Η βιβλική
έννοια της χριστιανικής ελευθερίας είναι τρίπτυχη.
(1) Ελευθερία από την αμαρτία. Πριν πιστέψουμε ήμασταν δούλοι της αμαρτίας.
Τώρα, σαν άτομα μέσα στα οποία κατοικεί το Άγιο Πνεύμα, έχουμε δύναμη ενάντια
στην αμαρτία (Ιωάν.η:32-36, Ρωμ.ς:1-23).
(2) Ελευθερία από το νόμο. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Θεός έχει καταργήσει τον
ηθικό νόμο, αλλά ότι είμαστε ελεύθεροι από το νόμο της Παλαιάς Διαθήκης σε
συγκεκριμένες περιπτώσεις:
(α)
απαλλαγή από την κατάρα του Νόμου, που ήταν θάνατος (Γαλ.γ:13). Χριστός πέθανε στη
θέση μας κι έτσι ο νόμος δεν έχει καμία εξουσία να μας καταδικάσει.
(β) ελευθερία από την προσπάθεια να
εκπληρώσουμε το Νόμο μόνο με ανθρώπινες προσπάθειες. Οι Άγιοι της Παλαιάς
Διαθήκης ήταν δεμένοι με το Νόμο σαν τα παιδιά με τους παιδαγωγούς και διευθυντές
(Γαλ.δ). Δεν είχαν τη δύναμη για να νικήσουν τη σάρκα και να εκπληρώσουν τον
ηθικό Νόμο του Θεού, αλλά τώρα έχουμε αυτή τη δύναμη μέσω του Αγίου Πνεύματος
(Ρωμ.ζ:5-6, η:3-4, Εβρ.η:7-13).
(γ) Ελευθερία
από την καταστροφική δύναμη του νόμου που οφειλόταν στην ανθρώπινη κατάχρηση
και κακομεταχείριση. Ο Νόμος, που από μόνος του ήταν καλός, έγινε στην
πραγματικότητα μια βλαβερή δύναμη επειδή άνθρωποι βασίστηκαν εσφαλμένα σ’ αυτόν
για δικαίωση και έτσι απέρριψαν την πίστη στον Χριστό (Ρωμ.θ:31-ι:4. Γαλ.β:16-21).
(δ) Ελευθερία από τον τελετουργικό
νόμο (Μάρκ.ζ:15, Πράξ.ιε, Γαλ.δ, Κολ.β:16-17).
(3) Ελευθερία σε μη ηθικές υποθέσεις. Είμαστε ελεύθεροι να συμμετάσχουμε σε
οποιαδήποτε δραστηριότητα που δεν παραβιάζει Βιβλική διδασκαλία. Έχουμε την
ελευθερία να ακολουθήσουμε την ατομική κρίση, επιθυμία και συνείδηση σε ηθικά
ουδέτερους τομείς όπως η κατανάλωση κρέατος και η τήρηση ορισμένων ημερών (Ρωμ.ιδ).
Σε αυτά τα θέματα, δεν πρέπει να κρίνουμε ο ένας τον άλλο, αλλά να είμαστε
ειλικρινείς στις πεποιθήσεις μας.
Η Χριστιανική
ελευθερία δεν αναιρεί τις ευθύνες μας
να υπακούσουμε τις βιβλικές διδασκαλίες για αγιασμό
(Ρωμ.ς:15, Γαλ.ε:13, 19-21). Η Χριστιανική ελευθερία δεν εξαλείφει την ευθύνη
μας να ακολουθήσουμε ευσεβείς ηγέτες όταν διδάσκουν Βιβλικές αρχές αγιασμού για
σύγχρονα θέματα (Εβρ.ιγ:17, Πράξ.ιε:28-29).
Σίγουρα, στη συνέχεια, η ελευθερία μας δεν μας
επιτρέπει να επιδιδόμαστε σε σαρκικές επιθυμίες, αμαρτίες, ή να παραβιάζουμε το
λόγο του Θεού με οποιοδήποτε τρόπο. Βρίσκουμε επίσης τέσσερις σημαντικές
κατευθυντήριες γραμμές για την ορθή άσκηση της χριστιανικής ελευθερίας, ακόμη
και όσον αφορά στα μη ηθικά θέματα. Έχουμε χριστιανική ελευθερία να συμμετέχουμε
σε μια ηθικά ουδέτερη δραστηριότητα μόνο:
(1) εάν ο Θεός δοξάζεται με αυτό (Ρωμ.ιδ:6, Α’ Κορ.ι:31,
Κολ.γ:17).
(2) εάν συμφέρει — αν δεν είναι επιζήμιο
σωματικά, διανοητικά ή πνευματικά (Α’ Κορ.ς:12, ι:23).
(3) εάν μπορούμε να το ελέγχουμε — αν δεν μας κλέβει
πάρα πολύ ενέργεια, χρόνο ή χρήματα ή παρεμβαίνει στη σχέση μας με το Θεό (Α’ Κορ.ς:12).
(4) αν δεν είναι λίθος προσκόμματος - αν δεν δημιουργεί
πνευματική βλάβη σε άλλους (Α’ Κορ.η:9-13, ι:32-33, Ρωμ.ιδ:15-21).
Κάτι μπορεί να είναι από μόνο του ηθικά ουδέτερο
και όμως να παραβιάζει μια απ’ αυτές τις αρχές. Μερικά πράγματα είναι επιζήμια
σε κάποιους ανθρώπους και δεν είναι σε άλλους, λόγω διαφοράς προσωπικότητας,
ωριμότητας, υπόβαθρου, ή εμπειριών πριν πιστέψει. Μια συγκεκριμένη κατάσταση
μπορεί να αποτελέσει μεγάλο πειρασμό σε ένα άτομο, αλλά όχι σε κάποιο άλλο.
Χάρη στις ατομικές διαφορές, ο Θεός μπορεί να τονίσει ορισμένες προσωπικές
πεποιθήσεις σε μερικούς ανθρώπους και όχι σε άλλους. Έτσι, είναι πολύ σημαντικό
για κάθε άτομο να μείνει ειλικρινές στις προσωπικές του πεποιθήσεις και να μην
προσπαθεί να γκρεμίσει τις πεποιθήσεις των άλλων.
Η Χριστιανική ελευθερία μας διδάσκει να είμαστε
ανεκτικοί στις διαφορετικές προσωπικές πεποιθήσεις και προτιμήσεις των αδελφών
μας. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συμβιβαστούμε με την αμαρτία. Η τυπολατρία
που δεν καταλαβαίνει τη χριστιανική ελευθερία, πάντα θα κολλά ετικέτες σε κάθε
τι είτε σαν αμαρτία είτε σαν απόλυτα επιτρεπτό. Ωστόσο, υπάρχουν «βάρη» ή
εμπόδια, καθώς και αναμφισβήτητες αμαρτίες, (Εβρ.ιβ:1). Κάποια πράγματα δεν
είναι απαραίτητα αμαρτωλά από μόνα τους, ωστόσο δεν συμφέρουν στον χριστιανικό
τρόπο ζωής. Σε τέτοιες περιπτώσεις, η σωστή άσκηση της χριστιανικής μας ελευθερίας
είναι να τα αποφεύγουμε. Ακόμα, εάν κάποιος δεν συμφωνεί εντελώς επί του
θέματος, μπορούμε να τον δεχθούμε ακόμα σαν Χριστιανό. Μ’ αυτό τον τρόπο, μπορούμε
να προειδοποιούμε για τους κινδύνους ορισμένων πρακτικών χωρίς να γινόμαστε νομικιστές.
Η Χριστιανική μας ελευθερίας μας επιτρέπει να έχουμε κοινωνία με άλλους πιστούς
χωρίς να συμφωνούμε απόλυτα σε κάθε προσωπική πεποίθηση.
