Λένε και έχουν δίκιο, πως ο βαθμός πνευματικότητας στη ζωή
μας φαίνεται από το ποσοστό, που η προσευχή έχει μέσα στην πνευματική μας ζωή,
ανάμεσα στις άλλες μας δραστηριότητες.
Λένε, και έχουν δίκιο, πως ο βαθμός πνευματικότητας στη ζωή
μας φαίνεται από το ποσοστό που υπάρχει ανάμεσα στις προσευχές μας, για μας και
για τους άλλους.
Λένε, και έχουν δίκιο, πως ο βαθμός πνευματικότητας μας
φαίνεται από την αναλογία που υπάρχει ανάμεσα στα αιτήματα και στις
ευχαριστίες. Και είναι άνθρωποι που σπάνια κάτι ζητούν από τον Κύριο. Κα
μάλιστα για τον εαυτό τους.
Διαρκώς ευχαριστούν τον Κύριο. Όχι γιατί υπάρχει σχετική
εντολή στο ευαγγέλιο «κατά πάντα ευχαριστείτε. ..», αλλά γιατί έτσι
αισθάνονται. Έτσι νιώθουν καλύτερα. Έτσι απολαμβάνουν.
Όπως, οι Ισραηλίτες βγαίνανε κάθε μέρα για να μαζέψουν το
μάνα, βγαίνουν κι αυτοί κάθε μέρα στη ζωή για να μαζέψουν και μαζεύουν, τις
αμέτρητες ευλογίες, που ο Κύριος τους χαρίζει.
Η ζωή τους είναι γεμάτη από εκπλήξεις. Η ζωή τους είναι
γεμάτη από ευλογίες. Η ζωή τους είναι γεμάτη από ευχαριστίες και δοξολογίες.
Λέγοντας ευλογίες, μην πάει ο νους σας σε πλούτη, αγαθά,
ανέσεις, υγεία; Τίποτα από αυτά. Δεν αποκλείεται και να υπάρχει και κάτι
τέτοιο. Μα είναι και ταπεινώσεις. Είναι και πόνοι. Είναι και στερήσεις. Μα
αυτός ευχαριστεί τον Κύριο ψάλλοντας αδιάκοπα.
Η ζωή τους είναι ένας αδιάκοπος ύμνος.
Η ζωή τους είναι μία ακατάπαυστη ευχαριστία.
Η ζωή τους είναι γλυκό, πολύ γλυκό χαμόγελο που ποτέ δεν
σβήνει.
Οι άνθρωποι αυτοί έχουν αλλιώτικα
μάτια. Δεν βλέπουν σαν και μας. Βλέπουν σε βάθος. Δεν υπάρχουν καλές και κακές,
εύκολες η δύσκολες καταστάσεις. Παντού βλέπουν τον Θεό, την αγάπη του, τη σοφία
του, την πρόνοιά του.
Έχουν έναν τεράστιο ορίζοντα. Εκείνο το «ελπιζομένων υπόσταση...» είναι μια
καθημερινή εμπειρία. Ο ουρανός και η γη γι' αυτούς δεν έχουν σύνορα.
Και πως, ύστερα από αυτά που βλέπουν και αισθάνονται, πως να
μην ευχαριστούν και να μην ψάλλουν στον Κύριο;
