Η μέρα του Σαββάτου

ΕΥΛΟΓΙΑ Ή ΚΑΤΑΡΑ;

Ο Ιησούς ήταν μεγάλος απελευθερωτής. Πέρα από το χρέος των αμαρτιών, ελευθέρωσε την ανθρωπότητα και από πλήθος άχρηστους κανόνες και διατάξεις. Ιδιαίτερα ενδιαφέρθηκε για τους θρησκευτικούς ηγέτες της Ιουδαϊκής θρησκείας και μερικοί από τους πιο αυστηρούς κανόνες αυτής της κατηγορίας, είχαν να κάνουν με τη συμπεριφορά του λαού τη μέρα του Σαββάτου.

Πολλά χρόνια πριν τον Ιησού, ο προφήτης Ησαΐας έγραψε πως οι άνθρωποι που θ' αποφάσιζαν να τηρή­σουν πιστά το Σάββατο, θα εύρισκαν σ' αυτό απόλαυση (Ησ.νη:13-14).

Στους χρό­νους του Κυρίου Ιησού ω­στόσο, η τήρηση του Σαββάτου είχε φορτωθεί με τό­σες πολλές ανθρώπινες διατάξεις ώστε εκείνοι που τη­ρούσαν την αργία του, ένιω­θαν μίσος γι ' αυτή και για το Θεό που την είχε θεσπίσει.

Μερικές απ' αυτές τις βαριές διατάξεις μνημο­νεύονται στη Βίβλο. Άλλες μπορούν να βρεθούν όταν εξετάσουμε τα αρχαία ιουδαϊκά συγγράμματα που εί­ναι γνωστά σαν "Μίσνα".

Η Καινή Διαθήκη μνημο­νεύει τουλάχιστον πέντε τέ­τοιους κανόνες, στους ο­ποίους ο Ιησούς αντιτάχθηκε:

1.   Οι Ιουδαίοι είχαν απα­γορεύσει τη θεραπεία τη μέρα του Σαββάτου. Υπάρχει ένα παράδειγμα στο κεφάλαιο θ, στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη. Ο Ιησούς θεράπευσε έναν τυφλό άνθρωπο ημέρα Σάββατο. Οι αρχηγοί των Φαρισαίων κάλεσαν τον θεραπευμένο τυφλό να λο­γοδοτήσει και να κατακρίνει τον Ιησού: «Ούτος ο άνθρωπος δεν είναι παρά του Θεού, διότι δεν φυλάττει το Σάββατον», του είπαν. Όταν εκείνος ισχυρίστηκε ότι ο Ιησούς ήταν πράγματι ευσε­βές πρόσωπο, οι αρχές τον έκαναν αποσυνάγωγο.

2.  Υπήρχαν κανόνες που όριζαν τι μπορούσε να μεταφέρει κάποιος το Σάβ­βατο. Μετά τη θεραπεία α­πό τον Ιησού ενός αρρώ­στου στην κολυμβήθρα Βη­θεσδά, οι Ιουδαίοι επέπλη­ξαν τον θεραπευμένο επει­δή μετέφερε το κρεβάτι του: «Σάββατον είναι δεν σοι είναι συγκεχωρημένον να σηκώσης τον κράββα­τον», του είπαν (Iωάν.ε:10).

3. Λεπτομερείς κανόνες όριζαν τι μπορούσε και τι δεν έπρεπε να κάνει κάποιος το Σάββατο. Για παράδειγμα ήταν νόμιμο να περπατήσεις γύρω στα 900 μέτρα αλλά όχι περισσότε­ρο. Στις Πράξεις των Απο­στόλων διαβάζουμε πως το όρος των Ελαιών «είναι πλησίον της Ιερουσαλήμ, α­πέχον οδόν Σαββάτου» (α:12).

4. Ένας άλλος απ' αυ­τούς τους κανόνες ακύρωνε μια συγκεκριμένη εντολή που υπήρχε γραμμένη στο Νόμο: «Όταν εισέρχησαι εις τα σπαρτά του πλησίον σου, δύνασαι να αποσπάς δια της χειρός σου αστάχυα δρέπανον όμως δεν δύνασαι να βάλλης εις τα σπαρτά του πλησίον σου» (Δευτ.κγ:25). Ο Νόμος δεν λέει πουθενά ότι αυτό απαγορεύεται να γίνεται το Σάββατο. Ωστόσο, όταν ο Ιησούς και οι μαθητές Του πέρασαν από ένα χωράφι κάποιο Σάββατο και οι από­στολοι άρχισαν να κόβουν στάχυα, οι Φαρισαίοι που τους παρακολουθούσαν όρ­μησαν στον Ιησού για να πουν: «Ιδού, δια τι πράττου­σιν εν τοις σάββασιν εκείνο, το οποίον δεν συγχωρείται;» (Μάρκ.β:24).

5.   Σαν αποτέλεσμα αυ­τών των διατάξεων οι τηρη­τές του Σαββάτου έφτασαν να δείχνονται περισσότερο ελεήμονες προς τα ζώα τους παρά προς τον συνάν­θρωπο. Αν και εθεωρείτο λάθος να θεραπεύσουν κάποιον άρρωστο, είχαν υπο­χρέωση να φέρουν τροφή και νερό στα ζώα, όπως και να σώσουν ένα πρόβατο που είχε πέσει σε λάκκο. Ένα Σάββατο που ο Ιησούς θεράπευσε μια άρρωστη γυ­ναίκα, ο αρχισυνάγωγος ορ­γισμένος επέπληξε το λαό: «Εξ ημέραι είναι, εις τας οποίας πρέπει να εργάζη­σθε εν ταύταις λοιπόν ερ­χόμενοι θεραπεύεσθε, και μη τη ημέρα του σαββά­του». Όμως ο Ιησούς του απάντησε: «Υποκριτά, δεν λύει έκαστος υμών εν τω σαββάτω τον βουν αυτού ή τον όνον από της φάτνης και φέρων ποτίζει;» (Λουκ.ιγ:14-15).

Σε μια άλλη περίπτωση, ο Ιησούς προκάλεσε το λαό: «Τις άνθρωπος από σας θέ­λει είσθαι, όστις έχων πρό­βατον εν, εάν τούτο πέση εν τω σαββάτω εις λάκκον, δεν θέλει πιάσει και σηκώσει αυ­τό;» (Ματθ.ιβ:11) Άρρωστοι και πάσχοντες άνθρωποι, αντίθετα, εξαναγκάζονταν να υποφέρουν χωρίς βοήθεια μέχρι να περάσει το Σάββατο.

Αν ο εθνικός γέμιζε την ποτίστρα για να πιουν τα ζώα του, ένας Ισραηλίτης μπορούσε να φέρει και τα δικά του ζώα να πιουν. Αν όμως ο εθνικός ενεργούσε για να εξυπηρετήσει τον Ιουδαίο, τότε αυτός έπρεπε να εμποδίσει τα ζώα του να πιουν απ' αυτό το νερό. (Sabbath, 16.8)

Ακόμη ήταν αμαρτία να στύψεις ένα βρεγμένο πανί το Σάββατο. (Sabbath, 22.5)

Πολλές παρόμοιες διατάξεις είναι καταγραμμένες στη Μίσνα, με αποτέλεσμα να παραμορφώνουν την ει­κόνα του Θεού στα μάτια των ανθρώπων που έβλεπαν το Σάββατο αντί ευλο­γία, κατάρα. Ήταν εκείνο ακριβώς που είπε ο Κύριος Ιησούς κάποτε: «δένουσι φορτία βαρΙα και δυσβάστακτα και επιθέτουσιν επί τους ώμους των ανθρώ­πων» (Ματθ.κε:4).

Από τέτοιο κλίμα κακής εφαρμογής του Σαββάτου και του υπόλοιπου Νόμου μας ελευθέρωσε ο Χριστός. 

Απευθυνόμενος προς τους Ιουδαίους στην Αντιόχεια της Πισιδίας ο απόστολος Παύλος, εξήγησε πως μέσω του Ιησού Χριστού «κηρύτ­τεται προς εσάς άφεσις α­μαρτιών. και από πόντων αφ' όσων δεν ηδυνήθητε διά του νόμου του Μωυ­σέως να δικαιωθήτε» (Πράξ.ιγ:38-39).

Αλλά και ο απόστολος Πέτρος μιλώ­ντας στη σύνοδο της Εκ­κλησίας στην Ιερουσαλήμ, αναφορικό με τις υποχρεώ­σεις που έπρεπε να τηρούν οι εθνικοί Χριστιανοί, είπε: «Τώρα λοιπόν διό τι πειράζετε τον Θεόν, επιβάλλο­ντες ζυγόν εις τον τράχη­λον των μαθητών, τον ο­ποίον ούτε οι πατέρες ημών ούτε ημείς δεν ηδυνήθημεν να βαστάσωμεν;» (Πράξ.ιε:10)

Δυστυχώς όμως, δεν ήταν μόνο οι Ιουδαίοι και η Μίσ­να που λειτούργησε μ' αυτό τον τρόπο. Η χριστεπώνυμη εκκλησία βάδισε στα ίδια ακριβώς βήματα. Ο απόστο­λος Παύλος είχε προειδο­ποιήσει το μαθητή του Τι­μόθεο και όλους τους μελε­τητές των Γραφών, ότι «εν υστέροις καιροίς θέλουσιν αποστατήσει τινές από της πίστεως, προσέχοντες εις πνεύματα πλάνης, και εις διδασκαλίας δαιμονίων, διά της υποκρίσεως ψευδολό­γων, εχόντων την εαυτών συνείδησιν κεκαυτηριασμέ­νη, εμποδιζόντων τον γό­μον, προσταζόντων αποχήν βρωμάτων, τα οποία ο Θεός έκτισε διά να μεταλαμβάνω­σι μετά ευχαριστίας οι πι­στοί και οι γνωρίσαντες την αλήθειαν. Διότι παν κτίσμα Θεού είναι καλόν, και ουδέν απορρίψιμον, όταν λαμβά­νηται μετά ευχαριστίας. διότι αγιάζεται δια του λόγου του Θεού και δια της προ­σευχής» (Α’ Τιμ.δ:1-4).

Οι Έλληνες αντιμετωπίζουν πα­ρόμοια κατάσταση. Με τη γραφίδα του Παύλου και πάλι θα μας μιλήσει το Άγιο Πνεύμα του Θεού: «Εάν λοι­πόν απεθάνετε μετά του Χριστού, από των στοιχείων του κόσμου, δια τι, ως ζώ­ντες εν τω κόσμω υπόκεισθε εις διατάγματα, (Μη πιάσης, μη γευθής, μη εγγίσης τα οποία πάντα φθείρονται δια της χρήσεως.) κατά τα ε­ντάλματα και τας διδασκα­λίας των ανθρώπων; τα ο­ποία έχουσι φαινόμενον μό­νον σοφίας, εις εθελοθρη­σκείαν και ταπεινοφροσύνην και σκληραγωγίαν του σώ­ματος, εις ουδεμίαν τιμήν έχοντα την ευχαρίστησιν της σαρκός» (Κολ. β:20-­23).

Ας μην κάνουμε κι εμείς το ίδιο λάθος, όπως και οι Εβραίοι και οι Ιουδαϊζοντες και τόσοι άλλοι θρησκευτι­κοί παράγοντες. Ας ευλο­γούμε το Θεό για την τέ­λεια απελευθέρωση που μας χάρισε μέσω του Ιησού Χριστού και, όπως δίδαξε ο Κύριος την Σαμαρείτισσα, ας Τον λατρεύουμε «εν πνεύματι και αληθεία διότι ο Πατήρ τοιούτους ζητεί τους προσκυνούντας αυ­τον» (Iωάν.δ:23).