιατί τότε μια μέρα που βρήκε την εκπλήρωσή της στον Κύριο Ιησού να αλλαχτεί σε μια άλλη που να λέγεται Κυριακή;
Πως όμως άρχισε να τηρείται η Κυριακή σαν ημέρα αναπαύσεως;
Θα ανατρέξουμε στην εκκλησιαστική ιστορία για να δώσουμε μια απάντηση σ' αυτό το ερώτημα.
Η Κυριακή καταρχάς δεν ήταν μία ειδική ημέρα σωματικής ανάπαυσης, ούτε υπήρχε κάποια αναλογία μεταξύ του Ιουδαϊκού Σαββάτου και της Κυριακής που τηρείται από τους Χριστιανούς. Η τήρηση της Κυριακής σαν αγία ημέρα ανάπαυσης καθιερώθηκε από τα έθιμα των ανθρώπων και το καταστατικό της εκκλησίας.
Ο Τερτυλλιανός τον 3ο αιώνα μ.X. είναι ο πρώτος που αναφέρεται στην παύση κάθε εγκόσμιας απασχόλησης την Κυριακή. Η σύνοδος της Λαοδίκειας τον 4ο αιώνα μ.X. εξέδωσε πρώτη τους κανόνες σχετικά με την τήρηση της Κυριακής. Ο Μ. Κων/νος εξέδωσε τον πρώτο πολιτικό νόμο για την υποχρεωτική τήρηση της Κυριακής.
Η καθολική εκκλησία, 1000 χρόνια πριν ακόμη υπάρξει η κίνηση της διαμαρτύρησης με τον Λούθηρο, δυνάμει της θείας αποστολής της, άλλαξε την ημέρα του Σαββάτου σε Κυριακή, και καθιέρωσε την ημέρα αυτή σαν ημέρα αναπαύσεως.
Οι διαμαρτυρόμενοι βρήκαν το χριστιανικό Σάββατο κατάφωρα καταπατημένο και παραβιασμένο. Κανείς δεν τηρούσε την ημέρα της Κυριακής σαν αγία ημέρα αναπαύσεως για τον Κύριο. Όμως υπέκυψαν και δεν άλλαξαν την ημέρα αυτή η οποία δεν υπήρχε στους 3 πρώτους αιώνες.
Ήταν λοιπόν η καθολική εκκλησία που άλλαξε και μετέφερε την ημέρα του Σαββάτου την Κυριακή, και την καθιέρωσε σαν ημέρα αναπαύσεως σε ανάμνηση της ανάστασης του Κυρίου μας. Η τήρηση της Κυριακής από τους διαμαρτυρόμενους είναι σαν φόρος υποτελείας που πρέπει να πληρώνουν στην καθολική εκκλησία.
ΟΜΩΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ ΝΑ ΤΗΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ;
Μέχρι τώρα έχουμε δει μέσα από το λόγο του Θεού κάθε εδάφιο σχετικά με την τήρηση της Κυριακής, και καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει καμία απόδειξη, βάσει της οποίας πρέπει να τηρούμαι την Κυριακή σαν αγία ημέρα αναπαύσεως. Όμως μερικοί θα ρωτούσαν: "Δεν νομίζετε ότι είναι καλό, να τηρούμε την ημέρα της αναστάσεως του Κυρίου μας;"
Η απάντηση είναι απλή: ό,τι νομίζουμε καλό δεν σημαίνει ότι είναι και θεμελιώδης εδραιωμένη διδασκαλία.
Ο Ιησούς δεν θεώρησε σημαντικό να καθιερώσει ειδικές ημέρες για την τήρηση της θριαμβευτικής εισόδου Του στα Ιεροσόλυμα, του θανάτου Του και της ανάστασής Του. Ούτε ο ίδιος ο Ιησούς, ούτε οι απόστολοι έδωσαν ποτέ μία τέτοια εντολή. Και οι χριστιανοί δεν πρέπει να εγκαθιδρύουν νέες υποχρεώσεις, ενώ ήδη υπάρχουν αρκετές βασικές εντολές οι οποίες δεν τηρούνται. Δεν πρέπει να θεσπίζουμε δικούς μας κανόνες, γιατί τότε θα είμαστε υποκριτές όπως τους Φαρισαίους που αθετούσαν το λόγο του Θεού χάριν της παραδόσεώς τους.
Αν πραγματικά ο Θεός ήθελε να τηρούμε μια ορισμένη μέρα κάθε βδομάδα σαν ειδική μέρα αναπαύσεως και λατρείας, είτε το Σάββατο είτε την Κυριακή ή οποιαδήποτε άλλη μέρα, ο Παύλος δεν θα έγραφε στην επιστολή προς Ρωμαίους ιδ:5,6 «'Αλλος μεν κρίνει μίαν ημέραν αγιωτέραν παρά άλλην ημέραν, άλλος δε κρίνει ίσην πάσαν ημέραν. Ας είναι έκαστος πεπληροφορημένος εις τον ίδιον αυτού νούν. Ο παρατηρών την ημέρα παρατηρεί αυτήν διά τον Κύριον, και ο μη παρατηρών την ημέραν, διά τον Κύριον δεν παρατηρεί αυτήν.»
Γιατί δεν λέει ο Παύλος ότι πρέπει να τηρούμε το Σάββατο ή την Κυριακή η κάποια άλλη ημέρα; Μήπως είπε ότι αυτή η εντολή του Θεού δεν είναι και τόσο σπουδαία, ώστε ο καθένας να επινοήσει τους δικούς του κανόνες; Ο Θεός δεν απαίτησε να τηρούμε κάποια ειδική ημέρα.
Ήταν πολύ δύσκολο για τους προσήλυτους Ιουδαίους να παρατήσουν τον τελετουργικό νόμο, όταν ασπάστηκαν τον Χριστιανισμό. Ορισμένοι προσπάθησαν να κρατήσουν την περιτομή, την ημέρα του Σαββάτου, και να μην τρώγουν τα ειδωλόθυτα (Πραξ.ιε:1, Α'Κορ.η:1,4, Κολ.β:17, Γαλ.δ:10,11).
Στη Ρωμ.ιδ:19 ο Παύλος λέει: «'Αρα λοιπόν ας ζητώμεν τα προς την ειρήνη, και τα προς την οικοδομήν αλλήλων.»
Δηλαδή αν δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν ή να πειστούν ως προς την τήρηση της ημέρας του Σαββάτου ή να τρώγουν κρέας, ώστε να μην καταστρέφεται το έργο του Θεού, τότε εκείνο που έπρεπε να κάνουν ήταν να ζουν ειρηνικά και να οικοδομούν ο ένας τον άλλον.
Δεν πρέπει να αφήσουν τη συμπεριφορά τους και την επιθυμία τους να υπηρετήσουν το Θεό να γίνει αξιόμεμπτη, γι' αυτό και ο Παύλος τους λέει: ας μην βλασφημείται λοιπόν το αγαθόν σας (Ρωμ.ιδ:16).
Οι χριστιανοί δεν πρέπει να μάχονται και να κατακρίνουν ο ένας τον άλλον, να μην γίνονται κριτές ο ένας του άλλου και καταφρονούν ο ένας τον άλλον (Ρωμ.ιδ:13).
Δεν πρέπει να βάζουν πρόσκομμα ή σκάνδαλο ο ένας στον άλλον. Εκείνος που θέλει να αφιερώσει την Κυριακή ή οποιαδήποτε άλλη μέρα στον Κύριο για να Τον λατρέψει και δεν κάνει καμία εργασία, δεν κάνει κανένα κακό. Το κάνει αυτό για τον Κύριο, και προσπαθεί να λατρέψει το Θεό απερίσπαστα.
Το ίδιο ισχύει και για κείνον που πιστεύει ότι μπορεί να τρώει λάχανα με εκείνον που τρώει κρέας. Δεν πρέπει να καταφρονούμε εκείνον που δεν τρώει. Εκείνος που είναι ισχυρός στην πίστη τρώει κρέας, γιατί πιστεύει ότι το να φάει κρέας δεν είναι αντίθετο με το νόμο του Θεού.
Εκείνος που δεν τηρεί καμία ημέρα, γιατί θεωρεί κάθε μέρα ίση, επειδή γνωρίζει ότι ο νόμος του Σαββάτου έχει εκπληρωθεί, το κάνει με σκοπό να ευαρεστήσει στο Θεό. Ο Θεός είναι Εκείνος που μας κρίνει. Θα πρέπει να ζούμε με ειρήνη και να οικοδομούμε ο ένας τον άλλον, και όχι να κρίνουμε και να εξουθενώνουμε τον αδελφό μας. Πρέπει να περπατούμε με αγάπη. Στη Ρωμ.ιδ:17 ο Παύλος λέει: «Διότι η βασιλεία του Θεού δεν είναι βρώσις και πόσις αλλά δικαιοσύνη και χαρά και ειρήνη εν Πνεύματι Αγίω».
Ο Παύλος είχε αποκάμει να εργάζεται σκληρά για να βγάλει τους προσήλυτους Ιουδαίους από τα δεσμά του Ιουδαϊκού νόμου και να τους φέρει στη χάρη του Ιησού Χριστού, και τώρα τους έβλεπε να τηρούν διάφορες μέρες και εορτές. Γι' αυτό στη Γαλάτ.δ:10,11 τους λέει: «Ημέρας παρατηρείτε, και μήνας και καιρούς και ενιαυτούς. Φοβούμαι διά σας, μήπως ματαίως εκοπίασα διά σας».
Υπάρχουν τώρα ορισμένοι οι οποίοι παραδέχονται ότι δεν υπάρχει καμία γραφική απόδειξη για την τήρηση της Κυριακής, αλλά ο άνθρωπος χρειάζεται μια ημέρα τη βδομάδα για ανάπαυση. Βέβαια, και φυσικά είναι καλό για τον άνθρωπο να αναπαύεται μια μέρα της εβδομάδος, όμως αυτό δεν έχει καμία σχέση και δεν εγκαθιδρύει καμιά διδασκαλία σχετικά με την τήρηση της Κυριακής. Δεν υπάρχει καμία απόδειξη μέσα στο λόγο του Θεού ως προς το να τηρούμε μια ορισμένη ημέρα ανάπαυσης, και γι' αυτό το λόγο δεν πρέπει κανείς να κρίνει τον άλλο, αν δεν τηρεί την ημέρα της Κυριακής (Κολ.β:16,17).
Αν αποφασίσουμε να αναπαυόμαστε κάθε Κυριακή, δεν μπορούμε να πούμε ότι αυτή είναι η ημέρα που ο Κύριος καθιέρωσε σαν ημέρα αγία αναπαύσεως και η οποία πρέπει να τηρείται, ούτε μπορούμε να επιβάλουμε και σε άλλους να αναπαύονται την ίδια ημέρα, την πρώτη ημέρα της εβδομάδος. Είναι απλώς ατομική υπόθεση του καθενός χωρίς καμία Γραφική απόδειξη. Και δεν πρέπει να κατηγορούμε αυτούς που δεν τηρούν την Κυριακή γιατί είναι μόνο μια παράδοση που δεν στηρίζεται πουθενά μέσα στο λόγο του Θεού.
Από την άλλη πλευρά όμως δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε τη χάρη του Θεού και την ελευθερία από τα δεσμά του Νόμου σαν δικαιολογία για να μην πηγαίνουμε στον οίκο του Θεού για να Τον λατρέψουμε την Κυριακή. Αυτό είναι αντίθετο με το πνεύμα του λόγου του Θεού. Δεν λατρεύουμε το Θεό επειδή πρέπει να το κάνουμε αλλά γιατί είναι ωφέλιμο για την ψυχή μας, οικοδομητικό και προκαλεί απέραντη αγαλλίαση. Αισθανόμαστε ευφροσύνη στο πνεύμα μας όταν λατρεύουμε τον Κύριο. Και Τον λατρεύουμε γιατί το θέλουμε με όλη μας την καρδιά, όχι αναγκαστικά. Στην επιστολή προς Εβρ.ι:25 μας λέγει: «Μη αμελείτε να συνέρχεσθε ομού καθώς είναι συνήθεια εις τινάς αλλά προτρέπετε αλλήλους, τοσούτω μάλλον καθόσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.»
Επειδή η Κυριακή για τους περισσότερους είναι η ημέρα που δεν εργάζονται, είναι η καλύτερη ημέρα για συνάθροιση. Όλες οι ημέρες είναι ίδιας αξίας και σπουδαιότητας στα μάτια του Θεού.
Ο απόστολος Παύλος στην Α'Κορ.ιβ δίδαξε για το έργο του σώματος της εκκλησίας. Όλα τα μέλη της εκκλησίας είναι αναγκαία για τη σωστή λειτουργία του σώματος του Χριστού. Πρέπει και να παίρνουμε και να συνεισφέρουμε στη λατρεία της εκκλησίας. Αυτό δεν μπορεί να γίνει αν απουσιάζουμε. Ο πιστός που απουσιάζει για αρκετό χρονικό διάστημα από την εκκλησία, σύντομα θα παγώσει πνευματικά.
Όπως οποιαδήποτε άλλη αλήθεια μέσα στο λόγο του Θεού, έτσι και η κατανόηση της πραγματικής εκπλήρωσης του Σαββάτου, είναι πνευματικά ωφέλιμη σ' εμάς με πολλούς τρόπους.
Υπάρχουν τουλάχιστον 10 τρόποι που αυτή η αλήθεια της εκπλήρωσης του Σαββάτου μας ωφελεί πνευματικά:
Δεν κρίνουμε αυτούς που τηρούν ορισμένες ημέρες άγιες, ούτε τους κατηγορούμε όπως κάνουν άλλοι.
Υπάρχουν σοβαρά επιχειρήματα για αντίκρουση της θεωρίας των Αντβεντιστών ή της εβδόμης ημέρας ως προς την τήρηση του Σαββάτου σαν ημέρα αναπαύσεως.
Δεν εξαρτόμαστε από την τήρηση της Κυριακής σαν ημέρα αναπαύσεως, η οποία δεν έχει καμία Γραφική απόδειξη.
Αποφεύγουμε να κατηγορούμε άδικα άλλους για παράβαση των εντολών του Θεού.
Υπάρχει Γραφική απάντηση γι' αυτούς που άδικα μας κατηγορούν και μας κατακρίνουν.
Δεχόμαστε ότι η ανάπαυση είναι πνευματική και αναφέρεται στο βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος. Τότε παύει η σύγκρουση ανάμεσα στο Πνεύμα του Θεού και την πεσμένη μας φύση.
Αντιλαμβανόμαστε ότι το Σάββατο είναι σκιά των μελλόντων και σημείο διαθήκης, και ότι το αντίτυπο του Σαββάτου είναι όταν το Πνεύμα το 'Αγιο αναπαύεται εντός μας. Και βλέπουμε ότι η εκπλήρωση του Σαββάτου είναι πολύ πιο ένδοξη από το ίδιο το Σάββατο, το οποίο ήταν μόνο σκιά και τύπος.
Αν είναι ανάγκη από τη φύση της εργασίας μας να εργαζόμαστε την Κυριακή, δεν έχουμε ενοχή στη συνείδησή μας, γιατί είμαστε ελεύθεροι εν Χριστώ Ιησού και τηρούμε το Σάββατο καθημερινά με την ανάπαυση του Αγίου Πνεύματος μέσα μας.
Βρισκόμαστε πιο κοντά στην αλήθεια του λόγου του Θεού.
Βλέπουμε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι η εκπλήρωση του τελετουργικού νόμου.
«τα πάντα δοκιμάζετε, το καλόν κατέχετε» (Α'Θεσ.ε:21).
Αποκ.α:10 «ΕΓΕΝΟΜΗΝ ΕΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΕΝ ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΗΜΕΡΑ»
Εδώ ο Ιωάννης είδε αυτή την όραση εν Πνεύματι και έλαβε την αποκάλυψη αυτή «εν τη Κυριακή ημέρα». Μεταφέρθηκε δια του Πνεύματος μέσα στον χρόνο και βρέθηκε στην ημέρα του Κυρίου. Η Κυριακή ημέρα δεν είναι άλλη από την ημέρα του Κυρίου για την οποία ο λόγος του Θεού μας λέει τόσα πολλά, και που φανερώνει την ημέρα που ο Θεός αρχίζει να ενεργεί στους τελευταίους καιρούς. Όλη αυτή η χρονική περίοδος από την αρπαγή της εκκλησίας μέχρι την ημέρα της κρίσεως στον μέγα Λευκό Θρόνο, είναι η ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και επιφανής.
Η πλειονότητα των ανθρώπων νομίζει ότι η πρώτη ημέρα της εβδομάδας ονομαζόταν Κυριακή, και αποκαλείται Κυριακή στην Αποκ.α:10, γιατί αυτό ήταν το όνομά της. Όμως η αλήθεια είναι ότι η πρώτη ημέρα της εβδομάδας ονομάστηκε Κυριακή, από αυτό το εδάφιο.
Στην Καινή Διαθήκη η ημέρα αυτή αποκαλείται πάντα «η πρώτη ημέρα της εβδομάδος». Δεν είναι παράξενο ότι σ' αυτό το μοναδικό μέρος του λόγου του Θεού, υπάρχει μια διαφορετική έκφραση που αναφέρεται στην ίδια ημέρα; Δεν υπάρχει καμία απόδειξη σχετικά με το ότι η πρώτη ημέρα της εβδομάδος ονομαζόταν Κυριακή πριν γραφεί η Αποκάλυψη.
Ονομάστηκε Κυριακή πολύ αργότερα από τότε που γράφτηκε το βιβλίο της Αποκάλυψης, κι αυτό έγινε από παρερμηνεία του εδαφίου α:10. Δεν είναι δυνατόν ένας όρος που χρησιμοποιήθηκε νωρίτερα, να έχει την ίδια έννοια που είχε η μεταγενέστερη χρήση του. Αντιθέτως σταμάτησε να ονομάζεται «η πρώτη ημέρα της εβδομάδος», όχι γιατί υπήρχε κάποια βιβλική βάση, αλλά γιατί εξέκλιναν από την αλήθεια του λόγου του Θεού.
Οι πατέρες της εκκλησίας προσηλυτίστηκαν στο χριστιανισμό από την ειδωλολατρία. Έτσι πολλά από τα ειδωλολατρικά ήθη και έθιμα μπήκαν στην εκκλησία. Πολλά χριστιανικά έθιμα είναι μέσα στην εκκλησία από την ειδωλολατρία και υιοθετήθηκαν από την εκκλησία της Ρώμης. Αυτό φαίνεται πιο πολύ στον τρόπο του βαπτίσματος που γίνεται δια ραντισμού. Έτσι, αυτοί οι «εκκλησιαστικοί πατέρες» όταν ασπάστηκαν τον χριστιανισμό εισήγαγαν και τον τίτλο «Κυριακή» από την ειδωλολατρική ορολογία, τον οποίον ήταν συνηθισμένοι να χρησιμοποιούν σε συνδυασμό με την λατρεία του Θεού Ήλιου.
Ο Ιουστίνος ο μάρτυς (114-165μ.χ.) στη δεύτερη απολογία του λέει: ......κατά την ημέρα που ονομαζόταν Κυριακή (στα αγγλικά SUN-DAY δηλ. ημέρα του ήλιου) όλοι όσοι ζουν μέσα στην χώρα συγκεντρώνονται σε ένα μέρος.... η Κυριακή είναι η ημέρα που όλοι εμείς οι χριστιανοί τηρούμε σαν κοινή ημέρα συναθροίσεως και λατρεύουμε το Θεό, γιατί αυτή την ημέρα ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο και ο Κύριος Ιησούς Χριστός ο Σωτήρας μας την ίδια αυτή ημέρα, την Κυριακή, αναστήθηκε. Σταυρώθηκε πριν το Σάββατο που ήταν η ημέρα του Κρόνου, και την επόμενη ημέρα που ήταν η ημέρα του Ήλιου, και η οποία μετονομάστηκε σε Κυριακή, αναστήθηκε και εμφανίστηκε στους μαθητές Του, στους οποίους δίδαξε αυτά τα πράγματα, τα οποία θέσαμε υπ' όψιν σας προς ενημέρωσή σας.
Είναι παράξενο το γεγονός ότι αν ο Ιωάννης αποκάλεσε την πρώτη ημέρα της εβδομάδος Κυριακή, να μην βρίσκουμε κανέναν στοιχείο χρησιμοποίησης της Κυριακής μέχρι 100 χρόνια αργότερα. Ορισμένοι χριστιανοί δεν ονομάζουν την ημέρα αυτή Κυριακή αλλά ημέρα του Κυρίου. Όμως αυτό δεν είναι τίποτ' άλλο από διατήρηση της ειδωλολατρικής ονομασίας της ημέρας αυτής, της ημέρας του Ήλιου με διαφορετική σημασία. Και καταλήγουν σ' αυτό το συμπέρασμα από παρερμηνεία του Αποκ.α:10.
Τώρα θα αναφερθούμε στο γεγονός, πως έφτασε η πρώτη ημέρα της εβδομάδος να ονομάζεται Κυριακή. Οι ειδωλολάτρες την αποκαλούσαν ημέρα του Θεού ήλιου. Από εδώ προήλθε και η λατινική ονομασία της «DIE DOMINICA» ημέρα του Κυρίου, την οποία χρησιμοποίησαν οι «εκκλησιαστικοί πατέρες», και έτσι γρήγορα άλλαξε από ημέρα του Θεού ήλιου σε ημέρα του Κυρίου και στη συνέχεια σε Κυριακή.
Ο Ιωάννης λοιπόν όταν είπε: «εγενόμην εν πνεύματι εν τη Κυριακή ημέρα» έβλεπε εν Πνεύματι την τελευταία ημέρα της δημιουργίας του Θεού, την 7η ημέρα, την 7η χιλιετηρίδα κατά την οποία ο Θεός πλέον θα αναπαυτεί. Αυτή η ημέρα του Κυρίου είναι η αποκάλυψη ή η φανέρωση του Ιησού Χριστού, καθώς παίρνει την βασιλεία Εκείνος και εκπληρώνει το σχέδιο της δημιουργίας του Θεού.
Σαν ανακεφαλαίωση λοιπόν πιστεύουμε ότι ο Ιωάννης δεν είδε αυτές τις οράσεις Σάββατο ή Κυριακή (αν και δεν αποκλείεται) αλλά δεν είναι αυτό που θέλει να πει ο λόγος του Θεού. Ο Ιωάννης αρπάχτηκε θα λέγαμε εν Πνεύματι μέσα στο χρόνο και μεταφέρθηκε στο τέλος των καιρών, στις μέρες μας και είδε τι θα επακολουθήσει._
Έξοδ.κ:8 «Ενθυμού την ημέραν του σαββάτου, διά να αγιάζης αυτήν»
Πουθενά μέσα στην Καινή Διαθήκη δεν βλέπουμε να τηρείται το Σάββατο. Ο απόστολος Παύλος λέει ότι είναι τύπος και σκιά των μελλόντων (Κολ.β:16). Είναι τύπος της ανάπαυσης του Θεού την έβδομη μέρα της δημιουργίας.
Ρωμ.ιδ:5 Στην Καινή Διαθήκη, ο αναγεννημένος Χριστιανός είναι ελεύθερος να διαλέξει τη μέρα που θέλει να αφιερώσει στον Κύριο. Στην Παλιά Διαθήκη έπρεπε να τους ορίσει μια μέρα, γιατί αν τους άφηνε, θα δούλευαν όλες τις μέρες και θα ξεχνούσαν το Θεό.
Το Σάββατο ήταν τύπος της εισόδου στη γη Χαναάν, αλλά και της εισόδου της εκκλησίας στην 'Ανω Ιερουσαλήμ. Είναι ακόμα τύπος της βάπτισης με Πνεύμα 'Αγιο, όχι σαν μια στιγμιαία εμπειρία, αλλά η πληρωμένη κάθε μέρα ζωή που έχει σαν αποτέλεσμα το σταμάτημα των σαρκικών πράξεων και την ανάπαυση του Θεού μέσα μας. Μ' αυτή την ελευθερία, ο Θεός δεν μας δίνει το δικαίωμα να δουλεύουμε 7 μέρες τη βδομάδα!
Υπάρχει η δοξασία σε πολλούς χριστιανικούς κύκλους ότι στην Καινή Διαθήκη το Σάββατο αντικαταστάθηκε από την Κυριακή, παρερμηνεύοντας το Αποκ.α:10. Όμως, ο λόγος του Θεού, πουθενά δεν ονομάζει κάποια μέρα της εβδομάδας «Κυριακή».
Κυριακή ημέρα είναι η ημέρα του Κυρίου που χρονικά είναι πάρα πολύ μεγαλύτερη από μια 24ωρη ημέρα. Σήμερα λοιπόν, δεν κρατάμε την ημέρα του Σαββάτου, αλλά τη ζούμε.
