3. Πρέπει
να ακολουθούμε το παράδειγμα του Χριστού (ιε:1-13)
Η συζήτηση των ερωτήσεων συνείδησης ολοκληρώνεται
με μια προτροπή, να ακολουθήσουμε το παράδειγμα
του Χριστού στην αγάπη. Αυτό υπογραμμίζει την ανάγκη μιας ενωμένης χριστιανικής
αδελφότητας.
Ρωμ.ιε:1 Οφείλομεν
δε ημείς οι δυνατοί να βαστάζωμεν τα ασθενήματα των αδυνάτων, και να μη
αρέσκωμεν εις εαυτούς.
Συνοψίζει το θέμα του προηγούμενου κεφαλαίου: Ο
δυνατός Χριστιανός (ώριμος με κατανόηση της χριστιανικής ελευθερίας) θα πρέπει
να υπολογίζει τον αδύνατο Χριστιανό (αυτόν που έχει ένα ευσυνείδητο δισταγμό αν
κάτι επιτρέπεται ή όχι, δεν είναι ηθικό θέμα). Συνδέεται λοιπόν στενά, η αρχή
του κεφ.ιε, με το σκεπτικό του προηγούμενου κεφαλαίου. Οι ώριμοι Χριστιανοί
έχουν ηθική υποχρέωση να βαστάζουν τις αμφιβολίες (ασθενήματα) των αδυνάτων. Δεν πρέπει να ζούμε με σκοπό να
ικανοποιούμε μόνο τους εαυτούς μας.
Ρωμ.ιε:2 Αλλ'
έκαστος ημών ας αρέσκη εις τον πλησίον διά το καλόν προς οικοδομήν·
Πρέπει να ζούμε προκαλώντας ευχαρίστηση στον
αδελφό μας, αναζητώντας τι είναι καλό γι’ αυτόν και επιδιώκοντας την οικοδομή
του. Αυτό δεν σημαίνει «γλείψιμο», αλλά ειλικρινή ενέργεια προς το καλύτερο πνευματικό
συμφέρον του. (Τα εδ.5-7 ασχολούνται περισσότερο με τις αμοιβαίες υποχρεώσεις μας).
Ρωμ.ιε:3 επειδή και
ο Χριστός δεν ήρεσεν εις εαυτόν, αλλά καθώς είναι γεγραμμένον, Οι ονειδισμοί
των ονειδιζόντων σε επέπεσον επ' εμέ.
Ο Χριστός είναι εν προκειμένω, το ανώτατο
παράδειγμά μας. Δεν επεδίωκε να ικανοποιεί τον εαυτό Του, αλλά ανεχόταν τις
λοιδορίες, τις προσβολές ή τις βρισιές εξαιτίας της πιστότητάς Του στο να κάνει
το θέλημα του Θεού. Το απόσπασμα αυτό προέρχεται από τον Ψαλμό ξθ:9.
Ρωμ.ιε:4 Διότι όσα
προεγράφησαν, διά την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν, διά να έχωμεν την ελπίδα
διά της υπομονής και της παρηγορίας των γραφών.
Μετά την αναφορά του σ’ αυτό το εδάφιο της Παλαιάς
Διαθήκης, το εδ.4 θυμίζει στον αναγνώστη το σκοπό των Γραφών, που για εκείνους
τους αναγνώστες ήταν η Παλαιά Διαθήκη. Οι Γραφές γράφτηκαν για την ενημέρωσή
μας, ιδιαίτερα για να μας δώσουν υπομονή (αντοχή, σταθερότητα) και παρηγοριά
(ενθάρρυνση). Αυτά με τη σειρά τους θα παράγουν ελπίδα.
Το Ρωμ.ε:4 έχει ήδη δείξει πώς η εγκαρτέρηση σε
δοκιμασίες παράγει ελπίδα. Το ζητούμενο είναι η ενεργητική αντοχή, κι όχι η παθητική
παραίτηση. Μελετώντας τα παραδείγματα των ευσεβών ανδρών στην Αγία Γραφή, μαθαίνουμε
να έχουμε υπομονή στις δοκιμασίες, παρηγοριά γνωρίζοντας ότι ο Θεός θα μας
βοηθήσει, και ελπίδα στη σωτηρία.
Ρωμ.ιε:5 Ο δε Θεός
της υπομονής και της παρηγορίας είθε να σας δώση να φρονήτε το αυτό εν αλλήλοις
κατά Χριστόν Ιησούν,
Τα εδ.5-7 επιστρέφουν στη χριστιανική αδελφότητα
και τις υποχρεώσεις μας ο ένας προς τον άλλο, που τα εδ.1-2 άρχισαν να περιγράφουν.
Ο Παύλος προσευχήθηκε, ο Θεός να δώσει στους αναγνώστες του χάρη ώστε να είναι
ομόφρονες. Ο Θεός περιγράφεται σαν η πηγή της υπομονής και της παρηγοριάς, τα
οποία, όπως το εδ.4 σημειώνει, μπορούμε να τα πάρουμε μέσα από το λόγο του
Θεού. Να έχουμε ένα πνεύμα ενότητας «κατά
Χριστόν Ιησούν» — σύμφωνα με το παράδειγμα του Χριστού, σύμφωνα με το
θέλημα του Χριστού, ή αφού όλοι ακολουθούμε το Χριστό.
Ρωμ.ιε:6 διά να
δοξάζητε ομοθυμαδόν εν ενί στόματι τον Θεόν και Πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού
Χριστού.
Ένα αποτέλεσμα της ενότητας μας, είναι να μπορούμε
ενωμένοι να δοξάζουμε το Θεό με μια φωνή. Εδώ ο Θεός καλείται «Θεός και Πατέρας του Κυρίου ημών Ιησού
Χριστού». Αυτή η φράση δεν αναιρεί τη θεότητα του Ιησού ή την μοναδικότητα
του Θεού. Μάλλον, περιγράφει τη μοναδική σχέση διαθήκης του ανθρώπου Χριστού
προς τον Πατέρα. Είναι παρόμοια με τη φράση της Παλαιάς Διαθήκης, «ο Θεός του Αβραάμ». Μας θυμίζει την
κληρονομιά που κέρδισε ο Χριστός σαν αναμάρτητος άνθρωπος και την οποία εμείς έχουμε
μέσω της πίστης στο Χριστό. Ακριβώς όπως οι απόγονοι του Αβραάμ έλαβαν ιδιαίτερες
υποσχέσεις από το Θεό του Αβραάμ, έτσι και εκείνοι που πιστεύουν στον Ιησού
Χριστό και ταυτίζονται μαζί Του, παίρνουν ιδιαίτερες υποσχέσεις από το Θεό του
Ιησού Χριστού. Διότι είναι εις Θεός, εις
και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Ιησούς Χριστός (Α’ Τιμ.β:5). Σαν
άνθρωπος, ο Χριστός είναι ο νέα κεφαλή του ανθρώπινου γένους (Ρωμ.ε:14-15, η:29).
