Προς Ρωμαίους (081)

Ρωμ.ιε:13 Ο δε Θεός της ελπίδος είθε να σας εμπλήση πάσης χαράς και ειρήνης διά της πίστεως, ώστε να περισσεύητε εις την ελπίδα διά της δυνάμεως του Πνεύματος του Αγίου.

Τελειώνει το σώμα της επιστολής με μια προσευχή που απευθύνεται στον Θεό της ελπίδας. Ο Παύλος προσευχήθηκε ώστε ο Θεός να γεμίσει τους αναγνώστες του με κάθε χαρά και ειρήνη, που είναι η ουσία της Βασιλείας του Θεού (ιδ:17). Θα μπορέσουν να το έχουν με την πίστη. Ακόμα, προσευχήθηκε να περισσεύουν στην ελπίδα, και αυτό θα συμβεί με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. (Βλέπε Πράξ.α:8).

Έτσι η συζήτηση του βιβλίου καταλήγει με μια προσευχή για τους αναγνώστες, να λάβουν μια σαφή και προσωπική εμπειρία.

Για άλλη μια φορά, το βιβλίο υπογραμμίζει τη σημασία της πίστης και του Αγίου Πνεύματος. Σημείωση: Τυπολατρία και χριστιανική ελευθερία

Αν αποτύχουμε να εφαρμόσουμε σωστά τη διδασκαλία στις ερωτήσεις συνείδησης, μπορεί να οδηγηθούμε σε σοβαρά λάθη. Κάποιοι πρακτικά το αγνοούν και με αυτόν τον τρόπο προωθούν την τυπολατρία και τον περιορισμό της χριστιανικής ελευθερίας. Άλλοι επιμένουν στην «ελευθερία» της προσωπικής γνώμης σε περιοχές ηθικής ή σε περιοχές όπου η Βίβλος μιλάει ξεκάθαρα, και με αυτό τον τρόπο καταστρέφουν πολλές πρακτικές, βιβλικές, διδασκαλίες αγιασμού. Προκειμένου να θέσουμε το Ρωμ.ιδ:1-ιε:13 σε σωστή βάση, θα συζητήσουμε εν συντομία για την τυπολατρία και τη χριστιανική ελευθερία σ’ αυτό το κομμάτι.

Σε γενικές γραμμές, τυπολατρία σημαίνει αυστηρή ή υπερβολική συμμόρφωση σ’ ένα νομικό κώδικα ή ομάδα κανόνων. Σε ένα χριστιανικό περιβάλλον, η τυπολατρία έχει δύο αρνητικές στάσεις: 

(1) προσπαθεί να βασίσει τη σωτηρία στην εκτέλεση «καλών έργων» ή στην αυστηρή τήρηση κανόνων και κανονισμών και 

(2) να επιβάλει κανόνες στο ίδιο το άτομο αλλά και σε άλλους, που δεν βασίζονται σε σαφείς Βιβλικές διδασκαλίες ή αρχές. Είμαστε ένοχοι τυπολατρίας αν υπονοούμε ότι ο άνθρωπος σώζεται από τα έργα ή εάν κηρύττουμε κανόνες χωρίς αρχές.

Μπορούμε να αποφύγουμε την τυπολατρία, εάν διακηρύσσουμε 

(1) σωτηρία διά πίστεως και όχι με έργα, 

(2) αγιασμό σαν το αναγκαίο αποτέλεσμα της νέας ζωής εν Χριστώ κι όχι σαν μέσο απόκτησης της σωτηρίας, 

(3) ηθικό νόμο και όχι τελετουργικό νόμο, και 

(4) βιβλικές διδασκαλίες και αρχές αντί για παραδόσεις ανθρώπων.

Αντί να προσπαθούμε να επιβάλουμε τη Χριστιανική ζωή με εξωτερικούς κανόνες, πρέπει να εμπιστευτούμε τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος και το λόγο του Θεού να αναπτύξουν αγιασμό στη ζωή των πιστών. Φυσικά, όταν διδάσκουμε και επισκοπούμε την εκκλησία, είναι απαραίτητο να κάνουμε πρακτικές εφαρμογές των Βιβλικών αρχών.