Ρωμ.ιε:7 Διά τούτο
προσδέχεσθε αλλήλους, καθώς και ο Χριστός προσεδέχθη ημάς εις δόξαν Θεού.
Εν ολίγοις, πρέπει να αποδεχτούμε ο ένας τον άλλο
και να έχουμε κοινωνία μεταξύ μας, ακριβώς όπως ο Χριστός μας έχει δεχτεί. (Το κριτικό
κείμενο λέει «υμάς» αντί για «ημάς»). Όπως και στο εδ.3, μας στρέφει στο
παράδειγμα του Χριστού. Αν ο Χριστός έχει αποδεχθεί κάποιον, σίγουρα θα πρέπει
να τον δεχτούμε κι εμείς. Αποδεχόμενοι ο ένας τον άλλο σε κοινωνία ενότητας,
δίνουμε δόξα στο Θεό — η επιθυμία που εκφράστηκε στο εδ.6 — με έργα και λόγια.
Ρωμ.ιε:8 Λέγω δε
ότι ο Ιησούς Χριστός έγεινε διάκονος της περιτομής υπέρ της αληθείας του Θεού,
διά να βεβαιώση τας προς τους πατέρας επαγγελίας,
Τα εδ.8-12 χρησιμοποιούν τον Χριστό σαν το
ανώτατο παράδειγμα αποδοχής των άλλων και συμφιλίωσης των διαφορών. Ο Ιησούς
ήρθε να υπηρετήσει. Σαν ο Μεσσίας των Εβραίων, αρχικά ήρθε να υπηρετήσει τους
Εβραίους, να εκπληρώσει τις υποσχέσεις του Θεού στους προγόνους τους. (Το κριτικό
κείμενο λέει «Χριστός» αντί για «ο Ιησούς Χριστός»).
Ρωμ.ιε:9 και διά να
δοξάσωσι τα έθνη τον Θεόν διά το έλεος αυτού, καθώς είναι γεγραμμένον· Διά
τούτο θέλω σε υμνεί μεταξύ των εθνών· και εις το όνομά σου θέλω ψάλλει.
Την ίδια στιγμή, ο σκοπός του Θεού ήταν να
συμπεριλάβει τους εθνικούς στην εκκλησία της Καινής Διαθήκης και να λάβει δόξα
από αυτούς. Με άλλα λόγια, ο Ιησούς ήρθε για τους Εθνικούς όσο και για τους
Εβραίους.
Για να υποστηρίξει τον ισχυρισμό ότι ο Ιησούς ήρθε
για τους Εθνικούς, το εδ.9 χρησιμοποιεί τον Ψαλμό ιη:49, που αναφέρεται επίσης
στο Β’ Σαμ.κβ:50. Ο Δαβίδ μίλησε για δόξα προς το Θεό και μεταξύ των Εθνών, που
δείχνει ότι πάντοτε ο Θεός ήθελε τους εθνικούς να Τον γνωρίσουν και να Τον δοξάσουν.
Ρωμ.ιε:10 Και πάλιν
λέγει· Ευφράνθητε, έθνη, μετά του λαού αυτού.
Απόσπασμα από τον ύμνο του Μωυσή στο Δευτ.λβ:43, που
προτρέπει τους εθνικούς να δοξάσουν τον Θεό.
Ρωμ.ιε:11 Και πάλιν·
Αινείτε τον Κύριον, πάντα τα έθνη, και δοξολογείτε αυτόν πάντες οι λαοί.
Ένα άλλο απόσπασμα, από τον Ψαλμό ριζ:1,
προτρέπει όλα τα έθνη και όλους τους λαούς (πληθυντικός) να αινήσουνε τον
Γιάχβε.
Ρωμ.ιε:12 Και πάλιν
ο Ησαΐας λέγει· Θέλει είσθαι η ρίζα του Ιεσσαί, Και ο ανιστάμενος διά να
βασιλεύη επί τα έθνη· εις αυτόν τα έθνη θέλουσιν ελπίσει.
Τέλος, το Ησαΐας ια:10 περιγράφει ειδικά την
αποστολή του Ιησού Χριστού στους εθνικούς. Η «ρίζα του Ιεσσαί» είναι ο Μεσσίας,
ο οποίος θα ερχόταν από τη γραμμή του Δαβίδ και Ιεσσαί (ο πατέρας του Δαβίδ). Το
Ησαΐας ια:1 λέει, «Και θέλει εξέλθει
ράβδος εκ του κορμού του Ιεσσαί, και κλάδος θέλει αναβή εκ των ριζών αυτού».
Το Αποκ.ε:5 παρόμοια περιγράφει τον Ιησού σαν «ρίζα του Δαβίδ». Σαν ο Θεός, ο Ιησούς ήταν Κύριος και δημιουργός του
Δαβίδ, αλλά σαν άνθρωπος ήταν απόγονος του Δαβίδ. Ο Μεσσίας θα βασιλεύσει στους
εθνικούς και αυτοί θα ελπίσουν σ’ Αυτόν. Το απόσπασμα αυτό προέρχεται από τους Εβδομήκοντα.
Το δίδαγμα που μπορούμε να μάθουμε από τα εδ.8-12
είναι ότι ο Ιησούς αποδέχτηκε τον καθένα και υπηρέτησε όλους χωρίς διακρίσεις. Γεφύρωσε
τον μεγαλύτερο ανθρώπινο διαχωρισμό — το χάσμα μεταξύ Εβραίων και Εθνικών —
ενώνοντας τα δύο μαζί σε μια εκκλησία. Συνεπακόλουθα, πρέπει να είμαστε
πρόθυμοι και ικανοί να ξεπεράσουμε τυχόν διαφορές στην εκκλησία,
συμπεριλαμβανομένων εκείνων με τα θέματα συνείδησης. Αν ακολουθήσουμε το
παράδειγμα του Χριστού, θα δεχθούμε όλους τους αληθινούς Χριστιανούς στις
καρδιές μας και θα μπορέσουμε να έχουμε κοινωνία μαζί τους.
