Πόσο αισθάνομαι ένοχος απέναντι στον Θεό; Μα ναι, έκλεψα τον
Θεό. Τον έκλεψα από τις ευχαριστίες που έπρεπε, χρόνια τώρα, κάθε ώρα, κάθε
στιγμή, κάθε λεπτό, να αποδίδω σ' Αυτόν.
Ενώ έπαιρνα τα δώρα Του, τα αγαθά Του, τις ευλογίες Του, δεν
έδωσα σ' Αυτόν την αναγνώριση, την ευγνωμοσύνη, που από τα πράγματα όφειλα να
κάνω. Αν αυτό δεν είναι κλοπή, τότε τι είναι κλοπή. Πόσο στάθηκα αχάριστος. Από
το ένα χέρι έπαιρνα και από το άλλο αδιαφορούσα, απασχολημένος με χίλια δυο
άλλα, μάταια τις πιο πολλές φορές, πράγματα.
Έπεσα μέσα στη χειρότερη παγίδα που υπάρχει, στην παγίδα
της αχαριστίας, της αγνωμοσύνης. Είναι το πιο σιχαμερό πράγμα που γίνεται.
Θυμίζει ψυχρόαιμο ερπετό που σέρνεται. Αυτό δεν είναι απλά αμαρτία. Είναι κάτι,
πολύ περισσότερο.
Κάθισα, με ανόητο τρόπο να κρίνω τα όσα Αυτός ο Κύριος μου,
επέτρεπε στη ζωή μου. Τα δώρα της αγάπης του. Και έλεγα. Αυτό είναι καλό, αυτό
δεν είναι. Έκανα επιλογή. Και απέρριπτα τα πιο πολλά δώρα του Κυρίου. Και,
κακομοιριά μου, κρατούσα μούτρα απέναντι στον Θεό και στην αγάπη Του.
Και σαν να μην έφθανε αυτό, προσπαθούσα να Τον μεταπείσω,
σαν να Του έλεγα. Πάρε πίσω τα δώρα σου και δώσε μου άλλα, όπως τα θέλω εγώ,
όπως τα έχει σχεδιάσει η επιθυμία μου.
Μα τί ξέρω εγώ; Μπορούν οι επιθυμίες και τα κέφια μας να
κρίνουν και να απορρίψουν τα δώρα του Θεού; Κα όμως αυτό γίνεται κάθε μέρα.
Στάθηκα άναυδος μπροστά σε κάτι που διάβασα. Ένας πατέρας
ευχαρίστησε τον Θεόν όταν του είπαν πως το παιδί του έπεσε θύμα τροχαίου
δυστυχήματος. Δεν ζήτησε από τον Θεό να το θεραπεύσει. Το παρουσίασε όμως στην
αγάπη Του. Και μετά από λίγο που το παιδί πέθανε, πάλι ευχαριστούσε τον Θεό.
- «Κατά πάντα ευχαριστείτε».
- Αυτό είναι πραγματική πίστη.
- Αυτό είναι πραγματική αγάπη.
- Αυτό είναι ζωή με τον Χριστό.
Τα άλλα, με τις προσευχές πανικού, δεν έχουν καμιά σχέση με
τον Θεό και το ευαγγέλιο. Είναι γεμάτα απιστία και προσβολή στον Θεό.
Ο άνθρωπος, που πάντα και για όλα ευχαριστεί τον Θεό, ζει
στον παράδεισο. Είναι πάντοτε και απόλυτα ικανοποιημένος. Απολαμβάνει εξίσου
και τα πικρά και τα γλυκά. Ξέρει πως όλα είναι από τον πατέρα του τον Ουράνιο.
Δεν πιέζει τον εαυτό του για να ευχαριστήσει. Αντίθετα.
Βγαίνει από μέσα του ή ευχαριστία σαν ορμητικό ποτάμι.
Αυτός ο άνθρωπος, συνέχεια ψάλλει στον Κύριο. Ζει, την
πραγματικότητα, που έλεγε ο Δαυίδ, «το ποτήριον υπερχειλίζει». Μα, ναι... Ένας,
ξέχειλα, χριστιανός.
Αυτόν τον άνθρωπο, προσπαθεί ο διάβολος να τον πειράζει, μα
δεν τα καταφέρνει. Δεν τον πιάνει τίποτα. Τα βέλη του γλιστρούν και πέφτουν.
Δεν τον πληγώνουν.
Είναι ανάγκη να ξαναρυθμίσουμε την εσωτερική μας μηχανή. Να
την αναπροσαρμόσουμε. Να την ξαναβάλουμε σε καινούργιο προγραμματισμό.
Ο Κύριός μου ζει. Ο Κύριός μου με αγαπά. Ο Κύριός μου ξέρει.
Και ό,τι επιτρέπει είναι απαύγασμα της αγάπης Του.
Να μην τον ευχαριστήσω;
