Ναι, σήμερα αισθάνομαι πιο καλά.
Είναι πρωί και πηγαίνω για την δουλειά μου. Πάω να πάρω το τραίνο. Κοιτάζω τίς
λεύκες με τα μισοκαμμένα, κιτρινο- καφετιά φύλλα. Πόσο όμορφα είναι;
Μπράβο. Καιρός ήτανε να κοιτάζεις
και λίγο τίς ομορφιές. Τότε πιο εύκολα δοξάζεις το όνομα μου. Τότε θα μπορείς
να κάνεις καθαρότερες σκέψεις. Τότε.
Μα βέβαια. Και αισθάνομαι και
καλύτερα. Μα, να προχωρώ στο δρόμο έτσι; Κάτι να ψάλλω; Μα τί να ψάλλω; Βρήκα "του Θεού ο δρόμος είναι, ο πιο καλός;". Όμορφος ύμνος και αληθινός.
Τον είχες κόψει, κάποτε, τελείως τον
ύμνο. Μόνο για την εκκλησία. Να ψάλλεις παντού και πάντοτε. Η υμνωδία δίνει
φτερά.
Φτερά; Πώς δίνει φτερά;
Θυμάσαι, που μια φορά είχες
ζητήσει, στην προσευχή σου, να πετάξεις; Ο Χριστιανός πετά με τα φτερά των
ύμνων. Δεν το καταλαβαίνεις;
Ναι, είναι αλήθεια. Να τώρα πριν
από λίγο πατούσα στις μύτες των ποδιών μου. Παρά λίγο ν’ απογειωθώ. Ήτανε κάτι
όμορφο. Κι αυτός ο σκύλος; Ο καημενούλης, είναι πολύ συνηθισμένος σκύλος. Και
κοκκαλιάρης. Μα είναι συμπαθητικός. Είναι όμορφος. 'Αλήθεια. 'Υπάρχουν όμορφοι
και άσκημοι σκύλοι. Όμορφα και άσχημα φύλλα, ή μόνο όμορφη και άσκημη διάθεση
καρδιάς;
Δεν είσαι μακριά από την αλήθεια.
Δεν έχεις διαβάσει τόσο για το «οφθαλμός σου αν είναι απλός»; Όταν ή καρδιά σου
είναι γεμάτη από το πνεύμα μου, «το ποτήρι ξεχειλίζει».
Ναι, το ποτήρι ξεχειλίζει. Σαν
κάτι διαφημίσεις για μπύρα της Βαυαρίας. Μα εγώ ποτέ δεν ήμουν έτσι.
Δεν ήσουν, ίσως δεν είσαι, μα θα
γίνεις. Γιατί να μην γίνεις; Τί σου λείπει; Αφού έχεις εμένα;
Ναι, Κύριέ μου. Έχω εσένα και
είναι τόσο μεγάλο αυτό; Και είναι τόσο απέραντο. Δικός μου, κατά- δικός μου. Δεν
με πειράζει αν και οι άλλοι λένε το ίδιο. Κύριέ μου; Πόσο αληθινό είναι;
Μα ξέρεις κάτι; Είναι και άλλα, τους
ξέρεις άλλωστε που υποφέρουν. Εκείνη την Τ. που ο άντρας της την άπατα. Εκείνον
τον Ν. που η γυναίκα του έχει καρκίνο; Εκείνη την Φ. που έχει τόσο καιρό να
φανεί στην εκκλησία; Λοιπόν; Γι’ αυτούς; Τίποτα.
Ναι. Κύριε. Έχεις δίκιο απόλυτο.
Πρέπει να μοιράσω τη χαρά μου μαζί τους. Με την προσευχή. Να μπω για λίγο στην
περίπτωση, τους. Να πονέσω λίγο μαζί τους.
Αυτό είναι. Αλίμονο, αν
καταντήσουν τα δικά μου παιδιά γλεντζέδες, έστω και με πνευματικό χρώμα. Μήπως εγώ
δεν μοιραζόμουν με τους άλλους χαρές, πόνους, θλίψεις;
Αυτό είναι. Κάποιος το είπε
«μετοχή». Είναι η μετοχή, η πραγματική αγάπη.
Είναι και αυτό μια μορφή αγάπης.
Καλό για τώρα. Μα δεν τελειώνει εκεί η αγάπη. Η αγάπη δεν έχει σύνορα. Θα πούμε
και άλλα. Θα πάμε και πάρα πέρα.
Θεέ μου, το πάν είναι η αγάπη. Έτσι
καταλαβαίνω. Όποιος αγαπά ζει πραγματικά. Είναι ευτυχισμένος. Όποιος δεν αγαπά
είναι για κλάματα. Και δικά του και των άλλων.
Κατάλαβες μια αλήθεια. Μα το να
καταλάβεις κάτι μέχρι να τόχεις και δικό σου, υπάρχει μια μεγάλη απόσταση.
Ναι. Το καταλαβαίνω. Υπάρχουν οι
θεωρητικοί της αγάπης και αυτοί που αγαπούν, που ξέρουν ν' αγαπούν. Πού η αγάπη
τους είναι ένα με τη ζωή τους.
Λοιπόν; Τί κάθεσαι; Τί
περιμένεις;
