—ΤΙ είναι παιδί μου;
— Έχω μια μεγάλη σύγκρουση μέσα μου. Δεν είναι όμορφο πράγμα
να έχω συγκρούσεις μέσα μου. Έτσι δεν είναι;
—Ναι, έτσι είναι. Όταν όμως έχεις ξεκάθαρες αντιλήψεις, τότε
δεν υπάρχουν συγκρούσεις. Τί θέλεις ακριβώς;
—Μέσα στην καρδιά μου πλημμυρίζουν, όνειρα, σχέδια,
οραματισμοί. Για λίγο κάθομαι και τα χαζεύω. Είναι τόσο όμορφα καθώς
παρελαύνουν μπροστά μου. Μα αμέσως αρχίζω να φοβάμαι. Θέλω να κλείσω το κουμπί.
Αισθάνομαι να με συνεπαίρνουν.
—Και τί κακό βλέπεις σ' αυτά;
—Τίποτα το κακό. Μα δεν ξέρω αν είναι από σένα. Και αν δεν
είναι και είναι προβολή της καρδιάς μου, της «απατηλής και σφόδρα
διεφθαρμένης», τότε το αποτέλεσμα θα είναι κακό και θα έχω συνήθειες από
αυτόβουλες ενέργειες που δεν θα είναι από σένα.
—Ώστε δεν μπορείς να λύσεις το πρόβλημα; Και όμως θα έπρεπε
να μπορείς. Δεν μου λες δυο τρία από αυτά τα δράματα.
—Τα ξέρεις, μα ας σου τα ξαναθυμίσω. Είναι «η γωνία του
Πολυτεχνείου». Μερικά βιβλία, μερικά φυλλάδια, μερικά CD και λόγια Χριστού, ανοιχτά στους
περαστικούς, στους περίεργους.
—Όμορφο αυτό. Τίποτα άλλο;
—Ένα κατάστημα ή έστω μια βιτρίνα στην Αθήνα για τα βιβλία.
Να φύγουν. Να δοθούν. Να χαριστούν. Να κυκλοφορήσουν.
—Το περιμένεις αυτό;
—Μου φαίνεται ναι. Θάτανε όμορφο.
—Αλλά τέτοια δεν σου χάρισα;
—Βέβαια και μεγαλύτερα. Και σπουδαιότερα.
—Λοιπόν. Γιατί βασανίζεσαι; Τίποτα άλλο ακόμη;
—Ένα ταξίδι στην Αυστραλία και στον Καναδά. Και στην Ν.
Αφρική.
—Μα η καρδιά σου θ' αντέξει;
—Αυτό δεν το ξέρω. Μα δεν με νοιάζει και πολύ. Όσο αντέξει.
Τί να το πάρεις το τραίνο από την Αθήνα, τί από το Μόντρεαλ;
—Μου αρέσουν αυτά που λες.
—Και μένα μου αρέσουν πατέρα μου. Και αφού σου αρέσουν και
σένα τότε... μάλλον δικά σου είναι.
—Δεν εξυπηρετούν πάντοτε τα πολυσύνθετα σχέδιά μου οι
βεβαιότητες. Πολλές φορές η αναμονή είναι καλύτερη. Βλέπεις είναι και πρόβλημα
χρόνου.
—Έτσι το βλέπω κι εγώ. Εν τω μεταξύ ξεφυλλίζω το άλμπουμ.
Κάνω βόλτες πάνω στους οραματισμούς μου. Εσύ είσαι το «θέλειν και το ενεργείν».
Περιμένω το χρόνο της ωρίμανσης. Μα και αυτή είναι δικιά σου. Έτσι η ζωή μου
είναι γεμάτη προσδοκία. Προσδοκία. Πρόσεξε μην παρασυρθείς. Δεν υπάρχει
προσδοκία πραγμάτων, καταστάσεων, ή ακόμα επεμβάσεων του Θεού μα προσδοκία του
προσώπου σου.
