ΟΡΘΟΤΟΜΟΥΝΤΕΣ ΤΟ ΛΟΓΟ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ 28 - Ο καρπός του Χριστιανού

Ιωάν.ιε:16 «Σείς δεν εξελέξατε εμέ, αλλ’ εγώ εξέλεξα εσάς, και σας διέταξα, διά να υπάγητε σείς και να κάμητε καρπόν, και ο καρπός σας να μένη ώστε ό,τι αν ζητήσητε παρά του Πατρός εν τω ονόματί μου, να σας δώση αυτό»

Εδώ έχουμε ένα κάλεσμα του Κυρίου προς τους μαθητές Του. Δεν είναι κάλεσμα για σωτηρία, αλλά για καρποφορία. Ο Θεός θέλει καρπό στη ζωή των παιδιών Του. Είναι πιθανό, ένα άτομο να είναι Χριστιανός χωρίς να έχει καρπό, αλλά αυτό δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ γιατί αν συμβεί, θα κοπεί. Στην αρχή αυτού του κεφαλαίου, διαβάζουμε ότι ο Ιησούς είναι η άμπελος η αληθινή και οι μαθητές Του είναι τα κλήματα. Αν ένα κλήμα δεν φέρνει καρπό το κόβει, ενώ αντίθετα αυτό που φέρνει καρπό το καθαρίζει για να φέρει περισσότερο.

Ο καρπός που φέρνει ο Χριστιανός δεν είναι από τον εαυτό του, αλλά του Πνεύματος. «Μείνατε εν εμοί, και εγώ εν υμίν. Καθώς το κλήμα δεν δύναται να φέρη καρπόν αφ’ εαυτού, εάν δεν μείνη εν τη αμπέλω, ούτως ουδέ σεις, εάν δεν μείνητε εν εμοί» (εδ.4).

Ο φυσικός μας άνθρωπος είναι ξερός και άκαρπος, δεν μπορεί να κάνει τίποτα μόνος του. Έχουμε μια ανθρώπινη καρδιά που είναι απατηλή και διεφθαρμένη σφόδρα. Όταν όμως αφήνουμε το Άγιο Πνεύμα να εργαστεί στη ζωή μας, θα φέρει καρπό για μας. Είναι θαυμαστό το τι μπορεί να γίνει στη ζωή αυτού που παραδίδεται στην οδηγία του Πνεύματος.

«O δε καρπός του Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια, κατά των τοιούτων δεν υπάρχει νόμος» (Γαλ.ε:22,23). 

Αυτός ο καρπός θ’ αυξηθεί στη ζωή του Χριστιανού, σαν αποτέλεσμα της κατοίκησης του Πνεύματος μέσα του. Ο απόστολος Παύλος πάντοτε χρέωνε τα έργα που έκανε στο Πνεύμα που κατοικούσε μέσα του: Έλεγε ότι δεν είναι αυτός, αλλά ο Χριστός, ότι δύναται τα πάντα εξαιτίας του Χριστού που του δίνει τη δύναμη.

Αυτό που είναι θαυμαστό με τον καρπό του Πνεύματος είναι ότι, «κατά των τοιούτων δεν υπάρχει νόμος». Στα χαρίσματα του Πνεύματος υπάρχει όριο, το οποίο όμως σηκώνει ο Θεός όταν πρόκειται για τον καρπό. Είναι σαν να μας λέει, ότι μπορούμε να παράγουμε όσο πιο μεγάλο κι όσο πιο πολύ καρπό θέλουμε. Μας επιτρέπεται ν’ αφήσουμε όση αγάπη θέλουμε να ξεχυθεί από μέσα μας, μπορούμε να έχουμε όσο πιο πολύ χαρά μπορούμε. Έχουμε το δικαίωμα να εξασκήσουμε τη μακροθυμία μας όσο θέλουμε, καθώς τη χρηστότητα και την αγαθοσύνη μας.

Απ’ την άλλη μεριά, είναι καλό να προσέξουμε την προειδοποίηση που υπάρχει μέσα στο λόγο του Θεού, αν δεν φέρουμε καρπό:

«Έλεγε δε ταύτην την παραβολήν, Είχε τις συκήν πεφυτευμένην εν τω αμπελώνι αυτού και ήλθεν ζητών καρπόν εν αυτή, και δεν εύρε. Και είπε προς τον αμπελουργόν, Ιδού, τρία έτη έρχομαι ζητών καρπόν εν τη συκή ταύτη, και δεν ευρίσκω, έκκοψον αυτήν, διά τι καταργεί και την γην; Ο δε αποκριθείς λέγει προς αυτόν, Κύριε, άφες αυτήν και τούτο το έτος, έως ότου σκάψω περί αυτήν, και βάλω κοπριάν και εάν μεν κάμη καρπόν, καλώς, ει δε μη, θέλεις εκκόψει αυτήν μετά ταύτα» (Λουκ.ιγ:6-9).

Αυτή η παραβολή μας λέει ότι για τρία χρόνια ο ιδιοκτήτης αυτού του δέντρου ερχόταν και ζητούσε καρπό, αλλά δεν εύρισκε. Μετά διέταξε να κόψουν το δέντρο, αλλά εξαιτίας του βοηθού του που τον παρακάλεσε, του έδωσε διορία άλλο ένα χρόνο ν’ αποδείξει τι μπορεί να κάνει. Διδασκόμαστε ότι μετά από κάποιες προσπάθειες του Κυρίου να βρει καρπό στη ζωή μας, αν δε βρει, θα κοπούμε.

Την ίδια αλήθεια βλέπουμε στην παραβολή που αναφέρει ο Ησαΐας στο ε:1-7.

«Τώρα θέλω ψάλει εις τον ηγαπημένον μου άσμα του αγαπητού μου περί του αμπελώνος αυτού. Ο αγαπημένος μου είχεν αμπελώνα επί λόφου παχυτάτου. 2 Και περιέφραξεν αυτόν, και συνήθροισεν εξ αυτού τους λίθους, και εφύτευσεν αυτόν με τα πλέον εκλεκτά κλήματα, και έκτισε πύργον εν τω μέσω αυτού, και κατεσκεύασεν έτι ληνόν εν αυτώ και περιέμενε να κάμη σταφύλια, αλλ’ έκαμεν αγριοστάφυλα. 3 Και τώρα, κάτοικοι Ιερουσαλήμ, και άνδρες Ιούδα, κρίνατε, παρακαλώ, αναμέσον εμού και του αμπελώνος μου. 4 Τι ήτο δυνατόν να κάμω έτι εις τον αμπελώνα μου, και δεν έκαμον εις αυτόν; διά τι λοιπόν, ενώ περιέμενον να κάμη σταφύλια, έκαμεν αγριοστάφυλα; 5 Τώρα λοιπόν, θέλω σας αναγγείλει τί θέλω κάμει εγώ εις τον αμπελώνα μου, θέλω αφαιρέσει τον φραγμόν αυτού, και θέλει καταφαγωθή, θέλω χαλάσει τον τοίχον αυτού, και θέλει κατάπατηθή 6 και θέλω καταστήσει αυτόν έρημον δεν θέλει κλαδευθή, ουδέ σκαθφή, αλλά θέλουσι βλαστήσει εκεί τρίβολοι και άκανθαι, θέλω προστάξει έτι τα νέφη να μη βρέξωσι βροχήν επ’ αυτόν. 7 Αλλ’ ο αμπελών του Κυρίου των δυνάμεων είναι ο οίκος του Ισραήλ, και οι άνδρες Ιούδα, το αγαπητόν αυτού φυτόν και περιέμενε κρίσιν, πλήν ιδού καταδυνάστευσις, δικαιοσύνην, πλήν ιδού κραυγή».

Αυτή είναι μια πολύ σοβαρή προειδοποίηση, γιατί αν ο Κύριος έρθει να βρει σταφύλια, καρπό στη ζωή μας, και βρει αγριοστάφυλα, εγωισμούς υπερηφάνειες, πικρίες, μάχες, κτλ, θα κόψει κι εμάς.

Στο Ματθ.ιγ:22 βρίσκουμε μια αιτία που κάποιος μπορεί να είναι άκαρπος στη ζωή του: «Ο δε εις τας ακάνθας σπαρθείς, ούτος είναι ο ακούων τον λόγον, έπειτα η μέριμνα του αιώνος τούτου, και η απάτη του πλούτου συμπνίγει τον λόγον και γίνεται άκαρπος».

Όταν ο καρπός του Πνεύματος αυξάνει στη ζωή μας, τότε είμαστε δέντρο αποδεκτό απ’ τον Κύριο.

«και παν το φέρον καρπόν, καθαρίζει αυτό, διά να φέρη πλειότερον καρπόν». Αυτό το συνεχές καθάρισμα, είναι μια επώδυνη διαδικασία που μπορεί προς στιγμή να μας κάνει να σκεφτούμε, γιατί ο Θεός επιτρέπει τέτοια πράγματα στη ζωή μας.

«Υιέ μου, μη καταφρονής την παιδείαν του Κυρίου μηδέ αθυμής ελεγχόμενος υπ’ αυτού. 6 Διότι όντινα αγαπά Κύριος, παιδεύει και μαστιγόνει πάντα υιόν τον οποίον παραδέχεται. 7 Εάν υπομένητε την παιδείαν, ο Θεός φέρεται προς εσάς, ως προς υιούς διότι τις υιός είναι τον οποίον δεν παιδεύει ο πατήρ; 8 Εάν όμως είσθε χωρίς παιδείαν, της οποίας έγειναν μέτοχοι πάντες, άρα είσθε νόθοι, και ουχί υιοί. 9 Έπειτα τους μεν κατά σάρκα πατέρας ημών είχομεν παιδευτάς, και εσεβόμεθα αυτούς, δεν θέλομεν υποταχθή πολλώ μάλλον εις τον Πατέρα των πνευμάτων, και ζήσει; 10 Διότι εκείνοι μεν προς ολίγας ημέρας επαίδευον ημάς, κατά την αρέσκειαν αυτών, ο δε προς το συμφέρον ημών, διά να γείνωμεν μέτοχοι της αγιότητος αυτού. 11 Πάσα δε παιδεία προς μεν το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς, αλλά λύπης, ύστερον όμως αποδίδει εις τους γυμνασθέντας δι’ αυτής καρπόν ειρηνικόν δικαιοσύνης» (Εβρ.ιβ:5-11). Ας μην καταφρονούμε λοιπόν, αλλά να εκτιμήσουμε την παιδεία του Κυρίου.

Ο Πέτρος μας λέει πως μπορούμε να γίνουμε καρποφόροι Χριστιανοί: «Και δι’ αυτό δε τούτο, καταβαλόντες πάσαν σπουδήν, προσθέσατε εις την πίστην σας την αρετήν, εις δε την αρετήν την γνώσιν, εις δε την γνώσιν την εγκράτειαν, εις δε την εγκράτειαν την υπομονήν, εις δεν την υπομονήν την ευσέβειαν, εις δε την ευσέβειαν την φιλαδέλφιαν, εις δε την φιλαδέλφιαν την αγάπην. Διότι, εάν ταύτα υπάρχωσιν εις εσάς και περισσεύωσι, σας καθιστώσιν ουχί αργούς ουδέ ακάρπους εις την επίγνωσιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Β’ Πέτρ.α:5-8).

Ο καθένας χρειάζεται πίστη προκειμένου να σωθεί, αλλά ο Πέτρος μας λέει ότι πρέπει να προσθέσουμε στην πίστη μας αρετή, κτλ. γιατί αν το κάνουμε, ποτέ δεν θα γίνουμε αργοί ή άκαρποι. Σαν συμπέρασμα λοιπόν, η ζωή που είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού είναι η καρποφόρα.